Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Δανειακή σύμβαση και εθνική κυριαρχία

Πηγή: Ελευθεροτυπία (17/6/2011)
του Γ. Κατρούγκαλου, Αν. Καθηγητή ΔΠΘ

Μέχρι πρόσφατα όσοι συνταγματολόγοι είχαμε γράψει για τη δανειακή σύμβαση αναδείξαμε στα ειδικά επιστημονικά περιοδικά του κλάδου και τον τύπο την πρόδηλη αντισυνταγματικότητα της. Εμφανίστηκε όμως και συνάδελφος ο οποίος επιχειρηματολόγησε υπέρ της συνταγματικότητας της, από τις γραμμές μιας από τις δημοσιογραφικές ηρακλειδείς των μνημονιακών πολιτικών[1]. Δύο είναι τα επιχειρήματα του: Πρώτον, παρόμοιες ρήτρες παραίτησης από την εθνική κυριαρχία είναι συνήθεις, σχεδόν μπανάλ. Δεύτερον, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, διότι, επί λέξει, «η ελληνική έννομη τάξη προστατεύει με διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου» τη δημόσια περιουσία, καθώς «ό,τι υπάγεται σε αυτό που οι Γάλλοι και οι Βέλγοι αποκαλούν domaine public, δεν υπόκειται σε υποθήκευση ή κατάσχεση».

 Εάν το δεύτερο επιχείρημα προερχόταν από άλλη γραφίδα, θα μίλαγα για λαθροχειρία. Επειδή η επιστημοσύνη του επιφυλλιδογράφου αποκλείει αυτό το ενδεχόμενο, φαίνεται ότι απλώς δεν έχει διαβάσει τη σύμβαση. Αλλιώς θα ήξερε ότι το άρθρο 14 παρ. 1 ορίζει ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό (το φιλικότερο για τους δανειστές, μαζί με αυτό της Πολιτείας της Νέας Υόρκης). Όλα τα επιχειρήματα, συνεπώς, από το ελληνικό δίκαιο, το γαλλικό ή το βελγικό, είναι εκτός τόπου και χρόνου, εφόσον η εφαρμογή κανόνων αναγκαστικού δικαίου άλλων, πλην των αγγλικών, εξορισμού αποκλείεται.
 Και το πρώτο επιχείρημα όμως μαρτυρά άγνοια του αντικειμένου. 
Είναι αλήθεια ότι είναι γνωστοί στο διεθνές δίκαιο όροι άρσης της ασυλίας (waiver of immunity clauses)[2], που μπορούν να συμφωνηθούν συμβατικά μεταξύ των κρατών και των δανειστών τους. Αυτοί, όμως, αφορούν συνήθως στο εφαρμοστέο δίκαιο και στην αναγνώριση δικαιοδοσίας ειδικού διαιτητικού  δικαστηρίου, και όχι στην επιβολή αναγκαστικών μέτρων εκτέλεσης[3]. (Μάλιστα, η εθνική σύμβαση εγγύησης που επικαλείται ο επιφυλλιδογράφος για να δείξει την υποτιθέμενη banalité όρων παραίτησης από την εθνική κυριαρχία ρητά εξαιρεί τις ασυλίες της δημόσιας περιουσίας από την εφαρμογή της. Γράφει, επί λέξει, ότι ισχύει «υπό την προϋπόθεση ότι η ανωτέρω παραίτηση και συγκατάθεση δεν θα εκτείνεται σε οποιαδήποτε ασυλία που ενδεχομένως να παρέχεται στα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου στην Ελληνική Δημοκρατία».)
 Γενικά οι κρατικές ασυλίες είναι δύο ειδών: αφορούν αφενός την αδυναμία παραπομπής ενός κράτους ενώπιον δικαστή άλλου κράτους και αφετέρου την απαγόρευση κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας (ασυλία εκτέλεσης). Επίσης το διεθνές δίκαιο διακρίνει ανάμεσα σε απλές εμπορικές δραστηριότητες των κρατών (jure gestionis), για τις οποίες δεν απολαμβάνουν ασυλίας, και κυριαρχικές δραστηριότητες (jure imperii), για τις οποίες ισχύει το αντίθετο.
Το αγγλικό δίκαιο και συγκεκριμένα η εφαρμοστέα στην περίπτωση State Immunity Act του 1978 προβλέπει ρητά[4] ότι τα δάνεια που συνάπτουν τα κράτη έχουν εμπορικό χαρακτήρα, συνεπώς εξαιρούνται από την προστασία της ασυλίας εκτέλεσης. Επομένως, μετά τη ρητή, αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτηση από κάθε ασυλία (άρθρο 14 παρ. 5), σε συνδυασμό με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου, κανένα περιουσιακό στοιχείο του δημοσίου δεν προστατεύεται έναντι των δανειστών μας.  Η δε πρόβλεψη της σύμβασης, όπως εξειδικεύεται στην προσαρτημένη σε αυτή γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου (σημείο 11) κατά την οποία «ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας» είναι απολύτως πρωτοφανής και ταπεινωτική για ανεξάρτητο κράτος.
Σε πρακτικό επίπεδο, η σύμβαση αποσκοπεί στο να θωρακίσει τους δανειστές μας απέναντι στο μοναδικό νομικό όπλο που έχει απομείνει στη χώρα: μέχρι την υπογραφή της, το δημόσιο χρέος διεπόταν κατά 90% από το ελληνικό δίκαιο. Αυτό έδινε την δυνατότητα σε μια ελληνική κυβέρνηση που θα τολμούσε να επανακαθορίσει τους όρους αποπληρωμής του (πράγμα που αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική έξοδο από την κρίση) να το πράξει με μονομερή, κυριαρχική της πράξη[5].  Με την υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο αυτή η δυνατότητα περιορίζεται σοβαρά, δεδομένου ότι η εν λόγω σύμβαση απαγορεύει την δυνατότητα αναδιάρθρωσης κάθε χρέους μας, όχι μόνον αυτό του μηχανισμού στήριξης (άρθρο 8 παρ. 1 ε).
Το ελληνικό συνταγματικό δίκαιο αναγεννήθηκε από τη σύγκρουση του Αριστόβουλου Μάνεση με τους «βασιλικούς άνδρες» της εποχής του. Ποιος θα το έλεγε ποιοι θα ήταν οι νέοι βασιλικοί άνδρες της εξουσίας την εποχή του μνημονίου...



[1] Α. Μανιτακης, Το φάντασμα του Μνημονίου και η εθνική κυριαρχία, Καθημερινή, 12/6/2011.
[2] Βλ. αντί άλλων την εξαίρετη διδακτορική διατριβή του G. Pavlidis, La défaillance de lEtat, Sakkoulas, Athènes, 2006, σ. 61 κ.ε.
[3] Πρβλ. το άρθρο 20 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την Δικαστική Ασυλία των Κρατών και των Περιουσιακών τους Στοιχείων.
[4] Para. 3 (3) b.
[5] Βλ. σχετικά M. Gulati, L. C. Buchheity, How to Restructure Greek Debt, Duke Working Papers, Duke University, 2010, http://scholarship.law.duke.edu/working papers/47.

Ο νεός τρόπος έκδοσης Οικοδομικών Αδειών

Αναρτούμε το Σχέδιο Νόμου που τροποποιεί τη διαδικασία έκδοσης αδειών δόμησης. Με  το σχέδιο  αυτό καταργούνται τα δημόσια πολεοδομικά γραφεία,  δημιουργούνται δύο μητρώα, "μελετητών και επιβλεπόντων" και κυρίως "ελεγκτών δόμησης" μηχανικών και αντί των ΕΠΑΕ και ΣΧΟΠ δημιουργούνται διάφορα  "Συμβούλια Αχιτεκτονικής". Το Σχέδιο Νόμου που όλα δείχνουν ότι έχει συνταχθεί σε πλήρη συννενόηση με το ΤΕΕ, εκχωρεί μία από τις βασικές κρατικές αρμοδιότητες, τον έλεγχο της πολεοδομικής νομοθεσίας, σε ιδιώτες κατά την προσφιλή τακτική της κυβέρνησης, μετακινόντας αντίστοιχα και τη διαφθορά. Παράλληλα βάζει νέους περιορισμούς στα επάγγελμα διαλύοντας τα πτυχία και τα επαγγελματικά δικαιώματα με τη δημιουργία και λειτουργία μητρώων-εξετάσεων-πιστοποιήσεων στο πρότυπα του ΚΕΝΑΚ.

Νέος τρόπος έκδοσης Αδειών Δόμησης, και ελέγχου κατασκευών

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
ΕΚΔΟΣΗ ΑΔΕΙΩΝ ΔΟΜΗΣΗΣ

Άρθρο 1
Έννοιες της έγκρισης δόμησης και της άδειας δόμησης.
H έγκριση δόμησης πιστοποιεί το δικαίωμα δόμησης σύμφωνα με τους όρους δόμησης και επιτρέπει την έκδοση της άδειας δόμησης.
Η άδεια δόμησης επιτρέπει την εκτέλεση των εργασιών δόμησης που περιγράφονται σε αυτήν και στις μελέτες που τη συνοδεύουν, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις.

Άρθρο 2
Αρμόδια όργανα χορήγησης
Αρμόδια όργανα για τη χορήγηση της έγκρισης δόμησης και της άδειας δόμησης είναι οι Υπηρεσίες Δόμησης (Υ.ΔΟΜ.) των Δήμων.

Άρθρο 3
Δικαιολογητικά στοιχεία και μελέτες
1. Έγκριση Δόμησης
Για τη χορήγηση έγκρισης δόμησης, υποβάλλονται τα ακόλουθα δικαιολογητικά και μελέτες:
α) Αίτηση του ενδιαφερομένου με τις δηλώσεις αναθέσεων – αναλήψεων και φύλλο ελέγχου.
β) Τοπογραφικό διάγραμμα και Διάγραμμα κάλυψης.
γ) Αποδεικτικά καταβολής εισφορών και κρατήσεων για τις υπηρεσίες μηχανικού.
Επίσης υποβάλλονται τίτλος ιδιοκτησίας και πρόσφατο πιστοποιητικό μεταγραφής ή κτηματογραφικό απόσπασμα για κάθε ακίνητο που είναι άρτιο κατά παρέκκλιση ή βρίσκεται εκτός σχεδίου και εγκρίσεις άλλων υπηρεσιών και διοικητικών οργάνων, όπου απαιτούνται.

2. Άδεια Δόμησης

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Ψηφίσματα Λαϊκής Συνέλευσης Πλ. Συντάγματος 16/06

Αναρτούμε τις αποφάσεις της χτεσινής Λαϊκής Συνέλευσης Πλ. Συντάγματος καθώς και λίστα Λαϊκών Συνελεύσεων σε πλατείες της Αθήνας που θα πραγματοποιηθούν τις επόμενες ημέρες.

1. Εδώ και ένα χρόνο η χώρα μας  βρίσκεται στο Μνημόνιο. Μας είπαν ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος για να μειωθεί το χρέος. Μας είπαν ότι οι περικοπές, η λιτότητα και οι νέοι φόροι είναι αναγκαίες θυσίες για να ανακάμψει η χώρα από την κρίση. Μας είπαν ψέματα!
Νέα μέτρα παίρνονται κάθε μέρα, μισθοί κόβονται, οι φόροι αυξάνονται. Και το χρέος ολοένα αυξάνει, η ανεργία εκτοξεύεται, η νεολαία παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς. Τα νέα δάνεια πάνε για την εξυπηρέτηση των τόκων στους πιστωτές μας και τα ελλείμματα της Ελλάδας και άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου γίνονται τα πλεονάσματα της Γερμανίας και άλλων πλούσιων χωρών του Βορά. Κι όλα αυτά γιατί για τη διόγκωση του χρέους δεν φταίνε οι μισθοί και οι συντάξεις, όπως λένε. Φταίνε οι μεγάλες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις για το κεφάλαιο, φταίει το φαγοπότι σε εξοπλισμούς και φάρμακα. Δεν πάει άλλο! Ο λαός θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του για να σπάσει ο φαύλος κύκλος!
Είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι και δεν μας το λένε, έως ότου περάσουν και άλλα εξοντωτικά μέτρα και περικοπές, ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν και ξεπουλήσουν όσο – όσο δημόσια γη και περιουσία.
Κόντρα στους δικούς τους «μονόδρομους» εμείς λέμε :
Να πάρουν πίσω όλα τα μνημόνια, να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας!
Να μην τολμήσουν να ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Να φύγουν! Δεν θέλουμε την κυβέρνηση του ΔΝΤ και την Τρόικα.
Καμία ιδιωτικοποίηση, κανένα ξεπούλημα δημόσιας γης και περιουσίας.
Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε! Άρνηση – διαγραφή του χρέους, αυτό το χρέος δεν είναι δικό μας! Να ληφθεί πρόνοια για το μικρό μέρος του χρέους που αφορά ασφαλιστικούς οργανισμούς εργαζομένων.
Εθνικοποίηση των τραπεζών. Το κράτος με τα προγράμματα στήριξης τις έχει πληρώσει ήδη παραπάνω από τη χρηματιστηριακή αξία τους για να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν.
Να ανοίξουν τα βιβλία του χρέους από το λαό για να μάθουμε που πήγαν τα λεφτά.
Ριζική αναδιανομή εισοδήματος και αλλαγές στη φορολογία προς όφελος των εργαζομένων, να πληρώσουν αυτοί που τα έχουν, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, το κεφάλαιο και η Εκκλησία.
Θέλουμε λαϊκό δημοκρατικό έλεγχο στην οικονομία και στην παραγωγή.

Ξέρουμε ότι ο δρόμος που διαλέγουμε είναι δύσκολος και θα αντιμετωπίσουμε πολλές απειλές και εκβιασμούς. Θα μας πουν για χρεοκοπία, απομόνωση της χώρας ακόμα και για κίνδυνο εκτροπής. Ξέρουμε ότι θα περάσουμε δύσκολα, όμως αυτός ο δρόμος που μας οδηγούν με τα συνεχή μνημόνια θα είναι χειρότερος. Ο λαός μας έχει πει πολλά μεγάλα ΟΧΙ, ας πούμε κι άλλο ένα!
Με λαϊκή αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία παντού, στις πλατείες, στους χώρους δουλειάς και σπουδών, με πίστη στις δυνάμεις μας και στις δυνατότητές μας θα κερδίσουμε το μέλλον μας!

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
Όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις.
          Κ. Π. Καβάφης.

 

2.  Μηνύουμε τα ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ για ψευδή ενημέρωση των πολιτών και συγκάλυψη των δολοφονικών επιθέσεων των δυνάμεων καταστολής.

3. Εγκρίνουμε την κατάληξη στο Σύνταγμα της πορείας διαμαρτυρίας Συρίων μεταναστών ενάντια στις σφαγές του καθεστώτος και τη συμμετοχή τους στις δράσεις μας.

4.  Μεταφράζουμε όλα τα πανό σε ξένες γλώσσες για να γίνει το κάλεσμα σε συμπαράσταση διεθνές

5.  Να διοργανωθεί μέρα διαβούλευσης ενάντια στην ξενοφοβία και στο ρατσισμό

6. Να γίνει μέρα συζήτησης και ενημέρωσης για τους εναλλακτικούς-ανταλλακτικούς τρόπους εμπορίου, εναλλακτικών δικτύων και κοινοτήτων (την Τρίτη 21/6 ή την Τετάρτη 22/6)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΛΑΪΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΓΕΙΤΟΝΙΩΝ
 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΙΟΥΝΗ
ΓΑΛΑΤΣΙ
: ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ & ΒΕΪΚΟΥ (7:30 Μ.Μ)
ΚΑΛΛΙΘΕΑ
: ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΑΒΑΚΗ (6:30 Μ.Μ)
ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ-ΚΑΜΑΤΕΡΟ
: ΠΛ. ΑΓ.ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ (19:30)
ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ: ΘΕΑΤΡΑΚΙ (ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ) (19:00)

Δύο σχόλια για τον ανασχηματισμό

Συναυλία το Σαββάτο 18/6 στο κτήμα Δρακόπουλου


Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Ψήφισμα Λαϊκής Συνέλευσης πλ. Συντάγματος

Αναρτούμε το χτεσινό ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης πλ. Συντάγματος, μπορείτε να διαβάσετε και τα πρακτικά της συζήτησης στο http://real-democracy.gr/minutes/2011-06-15-praktika-laikis-syneleysis-15062011
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, μετανάστες περικυκλώσαμε σήμερα την Βουλή και βουλιάξαμε το Σύνταγμα. Χιλιάδες απεργοί ένωσαν την φωνή τους διατρανώνοντας ότι δεν θα αποφασίζουν πια για εμάς χωρίς εμάς, ότι το μεσοπρόθεσμο δεν θα περάσει.
Παράλληλα, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας πραγματοποιήθηκαν καταλήψεις Δημαρχείων και κτιρίων περιφερειών. Είναι ένα παράδειγμα δράσης, μία πρωτοβουλία που πρέπει να εξαπλωθεί παντού.
Η  σιδερόφρακτη Βουλή, η αστυνομοκρατούμενη Αθήνα και οι βουλευτές που κατάφεραν να μπουν στην Βουλή μόνο με τη συνοδεία των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας απέδειξαν ότι έχει χαθεί κα το τελευταίο ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης.
Οι δολοφονικές αστυνομικές επιθέσεις και η ωμή κρατική βία δεν λύγισαν χιλιάδες διαδηλωτές που παρέμειναν στο Σύνταγμα εν μέσω χημικών δακρυγόνων.
Σήμερα οι πολίτες της Αθήνας κι όλης της Ελλάδας με την αποφασιστικότητά τους έγραψαν ιστορία. Είναι η πρώτη φορά μετά τα Ιουλιανά, που ο λαός οδηγεί στην κατάρρευση μια κυβέρνηση.
Είναι αυτονόητο ότι θα μείνουμε στις πλατείες μέχρι να φύγουν και να μην επιστρέψουν με οποιοδήποτε προσωπείο, όλοι όσοι δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο: ΔΝΤ, Μνημόνια, Τρόικα, ΕΕ, Κυβερνήσεις, τράπεζες και όλους όσους μας εκμεταλλεύονται.
Το μεσοπρόθεσμο δεν θα ψηφιστεί όποιον κι αν έχουμε απέναντί μας. Οι ελιγμοί του πολιτικού συστήματος και της κυβέρνησης δεν μας ξεγελούν.
Δεν διαπραγματευόμαστε και δεν επαναδιαπραγματευόμαστε. Η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση είναι ψήφος εμπιστοσύνης στο Μνημόνιο και στο Μεσοπρόθεσμο.
Την παραμονή της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, να ζητήσει η λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος από όλα τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα, την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν την ημέρα της ψήφου εμπιστοσύνης, Γενική απεργία, και μαζί με όλους τους εργαζομένους να περικυκλώσουμε την Βουλή με αίτημα την πτώση της κυβέρνησης.  Όλοι στους δρόμους τη μέρα εκείνη για να τους ανατρέψουμε.
Καλούμε όλα τα σωματεία να προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες απεργίες.
Κάθε μέρα στην πλατεία Συντάγματος, κάθε βράδυ στη συνέλευση και την Κυριακή 19.6 όλοι στους δρόμους.
Αλληλεγγύη στους τραυματίες και συλληφθέντες για τους οποίους ζητάμε την άμεση απελευθέρωση.
15/6/2011
Υλοποιώντας την απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος (8-6-11) οργανώνουμε Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης σχετικά με την Άμεση Δημοκρατία και το Σύνταγμα. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την


Παρασκευή 17 Ιουνίου στις 19:30

στην Πλατεία Συντάγματος.


Συμμετέχουν:

  • Ο Γιώργος ΑναστασόπουλοςΔρ. Πολιτικής & Κοινωνικής Ιστορίας
  • Ο Μανόλης Γλέζος, εγχείρημα Άμεσης Δημοκρατίας στην Απείρανθο Νάξου
  • Ο Κώστας Δουζίναςκαθηγητής πολιτικής Φιλοσοφίας και Θεωρίας Δικαίου
  • Ο Γιώργος ΟικονόμουΔρ. Φιλοσοφίας/συγγραφέας
  • Ο Σταύρος Σταυρίδηςκαθ. ΕΜΠ/εγχείρημα Ζαπατίστας
  • Όλος ο παρευρισκόμενος κόσμος με ερωτήσεις και αργότερα με απόψεις.

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ!

Τα πάνω κάτω στην οικοδομή

Αναδημοσιεύσουμε άρθρο

Την κατάργηση των πολεοδομικών γραφείων, με τη σημερινή τους μορφή και αρμοδιότητες, προωθεί το υπουργείο Περιβάλλοντος, σε συνδυασμό με το νέο τρόπο έκδοσης οικοδομικών αδειών, που προβλέπεται να ισχύσει ώς το τέλος του χρόνου. Το νομοσχέδιο ολοκληρώθηκε και η πρώτη του παρουσίαση θα γίνει στο υπουργικό συμβούλιο, πιθανόν την επόμενη εβδομάδα, εφόσον βέβαια το επιτρέψει το γενικότερο πολιτικό σκηνικό.
Το νέο σύστημα έκδοσης οικοδομικών αδειών θα γίνεται σε δύο φάσεις και με καθοριστική ευθύνη των ιδιωτών μηχανικών που επιλέγει ο ιδιοκτήτης ή ο επιχειρηματίας για να εκπονήσει τη μελέτη της οικοδομής. Οι νέες υπηρεσίες δόμησης θα λειτουργούν με ευθύνη των δήμων και θα διενεργούν μόνον έλεγχο νομιμότητας.
Εισάγεται για πρώτη φορά η δυνατότητα προώθησης της διαδικασίας μέσω Internet, με στόχο την ταχύτητα αλλά και τη διαφάνεια στις συναλλαγές με τις υπηρεσίες, που με τη σημερινή τους μορφή χαρακτηρίζονται «καρκίνωμα» για το σύνολο του Δημοσίου.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι θα ακολουθήσει νέο νομοσχέδιο, που θα αφορά το Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό (ΓΟΚ), αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι η πολύπλοκη νομοθεσία, με ρυθμίσεις που αλληλοαναιρούνται ή έχουν καταργηθεί με δικαστικές αποφάσεις, αλλά συνεχίζουν να εφαρμόζονται! Η κωδικοποίηση είχε γίνει για πρώτη φορά το 1999, αλλά στη συνέχεια «ξεχάστηκε».
Στην ουσία, οι νέες ρυθμίσεις αμφισβητούν τον προγραμματισμό της κυβέρνησης, που προβλέπει τη συγκρότηση πολεοδομικών γραφείων σε κάθε έναν από τους 325 «καλλικρατικούς» δήμους, ακόμη και σε αυτούς που καλύπτουν μικρά νησιά. Σήμερα, στο σύνολο της χώρας υπάρχουν περίπου 180 υποστελεχωμένες υπηρεσίες.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Φωτογραφίες και video από το Σύνταγμα και την πορεία 15 Ιούνη

Φωτογραφίες από την απεργιακή συγκέντρωση και το Σύνταγμα...

...και βίντεο από την εισβολή των κατοχικών δυνάμεων στην πλατεία Συντάγματος και την ανεπιτυχή προσπάθεια τους να την εκκενώσουν

Ζωντανή αναμετάδοση από τις συγκεντρώσεις 15 Ιούνη


Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Αύριο κυκλώνουμε τη Βουλή και ο φόβος αλλάζει πλευρά

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου από το PressProject και σχεδιάγραμμα του αυριανού αποκελισμού από το Δικαίωμα.
Είσαι και δεν είσαι ο πρωθυπουργός

Αυτή την Τετάρτη μπορεί να συμβούν πολλά. Αυτή την Πέμπτη όμως μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε ότι θα έχει ολοκληρωθεί ο ιστορικός κύκλος της μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα αποτελεί πλέον μια σκιά καθώς ένα μετά το άλλο τα ποντίκια που στήριξαν την πολιτική της τρόικας θα επιχειρούν να γλιτώσουν πηδώντας στη θάλασσα της λαϊκής οργής.

Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι το μνημόνιο απέτυχε και πως μια κυβέρνηση περιορισμένων ικανοτήτων οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Ο Γιώργος θα ξαναγίνει Γιωργάκης και οι υποστηρικτές του θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι αν μη τι άλλο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε ένα αγαθό πλην τίμιο παιδί από καλή οικογένεια.

Κι όμως η τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως η πλέον επιτυχημένη ομάδα πολιτικών που κυβέρνησε τη χώρα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Έθεσε από την πρώτη στιγμή με τρομακτική σαφήνεια στόχους τους οποίους έφερε εις πέρας στο ακέραιο.

Καλέσματα για τις αυριανές συγκεντρώσεις

Αναρτούμε το κάλεσμα του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωμετείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα καθώς και αυτό της ΕΜΔΥΔΑΣ. Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών θα βρίσκεται την Τετάρτη 15 ΙΟΥΝΗ, Όθωνος και Αμαλίας, στο σύνταγμα, στις 9.00 πμ, ενώ η ΕΜΔΥΔΑΣ στην πύλη του Πολυτεχνείου στις 11:00. Υπενθυμίζουμε ότι υπάρχει κάλεσμα από τη συνέλευση της πλ. Συντάγματος για τις 7πμ.

Οι τεράστιες συγκεντρώσεις στις πλατείες που συνεχίζονται για σχεδόν τρεις εβδομάδες, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη, οι πολύμορφες διαμαρτυρίες και αποδοκιμασίες της πολιτικής της κυβέρνησης και της Τρόικας, ένα πράγμα δείχνουν. Ότι είναι γελασμένη η κυβέρνηση εάν νομίζει ότι θα περάσει το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα» οριστικού σφαγιασμού των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι έχουμε τη δύναμη τους ανατρέψουμε, έχουμε τη δύναμη να επιβάλλουμε να πάρουν πίσω το Μνημόνιο και το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα»,  να μπει φραγμός στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας των μισθών και των συντάξεων  Η απεργία στις 15 Ιούνη πρέπει να είναι σταθμός. Να είναι μια μέρα όπου η κυβέρνηση και η Τρόικα θα αντιμετωπίσουν ένα σεισμό οργής και αγανάκτησης. Να πλημμυρίσει η Αθήνα και το Σύνταγμα από μια εργατική λαοθάλασσα που θα περικυκλώσει ασφυκτικά  τους θλιβερούς εκφραστές της πλήρους συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Μια λαοθάλασσα ειρηνική, αλλά και αποφασισμένη, περιφρουρημένη και ικανή, πρώτα και κύρια με τον όγκο της, να αποτρέψει τα όποια σχέδια κυβερνητικών κύκλων για προβοκάτσιες ή άλλες απόπειρες υπονόμευσης του κινήματος.  Η οργή και η αγανάκτηση κατέβηκαν στους δρόμους. Και δεν θα φύγουν παρά μόνο εάν νικήσουμε. Τώρα είναι η ώρα της κλιμάκωσης, τώρα είναι η ώρα για ένα απεργιακό τσουνάμι, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που να συντονιστεί με τις κινητοποιήσεις στις πλατείες και τις λαϊκές συνελεύσεις, σε ένα πλατύ ενωτικό και νικηφόρο αγωνιστικό μέτωπο για:
  • ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, Η ΤΡΟΪΚΑ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ
  • ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ Ε.Ε.-ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΣΥΜΦΩΝΟ
  • ΝΑ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
  • ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ
  • ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων και η Επιτροπή Σωματείων, Συνελεύσεων, Κινήσεων «Δεν χρωστάμε – Δεν πουλάμε – Δεν πληρώνουμε» καλούμε τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, τα σωματεία και τις ομοσπονδίες να στηρίξουν με τον πιο αποφασιστικό και ενεργητικό τρόπο την απεργία στις 15 Ιούνη και τη μεγάλη πανεργατική παλλαϊκή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος για περικύκλωση της Βουλής από νωρίς το πρωί της Τετάρτης, να πλαισιώσουν τα αγωνιστικά ραντεβού των εργατικών σωματείων στο Μουσείο, στις 10.30 π.μ. όσων σωματείων και ομοσπονδιών έχουν πάρει σχετικές αποφάσεις. Oλων όσων θα συναντηθούν στο στέκι της επιτροπής «δεν πουλάμε δεν χρωστάμε δεν πληρώνουμε» ΄Οθωνος και Αμαλίας. 
15 ΙΟΥΝΗ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Αρ. Πρωτ. :  6144       
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Συμμετοχή στην 24ωρη Γενική Απεργία που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ για την Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Συναδέλφισσες,  Συνάδελφοι,

    Το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας αποφάσισε τη συμμετοχή του Κλάδου στην 24ωρη Γενική Απεργία  που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ για την Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011. Τα νέα σκληρά μέτρα εξόντωσης της Ελληνικής κοινωνίας που φέρνει η κυβέρνηση, ύστερα από τις ανάλογες συνεννοήσεις με την Τρόϊκα, (νέες μειώσεις μισθών και συντάξε-ων, λουκέτα και συγχωνεύσεις δημοσίων οργανισμών, ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών και επι-χειρήσεων του Δημοσίου, απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων -μετατάξεις υπό προϋποθέσεις που οδηγούν εμμέσως στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους, μείωση του αφορολόγητου για μισθωτούς, επιβολή εισφοράς υπέρ των ανέργων, πάγωμα και του χρονοεπιδόματος, αύ-ξηση  τελών κυκλοφορίας, διεύρυνση του ΦΠΑ κ.τ.λ.), επιβάλλουν το δρόμο του αγώνα μαζικού και ενωτικού όλων των εργαζομένων ως μόνη απάντηση στην φτώχεια την ανεργία και την εξαθλίωση που μας καταδικάζει αυτή η πολιτική.
   
Για τους συναδέλφους της Αττικής η συγκέντρωση
θα είναι στις 11.00 στην πύλη  του Πολυτεχνείου (Πατησίων)

Ανακοίνωση της συσπείρωσης στην ΕΜΔΥΔΑΣ (κοινή με την Αριστερή Παρέμβαση)

Κοινή Ανακοίνωση συσπείρωσης αριστερών μηχανικών με Αριστερή Παρέμβαση

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Η ώρα της κρίσης - Έξι θέσεις για την εξέγερση

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Σ. Κουβελάκη από το Αριστερό Βήμα.
1. Είναι πλέον σαφές ότι αυτό που άρχισε στις πλατείες στις 25 Μάη  είναι μια ποιοτικά καινούργια φάση στον « παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο »  που άρχισε με την ψήφιση του Μνημονίου. Μια φάση εξεγερσιακή, χαμηλής  έντασης προς το παρόν, που μπορεί όμως να αποκτήσει διαφορετικά  χαρακτηριστικά όσο πλησιάζει η στιγμή της προβλεπόμενης (με βάση τα ως  τώρα δεδομένα) στιγμής της κρίσιμης αναμέτρησης, δηλαδή της ψήφισης του  νέου Μεσοπρόθεσμου μνημονίου της κυβέρνησης με την τρόϊκα.
Ηδη  μπορούμε να πούμε ότι η ορμητική και παρατεταμένη, αλλά ταυτόχρονα και  αδιαμόρφωτη, ή μάλλον « υπό διαμόρφωση », είσοδος του λαϊκού παράγοντα  στο προσκήνιο αλλάζει συνολικά τα ως τώρα δεδομένα. Οποια κι αν είναι η  έκβαση αυτού του συκρουσιακού κύκλου, δεν θα υπάρξει επιστροφή στην  προηγούμενη κατάσταση, το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο έχει αλλάξει  ανεπιστρεπτί. Οποια δύναμη δεν είναι σε θέση να το κατανοήσει και να  βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα θα σαρωθεί από τις εξελίξεις. Και  πρωτ’απ΄όλες η αριστερά.

2. Η εξέγερση των πλατειών δημιουργεί  τις συνθήκες αυτού που ο Γκράμσι χαρακτηρίζει ως « οργανική κρίση »,  δηλαδή διάρρηξη των παγιωμένων σχέσεων εκπροσώπησης μεταξύ βασικών  κοινωνικών ομάδων και των κομματικών τους εκφράσεων και « ξαφνικό  πέρασμά τους από την πολιτική παθητικότητα σε με ορισμένη δραστηριότητα  και την προβολή διεκδικήσεων, που στο μη-συνεκτικό τους σύνολο αποτελούν  μιαν επανάσταση ». Η κρίση αυτή γίνεται « κρίση εξουσίας, κι αυτό  ακριβώς είναι η κρίση ηγεμονίας ή κρίση του κράτους στο σύνολό του».

Η  δράση των μαζών αποτελεί με άλλα λόγια τη δική τους απάντηση, μετωπική  και επικεντρωμένη στους χώρους και τα σύμβολα της πολιτικής εξουσίας,  στην πρωτοφανή και ολοκληρωτικού  χαρακτήρα επίθεση που δέχονται εδώ και  ένα χρόνο. Αυτό είναι και το νόημα της ανάγκη άμεσης επανάκτησης της  κεντρικότητας του κατ’εξοχήν αστικού χώρου (δηλαδή των πλατειών) σε  πανελλαδική κλίμακα, αρχίζοντας από την « πλατεία των πλατειών », το «  Σύνταγμα », απέναντι από το κέντρο της νομοθετικής εξουσίας, ή μάλλον το  κέντρο του συστήματος εκπρόσωπησης και νομιμοποίησης του κράτους. Αυτό  είναι επίσης και το νόημα του ιδιοποίησης του σημαινόμενου της «  δημοκρατίας » όπως επίσης, θα επανέλθουμε σ’αυτό, και των εθνικών  αναφορών από τον κόσμο των πλατειών. Η πιο προχωρημένη ωστόσο έκφραση  του ξεσηκωμού βρίσκεται αναμφίβολα στην αυτοργάνωση των καθημερινών  ανοιχτών συνελεύσεων που, μ’όλα τους τα όρια, συμπυκνώνουν την  αντιπαράθεση χώρων, πρακτικών και νοημάτων που συμβολίζει την « ελληνική  άνοιξη » του 2011.

3. Αν και αποτελεί τομή, και χωρίς να  αποτελεί συνείδηση όλων των συμμετεχόντων, η εξέγερση των πλατειών δεν  έρχεται από το πουθενά. Είναι το αποτέλεσμα, με τη θετική και την  αρνητική έννοια, της προηγούμενης περιόδου της πολιτικο-κοινωνικής  σύγκρουσης. Με τη θετική κατ’αρχήν γιατί είναι σωστή η επισήμανση του Σ.  Ελληνιάδη στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου: « η αριστερά, εν ευρεία  εννοία, έπαιξε ρόλο προθέρμανσης για την πολιτικοποίηση των ανθρώπων που  τώρα κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και τις πλατείες. Εκατοντάδες μικρές και  μεγάλες κινητοποιήσεις, πολύ πλούσιο έντυπο υλικό, ποικίλες παρεμβάσεις  και πάμπολλες συγκρούσεις με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής  καλλιέργησαν το έδαφος για το επόμενο στάδιο κινητοποιήσεων ». Ας  προσθέσουμε ότι αυτό ισχύει και σε ένα βάθος χρόνου : σε μια χώρα σαν  την Ελλάδα, η μαζική λαϊκή διαμαρτυρία, η εξέγερση και η ίδια η  επανάσταση είναι έννοιες με βαθειά λαϊκή νομιμοποίηση, αποτελούν μέρος  της ίδιας της « εθνικής αφήγησης » κι όχι μόνο της αριστεράς.

Αλλά  υπάρχει και η άλλη πλευρά, η αρνητική. Γιατί είναι βέβαια τα εμφανή  όρια καθώς και η αδυναμία των προηγούμενων κινητοποιήσεων και των  πολιτικο-συνδικαλιστικών πλαισίων δράσης να σταματήσουν την μνημονιακή  λαίλαπα που, σε συνδυασμό με τη ραγδαία επιδείνωση όλων των  οικονομικο-κοινωνικών δεικτών και την αναγγελία ενός ακόμη πακέτου  βάρβαρων μέτρων, εξηγούν το πέρασμα σε μια διευρυμένη στη σύνθεση και τη  δυναμική της μορφή συλλογικής διαμαρτυρίας. Οπως και εξηγούν, σε  καθοριστικό βαθμό, τα αντιφατικά χαρακτηριστικά των πρακτικών,  διεκδικήσεων και συνθημάτων που βγαίνουν στην επιφάνεια σε μια τέτοια  συγκυρία, τον « μη-συνεκτικό » χαρακτήρα της ριζοσπαστικοποίησης των  μαζών, και ειδικότερα των μέχρι πρότινος παθητικών τμημάτων τους, στον  οποίο αναφέρεται ο Γκράμσι. Αυτό το « μείγμα οργής, αγανάκτησης,  «αντιπολιτικών» αντανακλαστικών, προωθημένης αγωνιστικότητας αλλά και  ιδεολογικών αντιφάσεων, προχωρημένων πολιτικών συνθημάτων αλλά και  γηπεδικών τόνων» σύμφωνα με τις εύστοχες διατυπώσεις του Π. Σωτήρη .

4.  Η ιδιοποίηση των εθνικών αναφορών και συμβόλων που « μπέρδεψε »  αρκετούς στην αριστερά αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία γιατί βρίσκεται στο  σημείο τομής των προηγούμενων τάσεων. Σίγουρα παραπέμπει στην παρουσία  κοινωνικών στρωμάτων ως τώρα αποκομμένων από την εμπειρία συλλογικής  οργάνωσης και δράσης, άρα ξένων ως προς τις αναφορές και τα σύμβολα του  εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Αυτό ακριβώς το γεγονός όμως  είναι που υποδηλώνει  ότι η πολιτική κρίση έχει πλεόν μετατραπεί σε  εθνική κρίση αντιπροσώπευσης, σε απονομιμοποίηση των « από πάνω » και  ριζική αμφισβήτηση της ικανότητάς τους να διευθύνουν την κοινωνία και να  ηγούνται του εθνικού σχηματισμού. Οι ελληνικές σημαίες στις πλατείες  σημαίνουν πρώτα και κύρια ότι « η Ελλάδα », δηλαδή « ο λαός της »,  βρίσκεται εκεί, στις πλατείες και τους δρόμους, έχοντας κάνει απόσχιση  από τους θεσμούς και το προσωπικό που υποτίθεται ότι τον αντιπροσωπεύουν  και δρούν στο όνομά τους. Σημαίνει επίσης και το πανθομολογούμενο πλέον  « ξεπούλημα της χώρας » από αυτούς που έχουν υφαρπάξει τη λαϊκή εντολή,  το γεγονός δηλαδή ότι η πολιτική του Μνημονίου δεν είναι μια  συνηθισμένη ταξική πολιτική αλλά αναίρεση των ίδιων των θεμελίων του  κοινωνικού συμβολαίου, καταβαράθρωση της θέσης της χώρας στο διεθνές  πεδίο και αντιδημοκρατική εκτροπή με προφανή τα στοιχεία υποταγής σε  εξωγενή (και άκρως αντιδραστικά) κέντρα αποφάσεων.

Αυτό φυσικά  σε καμμία περίπτωση δεν αίρει τον ταξικό χαρακτήρα της συντελούμενης  αντιπαράθεσης, τον « επικαθορίζει » όμως, προσδίδοντάς του ειδικά  χαρακτηριστικά. Για να συγκροτηθεί λοιπόν με μαζικούς όρους μια ταξική  πρόταση από τη σκοπιά των εργαζομένων σ’αυτή τη συγκυρία πρέπει να έχει  ηγεμονική διάσταση, να συνθέτει, όπως απαιτούσε ο Γκράμσι, την ταξική με  την « εθνική-λαϊκή » διάσταση. Να απευθύνεται στη «βαθειά Ελλάδα» που  γεμίζει τις πλατείες προτάσσοντας ένα συνολικό σχέδιο που να ανοίγει μια  βιώσιμη προοπτική για τη χώρα και για ένα εναλλακτικό μπλοκ εξουσίας με  τις δυνάμεις της εργασίας σε ηγετική θέση.

5. Η διπλή οριοθέτηση  τόσο από την αφ’υψηλού θεώρηση της κίνησης των από κάτω όσο και από την  «υποταγή στο αυθόρμητο» αποτελεί σήμερα κυριολεκτικά όρο ύπαρξης για  την αριστερά. Η αριστερά που δεν είναι διατεθειμένη να ακούσει και να  μάθει, άρα και να αλλάξει η ίδια, από την αυθόρμητη κίνηση των «από  κάτω» και την αυτενέργειά τους είναι ιστορικά καταδικασμένη. Η αριστερά  που αρκείται όμως στο να πλέκει το εγκώμιο αυτής της κίνησης και να  καλεί στη διάχυση των οργανωμένων δυνάμεων στο εσωτερικό της αναιρεί τον  εαυτό της και αποποιείται τις ευθύνες της. Γιατί η ενοποίηση των  ετερογενών τμημάτων των εν κινήσει μαζών (ας πούμε της «κάτω» και της  «πάνω» πλατείας Σύνταγματος) είναι κατ’εξοχήν θέμα πολιτικής, άρα δικό  της. Γιατί η κατεύθυνση που μπορεί να πάρει μια πρωτογενής  ριζοσπαστικοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων είναι περισσότερη από  μία, και κρίνεται στο πεδίο της οργανωμένης πολιτικής παρέμβασης. Γιατί  όσοι μας καλούν να εκστασιαστούμε μπροστά στο αδιαμεσολάβητο  «μεταμοντέρνο πλήθος» ξεχνούν ότι απέναντι υπάρχει ένας αντίπαλος, που  διαθέτει ισχυρότατες διαμεσολαβήσεις, ικανότητες σχεδιασμού και  πολυάριθμο προσωπικό έτοιμο να τσακίσει τις αντιστάσεις και να  διαφυλάξει την εξουσία του. Οπως ξεχνούν ότι αν και μια εξέγερση «από τα  κάτω» μπορεί να ρίξει ακόμη και κυβερνήσεις με κοινοβουλευτική-εκλογική  νομιμοποίηση (βλέπε Αργεντινάζο), μόνο με αριστερή πολιτική ηγεμονία  είναι σε θέση οι λαϊκές δυνάμεις να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις και  να αποτρέψουν την ανακύκλωση, έστω και με κάποιες παραχωρήσεις, της  προηγούμενης κατάστασης (βλέπε Κίρχνερ).

6. Από αυτήν την άποψη,  και παρά τα σωστά κινηματικά αντανακλαστικά ενός αξιόλογου τμήματός της  (κυρίως στη βάση), η ανεπάρκεια της αριστεράς σ’αυτές τις ιστορικές  στιγμές είναι πασιφανής. Και άκρως επικίνδυνη. Το ΚΚΕ κατάφερε να  συνδυάσει τον παγιωμένη φοβική στάση απέναντι σε ότι δεν ελέγχει με μια  συστημική αντίδραση στο κεντρικό επίδικο της συγκυρίας (έξοδος από το  ευρώ) αντάξια αυτής που είχε δείξει το Δεκέμβρη του 2008. Ο χώρος του  Σύριζα, χωρίς πολιτική πρόταση και βαθειά διχασμένος σε όλα περίπου τα  κομβικά θέματα, ποντάρει στην επικοινωνιακή αντιπολιτευτική του τακτική,  στη στοχοποίηση που δέχεται από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, καθώς και  στην φιλική του στάση στο κίνημα, για να αποκομίσει κάποια οριακά οφέλη.  Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά προφανώς δε διαθέτει την κρίσιμη μάζα και  την κοινωνική αγκύρωση για να παίξει έναν ευρύτερο ρόλο.

Και  όμως! Πέρα από τον υπάρχοντα κατακερματισμό, μια σειρά από δυνάμεις  συγκλίνουν όλο και πιο καθαρά στην μοναδική ριζοσπαστική ατζέντα που  έχει αναδείξει εντός της αριστεράς η κρίση του τελευταίου χρόνου. Με  αιχμή του δόρατος τη στάση πληρωμών με στόχο τη διαγραφή του χρέους, ή  τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, και βασικά συστατικά την έξοδο  από την ευρωζώνη, τη ρήξη με την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την  αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου και τη δημοκρατική επαναθεμελίωση. Η  ανοιχτή και ενωτική εμφάνιση αυτών των δυνάμεων, με αυτήν την πρόταση,  μπροστά στο λαό αποτελεί επιτακτικό αίτημα της συγκυρίας. Επείγει τη  στιγμή ειδικά που εν όψει της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου κρίνεται η  συνέχιση και κλιμάκωση της κινητοποίησης.

Η ώρα της κρίσης είναι και η ώρα της απόφασης για μια άλλη αριστερά.

Την αριστερά της λαϊκής αντεπίθεσης και της νέας νίκης

Φωτογραφίες από το Σύνταγμα 12 Ιούνη


Χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν και χτες Κυριακή 12 Ιούνη στο Σύνταγμα και σε πολλές πλατείες της χώρας. Σίγουρα όχι με τη μαζικότητα της προηγούμενης κυριακής αλλά και μόνο το γεγονός της συνεχιζόμενης συγκέντρωσης για 19 ημέρες είναι πάρα πολύ σημαντικό. Όλοι την Τετάρτη 15 Ιούνη, στην απεργία, στις πορείες και στην περικύκλωση της Βουλής.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

15 Ιουνίου περικυκλώνουμε τη Βουλή

24 ώρες στο δρόμο!
Δίνουμε τη δική μας ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ
15 Ιουνίου περικυκλώνουμε τη Βουλή
Τώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το μεσοπρόθεσμο, περικυκλώνουμε τη Βουλή, μαζευόμαστε και μένουμε στο Σύνταγμα.
Όλοι μαζί συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τις κινητοποιήσεις που ξεκινήσανε στις 25 Μάη. Πρώτος σταθμός η γενική απεργία την Τετάρτη 15 Ιουνίου. Δε σταματάμε μέχρι να το πάρουν πίσω.
Στηρίζουμε με κάθε τρόπο τη Γενική Απεργία και διαδηλώνουμε ειρηνικά. Στις 15 Ιουνίου δεν εργαζόμαστε και δεν καταναλώνουμε. Συντονιζόμαστε με όλους τους πολίτες που θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο μεσοπρόθεσμο, με τους απεργούς και τα σωματεία τους, με τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα. Καλούμε τους καλλιτέχνες να πλαισιώσουν την κινητοποίηση, να κατέβουν στους δρόμους μαζί μας και να δώσουν το δικό τους χρώμα. Δίνουμε τρία μεγάλα ραντεβού:
Όλοι την Τετάρτη 15 Ιουνίου στις 7 το πρωί: 
1. Μπροστά στη Βουλή.
      2. Στο μετρό Ευαγγελισμός.
      3. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
 
Μέχρι τις 15 Ιουνίου οργώνουμε την Αθήνα για να μεταφερθεί παντού το κάλεσμα της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος. Δίνουμε από τώρα αγωνιστικό ραντεβού για τη μέρα ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου.
Να ακουστεί δυνατά η δική μας φωνή:
ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
 
Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος
11 Ιουνίου 2011

Ανακοίνωση της ΠΟΕ - ΟΤΑ, Ραντεβού στους δρόμους και τις πλατείες

Αναρτούμε ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ ΟΤΑ ενδεικτικής του κλίματος που διαμορφώνεται ακόμα και σε τμήματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας του φιλο-κυβερνητικού χώρου. Φυσικά μην περιμένετε κάτι ανάλογο με την ΠΑΣΚ ΕΜΔΥΔΑΣ, είναι άλλες οι προτεραιότητες της. Ραντεβού απόψε στις πλατείες όλης της χώρας.
 
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Οι επόμενες μέρες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, καθώς η κυβέρνηση με την ψήφιση του νέου μνημονίου, θα οδηγήσει τη χώρα και τους εργαζόμενους σε σκληρή λιτότητα, σε εκτίναξη της ανεργίας,σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις Δημοσίων οργανισμών, υπηρεσιών και επιχειρήσεων, σε συρρίκνωση Δημοσίων υπηρεσιών και σε μαζικές απολύσεις εργαζομένων στο Δημόσιο και τους Ο.Τ.Α.
Το νέο μνημόνιο προβλέπει την εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας και την κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, μιας και όλες οι αποφάσεις για την άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής εκχωρούνται πλέον στην τρόικα, εκπρόσωποι της οποίας θα εγκατασταθούν ως επίτροποι σε κάθε Υπουργείο.
Η εμμονή σ’ αυτή την πολιτική οδηγεί τη χώρα μας στο γκρεμό και τους εργαζόμενους στην ανασφάλεια και την επαιτεία.
Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αυτή η πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να ανατραπεί από το γενικό ξεσηκωμό του λαού μας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να βάλουν τη δικιά τους σφραγίδα για να οδηγηθούν οι εξελίξεις σε λύσεις υπέρ του λαού και κατά του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών τους εκπροσώπων που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός μας ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ και ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ αυτοί την κρίση.

Το μέλλον του λαού μας δεν είναι να εργάζεται σκληρά και φτηνά για να αποπληρώνονται οι διεθνείς τοκογλύφοι-δανειστές και να θησαυρίζουν αυτοί που πραγματικά ευθύνονται για την κρίση.
Αυτές τις μέρες κάτι καινούργιο γεννιέται στο Σύνταγμα και τις πλατείες των μικρών και των μεγάλων πόλεων. Ο λαός μπαίνει στο προσκήνιο και οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα πρέπει να βρίσκονται εκεί για να δώσουν το δικό τους μήνυμα.
Για τη σημερινή κατάσταση δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες. Οι εργαζόμενοι πάλεψαν όλη την προηγούμενη περίοδο, κάτω από δύσκολες συνθήκες, αμφισβήτησης και ηττοπάθειας πολλές φορές,για να αποδοκιμάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης και για να κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα της ανατροπής τους.
Η μαζική κινητοποίηση του λαού δεν προήλθε από ένα μήνυμα στο face book ή από ένα τυχαίο γεγονός. Αν δεν είχαν προηγηθεί οι μαζικές απεργίες και οι διαδηλώσεις, αν δεν υπήρχαν στο ενεργητικό μας οι μεγάλες απεργίες της 5ης Μαΐου 2010, της 15ης Δεκεμβρίου 2010 και 23 Φεβρουαρίου 2011, το οποιαδήποτε κάλεσμα στο διαδίκτυο δεν θα είχε αποδέκτες.
Το βασικό μήνυμα λοιπόν είναι ότι όλοι οι αγώνες έχουν νόημα και προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι στην κοινωνική συσπείρωση για ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
Τώρα όμως είναι η κρίσιμη στιγμή. Το στοίχημα για το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι:

Ή ΤΑ ΜΕΤΡΑ Ή ΕΜΕΙΣ !!!

Σ’ αυτή την κατεύθυνση η Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. καλεί όλους τους συλλόγους και τους εργαζόμενους να δώσουν τις επόμενες μέρες τη «ΜΗΤΕΡΑ» ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ.

1.Καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε γενική πολιτική απεργία και σε μαζικό-διαρκές αποκλεισμό της Βουλής με στόχο την αποτροπή των διαδικασιών ψήφισης του νέου μνημονίου της καταστροφής.
2. Όταν κατατεθεί το νέο μνημόνιο στη Βουλή, με ευθύνη των συλλόγων και σε συνεργασία με όλους τους άλλους φορείς γίνονται τα δημαρχιακά κτίρια των πρωτευουσών των Νομών, κέντρα τοπικού συντονισμού, συζητήσεων και οργάνωσης πολύμορφων πρωτοβουλιών με στόχο την ενεργοποίηση του λαού και τη συμμετοχή του στις κινητοποιήσεις. Στην Αττική τα δημαρχιακά κτίρια που θα καταληφθούν είναι: Περιστερίου, Νέας Ιωνίας, Ζωγράφου, Αγίου Δημητρίου και Πειραιά.
3.Τις ίδιες μέρες καταλαμβάνονται οι Χ.Υ.Τ.Α. στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη και όπου αλλού είναι δυνατόν με στόχο την παράλυση κάθε δραστηριότητας και
4.Συμμετέχουμε σε άλλες πρωτοβουλίες κατάληψης Δημοσίων κτιρίων και πρωτοβουλιών, όπως δεν πληρώνω διόδια, εισιτήρια στα Μ.Μ.Μ. και τον αποκλεισμό των Ταμείων των Νοσοκομείων.
5.Προετοιμάζουμε σε ημέρα που θα ορισθεί από την Εκτελεστική Επιτροπή μηχανοκίνητη πορεία στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων.

Τέλος, η Εκτελεστική Επιτροπή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. καλεί όλους του συλλόγους να οργανώσουν τη συζήτηση και ενημέρωση των εργαζομένων, την προετοιμασία και το συντονισμό με άλλους φορείς και συνδικάτα και την οργανωμένη τους παρουσία στις λαϊκές κινητοποιήσεις που γίνονται καθημερινά στις πλατείες.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Για την Εκτελεστική Επιτροπή της Π.O.Ε. – O.Τ.Α.

O Πρόεδρος O Αναπλ. Γεν. Γραμματέας

Η βρώμικη λέξη από «Δ»

Αναδημοσιεύουμε άρθο του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου από το PressProject

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, το να δουλεύεις στο Δημόσιο σήμαινε, μεταξύ άλλων, μια δουλειά σε Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης του ΟΑΕΔ, με αμοιβή γύρω στις 85.000 το μήνα (σε δραχμές), χωρίς ένσημα και δουλειά έξι ωρών. Στη δουλειά αυτή θα έκανες ακριβώς ό,τι και ο κανονικός συνάδελφός σου (ο μη «καταρτιζόμενος», ασφαλισμένος και μόνιμος), μόνο που αντί μισθού, εσύ θα κέρδιζες χαρτζιλίκι και …εμπειρία.

Θυμάμαι ακόμα το κωμικοτραγικό περιστατικό, δικαιούχος οικογενειακού επιδόματος να απαιτεί να εξυπηρετηθεί σε μέρα μη συναλλαγής με το κοινό, και να μπινελικώνει το δυστυχή «καταρτιζόμενο», που ματαίως προσπαθούσε να τον πείσει: «Ε βέβαια, τι ανάγκη έχεις εσύ; Δημόσιος υπάλληλος δεν είσαι; Καφεδάκι, περιοδικάκι και στ’α…ια σου», σιχτίριζε ο ασφαλισμένος και βρόνταγε την πόρτα στα μούτρα του εμβρόντητου.

Από το ’90 και μετά, η εχθρότητα απέναντι στο Δημόσιο ήταν το νέο τρεντ. Από το ΚΛΙΚ του Κωστόπουλου μέχρι και τα Ημισκούμπρια και απ’ την εκσυχρονιστική αριστερά ως την εκσυγχρονιζόμενη ακροδεξιά, όλοι (μα όλοι) όσοι θέλαν να καυτηριάσουν τα κακώς κείμενα, θεωρούσαν ιερή υποχρέωσή τους να ξεκινήσουν απ’ το Δημόσιο.

Υπήρχε βεβαίως καπνός διότι υπήρχε και φωτιά. Όμως η επικράτηση των «νέων ιδεών», η ορθοδοξία των σομόν σελίδων και ο πολιτισμός του Cayenne δεν αφήναν χώρο και χρόνο για να ξεχωρίσει ο καπνός απ’τη φωτιά - η ήρα των κρατικών αξιωματούχων και κομματικών εγκάθετων, από το στάρι των δημόσιων λειτουργών.

Αξιοποιώντας το κλίμα που θριάμβευε το ‘90, το αντιεξουσιαστικό ΠΑΣΟΚ του 2010 μας πέταξε το τυρί του χαραμοφάη δημοσιοϋπάλληλου, εμείς πειστήκαμε ότι ήταν αυτός ήταν δίκαιο να ξεσκιστεί μήπως και γλιτώσουμε τη χρεοκοπία ως έθνος, και μόνο το είχαμε φάει πια, ανακαλύπταμε ότι ο κανιβαλισμός δεν ήταν παρά μόνο στην αρχή του. Ύστερα ήρθε το Μνημόνιο.

Αυτό που ως τρεντ χτίζεται πάνω από 20 χρόνια, και που στηρίζεται τόσο στην προπαγάνδα των νεοφιλελεύθερων όσο και στην αθλιότητα σημαντικών τμημάτων της δημόσιας διοίκησης, δεν θα μπορούσε να καταρριφθεί μέσα σε μερικούς μήνες. Αυτό εξηγεί, μεταξύ άλλων, και το σεληνιασμό των «Αγανακτισμένων» τη στιγμή που υψώθηκε στο Σύνταγμα το πανό της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Σήμερα όμως, ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, μπορεί κανείς να δει πιο νηφάλια τις συνέπειες της ψύχωσης με το Δημόσιο, που για χρόνια καίει τα χλωρά μαζί με τα ξερά.

Να τα πάρουμε ένα-ένα;

- Στα τέλη του ’80, οι περισσότεροι πίστευαν ότι λύση στην (αφόρητα) κρατική τηλεόραση και την κομματικοποίηση του Τύπου ήταν η ιδιωτική τηλεόραση. Ξέρει κανείς σήμερα πιστότερο σύμμαχο του κράτους από αυτήν;

- Στα μέσα του ’90, όλο και πιο πολλοί θεωρούσαν ότι η μετοχοποίηση οργανισμών όπως ο ΟΤΕ θα έδινε ώθηση στην ελληνική οικονομία. Ακόμα κι αν ως «ελληνική οικονομία» λογίζονταν αποκλειστικά οι μέτοιχοι, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για το κοινό, ιδίως όταν θα έσπαγε το μονοπώλιο. Πόσο επωφελείς για το κοινό υπήρξαν οι αλλεπάλληλες μετοχοποιήσεις και η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, όταν, εντελώς ενδεικτικά, μια πληροφορία τηλεφωνικού καταλόγου κοστίζει περίπου όσο ένα πακέτο μακαρόνια; Και πόσο επωφελής είναι για τους σημερινούς εργαζόμενους στις τηλεπικοινωνίες η νέα, «πλουραλιστική» κατάσταση με τις τόσες επιλογές;

- Το 2004 πήγαινες Αθήνα-Θεσσαλονίκη με 10 ευρώ φοιτητικό. Πόσα χρειάζεσαι σήμερα, στα χρόνια του ΟΣΕ των ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων;

- Το 2011, ένα μεταπτυχιακό ενάμισι χρόνου στη Γεωπονική απαιτεί δίδακτρα 6000 ευρώ, γεγονός που δεν τεκμηριώνει ακριβώς το δημόσιο χαρακτήρα του. Την ίδια στιγμή, στο εργαστήριο του εν λόγω μεταπτυχιακού οι φοιτητές δεν έχουν μύλο. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό;

- Για πολλά χρόνια, τέλος, πολλοί υποστήριζαν ότι «δημόσιο νοσοκομείο ίσον φακελάκι –και τέλος». Εξαφάνισαν μήπως το φακελάκι το Ιατρικό Κέντρο και το Ερρίκος Ντυνάν; Βελτίωσαν μήπως τα δημόσια νοσοκομεία; Και πόσο ρεαλιστικό είναι σήμερα το δίλημμα «ή στο δημόσιο, κι ας βρίσκεται σε χάλια, ή στο ιδιωτικό, αλλά με μια περιουσία για έξοδα νοσηλείας»;

Πώς πειστήκαμε άραγε μέχρι να συμβούν όλα αυτά; Πώς έγινε και δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με την εμπειρία από την Ευρώπη και γιατί η επιχειρηματολογία για το κακό Δημόσιο δεν κατέληγε ποτέ στην υπεράσπιση του καλού Δημόσιου, αλλά του «όπως να’ναι» ιδιωτικού; Πώς δεν αντιληφθήκαμε την από τα μέσα ιδιωτικοποίηση στο Δημόσιο (αυτή που ξεκίνησε με τις συμβάσεις και τις καταρτίσεις, τα stage, τα δεκάμηνα και άλλα τέτοια μεσαιωνικά) και γιατί δεν καταλάβαμε ότι ήταν ο πρόλογος για όσα χειρότερα θα συνέβαιαν στον ιδιωτικό τομέα; Γιατί συνηθίσαμε να λέμε «δημόσιο» ό,τι ήταν απλά κρατικό, λειτουργούσε χωρίς κοινωνικό έλεγχο και με την παντοδυναμία του διευθυντικού δικαιώματος; Πώς δεν προσέξαμε ότι οι πιο φανατικοί «αντικρατιστές» (βουλευτές ή διανοούμενοι) ήταν, την ίδια στιγμή, οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές της κρατικοδίατης καπιταλιστικής ανάπτυξης –των περίφημων Συμπράξεων Δημοσίου-Ιδιωτικού Τομέα;

Το μίσος για το Δημόσιο, οι ψεύτικες στατιστικές για τους δήθεν υπεράριθμους και οι ιστορίες για πολυεκατομμυριούχους υπαλλήλους, που διακινούν τον τελευταίο χρόνο με την ίδια ευκολία ψηφοφόροι του Κουβέλη και φαν του Άδωνη, συμπύκνωναν ιδανικά συγκεκριμένες κοινωνικές διαθέσεις. Όχι των ταλαιπωρημένων από τις ταπεινωτικές ουρές στο ΙΚΑ, ούτε των πολλών που έχουν να διηγηθούν (πραγματικές) ιστορίες με καρεκλοκένταυρους. Τις διαθέσεις των σύγχρονων ολιγαρχικών συμπύκνωναν. Αυτών που, ξεκινώντας πέρσι από τα «ρετιρέ» και τους «προνομιούχους» του Δημοσίου, σήμερα φτάνουν να απαιτούν το ξεπούλημα σε ιδιώτες ακόμα και του νερού που πίνουμε.

Αν η αντίστροφη μέτρηση μέχρι το Μνημόνιο ξεκίνησε απ’το Δημόσιο, ίσως αποκεί να έπρεπε να ξεκινήσει η αντιστροφή της: μια αφήγηση που θα μας επιτρέψει να δούμε τι έγινε τα τελευταία είκοσι χρόνια και να πούμε τι θα θέλαμε για τα επόμενα είκοσι. Δεν θα μπορούσαν άραγε όλα τα παραπάνω να αποτελέσουν ύλη για ένα θαυμάσιο ντοκυμανταίρ, επιτυχημένο όσο και το Debtocracy;