Ένας από τους πλέον κυνικούς και αμοραλιστές ηγέτες της ελληνικής άρχουσας τάξης κατά τον 20ο αιώνα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, απεβίωσε χτες σε ηλικία 99 ετών. Υπηρέτησε το αστικό κατεστημένο συμμετέχοντας σε διάφορες κυβερνήσεις κατά τα μέσα και τέλη του περασμένου αιώνα, ενώ την τριετία 1990-93 υπήρξε πρωθυπουργός, επικεφαλής της απόπειρας εφαρμογής ενός σκληρού, νεοφιλελεύθερου προγράμματος στα πρότυπα της Θάτσερ, που αποτελούσε έναν γνήσιο πολιτικό προάγγελο της εποχής των Μνημονίων. Ωστόσο, στη συλλογική μνήμη, ως αντιπροσωπευτικότερη περίοδος του πολιτικού βίου του Κ. Μητσοτάκη έχει καταγραφεί η δεκαετία του 1960,  οπού ο ίδιος υπήρξε από τους βασικούς εκφραστές της «αποστασίας» με την οποία το Παλάτι διεξήγαγε ένα «θεσμικό» πραξικόπημα, ανατρέποντας την εκλεγμένη κυβέρνηση και ανοίγοντας τον δρόμο για τη δικτατορία του 1967. Αξίζει λοιπόν, με αφορμή το θάνατο του πολιτικού τον οποίο ο λαός κατά τις μέρες τις εξέγερσης του Ιουλίου του 1965 αποκαλούσε στα συνθήματά του «κάθαρμα», να δούμε πως φτάσαμε στα γεγονότα της «αποστασίας». Ακολουθεί ένα σχετικό κείμενο, που αποτελεί απόσπασμα μπροσούρας που θα επανεκδοθεί το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις «Μαρξιστική Φωνή», με τίτλο «Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος: γεγονότα και συμπεράσματα».