Οι μαφίες της ΕΕ αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση της χώρας - Να οργανώσουμε την “αντίσταση”

3 κείμενα του συναδέλφου Γ. Καλαντζόπουλου από εδώ

Η κυβέρνηση υπέκυψε τελικά στους εκβιασμούς στις μαφίας των επιτελείων της ΕΕ. Δεν ήταν η έλλειψη “σχεδίου” που οδήγησε σε αυτή την ήττα, αλλά η έλλειψη θάρρους και αποφασιστικότητας στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Δειλοί και φοβισμένοι, δεν εμπιστεύτηκαν την δύναμη του λαού που τους έδωσε σαφή εξουσιοδότηση να μην υποκύψουν στις πιέσεις των “δανειστών” με το τελευταίο δημοψήφισμα. Σε συνεργασία με το φθαρμένο πολιτικό σύστημα, ετοιμάζονται να αναλάβουν τοποπαρατηρητές και εκτελεστές της χειρότερης πράξης υποδούλωσης της χώρας.

Το βράδυ του δημοψηφίσματος γράφαμε (Μέσα πάμε καλά... ):

Σήμερα όλα είναι διαφορετικά. Στην πιο πολωμένη κοινωνικά και ταξικά πολιτική εκλογική διαδικασία από την μεταπολίτευση, οι “από κάτω” τις τελευταίες μέρες ...“απασφάλισαν” και την Κυριακή 5 Ιούλη έριξαν το πρώτο “βόλι” στην κάλπη. Μια κοινοβουλευτική διαδικασία απέκτησε χαρακτηριστικά μιας βουβής λαϊκής εξέγερσης. Ο λαϊκός παράγοντας κατέδειξε ότι κάποιες στιγμές μπορεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να ακυρώσει κάθε πρόβλεψη της “τεχνοεπιστήμης” της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας, μεταφέροντας τον φόβο στο εσωτερικό εκείνων των μηχανισμών, που όλη την προηγούμενη περίοδο τον προκατασκεύαζαν και τον διαχειρίζονταν ως εργαλείο άσκησης της εξουσίας τους.
Τώρα κήρυξαν ανοικτά τον πόλεμο προς τους “από κάτω, με την συμφωνία που υπέγραψαν. Έφτασε η στιγμή να οργανώσουν την αντίστασή τους, στρέφοντας τα πυρά τους στην ακύρωση αυτής της συμφωνίας και την ανατροπή όλων όσων την υποστηρίζουν.

Ήρθε η ώρα να τους ανατρέψουμε!

Αν οι δημοσκοπήσεις πέφτουν έξω, τότε ανοίγει ο δρόμος για κοινωνικές αλλαγές...

 


Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στην παραγωγή αβεβαιοτήτων ως συστατικού στοιχείου του νεοφιλελεύθερου συστήματος διακυβέρνησης και πως σαν πρακτική παράγει προσχεδιασμένα συμβάντα μέσω των οποίων αποδομούνται/αναδομούνται οι σχέσεις εξουσίας ως σχέσεις εμπιστοσύνης και αναδιαμορφώνεται η συναίνεση στις αντεπαναστατικές μεταρρυθμίσεις της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Όπως έχει επισημάνει ο Michel Crozier “όσοι βρίσκονται στην πηγή της αβεβαιότητας, άρχουν”. Ο Α. Τσίπρας, εφαρμόζοντας αυτή την πρακτική στην προκήρυξη ενός δημοψηφίσματος, αναδείχτηκε ο πραγματικά κυρίαρχος του παιχνιδιού. Για την πολιτική αξία αυτής της κίνησης, έχουμε αναφερθεί αναλυτικά εδώ: Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ως πολιτική πράξη


Όμως, ένας απρόβλεπτος εκτροχιασμός της τεχνοεπιστήμης που συγκροτεί την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα, διατάραξε την κανονικότητα της λειτουργίας της. Αν και για την διευκρίνιση των αιτίων αυτού του “δυστυχήματος”, υπήρξε μέχρι και εισαγγελική παρέμβαση, αποσιωπήθηκε η σημασία του για την πολιτική σκηνή: Η τεράστια αστοχία των δημοσκοπήσεων ως μεθόδος πρόβλεψης για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ακύρωσε όλους τους σχεδιασμούς των επιτελείων, που στηρίχθηκαν πάνω σε αυτές τις προβλέψεις, για να παράγουν ένα προκατασκευασμένο και διαχειρίσιμο συμβάν, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας.

Όσο και να ψάξει ο εισαγγελέας, δεν θα βρει τους πραγματικούς λόγους του “δυστυχήματος”: Το ΟΧΙ που προέκυψε από το δημοψήφισμα, κατέγραψε μια “βουβή εξέγερση” (για την σημασία της έχουμε αναφερθεί εδώ: Μέσα πάμε καλά...), η οποία, όχι μόνον ορθώνει ισχυρούς φραγμούς στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για μια εθνικά συναινετική λύση με το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό, αλλά υποδείχνει ότι η κατάσταση συνολικά δεν είναι διαχειρίσιμη από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ακόμα και αν συγκεντρώνεται μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στα πλαίσια αυτής της συναινετικής πολιτικής.

Αυτό το εξεγερσιακό συμβάν έσπασε τον φόβο και ξανάφερε την ελπίδα πως “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”. Όπως εύστοχα επισήμανε ο Α. Τσίπρας στην κατάληξη του διαγγέλματος για το δημοψήφισμα, “τούτες τις κρίσιμες ώρες, που αναμετριόμαστε όλοι με το ανάστημα της ιστορίας μας, ο μόνος μας φόβος είναι ο φόβος. Δε θα τον αφήσουμε να μας κερδίσει. Θα τα καταφέρουμε.” Η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, σήμερα δεν μπορεί παρά να γεμίζει με χαρά τις καρδιές των Αριστερών. Γιαυτό, όπως γράψαμε εδώ: Είμαστε χαρούμενοι και εμείς μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα!

Όμως, την ίδια στιγμή, βρεθήκαμε σε διαφορετικές θέσεις, άκρως ανταγωνιστικές: Ο Α. Τσίπρας αγωνιά να εξασφαλίσει την “συνέχεια του κράτους” και των πολιτικών του και εμείς θεωρούμε ότι αν υπογραφεί η συμφωνία με τους δανειστές, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να μπει στον κάλαθο επικινδύνων απορριμάτων, ακατάλληλων για ανακύκλωση. Πως λοιπόν εξηγείται αυτή η αντίφαση, με δεδομένο πως θεωρούμε ότι ούτε το κυβερνητικό επιτελείο έγινε από την μια μέρα στην άλλη μια χούφτα “προδοτών” που άλλαξε στρατόπεδο, ούτε ότι εμείς γίναμε ξαφνικά “αριστεριστές” που αποζητούν εδώ και τώρα την “επανάσταση”;


Να οργανώσουμε την “αντίσταση”

Σήμερα η ελληνική κοινωνία δέχεται μια ανελέητη επίθεση με συγκεντρωμένα πυρά από τα κέντρα διακυβέρνησης του νεοφιλελευθερισμού. Οι απώλειες και τα θύματα θα είναι ακόμα πιο πολλά, από τα προηγούμενα χρόνια Πρόκειται για μια “ομαδική εκτέλεση” ενός λαού,, κατά το υπόδειγμα των γερμανικών εκτελέσεων στην διάρκεια της κατοχής, όπου ξεκλήριζαν ολόκληρα χωρία για να τιμωρήσουν παραδειγματικά και να κάμψουν το φρόνημα του λαού, απέναντι σε πράξεις αντίστασης. Η ελληνική κοινωνία τιμωρείται σήμερα παραδειγματικά γιατί επέλεξε να έχει μια αριστερή κυβέρνηση που εναντιώνεται στις πολιτικές της μαφίας που διοικεί την ΕΕ.

Είναι φανερό ότι αυτή η επίθεση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο χώρο του κράτους. Το κράτος ήταν και παραμένει δικό τους. Παραμένει ισχυρό και αρραγές, στα χέρια των αντιπάλων. Η πιο ατράνταχτη απόδειξη γιαυτό είναι το πως το 61,3% ΟΧΙ του λαού, έγινε μέσα σε νύχτα 87,3% ΝΑΙ, στο “ναό της δημοκρατίας” τους, τη βουλή.

Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που ηγεμόνευσαν στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι πρώτες που πλήττονται απ' αυτή την επίθεση. Ο Α. Τσίπρας προσωπικά αλλά και η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρίσκονται σε μια δυσάρεστη θέση: Είναι επιφορτισμένοι να διεκπεραιώσουν την ήττα της Αριστεράς στο κράτος: Αν υπογραφεί συμφωνία, η Αριστερά δεν μπορεί να αναλάβει την διαχείριση της εφαρμογής της. Το πως θα διεκπεραιώσουν αυτή την ήττα είναι κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, γιατί από αυτό θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό το αν αυτή θα επεκταθεί και θα κυριαρχήσει και στην ελληνική κοινωνία. Δεν είμαστε εμείς που θα τους πούμε πως θα το κάνουν...

Συνολικά η Αριστερά στη χώρα μας, χωρίς στρατηγική και με σημαντικά κενά στην θεωρία, δεν είναι έτοιμη και δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτή την επίθεση. Γι' αυτό, η αντίσταση απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό σήμερα δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά μιας συνολικής αντιπαράθεσης βάσει “σχεδίων” και “προγραμμάτων” κρατικής διαχείρισης. Όσοι ισχυρίζονται ότι έχουν το “σχέδιο” για την κοινωνική αλλαγή στην κωλότσεπη και το εμπιστεύονται, είδαμε που κατέληξαν. Και πρώτα απ' όλους το ΚΚΕ...

Ο μόνος που μπορεί να αντισταθεί και αντιστέκεται, όπως φάνηκε στο τελευταίο δημοψήφισμα, είναι ο λαός. Η Αριστερά στις σημερινές συνθήκες, οφείλει να εμπιστευτεί την λαϊκή πρωτοβουλία και να συμμετέχει στην οργάνωση της αντίστασης απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, μέσα στην κοινωνία πρώτα απ' όλα, αλλά και στο κοινοβούλιο. Θέση σ' αυτή την “αντίσταση”, έχουν όλοι που αναγνωρίζουν τον χαρακτήρα της επίθεσης και είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν και να δράσουν, απ' όποιο πόστο μπορούν...