Η Κόκκινη Φύση που νίκησε

"Να φοβάσαι όσους ζουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι" ΖΑΝ ΖΕΝΕ Γάλλος θεατρικός συγγραφέας (1910-1986)

Του Αχ. Φακατσέλη από την Ελευθεροτυπία

Τις τελευταίες μέρες, στο Αμβούργο, γράφτηκε ο επίλογος μιας όμορφης ιστορίας αγώνα -κοινωνικού αγώνα. Εκεί, στους δρόμους της συνοικίας με το δυσπρόφερτο όνομα Σάντσενφιερτελ, κι έξω και γύρω από το κτήριο που στεγάζει τη μακροβιότερη κατάληψη στέγης στη μεταπολεμική Γερμανία, τη Ρότε Φλόρα (Κόκκινη Φύση -σε ελεύθερη μετάφραση), συγκρούστηκαν οι αιώνιοι και παντού ίδιοι αντίπαλοι: ο λαός, από τη μία, και η ένοπλη εμπροσθοφυλακή της πολιτικής εξουσίας και της επιχειρηματικής διαπλοκής, από την άλλη.

Οι συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας ήταν βίαιες Επειτα από κουραστικές, επίμονες και βίαιες συγκρούσεις ενός μακρόσυρτου δεκαημέρου, νίκησε ο λαός. Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά όταν συμβαίνει δείχνει όμορφο. Η τρέχουσα ειδησεογραφία βρήκε χώρο για να περιγράψει μέρος των γεγονότων, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε το ίδιο και για την έκβασή τους. Γιατί; Το ηθικό δίδαγμα φταίει. Αυτό που διδάσκει ότι ένας αγώνας είναι αποτελεσματικός όταν είναι πεισματικός και (συμπτωματικά) βοηθιέται κι από τα ΜΜΕ. Που πάει να πει ότι οδόφραγμα χωρίς δημοσιότητα, καταλήγει να κάνει αυτό που λέει και τ' όνομά του: να μην οδηγεί πουθενά.

Ομως, στο Αμβούργο των τελευταίων εβδομάδων, τα οδοφράγματα άνοιξαν δρόμους. Και να πώς. Ηταν στην περίοδο των γιορτών που η σοσιαλδημοκρατική Γερουσία του Αμβούργου αποφάσισε να υλοποιήσει τα σχέδια των μεγαλοεπενδυτών γης για ολοκλήρωση της αστικής ανάπλασης της συνοικίας Σάντσενφιερτελ, ξεκινώντας την εκπολιτιστική της επιδρομή με την άλωση του κοινωνικού χώρου της Ρότε Φλόρα. Στο κατειλημμένο (από το 1989) κτήριο, οι πάνοπλοι αστυνομικοί συνάντησαν απροσδόκητα σθεναρή αντίσταση «μαχητικών αριστεριστών και αναρχικών, που είχαν συγκλίνει απ' όλη τη Γερμανία».

Κι ενώ τα στατιστικά της Ασφάλειας μιλούσαν για «περίπου 1.200 αριστεριστές, από τους οποίους μόνο οι μισοί θεωρούνται βίαιοι», οι ένοπλοι συνάντησαν πάνω από 6.000 αγριεμένους πολιορκημένους, που είχαν κατακλύσει την περιοχή γύρω από το κτήριο, έτσι που ξέσπασαν μεταξύ τους «οι βιαιότερες συγκρούσεις σε αστικό περιβάλλον, από τη δεκαετία του '50 μέχρι τώρα». «Κουκουλοφόροι διαδηλωτές βανδάλισαν αυτοκίνητα και υποδέχθηκαν τις αστυνομικές δυνάμεις με καταιγισμό από πέτρες, μπουκάλια και πυροτεχνήματα» μετέδωσαν τα τοπικά ΜΜΕ, που έδειξαν ιδιαίτερα πρόθυμα να υποστηρίξουν τους διαδηλωτές, αλλά και ιδιαίτερα ενοχλημένα από την πρωτοφανή αστυνομική βιαιότητα -δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και μάνικες νερού.

Πάνω από 120 αστυνομικοί και 500 διαδηλωτές κατέληξαν στα επείγοντα των νοσοκομείων. Στο φλεγόμενο δεκαήμερο συγκρούσεων που ακολούθησε, η αστυνομία επέβαλε «ζώνες έκτακτης ανάγκης» στο Αμβούργο, παρενοχλώντας και κρατώντας για εξακρίβωση εκατοντάδες ενοχλημένους περαστικούς.

Ομως, η τοπική κοινωνία τάχθηκε με το μέρος των διαδηλωτών, ακόμη και οι δημοτικές αρχές προσφέρθηκαν να αγοράσουν το κατειλημμένο κτίριο για να το αποδώσουν επίσημα και για πάντα στους καταληψίες του, καθώς και οι καταστηματάρχες δήλωσαν αντίθετοι με την «ανάπλαση» της συνοικίας και υπέρ των διαδηλωτών, οι οποίοι σπάσανε προθήκες μόνο υποκαταστημάτων πολυεθνικών εταιρειών. Τέλος, οι τοπικές εφημερίδες επέκριναν την αστυνομία για την επιβολή ζωνών δικτατορίας στην πόλη. Επιπλέον ήταν πολλοί που εκτιμούσαν ότι αυτό που συνέβαινε στο Αμβούργο -πόλη με πλούσια παράδοση στα κοινωνικά κινήματα- προοιωνιζόταν τι σχεδιάζεται να συμβεί και σε άλλες γερμανικές μεγαλουπόλεις, στο πλαίσιο ενός γενικότερου πλάνου κοινωνικής καταστολής και εκμετάλλευσης δημόσιας γης.

Τη δέκατη ημέρα των διαδηλώσεων, που χαρακτηρίστηκαν από αυθορμητισμό και πολυμορφία, «οι αστυνομικές δυνάμεις εγκατέλειψαν». Οι επικίνδυνες ζώνες αναιρέθηκαν, οι κλούβες αποσύρθηκαν και η Ρότε Φλόρα άρχισε πάλι να λειτουργεί ως αυτόνομο κοινωνικό κέντρο, αλλά τώρα με τη χαρά της νίκης στην πρόσοψή της: «Είμαστε όλοι εδώ», όπως πανηγυρίζει κάποιο από τα πανό της.

Στρωμένος ο δρόμος

Μια νταλίκα με κοπριά ξεφόρτωσε ένας Γάλλος πολίτης μπροστά από το κτήριο του γαλλικού Κοινοβουλίου στο Παρίσι. Και για να αποσαφηνίσει το μήνυμά του, είχε αναρτήσει στο πλάι της νταλίκας πανό που έγραφε «Εξω ο Ολάντ και οι πολιτικοί. Φέρτε την Εκτη Δημοκρατία». Για τα γαλλικά αριστερά ήθη η Εκτη Δημοκρατία συνιστά μια πολιτική επίκληση για επιστροφή της εξουσίας στο λαό, για επιβολή μηχανισμών ελέγχου της κυβέρνησης και για αποπομπή όσων πολιτικών δεν εξυπηρετούν το λαό, με δυο λόγια την εγκαθίδρυση μιας γνήσιας λαϊκής δημοκρατίας. Νταλίκα με ίδιο περιεχόμενο είχε ξεφορτώσει πρόσφατα κι άλλος πολίτης, σε γραφείο του γαλλικού συντηρητικού κόμματος (Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα). Η ειδησεογραφία αναφέρει ότι κλητήρας του κτηρίου της Βουλής προέβλεψε, την ώρα που ο οδηγός της νταλίκας συλλαμβανόταν, ότι ο γαλλικός Τύπος θα γράψει «Ιδού, η Βουλή στα σκατά».

Αυτοκτονίες

Μια διαβολική σύμπτωση ταράζει τις συνειδήσεις των ανήσυχων Αμερικανών, καθώς πρόσφατα καταγράφηκε και τρίτος θάνατος συλληφθέντος και σιδηροδέσμιου συμπολίτη τους. Πρόκειται για το θάνατο του νεαρού Γιέσους Χουέρτα, που αυτοκτόνησε αυτοπυροβολούμενος στο κεφάλι, ενώ βρισκόταν με χειροπέδες, στο πίσω κάθισμα περιπολικού που τον μετέφερε σε αστυνομικό τμήμα. Το τραγικό επεισόδιο συνέβη στην πόλη Ντιράμ της Β. Καρολίνας και είναι το τρίτο στα τελευταία δύο χρόνια. Η δυσοίωνη στατιστική λέει ότι, συγκεκριμένα στο Ντιράμ, από πυρά αστυνομικών έχουν σκοτωθεί τρία άτομα μέσα στο 2013, γεγονός που παρακολουθείται και εξετάζεται από τις αρμόδιες δικαστικές υπηρεσίες. Στη συγκεκριμένη πόλη πραγματοποιήθηκε ολονυκτία για τον Χουέρτα και πορεία περίπου 200 ατόμων με κεντρικό σύνθημα «Δικαιοσύνη Τώρα».

Σοφά λόγια

Περισσότερες από είκοσι οργανώσεις πολιτών στο Μεξικό συνέταξαν και προσυπέγραψαν δήλωση στήριξης των Δυνάμεων Αυτοάμυνας του Μιτσοακάν, υπογραμμίζοντας ότι οι αυτοοργανωμένες λαϊκές δυνάμεις είναι «η ικανοποίηση της διαρκούς ανάγκης αυτοπροστασίας, όταν οι κυβερνήσεις είναι διεφθαρμένες και διαπλεκόμενες με τους ποινικούς εγκληματίες που χρηματοδοτούν κόμματα και επιχειρήσεις». Απευθυνόμενες προς «το μεξικανικό λαό, τους φτωχούς, τους νεόπτωχους και τους αντάρτες όλων των μορφών αγώνων», οι ομάδες που υπογράφουν τη δήλωση υποστήριξης αποσαφηνίζουν την ταξική φύση του αγώνα ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα και τους πολιτικούς συνεργάτες του, θυμίζοντας ότι «εκείνοι που κερδίζουν από αυτό το πάρε-δώσε είναι μόνο και πάντα οι πλούσιοι». Και καταλήγουν: «Πιάστε τα όπλα και υπερασπίστε τα εδάφη σας, όταν η κυβερνητική ανικανότητα καθιστά νόμιμη και συνταγματική τη λαϊκή εξουσία».