http://kokkoi.gr/?p=315
H περίοδος που διανύουμε, κυοφορεί κρίσιμες εξελίξεις. Χαρακτηρίζεται από την άνοδο της επιρροής της ακροδεξιάς ως αποτέλεσμα του ολοένα και πιο επιθετικού νεοφιλελευθερισμού και της παρόξυνσης της διεθνούς κρίσης αφενός και της αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων που εντάσσονται στο φάσμα της αριστεράς και της οικολογίας, αφετέρου.
Στη Λατινική Αμερική εκδηλώνεται μια επιχείρηση παλινόρθωσης της σκληρής δεξιάς σε μια σειρά χωρών ώστε να δοθεί ένα τέλος στα αριστερά εγχειρήματα που αναπτύχθηκαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Στην Ευρώπη, η δημιουργία πλατιών κομμάτων της Αριστεράς (broadparties) που κατάφερε να πιάσει το νήμα της μαζικής απεύθυνσης, της σύνδεσης με κινήματα και της αύξησης της εκλογικής τους επιρροής προσκρούει στο φράγμα της ενσωμάτωσης και συνολικά του ανεπαρκούς πολιτικού και κοινωνικού έρματος, με πρόδηλη την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Σε αυτή την κατεύθυνση πρώιμο δείγμα υπήρξε η ιταλική Κομμουνιστική Επανίδρυση, το πορτογαλικό Bloco στη συνέχεια, ενώ παρόμοιες τάσεις έχουν αναδειχθεί τόσο στο DieLinke στη Γερμανία, όσο και στους Podemos στην Ισπανία. Ακόμη πιο εύκολη αποδείχθηκε η αφομοίωση κομμάτων που διεκδίκησαν να εκφράσουν την πολιτική οικολογία όπως οι Πράσινοι.
Στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας, εμφανίζεται μια τάση παρέμβασης της βάσης απέναντι στη σοσιαλφιλελεύθερη δεξιά στροφή των τελευταίων δεκαετιών και την από κοινού με τη δεξιά, πιστή εφαρμογή του μονόδρομου της TINA. Η στροφή αυτή, διαγράφεται στην επικράτηση του Corbyn στους Εργατικούς στην Αγγλία και την παρ’ ολίγον εκλογή του Sanders στους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ μέχρι την πρόσφατη επικράτηση του Hamon για το χρίσμα των Σοσιαλιστών στη Γαλλία.
Σε σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις και σε δημοψηφίσματα, η λαϊκή ψήφος κινήθηκε αντίθετα από τις υποδείξεις της καθεστηκυίας τάξης. Τα ΟΧΙ στο ελληνικό και στο ιταλικό δημοψήφισμα αλλά, εν μέρει, και το Brexit, αποτυπώνουν την διάχυτη άποψη ότι «δεν πάει άλλο». Με την Αριστερά σε αδυναμία και τραυματισμένη από τα πρόσφατα δείγματα γραφής, η επόμενη μέρα μοιάζει ιδιαίτερα αβέβαιη.
Στην ισχυρότερη χώρα του πλανήτη, η διακυβέρνηση Trump, δεν επιχειρεί μόνο να επαναδιευθετήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στις διαφορετικές πλευρές του αμερικάνικου και διεθνούς κεφαλαίου. Βαθαίνει και ισχυροποιεί το χάσμα και την κοινωνική πόλωση ανάμεσα σε μια κοινωνία που διεκδικεί τα αιτήματα της δημοκρατίας, της οικολογίας, των εργασιακών, κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, της κοινωνικής δικαιοσύνης και σε μια κοινωνία που στρέφεται στον ρατσισμό, στον αυταρχισμό, στην καταστολή, στον μιλιταρισμό και στη μισαλλοδοξία. Η στροφή στην ενεργειακή πολιτική στηριγμένη στον άνθρακα και η άρση των περιβαλλοντικών περιορισμών επισφραγίστηκε με ανάλογα πρόσωπα σε θέσεις ευθύνης όπως αυτή του «πετρελαιά» Rick Perry ως Υπουργού Ενέργειας και εισαγγελέα Scot Pruit, υπερασπιστή των μεγάλων ρυπαντών, ως επικεφαλή της Υπηρεσίας Προστασίας του Περιβάλλοντος. Από την ιστοσελίδα της τελευταίας, ο Trump απαίτησε να διαγραφεί η σελίδα για την κλιματική αλλαγή, συμπληρώνοντας την εικόνα.
Για μια ακόμη φορά καλλιεργείται η αντιπαράθεση ανάμεσα στην νεοφιλελεύθερη και «μαύρη» επαγγελία πραγματοποίησης επενδύσεων και δημιουργίας θέσεων εργασίας και την προστασία των πόρων, του περιβάλλοντος και των δικαιωμάτων των τοπικών κοινωνιών. Για παράδειγμα η κατασκευή των αγωγών πετρελαίου Keystone XL και Dakota Access που είχαν ανασταλεί μετά από μαχητικές κινητοποιήσεις ήταν από τα πρώτα διατάγματα που υπέγραψε ο Trump, επιβεβαιώνοντας τη σχέση του με το πετρελαϊκό λόμπυ. Το θέμα έχει διχάσει στο άμεσο παρελθόν τους εργαζόμενους στις ΗΠΑ: σωματεία του κατασκευαστικού τομέα υποστήριξαν τους αγωγούς ως πηγή θέσεων εργασίας, ενώ άλλα σωματεία, δήλωσαν αντίθετα για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος και των εδαφών των Ινδιάνων[1]. Ακόμα, ο Trump έχει υποσχεθεί να καταργήσει την περιβαλλοντική νομοθεσία αλλά και τη νομοθεσία για τα δικαιώματα των εργαζομένων που αποτελούν τροχοπέδη στην «ανάπτυξη» της αυτοκινητοβιομηχανίας και των άλλων επιχειρήσεων, ενώ νέες θέσεις εργασίας υπόσχεται και μέσω του προγράμματος εξοπλισμών. Παράλληλα προωθεί τη διαρκή φτωχοποίηση των εργαζομένων μέσα από το ξήλωμα του προγράμματος ασφαλιστικής και υγειονομικής περίθαλψης, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και την αύξηση των φόρων για το λαό, τις περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, την εχθρική αντιμετώπιση των εργατικών οργανώσεων και βεβαίως τα τείχη και τις απελάσεις.
Το προεκλογικό στίγμα του Trump ενάντια στην παγκοσμιοποίηση επιχειρείται να εφαρμοστεί με τις απειλές για επαναφορά δασμών, την κατάργηση διεθνών εμπορικών συμφωνιών όπως η TPP, την επαναδιαπραγμάτευση της NAFTA, υπό το σύνθημα «AmericaFirst», που σημαίνει, όχι βεβαίως αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά ισχυροποίηση της θέσης των αμερικανικών επιχειρήσεων και κεφαλαίων. Αντιδιαμετρικά αντίθετα τα κινήματα ενάντια στις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες από την GATT έως τις σημερινές TTIP, CETA,TISA, TPP κ.λ.π. έχουν ως προμετωπίδα, τις ανάγκες και τα δικαιώματα της κοινωνίας και των εργαζομένων, την προστασία του περιβάλλοντος και των κοινών αγαθών.
Στην «εποχή των τεράτων» η διάκριση και οι διαχωριστικές είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την κοινωνική πλειοψηφία «των από κάτω», όπως η ιστορία έχει προ πολλού δείξει. Η μαζική αντίσταση στον παλιό κόσμο που πεθαίνει απαιτεί το συμπλήρωμα της, τον συλλογικό αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση.
Στην Ελλάδα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας καλά κρατούν, με νέα μέτρα να επικρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα, οι ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, αλλά και σε κοινά αγαθά όπως το νερό συνεχίζουν ακάθεκτες, όπως και η «επιστροφή στην ανάπτυξη» μέσω μεγάλων έργων και υφαρπαγής γης με ενδεικτικά τα παραδείγματα του Ελληνικού και της μονής Τοπλού.
Η παρουσίαση της ετήσιας έκθεσης της Oxfam επιβεβαίωσε την εκθετική ανάπτυξη της ανισότητας: 8 άνθρωποι κατέχουν πλούτο ίσο με αυτό που κατέχει το φτωχότερο ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού [2]. Ανάμεσα στις σοβαρότερες απειλές που κατέγραψε η έκθεση για το παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός (για να τις ξεχάσει αμέσως μετά), είναι η οικονομική ανισότητα, οι φυσικές καταστροφές, η κλιματική αλλαγή, η λειψυδρία, η μαζική μετανάστευση, τα όπλα μαζικής καταστροφής, η ανεργία λόγω της ρομποτικής και της αυτοματοποίησης. Η αστάθεια, οι περιφερειακές συγκρούσεις, η ανάδυση νέων οικονομικών πόλων, η κρίση και η ανισότητα, δημιουργούν ολοένα και περισσότερο συνθήκες μπαρουταποθήκης στον πλανήτη. Η επίγνωση ότι οι εργατικές, οικολογικές και κοινωνικές διεκδικήσεις έχουν κοινή αφετηρία και στόχους, είναι προϋπόθεση για οποιαδήποτε αποτελεσματική αντίσταση και ακόμη περισσότερο για τη διαμόρφωση ενός εναλλακτικού πειστικού προτάγματος για την επόμενη μέρα. Οι αναδυόμενες απειλές χρειάζονται σοβαρές, μαζικές και ενωτικές απαντήσεις.
Για το δεύτερο τεύχος, εργάστηκαν και γράφουν οι Βαλσαμής Σταύρος, Βελεγράκης Γιώργος, Γιώτη Ροζίνα, Διώτη Ηρώ, Κιτσαντά Λίτσα, Κλοκίτη Κυριακή,Μαούνης Αντώνης, Μπαστέας Πέτρος, Μπουλούμπαση Αβα, Ντούσικος Λάμπρος, Πορτάλιου Ελένη, Σπανούδη Δέσποινα, Σφακιανάκη Βάνα, Τότσικας Πάνος, Ψαρέας Πέτρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου