Να σταματήσουμε τον ΕΝ.Φ.Ι.Α.λτη

Να σταματήσουμε τον ΕΝ.Φ.Ι.Α.λτη

Συστατικό στοιχείο των μνημονιακών πολιτικών (ήδη από το 2011) αποτέλεσε η υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας. Εκίνησε με το ΕΕΤΗΔΕ (μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ) το Φθινόπωρο του 2011, συνεχίστηκε με το ΕΕΤΑ για να μονιμοποιηθεί (και να επεκταθεί) σήμερα με τη μορφή του ΕΝΦΙΑ. Κάθε μία από τις εκδοχές αυτές αποτέλεσε (και αποτελεί) μια μορφή βάρβαρης και εξωπραγματικής φορολόγησης (ειδικά για τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα) που δικαίως βαφτίστηκαν ως “χαράτσια”:

“Χαράτσι: Πρόκειται για ατιμωτικό κεφαλικό φόρο, ο οποίος επιβλήθηκε από τους πρώτους χρόνους του Ισλαμισμού. Ήταν η αποζημίωση για την παραχώρηση του δικαιώματος να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του. Κάθε χριστιανός από το δωδέκατο έτος της ηλικίας του και μέχρι τον θάνατό του όφειλε να εξαγοράζει κάθε χρόνο την άδεια αυτή. Πλήρωνε τον φόρο και παραλάμβανε από τον εισπράκτορα την προσωπική του απόδειξη, η οποία λεγότανε χαράτσι. Η απόδειξη ήταν χάρτινη και είχε κάθε χρόνο διαφορετικό χρώμα, έφερε δε το εξής κείμενο:

ο φέρων το παρόν έχει την άδειαν να φέρη επί έν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του (Πηγή)”

Τα χαράτσια στην ακίνητη περιουσία αποτελούν συμπληρωματική πρακτική στην υπέρμετρη φορολόγηση των εργαζόμενων και αυτοαπασχολούμενων, όπως αυτή αποτυπώθηκε τα 4,5 μνημονιακά χρόνια σε δεκάδες νομοθετήματα. Με την αύξηση του ΦΠΑ σε όλα τα είδη (έμμεση φορολογία 23%), την οποία μάλιστα σκέφτονται να επεκτείνουν ακόμα και στα απολύτως βασικά είδη αναπαραγωγής των εργαζομένων (είδη διατροφής κλπ), με την εξοντωτική φορολογία στα καύσιμα και την ενέργεια (πετρέλαιο). Με την κατάργηση του αφορολόγητου στους αυτοαπασχολούμενους (26% από το πρώτο ευρώ) και τη μείωση του στους μισθωτούς, με την αύξηση των φορολογικών συντελεστών στα μικρά εισοδήματα. Με την εξαφάνιση των όποιων φοροαπαλλαγών υπήρχαν και με το βραχνά των “τεκμηρίων διαβίωσης”. Με την ασύλληπτη (και “Συνταγματική” όπως έκρινε το ΣτΕ) έμπνευση των “τελών επιτηδεύματος” και τα εξοντωτικά πρόστιμα και προσαυξήσεις. Όλα αυτά από τη μια, γιατί από την άλλη υπήρξε μείωση συντελεστών στα μεγάλα εισοδήματα, έξτρα φοροαπαλλαγές και χαρίσματα φόρων στο κεφάλαιο.

Τα παραπάνω όπως είναι λογικό έχουν οδηγήσει σε εκτίναξη τα “χρέη” προς το δημόσιο, τα οποία τα δύο τελευταία χρόνια, αυξάνονται με ρυθμό 1 δις ευρώ ανά μήνα. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ανέρχονται στα 67 δις ευρώ. Το 2009 ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο είχαν 700.000 πολίτες με οφειλές 33,7 δις ευρώ, σήμερα οι οφειλέτες είναι 2.600.000 και τα χρέη 67,25 δις ευρώ. Αυξάνονται μάλιστα παράλληλα με το υπόλοιπο “ιδιωτικό χρέος” το οποίο δεν εξυπηρετείται, το οποίο αναμένεται στο τέλος του 2014 να φτάσει τα 180 δις ευρώ, όσο δηλαδή και το ΑΕΠ της χώρας. Εκτός των 67 δις στις εφορίες υπάρχουν 215 δις χρεών -μέσω δανείων (επιχειρηματικών, στεγαστικών, καταναλωτικών)- στις Τράπεζες, από τα οποία τα “κόκκινα” είναι το 35% -δηλαδή 77 δις- καθώς και περίπου 20 δις € στα ασφαλιστικά ταμεία. Και τόσο οι απόλυτοι αριθμοί, όσο και οι ρυθμοί αύξησης των μη εξυπηρετούμενων οφειλών συνεχώς αυξάνονται. Και αφορούν εκατομμύρια εργαζομένων, ανέργων, αυτοαπασχολούμενων μια και δεν εξυπηρετούνται 300 χιλιάδες στεγαστικά, 800 χιλ. καταναλωτικά δάνεια, 900 χιλ. πιστωτικές κάρτες, ενώ στα Ταμεία οφείλουν 1,3 εκατ πολίτες. Ο συσχετισμός είναι άμεσος, οι μνημονιακές πολιτικές συμπληρωματικά με την υποτίμησης της εργασιακής δύναμης, μεταφέρουν το δημόσιο χρέος στους πολίτες ως “ιδιωτικό” (Τράπεζες, Εφορία, Ασφαλιστικά Ταμεία), καθώς οι δανειστές σαν βασικό μέσο για την έστω μακροπρόθεσμη, εξυπηρέτησή του βλέπουν την πώληση των περιουσιακών στοιχείων τόσο του κράτους, όσο και ιδιωτικά.

Όλα τα παραπάνω “ιδιωτικά χρέη” καταλήγουν στον εκβιασμό της δήμευσης της κινητής και ακίνητης περιουσίας. Οι τράπεζες ήδη έχουν υποθηκευμένα ένα μεγάλο μέρος ακινήτων και διαπραγματεύονται συνεχώς τους τρόπους με τους οποίους επιδιώκουν να βάλουν χέρι σε αυτά (με πρώτο βήμα τον εκβιασμό της άρσης των πληστηριασμών για την πρώτη κατοικία ακόμα και στο 1/3 της αντικειμενικής τους αξίας), και ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, με δύο στόχους. Την είσπραξη όσο το δυνατόν περισσότερων χρημάτων από τα δάνεια που είναι «κόκκινα» ή θα κοκκινίσουν στο μέλλον και στη συνέχεια την δημιουργία προϋποθέσεων για την έφοδο των γυπών του real-estate στη καθημαγμένη ελληνική αγορά ακινήτων. Ήδη πολλές τράπεζες ξεφορτώνονται ''κόκκινα δάνεια'' σε εξευτελιστικές τιμές, τα οποία αγόραζαν ξένα funds, χωρίς καν να υπάρχει ενημέρωση του δανειολήπτη. Αντίστοιχα στα ασφαλιστικά ταμεία, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, το “κούρεμα” των αποθεματικών τους, η τεράστια ανεργία και αναδουλειά, συνοδεύονται από τον κέρβερο του ΚΕΑΟ (Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών), το οποίο έχει ήδη ξεκινήσει κατασχέσεις κινητών και ακίνητων περουσιακών στοιχείων, όσων οφείλουν άνω των 5.000 € σε ταμεία. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΚΕΑΟ (Αύγουστος 2014) έχει καταγεγραμμένους 211.451 οφειλέτες όλων των Ταμείων. Από αυτούς, οι 139.359 (περισσότεροι από τους μισούς) έχουν βεβαιωμένα χρέη έως 20.000 ευρώ ο καθένας και χρωστούν συνολικά 1.397.845.888,27 ευρώ. Την ίδια στιγμή, μόλις 833 οφειλέτες έχουν χρέη πάνω από 1.000.000 ευρώ ο καθένας και συνολικά 2.891.937.190,13. Τα ποσά των οφειλών δείχνουν ότι πρόκειται για μεγάλες επιχειρήσεις, με συσσωρευμένα χρέη ετών στο ΙΚΑ. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που κυνηγάει το ΚΕΑΟ είναι μικροοφειλέτες, με συνολικό χρέος περίπου 1,4 δισ. ευρώ σε όλα τα Ταμεία, όταν λιγότεροι από 850 μεγαλοοφειλέτες - επιχειρήσεις έχουν διπλάσιο χρέος στο ΙΚΑ!

Ο ΕΝΦΙΑ πιστώθηκε σε 5,5 εκατ. φορολογούμενους και αφορά σε περίπου 6 εκατ, κατοικίες, ενώ το αναμενόμενο ποσό είσπραξης ανέρχεται στα 3,7 δις € συνολικά, ενώ το ΕΕΤΑ ήταν περίπου 2,6 δις. Αποτελεί επί της ουσίας (όπως και οι προκάτοχοι του) μια μορφή κεφαλικού φόρου μια και :

• απουσιάζει οποιαδήποτε μορφή “προοδευτικότητας” στην κλιμάκωση του, με τον ίδιο τρόπο φορολογείται ο κάτοχος μιας γκαρσονιέρας στα Σεπόλια, με τον κάτοχο μια τεράστιας βίλας στην Εκάλη
• δεν έχει κανένα αφορολόγητο ποσό ή κάποια απαλλασσόμενη έκταση ιδιοκτησίας (πληρώνεις ακόμα και αν έχεις εξ αδιαιρέτου μισό ερείπιο στο χωριό)
• δε συνδέεται με το εισόδημα του φορολογούμενου και τη δυνατότητα του να πληρώσει (φτάνοντας στον παραλογισμό άνεργοι με μηδενικό εισόδημα, αλλά λιγοστά “τεκμήρια” να φορτώνονται με εξωφρενικά ποσά φόρου
• ξεχνάει ότι κατά την αγορά του ακινήτου ή την κληρονομιά του εξοφλήθηκαν αντίστοιχοι φόροι (και συνεχίζουν έκτοτε με τα δημοτικά τέλη, χαρτόσημα, φόρους υπέρ τρίτων κλπ) με αποτέλεσμα να έχει ήδη φορολογηθεί πολλαπλά
• βασίζεται σε εξωπραγματικές (για τα σημερινά δεδομένα κατάρρευσης της αξίας των ακινήτων) “αντικειμενικές αξίες”, σε υπερβολική φορολόγηση αγροτεμαχίων εντός οικισμού
• επιβάλλεται από το πρώτο τετραγωνικό μέτρο και ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά της περιουσίας (αγροτεμάχια, χωράφια, οικόπεδα, μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα κ.λ.π.)
• εξαιρεί φυσικά τις τράπεζες που έχουν υποθηκευμένα χιλιάδες ακίνητα και το φορτώνεται εξολοκλήρου στο δανειολήπτη
• φυσικά κατευθύνεται στο σύνολο του για να πληρώσει ένα τεράστιο, τοκογλυφικό -και μη διαχειρίσιμο- χρέος στους διεθνείς πιστωτές (ΕΚΤ-ΔΝΤ)

Τα χαράτσια στα ακίνητα αποτελούν μία από τις κορωνίδες της φορολογικής πολιτικής για μια σειρά λόγους. Η κατοχή ακίνητης περιουσίας στη χώρα, έχει μια ιδιαιτερότητα , η οποία φυσικά δεν έχει ξεφύγει από τους εγκέφαλους της τρόϊκας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Όπως φαίνεται και από τα στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπάρχει μεγάλο πλήθος μικρών ιδιοκτησιών μοιρασμένο σε ένα μεγάλο μέρος μικρών ιδιοκτητών (σχεδόν το σύνολο των κατοίκων). Το γεγονός αυτό έχει ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, που δεν είναι της στιγμής να αναλυθούν. Κωδικά η ιδιοκατοίκηση και η κατοχή ενός ή δύο ακινήτων από κάθε οικογένεια, αποτέλεσε την ειδική εκδοχή ενός ελλαδικού κοινωνικού συμβιβασμού του κράτους απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Υποκατέστησε την απουσία κοινωνικών προνοιακών και αναδιανεμητικού δομών που υπήρξαν στις υπόλοιπες χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Αποτέλεσε (ακόμα και μέσα στην κρίση) ένα ισχυρό δίκτυ προστασίας απέναντι στη φτώχεια και τον αποκλεισμό. Τα ποσοστά πάντως ιδιοκατοίκησης δεν είναι τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, αλλά πρόδηλα διαφέρουν αρκετά από τις χώρες του Βορρά (βλέπε εδώ).

Αλλά γιατί έχουν σήμερα τόση σημασία η γη και τα ακίνητα για την Τρόικα; Πέρα από την προφανή απάντηση κάλυψης του δημόσιου χρέους υπάρχουν, δυο ακόμη γενικότερες συνθήκες (όπως αναφέρει και ο Κ.Χατζημιχάλης σε σχετικό άρθρο του). Η πρώτη αφορά τις διεθνείς τάσεις και η δεύτερη τις ελληνικές ιδιαιτερότητες.

Στην Ελλάδα, η συγκυρία της κρίσης και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων συμπίπτει, με τη νέα παγκόσμια τάση επενδύσεων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στη γη και σε ακίνητα. Από στοιχεία προκύπτει ότι μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους (ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital) εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης και στο real estate, αναζητώντας εκτάσεις, εμπορικά ακίνητα και προνομιακές θέσεις για υψηλών προδιαγραφών κατοικίες που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο. Από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν άλλες περιοχές και το ενδιαφέρον για την υφαρπαγή της γης και των ακινήτων οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της γης και των ακινήτων. Το σύνολο της ελληνικής επικράτειας αποτελεί μια οιονεί μονοπωλιακή θέση ως προς τα γεωπολιτικά δεδομένα και τη φυσική εγγύτητα στις ευρωπαϊκές αγορές· άρα, ο κάτοχος ή εκείνος που την ελέγχει απολαμβάνει ένα είδος μονοπωλιακής γαιοπροσόδου. Κυρίως ενδιαφέρουν μεγάλες ιδιοκτησίες (από κράτος, δήμους, εκκλησία, στρατό, δημόσιους φορείς) μέσω ΤΑΙΠΕΔ για ενεργειακούς δρόμους (αγωγοί), εγκατάσταση βιομηχανικών ΑΠΕ, παραγωγική γη για ειδικές βιολογικές καλλιέργειες, υπέδαφος, κυρίως για χρυσό και φυσικό αέριο και, τέλος, επενδυτές κάθε είδους και εθνικότητας (ανάμεσα τους και ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες) ενδιαφέρονται για εμπορικά και «ειδικού σκοπού» ακίνητα. Ειδικά σημασία έχει ο ψηλός δείκτης αξίας του μεσογειακού τοπίου σε σχέση με τα μνημεία, την ιστορία, το μεγάλο μήκος ακτών και νησιών και η σχετική διατήρηση του (πχ σε σχέση με τη μη αναστρέψιμη καταστροφή τουαντίστοιχου Ισπανικού) για μεγάλες τουριστικές επενδύσεις και real estate ανάπτυξη παραθεριστικών κατοικιών (βλέπε πρόσφατες σχετικές νομοθεσίες για αιγιαλούς, ρυθμιστικά σχέδια, δάση, ιδιωτική πολεοδόμηση, τουρισμό, χωροταξικά κλπ) όπου η κοινή τους κατεύθυνση είναι η “απελευθέρωση” με fast track διαδικασίες των περιορισμών που υπάρχαν.

Δεύτερον, το ότι τα ελληνικά εδάφη βρίσκονται εντός Ε.Ε./ευρωζώνης, εντός ενός ειδικού καθεστώς που έχει επιβληθεί από το 2010 με τα μνημόνια. Το παραπάνω κάνει πολύ ελκυστικές τη δημόσια κυρίως (αλλά και την ιδιωτική) περιουσία στους επενδυτές μια και η νομοθεσία και οι συνταγματικές προστασίες προσαρμόζονται για την προστασία τους. Τα όσα περιγράφηκαν παραπάνω (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, εξοντωτική φορολογία), θα προκαλέσουν άμεση κατάρρευση των τιμών στην αγορά ακινήτων (ήδη ξεπερνά το 30-40% μέσα σε 4 χρόνια), τόσο στις μικρές ιδιοκτησίες (με αποτέλεσμα την συγκεντροποίηση της ιδιοκτησίας της γης, και ως εκ τούτου και της γαιοπροσόδου σε όφελος εκείνων που έχουν σήμερα και αύριο ρευστό), όσο και κυρίως στις μεγάλες δημόσιες που θα αλλάξουν χέρια για ένα κομμάτι ψωμί.

Εν κατακλείδι, οι φόροι, οι οφειλές και οι κατασχέσεις αποτελούν ένα ακόμα σύστημα μεταβίβασης εισοδήματος από τις κυριαρχούμενες προς τις κυρίαρχες τάξεις, ένα σύστημα απόσπασης ακόμη περισσότερης υπεραξίας για λογαριασμό των κεφαλαιοκρατών, Ελλήνων και ξένων. Η έμπρακτη αντίσταση στις πολιτικές αυτές αποτελεί ένα ακόμα όπλο στα χέρια της αγωνιζόμενης κοινωνίας που οφείλει να το αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο. Αυτό έδειξε και η περίοδος από το 2011 και μετά όπου οι πολιτικές πρακτικές ενός πλατειού κινήματος “Δεν πληρώνω” (ειδικά γύρω από τη ΔΕΗ και τα διόδια) ενέπλεξαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, πλάι στις απεργίες, στις εργατικές κινητοποιήσεις, στις πλατείες κλπ, ειδικότερα σε τοπικό επίπεδο. Εκπαίδευσαν εκατοντάδες συλλογικότητες στην ανυπακοή και στην αλληλεγγύη και έφεραν και κάποια μικρά αποτελέσματα, όπως η αποσύνδεση του χαρατσιού (ΕΕΤΗΔΕ) από τον εκβιασμό της διακοπής ρεύματος.

Οι πρακτικές άρνησης πληρωμής φόρων σε μια ανάλγητη εξουσία, δεν είναι καινούργιες, ίδιος ο Κ. Μαρξ έγραψε:

«Κανένας πρίγκιπας της Πρωσίας, κανένας Μπράντενμπουργκ και Βράνγκελ δεν παράγει ψωμί για το στρατό. Είστε εσείς που παράγετε ακόμη και το ψωμί για το στρατό... Κάντε τον εχθρό να πεινάσει και αρνηθείτε να πληρώσετε φόρους! Τίποτα δεν είναι πιο ανόητο από το να προμηθεύουμε μια προδοτική κυβέρνηση με τα μέσα να πολεμήσει το έθνος, και το μέσο όλων των μέσων είναι το χρήμα».Καρλ Μαρξ,  165 χρόνια πριν»

Πιο πρόσφατα η επιβολή από την πρωτεργάτρια του νεοφιλελευθερισμού Μ. Θάτσερ ενός κεφαλικού φόρου στη Μεγ. Βρετανία το 1989, οδήγησε σε μια μεγάλη έκρηξη ανυπακοής χιλιάδων πολιτών, που τελικά την εξόντωσε πολιτικά.

«Αν ο poll tax πέθανε, είναι γιατί τον σκότωσε η άρνηση πληρωμής, μια τακτική που και τα τρία μεγάλα κόμματα επέμεναν πως δεν είχε νόημα και ήταν λάθος. Η εξωκοινοβουλευτική δράση, ο εφιάλτης των πολιτικών του Γουέστμινστερ, δικαιώθηκε και καθώς ξεδιπλωνόταν εξέθεσε τους κούφιους μας ισχυρισμούς περί δημοκρατίας... αυτό το σαββατοκύριακο ο καθένας από αυτούς που δεν πλήρωσε θα πρέπει να νιώθει περήφανος για τον εαυτό του» (Πηγή)

Αντικειμενικά, εκατομμύρια συμπολιτών μας δε θα πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, γιατί πολύ απλά αδυνατούν να το κάνουν. Το ζήτημα είναι η άρνηση αυτή πληρωμής να μην είναι ατομική, στα κρυφά και με ενοχές. Να είναι συνειδητή, δημόσια, ανοικτή, ανακοινωμένη, με πολιτική στήριξη και περηφάνεια. Με χρήση κάθε νομικού μέσου, προσφυγές, ομαδική κοινοποίηση εξωδίκων, με κατάθεση ενδικοφανών προσφυγών, με εξάντληση των περιθωρίων που μας δίνει ο νόμος. Κυρίως, όμως, με την επανεκκίνηση τοπικών πρωτοβουλιών σε κάθε γειτονιά και πόλη που να οργανώσουν την αντίσταση αυτή και ενωτικό-δημοκρατικό συντονισμό όλων των αντίστοιχων πρωτοβουλιών. Με τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις της αριστεράς μπροστά και όχι κρυβόμενες πίσω από παχιά λόγια. Με τους συνδικαλιστές, τα πολιτικά στελέχη τους δημοτικούς συμβούλους να βγουν πρώτοι και επωνύμως να καλέσουν σε ανυπακοή πληρωμής του ΕΝΦΙΑ καταρχήν, με τη στήριξη σωματείων, φορέων ακόμα και δήμων.  Για να αναπτυχθεί μέσα από την κίνηση της κοινωνίας το αναγκαίο πολιτικό και κοινωνικό μέτώπο για την ανατροπή, που απαιτεί η εποχή μας.

Κατάργηση όλων των χαρατσιών (ΕΝΦΙΑ, ΕΕΤΑ, ΕΕΤΗΔΕ) στην ακίνητη περιουσία με αναδρομικό χαρακτήρα και αντικατάσταση τους από ένα σύστημα προοδευτικής φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας με όποια μορφή και αν εμφανίζεται (off shore κλπ)

Απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας, μπλόκο στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις.

Διαγραφή χρεών (σεισάχθεια) στην εφορία, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις τράπεζες για όσους αποδεδειγμένα δεν είχαν επαρκή εισοδήματα

Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι

Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη

Πετρόπουλος Δημήτρης

6/9/2014

για το παραπάνω χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία και απόψεις από:
τη θεματική κατοικία του Blog της συσπείρωσης  
τη συμμετοχή στη Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων 

και ειδικότερα από τα άρθρα:
Φορολογία ακίνητης περιουσίας και ΕΝ.Φ.Ι.Α.
του Γ. Δουλφή από την Αριστερή Συμπόρευση 
Κύματα κατασχέσεων σε δεκάδες χιλιάδες οφειλέτες του ΟΑΕΕ
Ποιός θα κόψει το Γόρδιο Δεσμό του ιδιωτικού χρέους;
Του Απ. Παλιούρα από το Ίσκρα
Ανυπακοή, η μόνη απάντηση στη φορολογική ληστεία της κυβέρνησης
Του Π. Τσαγκάρη από το Ίσκρα
Συνεργάσιμοι/ες; Όχι, ευχαριστούμε!,
της Τόνιας Κατερίνη
Εκδόθηκαν 10.000 εντολές κατάσχεσης από το ΚΕΑΟ
Πλειστηριασμοί, «κόκκινα δάνεια», ακίνητη περιουσία: Η λογική του παράλογου
της Δ. Σιατίτσα
Γιατί η Τρόικα ενδιαφέρεται για τη γη και τα ακίνητα;
του Κ. Χατζημιχάλη πό τα Ενθέματα της ΑυγήςΗ υφαρπαγή γης και ακινήτων