Λαϊκό Ριζοσπαστικό μέτωπο του Όχι

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ από εδώ

Στη σημερινή συγκυρία όπου έχει ήδη πραγματωθεί η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και έχει εκ των πραγμάτων δρομολογηθεί η νέα ριζοσπαστική πολιτική υποκειμενοποίηση των πολιτικών δυνάμεων του Όχι, διαπιστώνεται ότι : Στο επίπεδο του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου αναδείχθηκε μια ισχυρή λαϊκή πλειοψηφία του Όχι στα μνημόνια, που ωστόσο στερείται χαρακτηριστικών αυτοτελούς πολιτικής ή κοινωνικής οργάνωσης. Από την άλλη πλευρά στο επίπεδο του λαϊκού εργατικού κινήματος διαπιστώνεται μια δίχως προηγούμενο «καθίζηση» του εργατικού συνδικαλισμού στον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα της οικονομίας λόγω της παραλυτικής επίδρασης της υπερμεγέθους ανεργίας του 27%. Άλλωστε η εικόνα σήψης και διάλυσης που εμφανίζει η Διοίκηση της ΓΣΕΕ είναι ακριβώς αντανάκλαση αυτής της κατάστασης κοινωνικής συνδικαλιστικής ερήμωσης. Παράλληλα στον δημόσιο τομέα της οικονομίας (εκπαίδευση, νοσηλευτικό σύστημα, τοπική αυτοδιοίκηση) λειτουργούν μεν οι μορφές της συνδικαλιστικής οργάνωσης, λόγω της μονιμότητας της απασχόλησης, εντούτοις όμως εμφανίζουν χαρακτηριστικά υποτονικότητας.

Ένα αριστερό ριζοσπαστικό εγχείρημα αναπτύσσεται πολιτικά στο μέτρο που διασυνδέεται με την κίνηση του λαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος, που το τροφοδοτεί πολιτικά και τροφοδοτείται κοινωνικά από αυτό. Αυτό συνέβη χαρακτηριστικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στη διετία 2010 – 12, όπου καταγράφηκε ένα φαντασμαγορικό πανελλαδικό απεργιακό κίνημα, όπως και το κίνημα των πλατειών, και το οποίο αδυνατώντας να λειτουργήσει ανασχετικά στην εφαρμογή των μέτρων της μνημονιακής πολιτικής, βρήκε ως πολιτική διέξοδο την μαζική ψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Διαφορετικά αν δεν εφαρμόζονταν τα Μνημόνια που επιδείνωναν ραγδαία τη ζωή των λαϊκών τάξεων, και αν δεν είχαν υπάρξει αυτού του είδους οι εργατικές συνδικαλιστικές αντιδράσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρέμενε στα προηγούμενα ιστορικά επίπεδα του 4,5%. Και πέρα από αυτό η μαζική ανάπτυξη και εδραίωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας έγινε εφικτή εξ αιτίας μιας μεγάλης ανάπτυξης του κοινωνικού συνδικαλιστικού κινήματος στη βάση των μεταρρυθμιστικών της επαγγελιών. Και στο μέτρο άλλωστε που αυτές της οι μεταρρυθμιστικές αναφορές εξανεμίστηκαν και την θέση τους πήραν τα μνημόνια του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, αυτές οι εκπροσωπήσεις κατέρρευσαν και μετατοπίστηκαν προς τα αριστερά.

Πώς άρα μπορεί να αναπτυχθεί το λαϊκό ριζοσπαστικό Μέτωπο του Όχι απέναντι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ της μνημονιακής πολιτικής τη στιγμή μάλιστα που αυτός διατηρεί μια ορισμένη «αίγλη» από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ της ριζοσπαστικής πολιτικής, της επαγγελίας κατάργησης των μνημονίων και της εφαρμογής του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης»; Βέβαια πρόκειται για εξαγγελίες που ανακόπηκαν και δεν εφαρμόστηκαν, εντούτοις θα προβάλλεται το επιχείρημα ότι η «μάχη» της διαπραγμάτευσης δόθηκε μέχρι τέλους, αλλά ωστόσο δεν μπορούσαμε παρά να «παραδώσουμε τα όπλα» έναντι ενός ισχυρότερου αντιπάλου (συνασπισμός των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων). Και επιπλέον θα προάγεται το επιχείρημα ότι ναι μεν εφαρμόζονται «επώδυνα» μέτρα με το 3ο μνημόνιο, εντούτοις όμως η κυβέρνηση ως «αριστερή» πολιτική εξουσία θα βρει τρόπους να αμβλύνει τις συνέπειες αυτών των μέτρων (π.χ. θα επιμερίσει σε δύο δόσεις αντί της μιας τις περικοπές των συντάξεων), οδούς «απεμπλοκής» και «επαναφοράς» και άλλα παρόμοια ευτράπελα.

Τα επίπεδα της λαϊκής παρέμβασης στη σημερινή συγκυρία της «καθίζησης» του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και απουσίας δομών οργανωτικής πολιτικής και κοινωνικής αποτύπωσης του Όχι του δημοψηφίσματος στα μνημόνια (λιτότητα, ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές κλπ.), επιβάλλουν την ανάδειξη μορφών κοινωνικής αποκρυστάλλωσης του ριζοσπαστικού και αντιμνημονιακού λαϊκού κινήματος :

Μια πρώτη μορφή είναι οι «Επιτροπές του Όχι» που μπορούν να αναδειχθούν σε γεωγραφικά διαμερίσματα και να συσπειρώνουν τον λαϊκό κόσμο που έκφρασε την κατηγορηματική του απόρριψη των μνημονιακών πολιτικών. Αυτές μπορούν να αποτελέσουν τα κέντρα ανάπτυξης πρακτικών αντίστασης απέναντι στα μέτρα του 3ου μνημονίου όπως η βαριά υπερφορολόγηση των εργατικών νοικοκυριών, οι δραστικές περικοπές των συντάξεων, η συσπείρωση και ενεργοποίηση των ανέργων, η συνέχιση της πληρωμής του φόρου ακίνητης περιουσίας κλπ. Είναι οι γενικές πολιτικές μορφές λαϊκής οργάνωσης που εκφράζουν την αντιπαλότητα τόσο προς την παραφθορά των κομμάτων του αστικού μνημονιακού τόξου, όσο και προς την μεταλλαγμένο μνημονιακά ΣΥΡΙΖΑ. Μ’ αυτή την έννοια είναι και τα πρωτογενή δημοκρατικά κύτταρα ανάδειξης μιας αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης τόσο απέναντι στην κυριαρχία του κεφαλαίου στη χώρα, όσο και απέναντι στο νεοφιλελεύθερο «στρατηγείο» των συνασπισμένων ευρωπαϊκών αστικών τάξεων (Σύνοδοι Κορυφής, Κομισιόν, Γιουρογκρούπ κλπ.).

Μια δεύτερη μορφή είναι οι ριζοσπαστικές εργατικές κινήσεις πρωτίστως του δημόσιου τομέα, και σε έναν βαθμό του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Αυτές μπορούν να παρεμβαίνουν ενεργητικά σε μια πληθώρα ζητημάτων της μνημονιακής πολιτικής όπως : Οι εξαιρετικά χαμηλές αποδοχές στην καπιταλιστική οικονομία, η περιστολή των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, η αξιολόγηση και η αύξηση της απασχόλησης, το κλείσιμο παραγωγικών μονάδων, η ασφαλιστική κάλυψη της μισθωτής εργασίας κ.ά. Εφόσον αυτές κατορθώνουν και αποκτούν ευρύτερα χαρακτηριστικά αγωνιστικής συμμετοχής, και δεν καταλήγουν σε απεργίες – οπερέτες της ΑΔΥΕΔΥ, έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν αποτελεσματική πίεση και να δημιουργήσουν τους όρους ευρύτερων εργατικών κινητοποιήσεων, με δεδομένη την ασφυκτική πίεση της ανεργίας και τις ροπές αδράνειας στους χώρους των δημόσιων υπηρεσιών.

Τέλος, οι μορφές λαϊκής συγκρότησης που μπορούν να αναδεικνύονται ad hock με αφορμή επιμέρους πλευρές της μνημονιακής πολιτικής : Π.χ. με αφορμή την άρνηση καταβολής του ΕΝΦΙΑ, την ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, την εκποίηση δημόσιας περιουσίας, την αύξηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης κ.α. Η συμβολή αυτών των λαϊκών επιτροπών σε επιμέρους ζητήματα της μνημονιακής πολιτικής μπορεί να έχει αποτελεσματικά χαρακτηριστικά και να διασφαλίζει κατά περίπτωση μια ευρύτερη πλαισίωση. Οι επιτροπές αυτές θα έχουν γενικού τύπου χαρακτηριστικά, θα συσπειρώνουν δηλαδή τον κάθε ενδιαφερόμενο εργαζόμενο, νέο, άνεργο, συνταξιούχο, χωρίς βέβαια να χρωματίζονται κομματικά. Ήδη η ανάπτυξη της δράσης τους από μόνη της προσλαμβάνει ευθέως πολιτικά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά καθώς αντιπαρατίθεται προς την μνημονιακή πολιτική εξουσία.

Ο κόσμος που μπορεί να πλαισιώσει σήμερα το λαϊκό ριζοσπαστικό Μέτωπο του Όχι λειτουργεί προωθητικά στην ανάπτυξη αυτών των μορφών λαϊκής αντιμνημονιακής και ριζοσπαστικής αποτύπωσης, και επιδιώκει με όρους δημοκρατικούς την απόκτηση της ηγεμονίας του εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου του Μετώπου του Όχι. Αυτές οι τρεις μορφές λαϊκής συσπείρωσης αντιπροσωπεύουν τους μαζικούς πυλώνες ύπαρξης, λειτουργίας και πολιτικής του Μετώπου του Όχι, προκειμένου να μπορεί να διεξάγεται συντονισμένα και πανελλαδικά η αντιμνημονιακή ριζοσπαστική διαπάλη, αποτυπώνοντας την ισχύ της στο συνδικαλιστικό, λαϊκό, πολιτικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο.