Ο αντιφασισμός στο εδώλιο

Από τον Ιο της ΕφΣυν

Η αυριανή δίκη κατά του πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου Κωνσταντίνου Μουτζούρη και του γραμματέα του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ έχει ήδη προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή. Δεν είναι λίγο πράγμα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία για μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης συνδέεται συνειρμικά με τη γέννηση της δημοκρατίας, να βρίσκονται κατηγορούμενοι δύο εξέχοντες πολίτες, διωκόμενοι έπειτα από έγκληση στελεχών της Χρυσής.

Αυτό που διακυβεύεται πραγματικά αύριο είναι το δικαίωμα των πολιτών, των θεσμικών τους οργάνων και των πολιτικών οργανώσεών τους να ασκούν το ύψιστο δικαίωμα της προστασίας της ίδιας της δημοκρατίας από την απειλή των ναζιστών.

Οι κατηγορούμενοι

Ο πρώτος κατηγορούμενος Κωνσταντίνος Μουτζούρης, ο οποίος έχει διοριστεί από την κυβέρνηση στη θέση του προέδρου της Ρυθμιστικής Αρχής Λιμένων, κατηγορείται ότι ως πρύτανης του ΕΜΠ «κατά τους μήνες Ιανουάριο και Μάιο 2009 επέτρεψε τη χρήση οπτικών ινών που είχαν παραχωρηθεί στο ανωτέρω εκπαιδευτικό ίδρυμα σε άγνωστους χειριστές της διαδικτυακής διεύθυνσης ‘‘Αthens Indymedia’’, παρά το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται η παροχή δωρεάν υπηρεσιών για σκοπούς που δεν είναι εκπαιδευτικοί ή ερευνητικοί, οι οποίοι (άγνωστοι χειριστές) με αναρτήσεις τους στον ανωτέρω δικτυακό τόπο προκάλεσαν και διήγειραν δημόσια τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους και σε αμοιβαία διχόνοια». Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο κ. Μουτζούρης, ο οποίος υπήρξε υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2012, έχει ήδη δικαστεί για την ίδια ακριβώς υπόθεση τον Μάιο του 2011 και έχει κηρυχθεί παμψηφεί αθώος. Στη δίκη αυτή που διεξάχθηκε στο Στ΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών ήταν συγκατηγορούμενοι οι πρώην αντιπρυτάνεις του ΕΜΠ Γιάννης Πολύζος και Μάκης Σπαθής, οι οποίοι επίσης αθωώθηκαν (απόφαση 35239/2011).

Το σκεπτικό της απόφασης επισημαίνει ότι δεν υπήρχε υπηρεσιακό καθήκον των πρυτανικών αρχών να ελέγχουν το περιεχόμενο της ιστοσελίδας, αλλά ούτε και οποιοσδήποτε σχετικός δόλος. Το δικαστήριο επισημαίνει ότι «μια απόφαση της συγκλητικής αρχής περί διακοπής της λειτουργίας της συγκεκριμένης ιστοσελίδας θα εκλαμβανόταν ως λογοκρισία» και ξεκαθαρίζει ότι η απόφαση των πρυτανικών αρχών «μπορεί να τύχει αμφισβήτησης και κριτικής, ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι κατηγορούμενοι βρέθηκαν προ του διλήμματος από τη μια την προάσπιση της εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος (εφόσον η διακοπή της ιστοσελίδας θα εκλαμβανόταν ως λογοκρισία και θα δημιουργούνταν διενέξεις και αντιδράσεις, αφού στην εν λόγω ιστοσελίδα δεν φιλοξενούνταν μόνο οι παραπάνω εμπρηστικές και αξιοποίνου περιεχομένου δηλώσεις, αλλά φιλοξενούνται απόψεις του αντιεξουσιαστικού χώρου με πολιτικό λόγο ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί κάποιος με αυτές ή όχι) και από την άλλη ότι στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας της διακίνησης των ιδεών δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση και να είναι ανεκτές αξιόποινες πράξεις».

Αν συνυπολογίσουμε τη χρονική στιγμή που υποβλήθηκε η έγκληση (8.5.2009) θα αντιληφθούμε ότι επρόκειτο για την ταραγμένη περίοδο μετά τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ηταν μια πολιτική συγκυρία που πράγματι το Indymedia έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο, προσφέροντας άμεση και αλογόκριτη ενημέρωση για τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Φυσικά καταχωρίζονται στο Indymedia και ακραίες εκφράσεις ή υπερβολές ή και ανακριβείς πληροφορίες. Αλλά θα πρέπει να είναι κανείς απολύτως άσχετος με το διαδίκτυο, αν δεν γνωρίζει ότι η ανωνυμία των σχολίων ακόμα και στους πιο καθεστωτικούς και καθωσπρέπει ιστοτόπους συχνά εκτρέπεται σε παρόμοιες ή και χειρότερες ακρότητες. Η κατηγορία δεν μπορεί δηλαδή να στηριχτεί σε κάποιες αναρτήσεις του Indymedia που περιλήφθηκαν στη δικογραφία. Ας μελετήσει κανείς τα σχόλια που αναρτώνται, λ.χ., κάτω από άρθρα και ειδήσεις σε όλες τις δικτυακές εκδόσεις των μεγάλων εφημερίδων. Σε μεγάλο ποσοστό πρόκειται για χαρακτηριστικά παραδείγματα ρητορικής μίσους. Κανείς βέβαια δεν διανοήθηκε να ασκήσει δίωξη κατά της ιδιοκτησίας ή της διεύθυνσης της εφημερίδας που τα αναρτά και πολύ περισσότερο κανείς δεν υπέδειξε ως υπεύθυνο τον φορέα που φιλοξενεί τον server της εκδοτικής επιχείρησης.

Αυτό που ενοχλεί στο Indymedia είναι ακριβώς ότι μέσα από την αξιοποίηση της άμεσης πληροφόρησης που παρέχουν αυτόπτες μάρτυρες και την εξίσου άμεση διασταύρωση (ή διάψευση) της είδησης ο εναλλακτικός αυτός ιστότοπος έχει αναδειχθεί σε ένα έγκυρο Μέσο Ενημέρωσης. Η δαιμονοποίησή του έχει σαφές πολιτικό πρόσημο. Εχει δίκιο να περηφανεύεται ο τέως βουλευτής του ΛΑΟΣ Κυριάκος Βελόπουλος ότι ήταν εκείνος που πρώτος ανέδειξε το ζήτημα σε επίπεδο Βουλής, τον Ιανουάριο του 2009. Η τότε κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή υιοθέτησε τη στοχοποίηση του Indymedia, κάτω από το βάρος της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και για όσα επακολούθησαν.

Ενα διάστημα η υπόθεση Indymedia λησμονήθηκε, για να επανέλθει τους τελευταίους μήνες, σε συνδυασμό με την έμπρακτη κατάργηση κάθε μορφής πανεπιστημιακού ασύλου, ενός θεσμού ο οποίος δεν ταίριαζε στις αυταρχικές προδιαγραφές του κράτους έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλει η εφαρμογή των μνημονίων. Δεν είναι ασφαλώς άσχετη με την αυριανή δίκη η επιδεικτική και απρόκλητη εισβολή των ειδικών δυνάμεων στο ΕΜΠ πριν από δέκα μέρες (21.8.2013) και η προκλητική συμπεριφορά τους, ακόμη και απέναντι στον σημερινό πρύτανη. Μπορεί η εισβολή να κατέληξε σε φιάσκο, με την προσαγωγή τριών νόμιμων μεταναστών, δύο φοιτητών και του φύλακα, αλλά ήταν αρκετή για να επιδεικνύονται ως τεκμήρια της «γιάφκας» από τα κανάλια μια βαριοπούλα και πέντε κράνη μοτοσικλέτας.

Ο δεύτερος κατηγορούμενος, ο Σάββας Μιχαήλ, μαρξιστής διανοούμενος με παγκόσμια αναγνώριση εγκαλείται ως εκπρόσωπος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ) για την έκδοση μιας προκήρυξης που καλούσε στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 9.5.2009. Το κατηγορητήριο κρίνει ότι το κείμενο της προκήρυξης «κατευθυνόταν στην προτροπή της βουλήσεως ετέρων [sic] σε ορισμένη παράνομη συμπεριφορά με τη διέγερση του συναισθήματος και την αποστροφή μιας ομάδας πολιτών εναντίον μιας άλλης, προβαίνοντας σε απλουστευτικές γενικεύσεις…»
Η σκοτεινή πλευρά της δίωξης του Σάββα Μιχαήλ αναδείχτηκε από τα ακροδεξιά ιστολόγια που έσπευσαν να συντονίσουν ένα διαδικτυακό λιντσάρισμά του τον περασμένο Δεκέμβριο, με το σύνθημα «λιώστε το εβραϊκό σκουλήκι». Ο λανθάνων αντισημιτισμός, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, κάνει εδώ κραυγαλέα επανεμφάνιση.

Οσο για τις δυο «ομάδες πολιτών» που η προκήρυξη φέρει σε αντιπαράθεση, είναι οι φασίστες και οι αντιφασίστες! Και επειδή δεν είναι δυνατόν να απαγορευτεί διά νόμου ο αντιφασισμός, κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί ότι ως «απλουστευτική γενίκευση» που υπερβαίνει «το όριο της θεμιτής διαδήλωσης» ήταν το σύνθημα που κατέληγε η προκήρυξη: «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά».

Αλλά βέβαια πρόκειται για ένα από τα βασικά συνθήματα του αντιφασιστικού κινήματος. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν αυτό που δονούσε τις διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που ζητούσαν αποχουντοποίηση, τιμωρία των πρωταιτίων του πραξικοπήματος και στέριωμα της δημοκρατίας. Στην πρώτη επέτειο της 21ης Απριλίου μετά την πτώση της χούντας συγκεντρώθηκαν πολίτες με τα συνθήματα «Λαέ εμπρός, να σβήσει ο φασισμός» και «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά» («Τα Νέα», 21.4.1975). Ακόμα και στην αντιφασιστική διαδήλωση κατά της δικτατορίας του Φράνκο, όπου μετείχαν όλες οι νεολαίες των κομμάτων (ΕΔΗΝ, ΠΑΣΟΚ, ΚΝΕ, ΟΝΝΕΔ, Ρήγας Φεραίος, κ.λπ.) το ίδιο σύνθημα φωναζόταν («Τα Νέα», 4.10.1975), όπως και στη διαδήλωση για τη Χιλή του Πινοτσέτ («Ριζοσπάστης», 8.1.1975). Και από τότε, κάθε φορά που έκανε την εμφάνισή του κάποιο χουντικό κατάλοιπο, οι δημοκράτες σε όλη την Ελλάδα με το ίδιο σύνθημα διαδήλωναν εναντίον του, από τη Χαλκίδα μέχρι τις συνοικίες της Αθήνας και τη Θεσσαλονίκη («Τα Νέα», 20.11.1985, 26.3.1986, 26.5.1986 και 24.11.1988).

Ας μη κοροϊδευόμαστε, λοιπόν. Αυτό που κυρίως ενόχλησε στην προκήρυξη του ΕΕΚ ήταν η διατύπωση «όπως το Δεκέμβριο εξεγερθήκαμε όλοι μαζί, ντόπιοι και ξένοι εργαζόμενοι και νεολαία, έτσι και τώρα θα αντιμετωπίσουμε τους θρασύδειλους παρακρατικούς που έχουν αστυνομική προστασία».

Οι κατήγοροι

Ο λόγος που οι δύο αυτές παράταιρες κατηγορίες εξετάζονται στην ίδια δίκη είναι ότι αποτελούν ένα μικρό τμήμα μιας «πολυμήνυσης» που είχαν υποβάλει στις 8.5.2009 έξι πολίτες χωρίς να προσδιορίζουν άλλη κοινή ιδιότητα πέρα από αυτήν που προκύπτει έμμεσα από το κείμενο της μήνυσης, ότι είναι δηλαδή διοργανωτές συγκεντρώσεων «κατοίκων» στις 24.11.2008, στις 8.12.2008, στις 19.1.2009 και στις 9.5.2009. Η αρχική μήνυση στρεφόταν και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΟΛΜΕ, της Νεολαίας Ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη, την Επιτροπή κατά του Συμφώνου Μετανάστευσης και Ασύλου της Ε.Ε., του Κυριακάτικου Σχολείου, της Κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό» και τις Κοινότητες Μεταναστών από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Οι υπόλοιπες μηνύσεις οδηγήθηκαν εκεί που έπρεπε να πάνε όλες, στο αρχείο.

Αλλά ποιοι είναι αυτοί που συνέταξαν αυτή την «πολυμήνυση» με στόχο τα κόμματα της Αριστεράς, τα συνδικάτα και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις; Μπορεί όταν υποβλήθηκε η έγκληση να μην ήταν και πολύ γνωστά τα ονόματά τους, αλλά σήμερα κάποιοι απ’ αυτούς είναι παραπάνω από γνωστοί:

α) Ο Ηλίας Παναγιώταρος είναι ήδη βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Εχει αναμιχθεί σε πολλές δημόσιες προκλήσεις της οργάνωσής του (διάλυση συγκεντρώσεων για την ιθαγένεια, την παρουσίαση του ελληνομακεδονικού λεξικού, επίθεση στον Αλέκο Αλαβάνο, τον Πέτρο Ευθυμίου, κ.λπ.). Ηταν ένας από τους 4 Χρυσαυγίτες που μετείχαν στον συνδυασμό Καρατζαφέρη στις νομαρχιακές του 2002, ενώ διέπρεψε και ως αρχηγός της ψευδώνυμης «Γαλάζιας Στρατιάς», δηλαδή του χουλιγκανικού παραρτήματος της Χρυσής Αυγής και προανήγγειλε διοργάνωση πογκρόμ στην Αθήνα το 2010. Εμπορεύεται είδη στρατιωτικού, αστυνομικού και… ακροδεξιού ενδιαφέροντος: μπλουζάκια, σημαίες και κασκέτα με τα σύμβολα των νεοναζιστών, αλλά και ρόπαλα του μπέιζμπολ, διά πάσαν χρήσιν.

β) Η Θέμις Σκορδέλη ήταν υποψήφια με τη Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2012. Μετείχε σε ενέργειες της οργάνωσης ενώ έχει ασκηθεί εναντίον της δίωξη για συμμετοχή σε μαχαίρωμα τριών μεταναστών. Η δίκη της έχει αναβληθεί οκτώ φορές.

γ) Η Γεωργία Δημοπούλου ήταν κι αυτή υποψήφια με τη Χρυσή Αυγή στην Α΄ Αθήνας το 2012 και στην Κορινθία το 2009.

δ) Ο Ιωάννης Ανδριόπουλος έγινε γνωστός όταν δική του ένσταση προκάλεσε την ανατροπή του νόμου για την ιθαγένεια από το ΣτΕ. Σύμφωνα με επιστολή του στην «Καθημερινή» έχει υπογράψει «σύμβαση ιδιωτικού δικαίου από 17.6.2012 [σ.σ. την ημέρα δηλαδή των εκλογών] προσωπικά με βουλευτή επαρχίας του Κόμματος Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή με πάγια περιοδική αμοιβή».

ε) Ο Αναστάσιος Χατζηπαράσχου φέρεται ως μέλος της Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ, δηλαδή μηνύει μεταξύ άλλων και τον φορέα στον οποίο ανήκει το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ! Βέβαια μετέχει σε όλες τις «μετωπικές» ενέργειες του χώρου της Ακροδεξιάς. Δηλώνει ότι εκφράζει και μια οργάνωση με τίτλο «Ελληνική Γροθιά», η οποία έχει καθαρά φυλετιστικές και ακροδεξιές θέσεις. Το περίεργο είναι ότι σ’ αυτές τις θέσεις αναφέρεται η προάσπιση της Ορθοδοξίας και η «μη αποδοχή των αλλοθρήσκων», ενώ ο ίδιος δηλώνει καθολικός.

Το αστείο είναι ότι στη μήνυση οι εγκαλούντες Χρυσαυγίτες εμφανίζονται ως «ακομμάτιστοι», ζητούν μάλιστα να διωχθεί η ΚΟΑ του ΚΚΕ, επειδή «μεταδίδει ψευδείς ειδήσεις […] ότι δεν είμαστε ακομμάτιστοι, αλλά μέλη και στελέχη αντιδραστικών και ρατσιστικών οργανώσεων».

Την ίδια «ακομμάτιστη» ταυτότητα εμφάνισε και η αυτοκαλούμενη «Επιτροπή Ελλήνων Πολιτών», η οποία μια μέρα πριν από την υποβολή της μήνυσης, δηλαδή στις 7.5.2009, γνωστοποίησε στον διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος ότι αυτή αναλαμβάνει τη διοργάνωση της συγκέντρωσης κατά των μεταναστών στις 9.5.2009. Οι τρεις που υπογράφουν ως «νόμιμοι εκπρόσωποι» της Επιτροπής είναι βέβαια κι οι τρεις Χρυσαυγίτες: πρόκειται για τον Παναγιώταρο και τη Δημοπούλου που συναντήσαμε πιο πάνω, ενώ συνυπογράφει και η Αλεξάνδρα Μπάρου, υπεύθυνη της Χρυσής Αυγής για την Εύβοια και υποψήφια στις εκλογές. Ως έδρα της η Επιτροπή δηλώνει τη διεύθυνση Σωκράτους 48, τα τότε γραφεία δηλαδή της Χρυσής Αυγής.

Το αδίκημα

Τελικά τι έγινε στις 9.5.2009, την επομένη της μήνυσης; Σύμφωνα με όσα δήλωσαν κατά την προανάκριση οι πέντε από τους έξι μηνυτές «στις 9.5.2009 δεν έγιναν επεισόδια». Αρα, ποια «κοινή ειρήνη διαταράχθηκε», όπως αναφέρει το κατηγορητήριο; Το απόγευμα εκείνου του Σαββάτου έγιναν στην πραγματικότητα 4 συγκεντρώσεις. Μία της χρυσαυγίτικης «Επιτροπής» στην Ομόνοια, και τρεις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις (στην Κοτζιά, την Κάνιγγος και τη Σωκράτους). Και ενώ οι τρεις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις δεν προκάλεσαν συγκρούσεις και θύματα, σύμφωνα με έγγραφο της Κρατικής Ασφάλειας προς την Εισαγγελία (1037/3/56, 13.8.2009), υπήρξαν πέντε τραυματίες αλλοδαποί μετανάστες, ο Αφγανός Μιραγιάν Τομούρ, οι Παλαιστίνιοι Μουσταφά Αμπουχάρ, Αλί Μπεσίμ και οι Ιρακινοί Μοχάμεντ Αμπού και Ουακούρ Μουρίσε, όλοι θύματα των ακροδεξιών που είχαν συγκεντρωθεί στην Ομόνοια. Αυτά τα γνώριζε εκ των προτέρων η ΕΛ.ΑΣ., όπως προκύπτει από την απόρρητη «Εκθεση ανάλυσης κινδύνων» που συντάχθηκε από την Κρατική Ασφάλεια στις 6.5.2009 και χαρακτήρισε τις συγκεντρώσεις «από άποψη απειλής και επικινδυνότητας υψηλού επιπέδου, λόγω της συμμετοχής μελών ακροδεξιών οργανώσεων στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των μεταναστών». Αν έπρεπε, λοιπόν, κάποιος να διωχθεί για τα γεγονότα της 9.5.2009 αυτός δεν είναι άλλος από τη Χρυσή Αυγή.

Με την «πολυμήνυση» κορυφώθηκε η επιχείρηση της Χρυσής Αυγής και άλλων ακροδεξιών αντιμεταναστευτικών ομάδων να αποκτήσουν ερείσματα στα σώματα ασφαλείας, μέχρι και το ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Είχαν δοκιμάσει ήδη συγκεντρώσεις στις 24.11.2008, στις 8.12.2008 και στις 19.1.2009, στέλνοντας ανακοινώσεις στη ΓΑΔΑ, στον τότε αναπληρωτή υπουργό Μαρκογιαννάκη, το Α/Τ Αγ. Παντελεήμονα, εκλιπαρώντας για συνεργασία. Η δεύτερη συγκέντρωση της «αντισυστημικής» οργάνωσης έγινε με την προστασία των ΜΑΤ και κατέληξε σε βιαιοπραγίες κατά μεταναστών, τις οποίες δεν απέτρεψε η ΕΛ.ΑΣ., παρά το γεγονός ότι είχε και τότε προβλέψει «επιθέσεις ατόμων του ακροδεξιού χώρου σε βάρος μεταναστών κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης και μετά τη λήξη της» (Εκθεση ανάλυσης κινδύνων, 17.1.2009). Τότε πραγματοποιήθηκε και η εκδίωξη των μεταναστών και το σφράγισμα της παιδικής χαράς. Στις 23.1.2009 επισκέφτηκε την περιοχή ο κ. Μαρκογιαννάκης και συζήτησε επισήμως με την «Επιτροπή». Ηταν το πράσινο φως για όσα ακολούθησαν.