Ξανά για την προσφυγή

Αντιγράφουμε από τη χτεσινή Ημερησία :

"Χωρίς το Μνημόνιο και τα μέτρα η οικονομία θα κατέρρεε και θα σταματούσε η καταβολή μισθών και συντάξεων. Αυτός περίπου είναι ο κοινός γεωμετρικός τόπος στο ογκώδες κείμενο των κυβερνητικών θέσεων που κατατέθηκαν στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας για να πείσουν τους ανώτατους δικαστές για τη συνταγματικότητα των μέτρων στις κρίσιμες δίκες που θα γίνουν σε τρεις εβδομάδες για το Μνημόνιο και τις περικοπές αποδοχών και συντάξεων. Σε 36σέλιδο υπόμνημα προς το ΣτΕ η κυβέρνηση διά του υπουργείου Οικονομίας αντιμετωπίζει ως «δίκαιο έκτακτης ανάγκης θεσπισμένο για την προστασία του εθνικού συμφέροντος» τόσο το Μνημόνιο όσο και τους νόμους 3833 και 3845/10, προκειμένου «να προστατευθεί η ελληνική οικονομία από την κατάρρευση και να διασφαλισθεί η χρηματοδότηση πολιτικών στους τομείς εθνικής ασφάλειας, παιδείας, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης».

...

Επιχειρώντας να αποκρούσει τις αιτιάσεις για αντίθεση των μέτρων στο Σύνταγμα και διεθνείς συμβάσεις (που προβάλλουν με προσφυγές τους ο ΔΣΑ, η ΑΔΕΔΥ, το ΤΕΕ και άλλοι φορείς και πολίτες), η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι πρόκειται για «προσωρινό (και όχι μόνιμο) περιορισμό δικαιωμάτων περιουσιακού ή ασφαλιστικού χαρακτήρα», χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις αφού στον νόμο δεν προβλέπεται χρόνος λήξης.

Τονίζει επίσης προς τους ανώτατους δικαστές ότι ο προσωρινός αυτός περιορισμός δικαιωμάτων είναι αναγκαίος για λόγους έντονου δημόσιου συμφέροντος (επιβλήθηκε από τις συνθήκες και τη δημοσιονομική κατάσταση) προκειμένου να διασφαλιστεί η διατήρηση των δικαιωμάτων και η σταδιακή βελτίωσή τους, μόλις αναταχθεί η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.

Αποκρούοντας την επιχειρηματολογία ότι κατά παράβαση του Συντάγματος το Μνημόνιο δεν ψηφίστηκε από αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 της Βουλής, το κυβερνητικό υπόμνημα απαντά ότι οι επίμαχοι νόμοι δεν αναγνωρίζουν αρμοδιότητες σε όργανα διεθνών οργανισμών και συνεπώς δεν εφαρμόζεται το άρθρο 28 του Συντάγματος για την ειδική πλειοψηφία.

Προσθέτει ότι τα μέτρα αποτελούν εφαρμογή διατάξεων των συνθηκών σχετικά με την ΟΝΕ (για τη διαχείριση δημοσιονομικών ελλειμμάτων), καταλήγοντας ότι δανειακές συμβάσεις -όπως του Μνημονίου- που υλοποιούν την κοινοτική αλληλεγγύη προς τις χώρες που αντιμετωπίζουν έκτακτες και ανυπέρβλητες δημοσιονομικές δυσκολίες, δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις υπό την έννοια του Συντάγματος.

Καταλήγει δε ότι το γεγονός πως στην προσπάθεια αυτή κλήθηκε να συμμετάσχει και το ΔΝΤ (στο οποίο είναι μέλη όλες οι χώρες της Ευρωζώνης) δεν καθιστά τα κείμενα αυτά διεθνείς συνθήκες (ώστε να χρειάζεται έγκριση αυξημένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας). Ωστόσο, δεν εξηγεί πώς συνδυάζεται η κοινοτική αλληλεγγύη με τους καταγγελλόμενους (από τους προσφεύγοντες φορείς) ως δυσβάστακτους όρους."

Σε προηγούμενη ανάρτηση έχουμε δείξει ότι "τα λεφτά του μνημονίου δεν πήγαν σε μισθούς και συντάξεις αλλά σε αποπληρωμές των τοκογλύφων", παρά τα όσα συνεχίζει να υποστηρίζει η κυβέρνηση. Τώρα επιπλέον φαίνεται και το πόσο κουρελόχαρτο έχουν κάνει το Σύνταγμα κα τους νόμους.