Καινούριο τεύχος του Ποδονίφτη που κυκλοφορεί στα στέκια της Νέας Ιωνίας

Νέο τεύχος του Ποδονίφτη

Καινούριο τεύχος του Ποδονίφτη που κυκλοφορεί στα στέκια της Νέας Ιωνίας (καφέ, βιβλιοπωλεία, περίπτερα) και από χέρι σε χέρι σε όλη την Αττική και περιλαμβάνει αρθρογραφία για:

- Τα δύο χρόνια της κυβέρνησης Μνημονιακής Αριστεράς, του Φάνη Μπαλάφα

- Τη ρύπανση στο Σαρωνικό, του Κώστα Φωτεινάκη

- Τις εξελίξεις στην Καταλωνία, του Κώστα Ράπτη

- Το πάρκο του Ελληνικού, του Πάνου Τότσικα

- Τις περιπέτειες της δημόσιας υγείας, του Ζήνωνα Πιτσέλη

- Το συντονισμό Σωματείων και Εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και την τεχνολογία του Γιώργου Χριστοφόρου.

Και επίσης τοπικά νέα για την περιοχή μας: 

- Τα αυτοδιοικητικά της Νέας Ιωνίας (Πρόδρομος Αβακουμίδης)

- Τα σχέδια της Μητρόπολης της Νέας Ιωνίας για "αξιοποίηση" του οικοπέδου έξω από το σταθμό του Περισσού και τί σχέση έχει αυτό με το γήπεδο της ΑΕΚ (Κώστας Παπακώστας, Ουρανία Γαζέπη).

- Τον ποιητή Τάκη Σινόπουλο (Ξάνθος Μαϊντάς)

Ποδονίφτης #6

«Αγαπητοί ακροατές, ξέρετε ότι η ανθρώπινη γλώσσα αντιπροσωπεύει ένα αναντικατάστατο εργαλείο, όχι μονάχα για το χαρακτηρισμό των γεγονότων αλλά επίσης για την εκτίμησή τους. Παραμερίζοντας το τυχαίο, το επεισοδιακό, το τεχνητό, απορροφά μέσα της το πραγματικό, το χαρακτηριστικό και το συγκεντρώνει. Προσέξτε με ποια ευαισθησία οι γλώσσες των πολιτισμένων λαών ξεχωρίζουν δύο εποχές στην εξέλιξη της Ρωσίας. Ο αριστοκρατικός πολιτισμός έφερε στον κόσμο βαρβαρισμούς όπως: «τσάρος», «κοζάκος», «προγκρόμ», «ναγκάικα» (βούρδουλα). Ξέρετε τις λέξεις αυτές και ξέρετε τι σημαίνουν. Ο Οκτώβρης έφερε στις γλώσσες του κόσμου λέξεις σαν κι αυτές : «κολχόζ», «μπολσεβίκοι», «Σοβιέτ»…. Εδώ η πρακτική γλωσσολογία βγάζει την ανώτερη ιστορική της απόφαση».

Σήμερα, κλείνοντας 100 χρόνια από τον Οκτώβρη του 1917 για τον οποίο γράφτηκε το παραπάνω*, αξίζει τον κόπο να επισημανθεί και να υπογραμμιστεί η αντίστοιχη γλωσσολογική συμβολή και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ: Kolotoumba και NOXI έγιναν δημοφιλή hashtags στο twitter και χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τα διεθνή ΜΜΕ (π.χ. για την Τερέζα Μέι, ή για τον Πουιτζνεμόν) για να περιγράψουν την εξαπάτηση της κοινωνίας και την καταστρατήγηση της λαϊκής θέλησης. Αυτές είναι οι νέες λέξεις - προσφορά της «κυβέρνησης της Αριστεράς» στη διεθνή γλωσσολογία και πράγματι «εδώ, η πρακτική γλωσσολογία βγάζει την ανώτερη ιστορική της απόφαση». 

Η ειρωνεία όμως είναι, ότι τα γλωσσολογικά παίγνια που καταγράφουν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και την παγκόσμια πολιτική διακόρευσή του είναι η μια από τις διαστάσεις των πραγμάτων. Υπάρχουν όμως και άλλες …πιο πεζές… αλλά ίσως σημαντικότερες διαστάσεις . Όπως αυτή που απορρέει από τη μονότονη και θλιβερά επαναλαμβανόμενη, καθημερινή ομοβροντία εξαγγελιών και δηλώσεων των κυβερνητικών επιτελείων. Μόνιμη επωδός τους: «Φεύγουμε από τα μνημόνια», «η ανάπτυξη έρχεται», «το σχέδιό μας αποδίδει».

Δεν χρειάζεται στα κυβερνητικά στελέχη που κομπορρημονούν με περίσσια αυθάδεια να επιχειρηματολογήσουμε εμείς για το πως προσλαμβάνονται όλα αυτά από όσους-ες βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν την πραγματικότητα των νεομνημονιακών τους πολιτικών. Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο ευρωπαϊκός αστικός τύπος, αυτός που ενσωμάτωσε την kolotoumba στην πολιτική ορολογία του. Σύμφωνα με τον Spiegel μια νέα τάξη έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, αυτή των «φτωχών εργαζομένων» που αποτελούν το 1/3 του εργατικού δυναμικού. Αυτών δηλαδή που έχουν δουλειά αλλά αμείβονται τόσο χαμηλά που ίσα-ίσα επαρκεί για να φάνε. Με την εμφάνιση και τη διόγκωση αυτής της νέας τάξης χτίζεται φυσικά η «ανάπτυξη» και η «μείωση της ανεργίας». Και η συνέχιση αυτών των νέου τύπου μνημονιακών πολιτικών θα μεγεθύνει και θα εξαχρειώσει ακόμα περισσότερο αυτή τη «νέα τάξη», για την οποία παραδόξως με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο αναφέρεται ο Spiegel. Ο Spiegelσταματάει εκεί. Θα το πάμε όμως εμείς παρακάτω. Ίσως να είναι αυτή η νέα προλεταριακή τάξη που μέσα από τη ριζοσπαστικοποίησή της , κωδικοποιώντας και ενσωματώνοντας την εμπειρία της ήττας των προηγούμενων χρόνων, θα μπορέσει να χτίσει, όχι την ανάπτυξη, αλλά το αντίπαλο δέος για το ίδιο το σύστημα. Και ίσως να είναι αυτοί και αυτές που συναποτελούν αυτήν την τάξη, που κάποια νύχτα θα αρχίσουν να φτάνουν στις πλατείες από όλες τις γωνίες. 

*Λέων Τρότσκι, Λόγος στην Κοπεγχάγη, 1932