Στους στατιστικούς απολογισμούς που δημοσιεύθηκαν με την αλλαγή του χρόνου αποτυπώθηκε η περαιτέρω διεύρυνση μιας πρωτοφανούς οικονομικής ανισότητας, με την φτώχεια ολοένα και περισσότερων να συνδυάζεται με τον πλούτο ακόμη πιο λίγων, ακόμη και σε χώρες που ηγεμονεύουν πολιτικά στην Ευρώπη και τον κόσμο. Την ίδια στιγμή επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο η πρωτοφανής καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, εντείνοντας το δράμα των πολλών φτωχών αλλά και πολλαπλασιάζοντας το κέρδος των λίγων πλούσιων. Η παγκόσμια επέκταση της ηγεμονίας του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, συνδυαζόμενη με την τοπική εμβάθυνσή της, συσσωρεύει στην κοινωνία και το περιβάλλον έναν ανεξέλεγκτο συνδυασμό καταστροφής. Διευρύνονται έτσι αντίστοιχα και τα πεδία στα οποία μια παρέμβαση στο όνομα της Κόκκινης και Κινηματικής Οικολογίας είναι πιο αναγκαία κι επείγουσα από ποτέ:
Το απόλυτα παρανοϊκό ενδεχόμενο ενός καθολικού πυρηνικού πολέμου-ολοκαυτώματος εξαιτίας των τεράστιων οικονομικών και πολιτικών στρατιωτικών-βιομηχανικών συμφερόντων που επωφελούνται από την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ και Βορείου Κορέας, όπως αυτό προωθείται από κατάλληλα παράφρονες ηγεσίες. Με την ελληνική κυβέρνηση να έχει συμβάλει με το μερίδιό της, καταψηφίζοντας αδικαιολόγητα πρόταση υπέρ του περιορισμού των πυρηνικών όπλων που κατατέθηκε πριν ένα περίπου χρόνο στον ΟΗΕ.
Την απρόβλεπτη πλέον αλλαγή του κλίματος που προκαλεί ακραία καιρικά φαινόμενα, με επιπτώσεις, μεταξύ πολλών άλλων, δολοφονικές ξηρασίες και πλημμύρες. Οι οποίες δεν αφήνουν άλλη επιλογή σε έναν πρωτοφανή αριθμό απελπισμένων από το δρόμο της προσφυγιάς, με την περιβαλλοντική προσφυγιά να πολλαπλασιάζει χωρίς έλεγχο τις συνέπειες από την προσφυγιά λόγω πολέμων και αφαίμαξης του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Με τον δρόμο της προσφυγιάς να μετατρέπεται σε διαδρομή ανείπωτης τραγωδίας και θανάτου, με σημαντική τη συμβολή συμφωνιών σαν κι αυτήν μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας που συνυπέγραψε και υλοποιεί και η ελληνική κυβέρνηση. Με τις επιπτώσεις από τις πλημμύρες στο πρώτο κόσμο, όπως επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα, με τον πιο τραγικό τρόπο, στην περιφέρεια της πρωτεύουσας της χώρας μας, να είναι πολύ εντονότερες για τους πιο ευάλωτους λόγω εισοδήματος ή αναπηρίας, να είναι δηλαδή καθοριστικά ταξικές.
Οι διάφορες παραλλαγές μηχανών καύσης πετρελαίου, άνθρακα, αερίου και άλλων ορυκτών καυσίμων, οι οποίες παρέχουν ολοένα και μεγαλύτερες ταχύτητες κι άλλες τεχνικές επιδόσεις, διοχετεύοντας όμως ταυτόχρονα στο περιβάλλον ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες θερμότητας, είναι βασική αιτία της υπερθέρμανσης που παράγει την πλανητική αλλαγή. Κι όμως, η συνολική ποσότητα θέρμανσης από καύση ορυκτών καυσίμων μεγενθύνεται σε απόλυτους αριθμούς, όσο κι αν κάποιοες επιμέρους βελτιώσεις παράγουν κάποιες σχετικές μειώσεις που προωθούνται επιδέξια από τους παγκόσμιους επιχειρηματικούς κολοσσούς ως επένδυση στην ‘πράσινη ενέργεια’. Στην Ελλάδα, η κυβερνητική πολιτική της ταυτόχρονης προώθησης των εξορύξεων πετρελαίου, της παρουσίασης του λιγνίτη ως πεδίου πρόσφορου σε ιδιωτική κερδοφορία, και της παροχής γης και θάλασσας για τη διέλευση διηπειρωτικών αγωγών αερίου, είναι πολύ ενδεικτική της γενικότερης διεύρυνσης της αναπαραγωγής μιας πολιτικής από την οποία επωφελούνται κάποιοι λίγοι επιχειρηματικοί όμιλοι αλλά κατστρέφεται το περιβάλλον που ζει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Κι ενώ υπάρχει εναλλακτική, η εξοικονόμηση και ο αποφασιστικός περιορισμός του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής ενέργειας ως εμπόρευμα, και η αντικατάσταση από συνεταιριστικά, συνεργατικά, δημοτικά και κοινοτικά εγχειρήματα τοπικής παραγωγής και χρήσης ενέργειας με βάση τις ανάγκες, μέσω της χρήσης καυσίμων όπως η ηλιακή ακτινοβολία και η ροή του ανέμου, στο πλαίσιο μικρών και αποκεντρωμένων διατάξεων. Η οποία όμως δυσφημείται από την ταυ\τόχρονη υποστήριξη και αυτής της κυβέρνησης στην διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαιοκρατικού – περιβαλλοντοκτόνου τρόπου παραγωγής ενέργειας ως εμπόρευμα που αντιστοιχεί στα φαραωνικά αιολικά και ηλιακά πάρκα/φάρμες, νέα πεδία μεγάλου κέρδους πολυεθνικών ενέργειας και των θυγατρικών τους.
Το κύκλωμα του πετρελαίου και των άλλων ορυκτών δεν καταστρέφει το περιβάλλον και την κοινωνία μόνο μέσω της μηχανικής τους καύσης. Από τους πόλους μέχρι τον ισημερινό, από την Αλάσκα μέχρι τον κόλπο του Μεξικού, καταστρέφει και με πετρελαιοκηλίδες. Για το τι μπορεί να σημαίνουν ακόμη και οι μικρότερες από αυτές, είχαμε πρόσφατα μια καλή ένδειξη στο Σαρωνικό. Ο κίνδυνος για περιβαλλοντική καταστροφή από τις εξορύξεις πετρελαίου, τις οποίες με κάθε τρόπο προωθεί μια κυβέρνηση από στελέχη που δήλωναν πριν ελάχιστα χρόνια την κατηγορηματική τους αντίθεση στην εξόρυξη πετρελαίων, είναι ιδιαίτερα μεγάλος για τα πελάγη, τις θάλασσες και του κόλπους της κλίμακας μιας χώρας σαν την Ελλάδα.
Η αποδυνάμωση της πολιτικής και οικονομικής ισχύος των πολλών παράγει οξείες διαιρέσεις και στο εσωτερικό του αστικού περιβάλλοντος, με τις φαβέλες να επεκτείνονται παράλληλα με την ανύψωση επιχειρηματικών ουρανοξυστών. Στην ακραία εκδοχή καπιταλισμού που δοκιμάζεται στην Ελλάδα με τα μνημόνια, η οποία μπορεί πλέον να υπολογίζει στην …ριζοσπαστική υποστήριξη πρώην αριστερών, η ανύψωση αυτή αποκτά χαρακτηριστικά ύβρεως, με το ιδιωτικοποιημένο Ελληνικό να λαμβάνει άδεια για κάτι που με το ύψος του θα υπερβαίνει κι εμποδίζει τη θέα κι από αυτή ακόμη την Ακρόπολη, το διαχρονικό σύμβολο της εξουσίας του δήμου.
Τα χρυσά κέρδη από την ανοικοδόμηση στη γη δεν σταματούν στον εκμετάλλευση του μαύρου χρυσού στο εσωτερικό της. Στόχος είναι και η πιο παραδοσιακή μορφή χρυσού, όπως αυτή που επιχειρείται να εξαχθεί στις Σκουριές. Κακοποιώντας κι εδώ αναντίστρεπτα τη φύση. Με την κυβέρνηση να μετατρέπει και στην περίπτωση αυτή το όχι σε ναι, μέσω του ήξεις αφίξεις, για όσο χρειαστεί.
Το περιβάλλον του καπιταλισμού δεν είναι αξιοβίωτο για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Γίνεται όμως και αβίωτο για ολοένα και περισσότερα φυτά και ζώα, με πολλά είδη ακόμη και πρωτευόντων με τα οποία ο άνθρωπος μοιράστηκε επί μακρόν τον πλανήτη να πεθαίνουν βασανισμένα στους πάγους που λιώνουν και κυνηγημένα στις σαβάνες που απερημώνονται. Για να πάρουν τη θέση τους οργανισμοί απρόβλεπτων μεταλλάξεων, μια βόμβα για την κοινωνία και το περιβάλλον που μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο μοιραία κι από την πυρηνική. Επειδή έτσι διευρύνονται τα κέρδη από τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, από τη διατροφική βιομηχανία μέχρι τη φαρμακοβιομηχανία. Η ηπειρωτική και η νησιωτική γεωγραφία της χώρας στην οποία ζούμε θα της επέτρεπαν να πρωταγωνιστούσε στην μαζική στροφή στην οικολογική γεωργία και κτηνοτροφία. Ζούμε το ακριβώς αντίθετο, την βίαιη μετατροπή της σε μια κοινωνία Lidl. Μια κοινωνία που τα σκουπίδια πρέπει να πολλαπλασιάζονται, ώστε να τα καίνε για καπιταλιστικό κέρδος οι λίγοι, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο στην υγεία των πολλών. Των πολλών που χρειάζονται όσο ποτέ την ανακύκλωση, εγγεγραμμένη στην προοπτική της κατάργησης της παραγωγής σκουπιδιών. Σε ένα κόσμο που δεν θα γίνονται τα αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι εμπορεύματα και σκουπίδια, που δεν θα γίνονται, στο κύκλωμα διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, και τα σκουπίδια εμπορεύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου