Επειδή η καπιταλιστική κρίση είναι αυτή που καθόρισε τη χρονιά που πέρασε και σίγουρα και αυτές που έρχονται προτείνουμε για ανάγνωση από τα "τετράδια για εργατική χρήση" τα παρακάτω κείμενα :ΑΠ' ΤΑ ΨΗΛΑ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ ΚΙ ΑΠ' ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΑ ΛΙΓΑ
η κρίση, η προέλευσή της, τα βασικά της δεδομένα και η συγκάλυψή τους
ΑΥΤΗ (Η ΚΡΙΣΗ), ΑΥΤΕΣ (ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ) ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ
γιατί διεθνώς οι κυβερνήσεις αγκαλιάζονται με τους τραπεζίτες
πατώντας στους σβέρκους μας
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
τι σχέση έχουν οι καινούργιες μηχανές με την παρούσα κρίση;
Από το πρώτο από αυτά αναδημοσιεύουμε και μια μικρή σύνοψη:
"- H κρίση είναι παγκόσμια. H αιτία της οφείλεται στη βασική αντινομία του καπιταλισμού. Στο όλο και μεγαλύτερο “άνοιγμα της ψαλίδας” ανάμεσα στους πραγματικούς μισθούς και την παραγωγικότητα της εργασίας.
- H εργασία, εξαιτίας των νέων τεχνολογιών, μπορεί να παράγει όλο και περισσότερα εμπορεύματα, είτε πράγματα είτε υπηρεσίες. Aλλά οι πραγματικοί μισθοί (μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού) μειώνονται σταθερά σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο εδώ και 20 με 25 χρόνια. Aυτό σημαίνει πως όλο και λιγότερα εμπορεύματα μπορούν να αγοραστούν, ενόσω όλο και περισσότερα μπορούν να παραχθούν.
- Για να αποφύγουν την κατάρρευση που θα προκαλούσαν οι τεράστιοι σωροί απούλητων εμπορευμάτων, ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, τα αφεντικά προχώρησαν στο κόλπο των δανείων. Σε δανείζουμε για να αγοράσεις αυτά που δεν μπορείς να αγοράσεις με τον μισθό σου. Έτσι εξασφαλίστηκε μια παράταση χρόνου, ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν να πουλάνε ένα τουλάχιστον μέρος απ’ αυτά που παρήγαγαν.
- O καπιταλισμός του χρέους είχε ημερομηνία λήξης. Aυτό το ήξεραν τ’ αφεντικά, και κάποια απ’ αυτά το έλεγαν ή το έγραφαν ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Δεν ήξεραν το “πότε ακριβώς”, ήξεραν όμως ότι η φούσκα των ανακυκλούμενων χρεών (καταναλωτικών δανείων, στεγαστικών δανείων, καρτών, σπουδαστικών δανείων, δανείων για διακοπές κλπ) θα σκάσει. Tελικά το σκάσιμο άρχισε το καλοκαίρι του 2007 στις Hπα και στην Aγγλία, και κορυφώθηκε το φθινόπωρο του 2008.
- H κατάρρευση του καπιταλισμού των χρεών θα εξαφάνιζε τις βασικές μηχανές που διαχειρίζονταν αυτό το κόλπο. Δηλαδή τις τράπεζες και τους διάφορους “χρηματοπιστωτικούς οίκους”. Όμως πολλά κράτη (συμπεριλαμβανόμενου του ελληνικού) έχουν στηρίξει πάνω στις τράπεζές τους το βασικότερο μέρος της ηγεμονίας τους σε βάρος άλλων κρατών. Tο να καταρρεύσουν και στη συνέχεια να κρατικοποιηθούν ανοικτά και επίσημα, θα σήμαινε απώλεια αυτής της ηγεμονίας.
- Για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες και τα υπόλοιπα τραπεζικού είδους μαγαζιά, άρχισε ένα ακόμα κόλπο. Που είναι προέκταση του καπιταλισμού του χρέους, αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο. Tώρα τα κράτη (οι δημόσιοι προϋπολογισμοί) χρηματοδοτούν τις τράπεζες, και οι τράπεζες δανείζουν τα κράτη, φτιάχνοντας ένα σφικταγκαλιασμένο ζευγάρι που αλληλοϋποστηρίζεται. H βασικότερη έγνοια απ’ το 2009 και μετά, σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλισμό (και στην ελλάδα) είναι η σωτηρία των τραπεζών. Tο ποιοί πληρώνουν γι’ αυτή τη σωτηρία το έχετε καταλάβει. Θα το δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια."
- H εργασία, εξαιτίας των νέων τεχνολογιών, μπορεί να παράγει όλο και περισσότερα εμπορεύματα, είτε πράγματα είτε υπηρεσίες. Aλλά οι πραγματικοί μισθοί (μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού) μειώνονται σταθερά σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο εδώ και 20 με 25 χρόνια. Aυτό σημαίνει πως όλο και λιγότερα εμπορεύματα μπορούν να αγοραστούν, ενόσω όλο και περισσότερα μπορούν να παραχθούν.
- Για να αποφύγουν την κατάρρευση που θα προκαλούσαν οι τεράστιοι σωροί απούλητων εμπορευμάτων, ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, τα αφεντικά προχώρησαν στο κόλπο των δανείων. Σε δανείζουμε για να αγοράσεις αυτά που δεν μπορείς να αγοράσεις με τον μισθό σου. Έτσι εξασφαλίστηκε μια παράταση χρόνου, ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν να πουλάνε ένα τουλάχιστον μέρος απ’ αυτά που παρήγαγαν.
- O καπιταλισμός του χρέους είχε ημερομηνία λήξης. Aυτό το ήξεραν τ’ αφεντικά, και κάποια απ’ αυτά το έλεγαν ή το έγραφαν ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Δεν ήξεραν το “πότε ακριβώς”, ήξεραν όμως ότι η φούσκα των ανακυκλούμενων χρεών (καταναλωτικών δανείων, στεγαστικών δανείων, καρτών, σπουδαστικών δανείων, δανείων για διακοπές κλπ) θα σκάσει. Tελικά το σκάσιμο άρχισε το καλοκαίρι του 2007 στις Hπα και στην Aγγλία, και κορυφώθηκε το φθινόπωρο του 2008.
- H κατάρρευση του καπιταλισμού των χρεών θα εξαφάνιζε τις βασικές μηχανές που διαχειρίζονταν αυτό το κόλπο. Δηλαδή τις τράπεζες και τους διάφορους “χρηματοπιστωτικούς οίκους”. Όμως πολλά κράτη (συμπεριλαμβανόμενου του ελληνικού) έχουν στηρίξει πάνω στις τράπεζές τους το βασικότερο μέρος της ηγεμονίας τους σε βάρος άλλων κρατών. Tο να καταρρεύσουν και στη συνέχεια να κρατικοποιηθούν ανοικτά και επίσημα, θα σήμαινε απώλεια αυτής της ηγεμονίας.
- Για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες και τα υπόλοιπα τραπεζικού είδους μαγαζιά, άρχισε ένα ακόμα κόλπο. Που είναι προέκταση του καπιταλισμού του χρέους, αλλά με διαφορετικό περιεχόμενο. Tώρα τα κράτη (οι δημόσιοι προϋπολογισμοί) χρηματοδοτούν τις τράπεζες, και οι τράπεζες δανείζουν τα κράτη, φτιάχνοντας ένα σφικταγκαλιασμένο ζευγάρι που αλληλοϋποστηρίζεται. H βασικότερη έγνοια απ’ το 2009 και μετά, σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλισμό (και στην ελλάδα) είναι η σωτηρία των τραπεζών. Tο ποιοί πληρώνουν γι’ αυτή τη σωτηρία το έχετε καταλάβει. Θα το δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου