Κύριοι (ουσιαστικά) επτωχεύσαμε, ποιες είναι οι προτάσεις σας;

Αναδημοσιεύουμε από το Δρόμο άρθρο του μέλους της συσπείρωσης Κώστα Παπουλή (Γέρου).

Πρέπει κάθε πολιτική δύναμη (και η Αριστερά), να καταθέσει τις προτάσεις της για τη διαχείριση και της τυπικής χρεοκοπίας. Πώς; Με ποιο συγκεκριμένο τρόπο θα οδηγηθεί η Ελλάδα στην επιμύκηνση, αναδιάρθρωση, διαγραφή κ.λ.π. του χρέους της;

Με βάση την ύφεση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το δημόσιο χρέος είναι οριστικά μη διατηρήσιμο.(1)
Είναι ενδεικτικό ότι, σύμφωνα με τις προβλέψεις της επιτροπής για την ελληνική οικονομία, προβλέπεται για το 2012: μεγέθυνση 1,1%, πληθωρισμός 0,5%, δημόσιο έλλειμμα 7,6% (όσο περίπου και οι τόκοι) και χρέος γενικής (2) κυβέρνησης 156%. Αυτό που κάνει εντύπωση, είναι ότι το έλλειμμα για το 2012 προβλέπεται στα επίπεδα του 2011 -ελαφρώς αυξημένο- αντίθετα με τους στόχους του προγράμματος. Ουσιαστικά, η δημοσιονομική προσαρμογή μεταξύ 2011-2012 «διορθώνεται», απλώς στην κατά περίπου 1% αύξηση των τόκων.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν γίνεται «συνείδηση» στην τρόικα ότι, σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούν να δημιουργηθούν μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα. Με δεδομένα τις προβλέψεις για το 2012, με ισοσκελισμένο το πρωτογενές ισοζύγιο και με ονομαστικό επιτόκιο δανεισμού 5%, η απαιτούμενη ανάπτυξη για να σταθεροποιηθεί το χρέος στα επίπεδα του 156% του ΑΕΠ είναι, τουλάχιστον, 4,5%! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί είχαν προτείνει να τιμωρούνται οι χώρες που παραβαίνουν το κριτήριο του Συμφώνου Σταθερότητας, αν δεν μειώνουν κατά 5% ετησίως το δημόσιο χρέος. Σ’ αυτή την περίπτωση -με τα ίδια δεδομένα- για να μειωνόταν σε ένα έτος, στο 151% το δημόσιο χρέος (δηλαδή μείωση κατά -5%), θα χρειαζόταν ανάπτυξη 7,8%! Βέβαια, αν ο πληθωρισμός είναι μεγαλύτερος, τα πράγματα θα είναι ευνοϊκότερα. Ανάλογα, αν το επιτόκιο δανεισμού γίνει μεγαλύτερο του 5%, η κατάσταση θα είναι δυσμενέστερη.
Ακόμη, η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή μέσω της προσπάθειας για σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα, θα επιδρά αρνητικά στην κοινωνική συνοχή, στην ανεργία και την ενεργό ζήτηση, τελικά στο ρυθμό ανάπτυξης και συνεπακόλουθα και στο Ποσοστό Δημόσιο Χρέους. Δηλαδή: μεγαλύτερο πλεόνασμα = ανάσχεση του ρυθμού μεγέθυνσης. Είναι πια γνωστό ότι η Ελλάδα, πέρα από τη δημοσιονομική χρεοκοπία, βρίσκεται και σε αναπτυξιακή χρεοκοπία. Κάτι που γνωρίζουν καλά και οι ξένοι κηδεμόνες. Γι’ αυτό, στο πρόγραμμα υποθέτουν «ότι το μεγαλύτερο μέρος της μείωσης των εξωτερικών ανισορροπιών, θα προέλθει από την συρρίκνωση των εισαγωγών». Ομολογούν έτσι και οι ίδιοι, ότι το μείγμα οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζουν, δεν πρόκειται να προσφέρει διέξοδο, από τον φαύλο κύκλο που έχει παγιδευτεί η ελληνική οικονομία. Στην πραγματικότητα, η ανεργία και η υποαπασχόληση που δημιουργείται θα είναι «μόνιμη», γιατί η Ελλάδα δεν διαθέτει, ούτε πρόκειται να αναπτύξει -σε συνθήκες ΟΝΕ-Ε.Ε. και απολύτως ελεύθερου εμπορίου- συγκεκριμένους παραγωγικούς κλάδους που να δώσουν νέα ώθηση στην οικονομία. Κλάδοι οι οποίοι, δυστυχώς, αναφέρονται σε διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά. Έτσι, για μια ακόμη φορά, «η μετανάστευση θα γίνει ευλογία». Ενώ, όπως δηλώνει και ο Στουρνάρας, το μελλοντικό αναπτυξιακό «όραμα» της χώρας, είναι η μετατροπή της σε μόνιμο τόπο εγκατάστασης των συνταξιούχων του Βορρά, μια φτηνή ευρωπαϊκή Γκόα, αλλά και αυτή δυστυχώς, ως γερμανικό γηροκομείο.Ουσιαστικά θα οδηγήσουν σε ισορροπία τα ισοζύγια, αφού περιορίσουν σε σημαντικό βαθμό τη λαϊκή κατανάλωση, μέσω της αύξησης της ανεργίας, της μείωσης των μισθών και της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος. Δηλαδή μέσω της δυστυχίας, της φτώχειας του λαού και της λατινοαμερικανοποίησης της πατρίδας μας. Αυτός είναι και ο άρρητος στόχος του προγράμματος, η οδυνηρή προσαρμογή της χώρας στα δεδομένα της ΟΝΕ, στη νέα δηλαδή θέση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας που της αναλογεί, μετά την αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης και της συνεχούς υποχώρησης της ανταγωνιστικότητά της, τα τελευταία χρόνια.
Άρα, μπορούμε να θεωρήσουμε ως δεδομένο τη συνεχή αύξηση του Ποσοστού Δημόσιου Χρέους και, φυσικά, την αδυναμία εξόδου στις αγορές. Έχουμε δηλαδή ένα δημόσιο χρέος που είναι μη διατηρήσιμο, μη διαχειρίσιμο. Συνεπώς -ουσιαστικά- χρεοκοπήσαμε.
Οπότε πρέπει κάθε πολιτική δύναμη (και η Αριστερά), να καταθέσει τις προτάσεις της για τη διαχείριση και της τυπικής χρεοκοπίας. Πώς; Με ποιο συγκεκριμένο τρόπο θα οδηγηθεί η Ελλάδα στην επιμήκυνση, αναδιάρθρωση, διαγραφή κ.λπ. του χρέους της; Ήδη τα πραγματικά αφεντικά της χώρας θα καταθέσουν το πρόγραμμα της τυπικής χρεοκοπίας της, πιθανότατα, στην ευρωπαϊκή συνάντηση, στις 16-17 Δεκεμβρίου.
Φυσικά, θα πρέπει μαζί με τις παραπάνω απαντήσεις, να δοθούν και λύσεις, στα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας, καθώς και στο δύσκολο πρόβλημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας. Και ο λαός ας διαλέξει…
(1): Βλ: Θ. Μαριόλης , Κ. Παπουλής, «Δυναμική του δημοσίου χρέους, οικονομική πολιτική και κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα: μια σημείωση», στο Κοινωνική Συνοχή και Ανάπτυξη 2010-5- (1), 27-40.
(2): Αν και μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το χρέος της γενικής κυβέρνησης, φουσκώθηκε υπερβολικά με τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ, η πικρή αλήθεια είναι διαφορετική. Επειδή στη συνθήκη του Μάαστριχτ, λογιστικά μετριέται ως δημόσιο χρέος, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αφού αφαιρεθεί το ενδοκυβερνητικό χρέος (λ.χ. τα ομόλογα που έχουν αγοράσει τα ασφαλιστικά ταμεία, η άλλοι οργανισμοί του δημοσίου), η Ελλάδα πάντα είχε μία από τις υψηλότερες διαφορές μέσα στην ΟΝΕ, ανάμεσα σε χρέος κεντρικής κυβέρνησης και λογιστικό χρέος-χρέος κατά Μάαστριχτ, η χρέος γενικής κυβέρνησης. Ίσως θα άξιζε, επίσης, να διερευνηθεί, η πραγματική διόγκωση του δημόσιου χρέους και λόγω ΣΔΙΤ.