Συσπείρωση Αριστερών Εργαζομένων ΥΠΟΜΕΔΙ/ΓΓΔΕ

συσπείρωση αριστερών εργαζομένων

Συλλόγου Υπαλλήλων ΥΠΟΜΕΔΙ/ΓΓΔΕ Ανατ. Στερεάς και Νήσων

εκλογές του Συλλόγου, Τρίτη 21 μαΐου 2019

τρία (ή μήπως τέσσερα) μνημόνια είναι πολλά

Όλοι μας βιώνουμε τις συντριπτικές επιπτώσεις των επί εννέα χρόνια συνεχιζόμενων μνημονιακών πολιτικών. Τα μνημόνια όμως δεν είναι μια προσωρινή επιλογή, αλλά ένα καθεστώς ακραίας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, ένα υπόδειγμα για το παρόν και το μέλλον. Πρόκειται για στρατηγική μεταβολή, για γενική εκκαθάριση δικαιωμάτων των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων, με στόχο ένα νέο μοντέλο άγριας καπιταλιστικής ανάπτυξης και αποκατάστασης της υψηλής κερδοφορίας του κεφαλαίου, που οδηγεί στη δραματική υποβάθμιση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης των λαϊκών στρωμάτων, μέσω της θέσπισης επιτροπείας και της κατάλυσης της -όποιας- δημοκρατίας. Πρόκειται για την επιστροφή σε συνθήκες πρωταρχικής συσσώρευσης, για την επιστροφή στον 19^ο αιώνα κι ακόμα παραπίσω.

Η μεγαλύτερη δυσκολία όμως σήμερα δεν είναι η συνεχιζόμενη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά μας. Είναι το κλίμα απογοήτευσης και παραίτησης. Η υποχώρηση των μεγάλων κινημάτων μετά το 2012, η υποταγή της κυβέρνησης (μετά τη θεαματική kolotoumba), η καταρράκωση της ελπίδας για ρήξη και ο ευτελισμός της δυνατότητας εναλλακτικών πολιτικών, ενισχύουν τα υπαρκτά ρεύματα ατομισμού και κυνισμού, που οδηγούν σε πολύ επικίνδυνους δρόμους.

Απ’ αυτό το πλαίσιο δεν εξαιρείται φυσικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που με μεγαλοστομίες για «ανάπτυξη» καταφέρνει να παίρνει όλο και πιο σκληρά μέτρα, χωρίς σοβαρές αντιστάσεις. Βέβαια την «ανάπτυξη» την εννοούν με φτώχεια και υπερεκμετάλλευση, με ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και καταστροφή του περιβάλλοντος, ενώ η πραγματικότητα διαψεύδει τις όποιες «αυταπάτες», αφού η ύφεση συνεχίζει, ενώ η ανεργία (ειδικά των νέων) διατηρείται σε ύψη ρεκόρ, παρά την εφαρμογή υπερεκμετάλλευσης και ελαστικών μορφών εργασίας. Η «έξοδος απ’ τα Μνημόνια» γίνεται με όρους ασφυκτικής, «μεταμνημονιακής» πλέον, εποπτείας, διαμορφώνοντας έναν «κοινοβουλευτικό» ολοκληρωτισμό, που είναι συνολική πολιτική της ΕΕ. Όλα αυτά δείχνουν πως κανένα μέλλον δεν υπάρχει για μας μέσα σ’ αυτή τη φυλακή -με ή χωρίς μνημόνια-, καθώς και πόσο κρίσιμη είναι η μάχη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Παράλληλα με τη συνολική επίθεση στη ζωή μας, ιδιαίτερα στη χώρα μας βιώνουμε και το δράμα των χιλιάδων προσφύγων, τραγικών θυμάτων των πολύχρονων πολέμων για τον έλεγχο των πετρελαίων και όλης της περιοχής (που οι ίδιοι αυτοί που επιτίθενται στη ζωή μας υποκινούν ή εξαπολύουν), αλλά και των ομαδικών απελάσεών τους στην «ασφαλή» Τουρκία από τη «δημοκρατική» Ε.Ε. και την «αριστερή» κυβέρνησή μας.

κι όμως, αυτή η πολιτική δεν έπεσε από τον ουρανό…

Πριν από κάποια χρόνια είχαμε δημοσιεύσει αποσπάσματα μιας έκθεσης του ΟΟΣΑ για κυβερνήσεις που θέλουν να περάσουν σκληρά μέτρα (με τη θλιβερή διαπίστωση ότι η κυβέρνηση απόδεικνύεται πολύ καλός και επιμελής μαθητής): «…Τελικά, μια ενδεχόμενη προσφυγή στο ΔΝΤ μπορεί να κάνει καλό σε μια κυβέρνηση, μιας και θα μπορέσει να απαντήσει στους επικριτές της ότι η συμφωνία με το ΔΝΤ της επιβλήθηκε, δεν το ήθελε… Μπόνους μπορούν να περικοπούν…, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο. Προφανώς δεν συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των δυνάμεων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί… Μπορούμε να κόψουμε τα λειτουργικά έξοδα σε σχολεία ή πανεπιστήμια… Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια αν τα παιδιά τους δεν μπορούν να σπουδάσουν, αλλά θα δεχτούν με ήπιες αντιδράσεις μια σταδιακή μείωση της ποιότητας της… εκπαίδευσης, ενώ τα σχολεία μπορούν προοδευτικά... να πάρουν συνεισφορές από τις οικογένειες, ή να παύσουν κάποια συγκεκριμένη δραστηριότητα… Αν μια κυβέρνηση πρόκειται να χρειαστεί επαρκή χώρο για πολιτικές μανούβρες για την προσαρμογή, πρέπει να υποστηριχθεί από ένα ή δύο μεγάλα κόμματα …»

[του Christian Morrisson, αξιωματούχου του ΟΟΣΑ]

εργαζόμενοι στο δημόσιο: αντιμέτωποι με τις βάρβαρες επιπτώσεις των μνημονίων

Για μας, τους εργαζόμενους στο δημόσιο, όπως και για εκατομμύρια άλλους, η μάχη της επιβίωσης έχει γίνει καθημερινή και πολύ δύσκολη υπόθεση. Με τους αντεργατικούς νόμους, ζούμε:

• Συνολική μείωση των αποδοχών μας, κατάργηση 13^ου και 14^ου μισθού και εξαντλητική φορολογία που αποψιλώνει ό,τι απομένει από το εισόδημά μας.
• Κλείσιμο - συρρίκνωση - συγχώνευση - υποβάθμιση δημόσιων υπηρεσιών και φορέων και υφαρπαγή του αντικειμένου της δουλειάς μας, με ζηλευτή συνέπεια και αποτελεσματικότητα και με στόχο να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο «μόνο ό,τι δε θέλουν οι ιδιώτες» ή «ό,τι συμφέρει τους ιδιώτες».
• Ενοποίηση προς τα κάτω των παροχών, κατάργηση ουσιαστικά της περίθαλψης και δυσβάσταχτες εισφορές, καθώς αυτές σφαγιάστηκαν με «κουρέματα» και τζογαρίσματα για να κερδίζουν οι τράπεζες.
• Στοχοποίηση και λασπολογία σε βάρος όλων των εργαζομένων στο δημόσιο, ώστε να αθωωθούν οι πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ και να δημιουργηθούν συνθήκες «κοινωνικού αυτοματισμού».

τι κίνημα εργαζομένων θέλουμε

Αν σήμερα επανεξετάζουμε κριτικά και αυτοκριτικά το κίνημά μας, αυτό γίνεται όχι από μοιρολατρεία, αλλά για να προετοιμαστούμε για τις συγκρούσεις που έρχονται. Οι αγώνες ανά κλάδο ή χώρο εργασίας συναντούν ένα όριο αναποτελεσματικότητας. Η ένταση της επίθεση του κεφαλαίου απαιτούν έναν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ με διάρκεια, με ανυπακοή, με αγώνες που θα τους αποφασίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, από ένα πλατύ κοινωνικό-λαϊκό μέτωπο που θα οδηγήσει στην ακύρωση των Μνημονίων και των πολιτικών τους, με μια πραγματική σύγκρουση.

Ο σύλλογός μας, όλο αυτό το διάστημα πρακτικά δεν είχε καμία δράση. Ούτε καν κινητοποιήθηκε για τις άθλιες συνθήκες εργασίας στο κτίριο στο Μαρούσι (και όχι μόνο) ή για τις αυθαίρετες μετακινήσεις, ψελλίζοντας εκκλήσεις στον υπουργό να καταδεχτεί να μας δει. Ήταν απ’ τους ελάχιστους εξάλλου που δεν συμμετείχαν στην απεργία για την «αξιολόγηση».

Αυτό όμως που χρειαζόμαστε είναι συνδικαλιστικό κίνημα που να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από τη μορφή εργασιακών σχέσεών τους, όσους είναι μακριά από τα σωματεία, τους νέους και τους άνεργους. Να θεωρεί σαν κριτήριό του τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας. Να είναι αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, έξω από διαδρομισμούς και υποταγή στην εξουσία. Ανεξάρτητο από κυβερνήσεις, κόμματα ή άλλα κέντρα. Να βασίζεται στον αγώνα των εργαζομένων και όχι σε κομματικές ντιρεκτίβες ή συμφωνίες κορυφής. Για να μπει τέλος στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση… δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, ντόπιοι-μετανάστες, νεοπροσλαμβανόμενοι-παλαιοί, απασχολούμενοι-άνεργοι, όσοι παίρνουν τον μισθό τους-απλήρωτοι, πλήρους-μερικής απασχόλησης. Σε μια τέτοια κατεύθυνση θέλουμε να κινηθούμε. Επιδίωξη μας είναι να συμβάλουμε στον αναγκαίο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και αγωνιστικών ομοσπονδιών, για να δοθεί η μάχη της επιβίωσής μας και της ανατροπής της πολιτικής της εξαθλίωσης. Για:

• Συμπόρευση με το αγωνιζόμενο κίνημα εργαζομένων και όχι μόνο με τις απαξιωμένες ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ.
• Δημοκρατικά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Ελεύθερο συνδικαλισμό στους χώρους δουλειάς.
• Κατάργηση των δανειακών συμβάσεων, νόμων και μνημονίων. Να μην πληρώσει ο λαός την κρίση. Στάση πληρωμών σε δανειστές και κερδοσκόπους και διαγραφή του χρέους. Κατάργηση των χαρατσιών. Φορολόγηση κεφαλαίου, εφοπλιστών, εκκλησίας, off shore εταιρειών, μεγαλοεκδοτών, και καταθέσεων στις διάφορες λίστες. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, με κοινωνικό έλεγχο.

υπεράσπιση της εργασίας μας, της ασφάλισής μας, των δημόσιων αγαθών, του περιβάλλοντος

Καμία βελτίωση όμως της θέσης μας δε μπορεί να προκύψει χωρίς ευρύτερες ανατροπές, ούτε από σωτήρες, ενώ εμείς περιμένουμε ήσυχοι στον καναπέ μας. Το σωματείο μας πρέπει να συμβάλει, όσο μπορεί, στο συνολικό κίνημα. Το νέο αυτό τοπίο απαιτεί την αναδιοργάνωσή του, για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη και τη συμμετοχή των συναδέλφων, με περιοδείες και συζητήσεις, με συχνές συνελεύσεις (ώστε η συμμετοχή των μελών να συμβάλλει δημιουργικά στη δράση του σωματείου), με αξιοποίηση κάθε μέσου επικοινωνίας, με Επιτροπές Αγώνα ανά χώρο και κεντρικά, καθώς και με ομάδες εργασίας, με λειτουργία απεργιακού ταμείου, με καταγγελία και διαχωρισμό από πρακτικές διαφθοράς.

• Όχι στην "αξιολόγηση" που μόνο στόχο έχει την αυτοενοχοποίησή μας και τη «νομιμοποίηση» των απολύσεων. Επαναφορά των αποδοχών σε επίπεδα αξιοπρέπειας, με ομογενοποίησή τους.
• Όχι στις ΣΔΙΤ, στις συμβάσεις παραχώρησης στο κεφάλαιο, στην κατάργηση υπηρεσιών. Δημόσια έργα βελτίωσης και ανάπτυξης των κοινωνικών υποδομών, με υλοποίησή τους από το δημόσιο με αυτεπιστασία. Όχι στη συρρίκνωση του ΠΔΕ. Όχι στο ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας και γης και τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών (ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες). Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες.

• Δημόσια καθολική κοινωνική ασφάλιση έξω από λογικές ανταποδοτικότητας, με κατάργηση των νόμων που την διαλύουν. Όρια ηλικίας στην 35ετία. Όχι στις μειώσεις συντάξεων, μετά από χρόνια υπέρογκων εισφορών, κάθε περικοπή τους είναι ληστεία. Δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία για όλους χωρίς προϋποθέσεις.
• Μείωση των υπέρογκων εισφορών σε κάθε κατηγορία ασφαλισμένων. Επιστροφή των κλεμμένων εκατομμυρίων ευρώ απ’ τα ταμεία, με το «κούρεμα» και τα χρωστούμενα του κράτους.
• Υπεράσπιση της εργασίας, του αντικειμένου μας, των δημόσιων αγαθών, του περιβάλλοντος.
• Συνεργασία με το υπόλοιπο κίνημα των εργαζομένων, με κινήσεις πολιτών, λαϊκές συνελεύσεις και περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες.
  

Συνάδελφοι, σας καλούμε να συμμετέχετε μαζικά στις εκλογές του Συλλόγου μας στις 21 μαΐου 2019

για ένα δημοκρατικό, μαζικό σωματείο των μελών

Υποψήφιοι της Συσπείρωσης Αριστερών Εργαζομένων:

1. Γκούμα Βάγια, Αγρ. Τοπ. Μηχ. 4. Κοντογιαννοπούλου Γιάννα, Πολ. Μηχ.
2. Ιωάννου Παναγιώτης (Τάκης), Αρχ. Μηχ. 5. Κακούρος Κώστας, Πολ. Μηχ.
3. Κουτζανίδης Αποστόλης, Αγρ. Τοπ. Μηχ.