Καταστροφή εξ αποστάσεως

Πηγή

Μια συνέντευξη με τον Richard Seymon. Είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του «Corbyn: The Strange Rebirth of Radical Politics».

Αρθογραφεί στο Lenin’s Tomb

Συνέντευξη από τον TOM ARABIA

Δημοσιεύτηκε στο https://www.jacobinmag.com , 21/06/2017

Η φωτίά στο Grenfell Tower ανέδειξε τη ταξική βία που εσωκλείεται στις πλούσιες γειτονιές του Λονδίνου που έχουν υποστεί Gentrification**.

Grenfell Tower on June 14, 2017 in London, England. Natalie Oxford

* Arm-Legth= Μακρόθεν.

* Arms–length Μanagement Οrganisation (ALMO): Μη κερδοσκοπικές εταιρίες παροχής υπηρεσιών στέγασης που λειτουργούν στο όνομα τοπικών συμβουλίων.

** Gentrification= Η διαδικασία εξευγενισμού μιας περιοχής, γειτονιάς ώστε να ταιριάζει στα γούστα της μεσαίας τάξης.

Τις πρώτες ώρες του πρωινού στις 14 Ιουνίου ξέσπασε πυρκαγιά στο συγκρότημα Grenfell Tower, ένα 24-όροφο συγκρότημα δημόσιας στέγασης που βρίσεται στη γειτονιά του Βόρειου Kensington, στο Δυτικό Λονδίνο. Μέχρι τις 17 Ιουνίου τριάντα νεκροί επιβεβαιώθηκαν ενώ ακόμη πενήντα οκτώ εξακολουθούν να αγνοούνται και θεωρούνται νεκροί.

Αν και η βρετανός πρωθυπουργός Theresa May εξήγγειλε τη διεξαγωγή ενδελεχούς δημόσιας έρευνας για τα αίτια της τραγωδίας και ο δήμαρχος του Λονδίνου Sadiq Khan επιβεβαίωσε τη διενέργεια έργων ανάκαμψης από τις τοπικές αρχές, τα μέλη της κοινότητας, καθοδηγούμενα από αυτούς που εισέβαλαν στα γραφεία του δ. Συμβουλίου των Kensington and Chelsea τη Παρασκευή φωνάζοντας «θέλουμε δικαιοσύνη», αποκαλούν το τοπικό συμβούλιο «δολοφόνους» και ζητούν άμεσα απαντήσεις στα ερωτήματα που γεννήθηκαν ύστερα από το ξέσπασμα της φωτιάς. Το Σάββατο, διαδηλωτές πορεύτηκαν στην οδό Whitehall στο Westminster, το κέντρο της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου, φωνάζοντας «Η May πρέπει να φύγει», «Τα χέρια σας είναι γεμάτα αίμα»  και “Δικαιοσύνη για το Grenfell”.

Την ημέρα της πυρκαγιάς, ο Tom Arabia, για τον Jacobin, μίλησε με τον συγγραφέα Richard Seymour – διαμένον στο Λονδίνο και συγγραφέα του «Corbyn: the StrangeRebirth of Radical Politics » και που προσφάτως  συνεισφέρει στο Jacobin Mag. – σχετικά με τα ζητήματα που άπτονται της πυρκαγιά και γιατί η τραγωδία αυτή θα αποδειχθεί αρκούντως εκρηκτική σε πολιτικό επίπεδο υπό τις παρούσες συνθήκες.

Ερώτηση- Tom Arabia:

Σε μια δυστυχώς προφητική ανάρτηση με τίτλο “Παίζοντας με τη φωτιά”, ο οργανισμός για την υπεράσπισης της ασφάλειας στο συγκρότημα Grenfell έγραφε: «Η Ομάδα Δράσης του Grenfell πιστεύει ακράδαντα ότι μόνο ένα καταστροφικό γεγονός θα αναδείξει την ολιγωρία και την ανικανότητα του ιδιοκτήτη μας, του KCTMO, και θα βάλει ένα τέλος στις επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης και την παράκαμψη της νομοθεσίας για την υγεία και την ασφάλεια που επιβάλλουν στους ενοικιαστές και τους μισθωτές . . . Είναι πεποίθησή μας ότι μια σοβαρή πυρκαγιά σε ένα συγκρότημα-πύργο. . . είναι ο πιο πιθανός λόγος για να βρεθούν και να προσαχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης αυτοί που ασκούν την εξουσία στον οργανισμό KCTMO». Ωστόσο, πολλοί δημοσιογράφοι και παρουσιαστές μας υποδεικνύουν να μην «πολιτικοποιούμε» αυτή τη τραγωδία και να μη σπεύδουμε να κρίνουμε πρωτού φωτιστούν όλα τα γεγονότα. Ποιες νομίζετε ότι είναι οι πολιτικές διαστάσεις της φωτιάς στον πύργου Grenfell και ποια τα γεγονότα που πρέπει να ξέρουμε γι ‘αυτήν;

Απάντηση- Richard Seymour:

Λοιπόν, αυτό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Το 2009 υπήρξε άλλη μια πυρκαγιά, σε ένα άλλο συγκρότημα-πύργο, στο Νότιο Λονδίνο, εν ονόματι Lakanal. Προκλήθηκε από παρόμοια αίτια με την τωρινή πυρκαγιά. Ουσιαστικά τα έργα πυρασφάλειας ήταν παντελώς ανεπαρκή. Η περίπτωση αυτή εκδικάστηκε στο τοπικό συμβούλιο και επιβλήθηκαν πρόστιμα πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες λίρες.

Επιπροσθέτως, το θέμα αυτό σχετίζεται και με τη νομοθεσία, όπως σχετίζεται και με το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε στα χέρια της μια έκθεση σχετικά με την ανάγκη για σωστά έργα πυρασφάλειας σε συγκροτήματα-πύργους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η πυρασφάλεια είναι εντελώς υποβαθμισμένη και η κυβέρνηση παραμέλησε την έκθεση αυτή.

Εκτός αυτών, έχουν περικόψει τις δημόσιες παροχές εναρμονισμένοι στο πλαίσιο της λιτότητας. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για περικοπές στα έργα πυροσβεστικής ασφάλειας. Συνέπεια αυτού, 21% αύξηση των θανάτων. Τρεις πυροσβεστικοί σταθμοί κοντά στο Grenfell έκλεισαν. Ήμασταν τυχεροί που η πυροσβεστική υπηρεσία ήταν σε θέση να φτάσει εκεί και μπόρεσε να σώσει μερικές ζωές. Αλλά απ’ ότι φαίνεται, δεδομένης της κλίμακας της φωτιάς, ο αριθμός των θανάτων θα είναι τρομακτικός.

Από τη μια λοιπόν μπαίνει το ζήτημα της νομοθεσίας, το ζήτημα των νόμων για την ασφάλεια της υγείας. Υπάρχει όμως και το ζήτημα της κοινωνικής εκκαθάρισης. Εν προκειμένω, ακριβώς πάνω σε αυτό το μοτίβο (δηλ. της κοινωνικής εκκαθάρισης) έιναι που εξελίχτηκαν τα τωρινά γεγονότα. Γνωρίζω ότι το ξέρετε και ότι το έχετε και στις ΗΠΑ: Είναι το gentrification. Σύμφωνα με αυτό, κυρίως στο Λονδίνο, δύο πράγματα συμβαίνουν. Πρώτα απ’ όλα, οι ιδιοκτήτες αυξάνουν τα ενοίκια στο κέντρο, οπουδήποτε αισθάνονται ότι οι εν δυνάμει τιμές Αγοράς θα είναι κατά πολύ υψηλότερες από τις τρέχουσες τιμές ενοικίων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση για διαμονή σε αυτές τις περιοχές. Η αύξηση ενοικίων χρησιμοποιείται ως μοχλό εκδίωξης των φτωχών με σκοπό την ανάπλασης των ακινήτων ώστε αυτά να γίνουν πιο ελκυστικά για τους πιο πλούσιους, εύπορους κατοίκους.

Αυτό υποβοηθάται από τις αλλαγές στο σύστημα παροχών και τις περικοπές στις παροχές στέγασης, οι οποίες είναι και ο μόνος τρόπος για να πληρώσει κανείς το ενοίκιο του αν είναι φτωχός. Ακόμα κι αν έχει κανείς δουλειά, εάν εργάζεται, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να ανταπεξέλθει στη καταβολή του ενοικίου αν δεν πάρει κάποια παροχή στέγασης. Και μπορεί κανείς να υποβάλει αίτηση ακόμα και εαν εργάζεται. Όμως οι παροχές αυτές έχουν μειωθεί σημαντικά και το τοπικό συμβούλιο του κέντρου αρνήθηκε να υποστηρίξει τους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι έχουν εξωθηθεί. Είπαν ότι θα τους μετεγκαταστήσουν αλλά έξω από την περιοχή. Για τους περισσότερους από τους φτωχούς αυτό σημαίνει έξω από το Λονδίνο. Έτσι η πρωτεύουσα αργά και σταδιακά μετατρέπεται σε ένα είδος παιδικής χαράς για τους πλούσιους.

Αυτή η διαδικασία, με κανένα τρόπο, δεν είναι ολοκληρωμένη μιας και είδαμε τι συνέβη στο Kensington κατά τη διάρκεια των εκλογών. Το Kensington – η πλουσιότερη εκλογική περιφέρεια του δήμου – ένιωσε ένα εκπληκτικό «χτύπημα» από την ντόπια φτωχή και εργατική τάξη που οργανώθηκε και ψήφισε έναν anti-gentrification ακτιβιστή [τον Emma Dent Coad] για τους Εργατικούς. Για πρώτη φορά. Και ήταν ένα σοκ. Ήταν μέρος της επιτυχίας των Εργατικών πανεθνικά. Και θα γενικεύσω επί τούτου. Θα έλεγα ότι υπήρξε μια κρίση νομιμοποίησης. Μια κρίση νομιμοποίησης ως προς την τωρινή κυβέρνηση αλλά και γενικότερα για ένα ολόκληρο σύστημα – ιδιαίτερα του πολιτικού συστήματος, του τρόπο που κυβερνιόμαστε, τον δομημένο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και την οικονομία της κερδοσκοπίας διαμέσου του χρέος στην οποία είμαστε προσδεδεμένοι.

Η κυβέρνηση πήγε στις εκλογές λέγοντας ότι δεν υπάρχει κάποιο μαγικό δέντρο με λεφτά. «Θα πρέπει να κάνουμε περικοπές». Αυτή η πατερναλιστική γραμμή απορρίφθηκε από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Υπήρξε ένα έντονο κύμα υπέρ των Εργατικών, εν μέρει ως αντίδραση στη λιτότητας που έχουμε υιοθετήσει εδώ και καιρό και η οποία δεν έφερε κανένα αποτελέσματα σχετικά με την αποκατάσταση της ανάπτυξης ή τη μείωση του  ελλείμματος, όπως αρχικά είχε ισχυρισθεί.

Αυτό επιτάχυνε και επιδείνωσε κάποιες από τις κρίσεις του συστήματος. Διαπιστώνουμε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποκλείονται από μια οικονομία που βασίζεται ολοένα και περισσότερο στα χρέη και τη κερδοσκοπία. Για να γίνουμε αντιληπτοί γιατί αυτό είναι σχετικό: για να είσαι σε θέση να υποστηρίξεις τους μισθούς σου, οι οποίοι θα πέσουν σε σχέση με την παραγωγικότητα, θα πρέπει να έχεις κάποια περιουσιακά στοιχεία. Δεδομένου ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα δεν πρόκειται να σε στηρίξει καταλλήλως, δεδομένου ότι το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας επίσης δεν πρόκειται να σε στηρίξει καταλλήλως, δεδομένου ότι οι μισθοί μειώνονται και αυτοί σε σχέση με τα κέρδη και την παραγωγικότητα, τότε πρέπει να πάρεις ιδιωτική σύνταξη. Πρέπει να έχεις κάποιες αποταμιεύσεις και πρέπει να έχεις κάποιο σπίτι. Η αξία του σπιτιού, λόγω ελλείψεως, και επειδή η κυβέρνηση δεν χτίζει αρκετά σπίτια, πρόκειται να αυξηθεί. Θα αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Έχουμε μια τρελή αγορά ακινήτων εδώ. Έτσι μπορείς συνεχώς να δανείζεσαι για να αγοράσεις τα πράγματα που χρειάζεσαι.

Αυτός ο μηχανισμός λειτούργησε για μια χρονική περίοδο. Αλλά οι νεώτερες γενιές έχουν αποκλειστεί από αυτό τον μηχανισμό με αυξανόμενο ρυθμό γιατί η τιμή των σπιτιών είναι απλησίαστη. Επίσης οι νέοι από τη πιστωτική κρίση και έπειτα έχουν αποκλειστεί από την αγορά εργασίας με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς. Και το σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που υποτίθεται ότι θα ήταν ο μηχανισμός της αξιοκρατίας – ξέρετε, αν εργάζεστε σκληρά, κάπου κάπως θα ανταμειφθείτε – γίνεται ολοένα και πιο πιο δύσκολο για να εισέλθει κανείς. Οι παροχές συντήρησης της εκπαίδευσης, οι οποίες ήταν ένας τρόπος για να μπαίνουν τα παιδιά της εργατικής τάξης στο σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουν καταρρεύσει. Τα δίδακτρα τριπλασιάστηκαν. Και στο εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργήθηκε ένα νέο είδος εμπορικής ιεραρχίας. Σύμφωνα με αυτή μια “ομάδα ευπόρων” πανεπιστημίων έχουν τους καλύτερους πόρους και τα υπόλοιπα υπάρχουν για να υπάρχουν.

Αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε και τα αποτελέσματά της είναι η αυξανόμενη ανισότητα όσον αφορά στην πρόσβαση στα διάφορα αγαθά, στην ιδιοκτησία και ούτω καθεξής. Πράγματα τα οποία υποτίθεται σας λένε ότι μπορείτε να τα έχετε στην δημοκρατία, τη δημοκρατία των ιδιωκτητών. Και αυτό είναι εν μέρει ο λόγος για τον οποίο έχουμε μια γενίκευση του προβλήματος και της κρίσης, αν και η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν ζουν σε συγκροτήματα-πύργους ή παρόμοιες κατοικίες, επειδή όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι το ίδιο το σύστημα δημιουργεί καταστάσεις σαν αυτές. Οι ιδιοκτήτες παίρνουν τα πάντα. Η τάξη των ενοικιαστών/εισοδηματιών «φεύγει από το τραπέζι» έχοντας πάρει τα πάντα και έχοντας επιβάλει τη λιτότητα και τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζονται οι πολιτικές προς όφελος αυτών και εναντίον ημών. Αυτό έχει υποσκάψει το έδαφος μιας ήδη σαθρής κυβέρνησης.

Ερώτηση– Tom Arabia:

Μπορείτε να μας εξηγήσετε το σύστημα του «Συμβουλιακού-Ακινήτου» (“council estate” system) που διαχειρίζεται το κτήριο, τον οργανισμό Kensington και Chelsea Tenant Management Organization (KCTMO), μια εταιρεία που ισχυρίζεται ότι είναι υπεύθυνη για σχεδόν δέκα χιλιάδες ακίνητα, και τη σχέση όλων αυτών με την κυβέρνηση;

Απάντηση- Richard Seymour:

Ο οργανισμός KTCMO είναι μια ALMO (Arms-Length Management Organization), που σημαίνει ότι είναι μια μη κερδοσκοπική εταιρεία που διαχειρίζεται παριουσίες κατοικιών/ακινήτων “εξ αποστάεως”, δηλ. με σχετική αυτοτέλεια, από το τοπικό συμβούλιο. Οι ALMO αποτέλεσαν ένα φλέγον πολιτικό ζήτημα στην εποχή των Νέων Εργατικών (New Labor era – Tony Blair and Gordon Brown) γιατί οι New Labors αποφάσισαν το 2002 πως ήθελαν να ξεφορτωθούν όλα αυτά τα στοιχεία ακίνητης περιουσίας και να τα μεταβιβάσουν σε αυτές τις ημι-ιδιωτικές εταιρείες, μέχρι το 2010. Για να εξασφαλίσουν τη συναίνεση έφτασαν σε δωροδοκία. Θα υπήρχε χρηματοδότηση ώστε το σύνολο των κατοικιών να ανέλθουν στο επίπεδο του Decent Homes Standard (Πρότυπο Αξιοπρεπής Στέγασης) αρκεί οι κάτοικοι να ψήφιζαν υπέρ των ALMO. Συχνά βέβαια, διάφορες τοπικές εκστρατείες κατάφεραν να απορρίψουν αυτά τα σχέδια και έτσι πολλοί δήμοι δεν τις έχουν υιοθετήσεις.

Αυτό είναι σημαντικό για την ιστορία γιατι ο οργανισμός KCTMO διοικείται από ένα σώμα που αποτελείται i) από μέλη που διορίζονται από το συμβούλιο, ii) εκλεγμένους εκπροσώπους των ενοίκων και iii) «ανεξάρτητους». Το συμβούλιο, που είναι συντριπτικά με τους Tories, όπως και οι κάτοικοι του δήμου που είναι συντριπτικά πλούσιοι, θα υποκινείται στο εξής όχι από καθαρά κερδοσκοπικά κίνητρα αλλά από πολιτικές και ταξικές επιταγές.

Η γενική εικόνα είναι ότι αυτό που καθιερώθηκε να είναι ιδιοκτησία των συμβουλίων (council-owned properties), ακίνητα των συμβουλίων (council estates), άρχισαν να οικοδομούνται στο Ηνωμένο Βασίλειο στη μεταπολεμική περίοδο. Ήταν μια κληρονομιά της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή βέβαια δεν ήταν η μοναδική τους προέλευση αλλά σίγουρα ήταν η κυρίαρχη. Τα προγράμματα μαζικής οικοδόμησης κατοικιών και κυρίως οι μεταπολεμικές εργατικές κυβερνήσεις έχτισαν τις φτωχές περιοχές μέσα στις πλούσιες ώστε να αποφευχθεί η γκετοποίηση. Υπάρχει μια κληρονομιά αυτού του πράγματος στο Kensington. Οι φτωχοί έκαναν αυτή την εκλογική περιφέρεια να μοιάζει με μωσαϊκό.

Και αυτό που συνέβη στην εποχή της Θάτσερ και όλο και περισσότερο κατά την περίοδο των Νέων Εργατικών ήταν το ξεπούλημα των συμβουλιακών-ακινήτων (council properties), αλλά όχι στους κατοίκους. Υπήρχε ένα δικαίωμα να αγοράζονται τα συμβουλιακά-ακίνητα αρκετά φθηνά και αυτά να γινονταν εν συνεχεία η βάση μελλοντικού πλούτου και περιουσιακών στοιχείων.

Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι μεγάλες εταιρίες ακινήτων ανήκουν σε παράκτιους, ξένους επενδυτές (overseas investors) – μπορούμε να πούμε ότι, σε γενικές γραμμές, πρόκειται για διεθνή συγκροτήματα. Οι εταιρίες αυτές αγοράζουν αυτές τις ιδιοκτησίες, ιδίως σε περιοχές-κλειδιά από τις οποίες εκτιμούν ότι μπορούν να αποκομίσουν κέρδη. Και αυτό τυχαίνει να συμβαίνει στα μέρη του Λονδίνου που έχουν υποστεί gentrification, σε μέρη του Λονδίνου που είναι ελκυστικά για τους πλούσιους και τους hipsters. Έτσι, τα τρέντυ μέρη του Λονδίνου, όπως το East End, έχουν υποστεί αυτή την διεργασία όλο και περισσότερο.

Mερικές φορές αυτές οι επιχειρήσεις είναι τεχνικά μη κερδοσκοπικές, αλλά μερικές από αυτές είναι κέρδοσκοπικές, και η απάντησή τους σε αυτό είναι ότι φυσικά και πρέπει να βγάλουν κέρδος από όλο αυτό. Έχουν επιδιώξει με ομοιόμορφο τρόπο να χρησιμοποιήσουν ό,τι μέσο διαθέτουν για να ανεβάσουν τα ενοίκια. Έχουν μάλιστα προτιμήσει να κρατήσουν τα ακίνητα άδεια αντί να τα νοικιάσουν σε χαμηλότερες τιμές, γιατί αν κάνουν κάτι τέτοιο θα χαλάσουν την δική τους αγορά.

Σε αυτό το σύστημα οι Εργατικοί, ευτυχώς, αποφάσισαν να στραφούν ενάντια. Έχοντας γίνει το κόμμα που υλοποίησε αυτή την πολιτική, τώρα έχουν δεσμευτεί να οικοδομήσουν κάθε χρόνο κοινωνικά και οικονομικά προσιτά σπίτια. Ο στόχος είναι η κατασκευή ενός εκατομμυρίου κοινωνικά προσιτών κατοικιών. Κοινωνικά προσιτών σημαίνει ότι μπορεί να ανήκουν στα συμβούλια της εκάστοτε τοπικής αρχής ή ότι μπορεί να ανήκουν σε μια στεγαστική ένωση ή κάτι τέτοιο, αλλά ενοικιαζόμενα σε τέτοια τιμή που οι απλοί άνθρωποι να μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά.

Αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση μια ολόκληρη δομή ανάπτυξης επειδή, όπως προανέφερα, η βρετανική οικονομία καθοδηγείται από μια τρελή αγορά ακινήτων. Η φούσκα ακινήτων είναι απαραίτητη για τον τρόπο ζωής της μεσαίας τάξης. Και της άρχουσα τάξη στη Βρετανία. Και έχει κεντρική σημασία για τον τρόπο με τον οποίο η ανάπτυξη έχει σχεδιαστεί και οργανωθεί στη Βρετανία. Έτσι, αν προτίθεται κανείς να αντιταχθεί σε αυτή θα πρέπει να προτείνει και ένα άλλο πρότυπο ανάπτυξης.

Η πρόταση των Εργατικών βασίζεται στην ιδέα της Mariana Mazzucato ότι χρειαζόμαστε το κράτος για να επενδύσει σε βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας με σκοπό να προωθηθεί τη καινοτομία με τέτοιο τρόπο που οι επιχειρήσεις δεν μπορούν ή δεν πρόκειται να κάνουν. Και κατά κάποιο τρόπο έτσι θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση αυτή. Υπάρχει ένα ολόκληρο οικονομικό πρότυπο που έφτασε σε κρίση λόγω του ζητήματος της κατοικίας. Περίπου με τον τρόπο που η πιστωτική κρίση ξεπήδησε από το ζήτημα της κατοικίας.

Ερώτηση- Tom Arabia:

Σήμερα δημοσιεύσατε στο διαδίκτυο το εξής χωρίο «Δεν είναι πλέον τόσο απόλυτα αντιφατικό το γεγονός ότι ένας ακτιβιστής ενάντια στο gentrification κέρδισε το Kensington για του Εργατικούς». Μπορείτε να μας μιλήσετε για τη γειτονιά του Kensington στην οποία βρίσκεται το συγκρότημα-πύργος του Grenfell, γιατί αυτό το αποτέλεσμα φάνταζε αντιφατικό και τί άλλαξε;

Απάντηση- Richard Seymour:

Θα σου πώ. Έκανα εκστρατεία σε αυτήν τη περιοχή για την Left List, μια από τις πιο κακές αριστερές εκλογικές εκστρατείες της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά περπατήσαμε σε αυτές τις γειτονιές και προσεγγίσαμε τις φτωχότερες από αυτές. Αυτό ήταν προς το τέλος της εποχής των New Labour. Υπήρχε μεγάλη δυσαρέσκεια όπως μπορείς να φανταστείς. Ήταν περίπου την εποχή της πιστωτικής κρίσης. Αυτές οι περιοχές είναι εξίσου φτωχές με το East End.

Είναι χειρότερο όμως να ζείς εκεί από οπουδήποτε αλλού γιατί εκεί είσαι αόρατος. Κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχεις. Η τοπική αρχή δεν ενδιαφέρεται. Στην πραγματικότητα σε θεωρούν ένα πρόβλημα που πρέπει να ξεφορτωθούν. Και αυτό που είδαμε σε αυτά τα κτήρια, οι κάτοικοι το αποκαλούν διαχειρήσιμη παρακμή. Έχουν υπο-επενδύσει σε αυτά τα κτίρια κάνοντας φτηνά ρετούς.

Μια πτυχή αυτού, όπως είμαι βέβαιος ότι έχετε δει, ήταν να εφαρμόσουν μια νέα εξωτερική επένδυση στο κτίριο χρησιμοποιώντας αλουμίνιο. Και η γέμιση που χρησιμοποίησαν δεν ήταν ανθεκτική στη φωτιά. Έτσι, οι κάτοικοι λένε ότι όταν είδαν τη φωτιά χθές, είδαν και τα κομμάτια της επένδυσης να λαμπαδιάζουν σαν σπίρτα και η φωτιά να ανεβαίνει πάνω πολύ γρήγορα. Ως τώρα δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια το ρόλο που έπαιξε αυτό σε αυτή την καταστροφή. Αλλά, όλο αυτό ήταν μόνο ένα μέρος από το σύνολο των αμελειών κατά το σχεδιασμό. Υπάρχει ένα ολόκληρο σύνολο πρακτικών που γνωρίζουν ότι θα παράξουν τέτοια αποτελέσματα. Απλά, ηλπίζαν ότι οι φτωχοί θα βαρεθούν από αυτή την κατάσταση και θα μετακινηθούν σε άλλες περιοχές.

Αντ ‘αυτού, το μόνο που κατάφεραν ήταν να προκαλέσουν ένα κύμα θυμού. Η χρόνια εκστρατεία αντίστασης σε αυτή την κατάσταση οδήγησαν στο αποτέλεσμα του Εργατικού Κόμματος. Είναι μια μεγάλη πολιτική κρίση για την κυβέρνηση. Αλλά όσο αναφορά στην συγκεκριμένη περιοχή, οι περισσότεροι το γνωρίζουν, είναι η πλουσιότερη περιφέρια στο Λονδίνο.

Όταν εξέταζαν τις εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους ανά εκλογικές περιφέρειες παρατηρούσαν έκπληκτοι την ύπαρξη δύο τάσεων. Οι φτωχότερες περιοχές έτειναν να είναι και οι περιοχές με τα χαμηλότερα επίπεδα εκλογικής εγγραφής. Ακόμη και εκεί που είχει σημειώθηκε ραγδαία αύξηση της συμμετοχής,  οι φτωχοί εξακολουθούσαν να μην ψηφίζουν. Σε λίγα μέρη όπως το Kensington, οι ειδικοί κατέληγαν στο ότι είχαν να κάνουν με «no doms» («μή-κατοίκους») – διεθνείς επενδυτές που δεν ζουν στο Λονδίνο, δεν έχουν δικαιώματα ιθαγένειας και επομένως δεν ψηφίζουν. Ή ότι έχουν δικαιώματα ιθαγένειας αλλά δεν είναι αρκετά μπασμένοι στη βρετανική πολιτική σκηνή ώστε να νοιάζονται.

Αυτή η πεποίθηση είναι και ο λόγος για τον οποίο τελικά και ξεπεράστηκαν, σε μια περιοχή που ήταν κατά τα άλλα ολοκληρωτικά υπερ των Tories. Πρέπει να καταλάβετε ότι το συμβούλιο αποτελούνταν συνολικά από Tories και Θατσερικούς. Έτσι αποτέλεσε ένα πραγματικό σοκ το γεγονό ότι η πλουσιότερη περιοχή της χώρας ανέδειξε για βουλευτή έναν μή-Tory.

Όταν πρωτοανακοινώθηκε τη νύχτα των εκλογών, οι δημοσιογράφοι έλεγαν «ακούμε ότι το Kensington μπορεί να το πάρουν οι Εργατικοί». Οι περισσότεροι από εμάς έλεγαν: «Αυτές είναι οι ανοησίες, φήμες». Αλλά την επόμενη μέρα όντως επιβεβαιώθηκε και ήταν εξωπραγματικό. Αυτό δείχνει το τί μπορεί να γίνει.

Ερώτηση- Tom Arabia:

Μπορείτε να μιλήσετε για τα δημογραφικά στοιχεία αυτού του συγκροτήμτος-πύργου; Είναι μόνο φτωχοί άνθρωποι εκεί;

Απάντηση- Richard Seymour:

Όχι, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η περιοχή είχε υποστεί gentrification αρκετά. Το Grenfell ήταν δυσανάλογα φτωχό και με εργατική τάξη. Αλλά πολλοί τίτλοι ιδιοκτησίας σε αυτόν το πύργου είχαν πωληθεί. Ο πύργος Trellick είναι ένα διατηρητέο ​​κτίριο κατηγορίας-2 στην περιφέρεια. Είναι διάσημο. Και μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα-πύργος της εργατικής τάξης. Αλλά πολλά από τα δωμάτια σε αυτό, πολλοί από τους τίτλους ιδοκτησίας έχουν πωληθεί για μια περιουσία, όπως μισό εκατομμύριο λίρες. Σας μιλάω για κάποιες από τις διεργασίες που συμβαίνουν, οι οποίες όμως είναι ανολοκλήρωτες. Δεν έχουν κερδίσει ακόμα. Υπάρχει ακόμα αρκετή αντίσταση.

Όντας ένας από τους ιδρυτικούς συντάκτες του Salvage, βασικά, και με αρκετά πεσιμιστική ματιά, είμαι πολύ ευτυχής που διαπιστώνω ότι η δομημένη αντίσταση των απλών ανθρώπων που συντελείται κάτω από την επιφάνεια, απαρατήρητη, εξακολουθεί να είναι σημαντική και να έχει εκπληκτικά πολιτικά αποτελέσματα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δε φαίνονται αυτοί οι αγώνες επειδή το σύστημα είναι σταθερό, και ξάφνου προκαλούν αντίκτυπο.

Είναι σημαντικό επίσης να αναγνωρίσουμε ότι γύρω από την περιοχή του Kensington είναι το Notting Hill Carnival. Υπάρχουν πολλές οργανώσεις και κοινοτικές ομάδες εκεί γύρω. Υπάρχει μεσαία τάξη που περιλαμβάνει πολλές εθνοτικές μειονότητες οι οποίες βασικά είναι liberals. Όταν ο Ντέιβιντ Κάμερον ανέλαβε τα ηνία του Συντηρητικού Κόμματος είχε θεωρηθεί ένας «Notting Hill Συντηρητικός». Και υπήρχε ένα σύνολο από αυτούς που ήταν βασικά liberal Tories. Και παρόμοιες ομάδες που θα ψήφιζαν να μείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υπέρ μιας κεντρώας κυβέρνησης. Αλλά υποψιάζομαι ότι μερικοί από αυτούς ήταν τόσο εξοργισμένοι με την Theresa May και τη σκληρά δεξιά εθνικιστική ρητορική της, που συσπειρώθηκαν πίσω από τους Εργατικούς αυτή τη φορά.

Ερώτηση- Tom Arabia:

Πιστεύετε ότι είναι δυνατή η πρόοδος σε αυτά τα ζητήματα με τους Tories στην εξουσία;

Απάντηση- Richard Seymour:

Νομίζω ότι θα σημειώσουμε πρόοδο. Νομίζω ότι αυτή είναι μια σημαντική κρίση για την κυβέρνηση. Είναι αυτό που λέει ο Ψαλμός # 42, deep calls unto deep, που σημαίνει ότι υπάρχει μια κρίση που πέφτει πάνω στην άλλη, μια κακοτυχία που πέφτει πάνω από άλλη για την κυβέρνηση. Και είναι πολύ ωραίο να το βλέπεις να γίνεται και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει η δυνατότητα, υπάρχει μια κατάλληλη στιγμή για να την σπρώξεις.

Ο Τζέρεμι Κορμπίν δήλωσε ότι πρόκειται να κάνει full-time περιοδίες για τους επόμενους μήνες. Και νομίζω ότι έχει δίκιο. Υπάρχει μια μοναδική ευκαιρία. Η κυβέρνηση των Tories τρεκλίζει. Υπάρχει ένα κύμα ενθουσιασμού εκεί έξω και θα ήταν ανόητο να το χαραμίσουμε. Αυτή είναι μια ευκαιρία ώστε η κυβέρνηση να εξαναγκαστεί να καλέσει σε εκλογές εκ νέου. Η πλειοψηφία του κόσμου, όταν ερωτάται, τάσσεται υπέρ νέων εκλογών. Και αν έχουμε νέες εκλογές είναι πολύ πιθανό να κερδίσουν οι Εργατικοί.

Αλλά αυτό είναι ένα πράγμα. Ας υποθέσουμε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει για μια στιγμή. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα είναι δυνατή μια πρόοδος. Γιατί? Επειδή η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από το μανιφέστο τους! Η Theresa May δήλωσε ότι «η εποχή της λιτότητας έχει τελειώσει». Έτσι, ουσιαστικά, δεν μπορούν να εφαρμόσουν το μανιφέστο τους. Είναι νεκρό επειδή δεν έχει σαφή εντολή για κάτι τέτοιο.

Οι βουλευτές της είναι στα μαχαίρια. Η Theresa May απευθύνθηκε στην «επιτροπή 1922», η οποία είναι η backbench επιτροπή των βουλευτών των Tories, λέγοντας: «Μας έβαλα σε αυτό το χάος, γι’αυτό και θα μας βγάλω από αυτό», «Κοιτάχτε, έχουμε πραγματικά μεγάλο πρόβλημα με την λιτότητα. Τρομάζει πολλούς ψηφοφόρους. Έχουμε πρόβλημα με το πάγωμα πληρωμών στο δημόσιο τομέα. Έχω πολλούς εργαζομένους του δημόσιου τομέα ,στην εκλογική μου περιφέρεια, που βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται. Πρέπει να προσφέρουμε στους ανθρώπους κάτι το φιλόδοξο. Η φιλοδοξία υποτίθεται ότι είναι αξία των συντηρητικών».

Και αυτό είναι ένα πρόβλημα γι’ αυτούς, επειδή πλέον δεν είναι (δηλαδή αξία των συντηρητικών). Η μόνο συντηρητική συνανταγή για να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία είναι να συνεχίσει να είναι σκληρά νεοφιλελεύθερη. Και αυτό σημαίνει ότι η φιλοδοξία και η ευκαιρία είναι όροι που ανήκουν στην Αριστερά επειδή μπορούν να μετουσιωθούν συλλογικά και πολιτικά.

Έτσι η κυβέρνηση βρίσκεται σε σαθρό έδαφος. Είναι σε κρίση. Υποχωρούν. Πρέπει να φτιάξουν μια κυβέρνηση με το DUP (Democratic Unionist Party) και θα δυσκολευτούν να περάσουν μέτρα στη βουλή. Θα πρέπει μπούν στις διαπραγματεύσεις για το Brexit. Με μια τόσο αδύναμη κυβέρνηση να διαπραγματεύεται το Brexit δεν ξέρω τι πραγματικά μπορούν να βγάλουν από αυτό.

Μου φαίνεται ότι αν εμείς, η Αριστερά, οργανωθούμε, μιλάμε ο ένας στον άλλο, καταλήξουμε πάνω στα αιτήματα που πρέπει να προωθήσουμε, βγούμε στις κοινότητες, βγούμε στους εργασιακούς χώρους, τότε  μπορούμε να εξαναγκάσουμε την κυβέρνηση να παραδωθεί. Επειδή η Theresa May ήταν αλαζόνας. Νομίζαμε ότι ήταν ισχυρή. Πίστευα ότι ήταν καλός πολιτικός. Δεν είναι. Είναι αλαζονική και τώρα φαντάζει αδύναμη. Και τώρα πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία. Να ορμηξουμε πάνω τους σαν καρχαρίες. Αν το κάνουμε δεν θα πάρει πολύ να πέσει αυτή την κυβέρνηση.

Την κυρίαρχη τάξη, αν την πιάσεις με τα παντελόνια κάτω, μια στο τόσο, τότε τα ξανατραβεί πάνω. Έτσι μπορεί να υπάρξει μια περίοδος όπου θα πάρουμε το πάνω χέρι και μετά θα επανέλθει (δηλ. η κυρίαρχη τάξη) για να βρει ένα νέο τρόπο για να μας σταματήσει και να μας επιτεθεί.  Αλλά προς το παρόν, έχουμε μια ευκαιρία και πρέπει να την εκμεταλευτούμε. Η πρωτοβουλία των κινήσεων και η δυναμική είναι με την Αριστερά.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να συγκρατήσουμε. Αναπάντεχα, η Αριστερά έχει βγεί από την περίοδο ιστορικής αδυναμίας και ανασυντίθεται. Όσο ο Κορμπίν διένυε τον δρόμο προς την ηγεσία του κόμματος η Αριστερά ανασυγκροτήθηκε στο και διαμέσου του Εργατικού Κόμματος. Τώρα ανασυγκροτείται εθνικά πάνω σε αυτή τη βάση. Είναι πλέον μια κουλτούρα (culture). Είναι μια οργανωτική ύπαρξη με την ένοια ότι το Εργατικό Κόμμα είναι κατά κύριο λόγω μια αριστερά με την ιδιότητα του μέλους. Πρέπει να γίνει ένα κίνημα ενότητας. Πρέπει να γίνει ένα κίνημα για την ένωση των επισφαλών εργαζομένων (precarious workers), να εισάγει την έννοια της ενότητας στις κοινότητες/γειτονιές οι οποίες δεν έχουν δει ποτέ κανένα είδος ένωσης για δεκαετίες. Να δημιουργήσει την κουλτούρα της αλληλεγγύης και της συνεργασίας που σαν αξίες μπορούν, από την μια, να αντισταθούν στο παλιρροιακό κύμα νεοφιλελεύθερων αξιών. Από την άλλη, μπορούν να παράσχουν μια βάση αντίστασης τέτοιου είδους που έχουμε δει ότι ήδη παρέχει μερικά από τα μέσα με τα οποία μπορούμε να προχωρήσουμε προς τα εμπρος.