Διαπιστώσεις και ερωτήματα μπροστά στις εκλογές

Του Νίκου Γαλάνη, υποψήφιου στην Α’ Αθήνας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ, από εδώ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑΣ

Οι επικείμενες εκλογές έχουν μια σημαντική διαφορά σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2012.

Δείχνει να συγκροτείται ένα μεγάλο εκλογικό ρεύμα αλλαγής, που είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην αυτοδυναμία. Μεγάλο ρεύμα με εκλογική δυναμική αλλά και με μπόλικες επιφυλάξεις, με πολλές ταλαντεύσεις και ερωτηματικά, με προσδοκίες με αρκετή αμφιβολία. Το μεγάλο εκλογικό ρεύμα δεν έχει στοιχεία συνειδητού πολιτικού ρεύματος που γνωρίζει το με τι έχει να παλέψει και τι έχει να δημιουργήσει. Στις εκλογές του 2012 επικράτησε ο φόβος, η απαγόρευση της λογικής και της σκέψης ότι υπάρχει και άλλος δρόμος και μπορεί να αναζητηθεί έξω από το ευρώ. Στις προηγούμενες εκλογές κυριάρχησε η ευρωπαϊκή «μεγάλη ιδέα» και η τιμωρία βασικά του «μεταπολιτευτικού θαύματος» του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα ο φόβος έχει αντικατασταθεί από το «άει σιχτίρ». Αυτή η διαφορά στο χαρακτήρα των εκλογών οφείλεται στο γεγονός ότι την τελευταία 5ετία εξελίχθηκε ένας σκληρός κοινωνικός-ταξικός πόλεμος στη βάση σχεδίου και προγράμματος, που είχε σαν χαρακτηριστικά του: 1) την καταστροφή εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεκαετιών, 2) τη συνολική υποτίμηση (οικονομική, πολιτική, πολιτιστική) του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, 3) την ανάπτυξη και σκληρή θεσμοποίηση του κρατικού αυταρχισμού και ενός νέου αντιδραστικότατου κράτους, χωρίς λαϊκή κυριαρχία και 4) τη συνολική υποβάθμιση της χώρας και την ολοκληρωτική της υποταγή σε Βερολίνο και Βρυξέλλες.
Αυτό το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που χρησιμοποίησε σαν εργαλείο το χρέος, είχε και έχει ταυτότητα που αφορά τα συμφέροντα του Βερολίνου, του ευρωπαϊκού πολυεθνικού κεφαλαίου και των ντόπιων πλουτοκρατών. Το μνημονιακό σχέδιο που υπηρετήθηκε από τη δεξιά ευρωπαϊκή παράταξη στο σύνολό της (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ κλπ) αλλά και με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, διαμόρφωσε μια εντελώς νέα κοινωνική πραγματικότητα, νέα κοινωνία, νέες σχέσεις παραγωγής, νέο κράτος. Χτίστηκε μια νέα Ελλάδα (που μοιάζει με την Ελλάδα του ’50), που μια από τις συνέπειές της είναι η δημιουργία μιας μεγάλης κοινωνικής πόλωσης που σήμερα προβάλλει στον πολιτικό συσχετισμό. Η πόλωση που έχει αφετηρία τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, μορφοποιείται δικαίως στην αντίθεση αριστερά-δεξιά (αναφέρθηκε και ο Σαμαράς στη συνέντευξη-παρωδία στη ΝΕΡΙΤ) και σήμερα αναδεικνύεται εκλογικά με την αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.

Αυτός ο νέος δικομματισμός που αναδείχθηκε και αναπτύχθηκε σε συνθήκες κινηματικής άπνοιας, παραλυτικής ύπνωσης και αναμονής για την κοινοβουλευτική αλλαγή –με βασικό αλλά όχι μοναδικό υπεύθυνο τον ΣΥΡΙΖΑ- δημιούργησε αυτό το πολωμένο προεκλογικά πολιτικό σκηνικό. Κι όμως, αυτό το σκηνικό έχει πολλές ρωγμές και κενά και θα αναδείξει ένα ακόμα μεγαλύτερο πολιτικό κενό, που «αναπτύσσεται δυναμικά» και θα εμφανιστεί εκκωφαντικό μετά τις 25 Γενάρη. Υπάρχει κόσμος που δεν παγιδεύεται, δεν εγκλωβίζεται εύκολα στις συμπληγάδες του νέου δικομματισμού. Τέτοιοι είναι: 1) όλοι όσοι δηλώνουν την πρόθεσή τους να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά με πολλές και σοβαρές επιφυλάξεις, οι χιλιάδες δυσαρεστημένοι που δεν πιστεύουν ότι «έρχεται η ελπίδα», 2) χιλιάδες αριστεροί που αντιλαμβάνονται τα όρια του συστήματος αλλά και την ανάγκη συνολικής ανατροπής ντόπιου και διεθνούς πλαισίου, για να υπάρξει διέξοδος και λύση, 3) το «αυθόρμητα» διαμορφωμένο και καταγεγραμμένο πλέον ποσοστό 25% του εκλογικού σώματος που βρίσκεται σε κριτική αντιπαράθεση με την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αυτό το ορφανό πολιτικά, εκλογικό ποσοστό δεν έχει ακροδεξιά ταυτότητα και είναι η μεγάλη-ουσιαστική διαφορά με το ποσοστό της Λεπέν και των ακροδεξιών-εθνικιστικών μορφωμάτων που εμφανίζονται να έχουν αντιπαράθεση με την ΕΕ.
Υπάρχουν λοιπόν, όλες αυτές οι κατηγορίες εργαζόμενων, νεολαίων, δυσαρεστημένων και αριστερών που μπορεί και πρέπει να έρθουν σε επαφή, να γνωρίζουν ότι υπάρχουν δυνάμεις που αγωνιούν για την ύπαρξη, δυνατότητα και ικανότητα άλλου δρόμου και εξόδου από την κρίση, που αναζητούν την Ελλάδα και την αριστερά της «επόμενης μέρας». Εκεί βρίσκεται το κοινό της πολιτικής συνεργασίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ, εκεί θα ακούσουμε και θα πούμε για τη συγκρότηση της άλλης λύσης και της αριστερής πολιτικής, για τη μετωπική συγκρότηση και την ανασύνταξη της αριστεράς με ορίζοντα όχι μόνο τις 25 αλλά και τις 26 Γενάρη.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Δεν είναι το ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν υπάρχει πρόγραμμα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση. Η ΝΔ και τα όμοια μνημονιακά κόμματα έχουν και εφάρμοσαν πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση με βάση τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων κεφαλαιοκρατών. Ήταν, είναι και θα είναι με τον άλλο κόσμο, του κεφαλαίου. Το δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ» είναι το δίλημμα που έχει να κάνει με την πραγματικότητα παραστάσεων, που αναπαράγεται και πολώνει διαρκώς, που παγώνει τη σκέψη. Το ουσιαστικό όμως ερώτημα είναι ποιο πρόγραμμα είναι αποτελεσματικό, φιλολαϊκό και υλοποιήσιμο, για να υπάρξει όχι δήθεν το τέλος του μνημονίου που είναι το εργαλείο, αλλά η κατεδάφιση της κοινωνίας που οικοδομήθηκε πέντε χρόνια τώρα. Το βασανιστικό αποφασιστικόερώτημα είναι ποιες είναι οι άμεσες διεκδικήσεις, τα βήματα, το σχέδιο και οι δυνάμεις που θα κάνουν την αρχή μιας άλλης Ελλάδας, μιας άλλης οικονομίας και κοινωνίας που δεν θα μας επιστρέφει σε κανένα χρεωκοπημένο παρελθόν. Και το πρόγραμμα που διατυπώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στα σημεία που μοιάζει φιλολαϊκό, είναι δυστυχώς μη υλοποιήσιμο και δεν θα φέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Ο πολιτικός και προγραμματικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον από την ΔΕΘ έως σήμερα, θεμελιώνεται πάνω σε τέσσερις βασικούς άξονες: 1) Ανακούφιση και επίλυση της ανθρωπιστικής κρίσης, 2) διαπραγμάτευση, 3) στηρίζουμε το ευρώ, 4) αλλάζουμε την Ευρώπη. Για τον πρώτο άξονα: Στην καλύτερη περίπτωση το πρόγραμμα αφορά αποσπασματικές εξαγγελίες με ανεπαρκή αποτελέσματα. Θα το ξαναπούμε: οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί μυρίζουν και έχουν σφραγίδα λιτότητας, οι νέες θέσεις εργασίας είναι οι ίδιες οι παλιές της ΝΔ και του ΕΣΠΑ και είναι μερικής απασχόλησης, η ίδρυση της αναπτυξιακής τράπεζας του ενός δις ευρώ, έχουν ως παραγωγικό αποτέλεσμα τα στραγάλια των ανέργων. Αντίθετα, «ξεχνά» ο ΣΥΡΙΖΑ την εθνικοποίηση των τραπεζών, ξεχνά την κατάργηση με νόμο των ιδιωτικοποιήσεων (ΔΕΗ, ΟΤΕ...) και του ΤΑΙΠΕΔ (πετρέλαια, ταχυδρομεία, λιμάνια, παραλίες, εθνικές οδοί, σιδηρόδρομοι, ακίνητα δημοσίου, δηλαδή σχεδόν όλη την περιουσία του δημοσίου). Αυτό δεν είναι επίλυση της ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά διαχείριση της ποσότητας της λιτότητας και χαλάρωσή της - όχι τερματισμός της.
Για τους άλλους τρεις άξονες του ΣΥΡΙΖΑ, δύο παρατηρήσεις: Πρώτον, σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση γνωρίζεις εκ των προτέρων ορισμένα δεδομένα: α) Το ποιοι αποφασίζουν, κοινώς ποιοι έχουν τη δύναμη να επιβάλουν τα συμφέροντά τους. Εδώ ας θυμηθούμε την ρήση του Αρκά ότι «λύκοι και πρόβατα δεν ψηφίζουν για το ποιος θα είναι το δείπνο».
β) Ποιο είναι το σχέδιό σου στο ενδεχόμενο να μαλώσεις και να μην υπάρξει συμφωνία προς όφελός σου (δηλαδή μέχρι πού φτάνεις, πχ θα ανατινάξεις τη διαπραγμάτευση;). γ) Ότι ναρκοθετείς τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης, όταν εκ των προτέρων δηλώνεις ότι όχι μόνο αποδέχεσαι τα πλαίσια και τους κανόνες του αντίπαλου, αλλά και αγωνίζεσαι να τα στηρίξεις (ευρώ). Όταν επίσης δηλώνεις ότι δεν θα προβείς σε μονομερείς ενέργειες. Έτσι απλά χάνεις τα όπλα και τη δύναμή σου.
Δεύτερον, η ΕΕ είναι «ο λάκκος των λεόντων», που έλεγε παλιά η ΕΔΑ. Αν γινόταν ένας στοιχειώδης απολογισμός από το 1981 έως το 2008, θα αποδείκνυε ότι για την αποβιομηχάνιση, την αποαγροτοποίηση, για το χαρακτήρα και το ρόλο της οικονομίας στην Ελλάδα (μεταπρατικός και υπηρεσιών), κοινώς για τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της Ελλάδας και τη συνεχή υποβάθμισή της ευθύνεται η «ευρωπαϊκή οικογένεια», μαζί βεβαίως με τους ντόπιους συγγενείς της. Η ΕΕ έχει στο γενετικό της κώδικα αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου τα οποία επιβάλλει. Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή αν διαλυθεί η ΕΕ.
Αν εφαρμοστεί ο προγραμματικός λόγος και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ –κάτι το οποίο ενέχει τον κίνδυνο μαζικής λαϊκής απογοήτευσης και μοιρολατρικής παράλυσης– αυτό σημαίνει συμφωνία με την τρόικα και σεβασμό της επιτροπείας, αλλά και συνέχιση της λιτότητας –ίσως με «ανθρώπινο πρόσωπο».

Η ΧΡΗΣΙΜΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΨΗΦΟΣ

Παρόλο που το «αν» δεν παράγει πολιτική, ας αναρωτηθούμε τι θα γινόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωνε και πάλευε μαζί με τον οργανωμένο λαό από το 2012 το πρόγραμμά μας. Τι θα σήμαινε αν από το 2012 τουλάχιστον ενισχυόταν μέσα στην ελληνική κοινωνία ένας πόλος συνολικά αντιπαραθετικός με το εθνικό και υπερεθνικό πλαίσιο; 1) Θα ήταν σίγουρα αλλιώς η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα και καλύτερος για τις δυνάμεις της εργασίας ο συσχετισμός δύναμης. 2) Θα ήταν καλά προετοιμασμένο για τις αναγκαίες συγκρούσεις το στρατόπεδο των δυσαρεστημένων και πολύ αποδυναμωμένο –ουσιαστικά και όχι μόνο εκλογικά- το αντίπαλο στρατόπεδο. 3) Δεν θα υπήρχαν ερωτηματικά από τον λαό ή φόβος για την έξοδο από την ευρωζώνη και τη ρήξη με την ΕΕ. 4) Θα ήταν ευνοϊκότεροι οι όροι στην πάλη των λαών του νότου της Ευρώπης απέναντι σε Βερολίνο και Βρυξέλλες. 5) Θα ήταν αφοπλισμένοι και αδύναμοι όλοι οι εθνικιστικοί και φασιστικοί κύκλοι, που προπαγανδίζουν μια μαύρη και ακροδεξιά επιστροφή στο δικό τους νόμισμα.
Γι’ αυτό καλούμε να στηριχτούν τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ. Γιατί έχουμε πρόγραμμα που αναγνωρίζει τους εχθρούς (ΕΕ και ευρώ, ντόπιο και πολυεθνικό κεφάλαιο) και δεν τους αθωώνει, όπως και τα εργαλεία τους, το χρέος και το μηχανισμό που το αναπαράγει. Γιατί είναι συνδυασμός που έχει ταυτότητα αριστερή, που είναι η γνήσια πολιτική έκφραση των συμφερόντων των εργαζομένων και που αναδεικνύει σήμερα μια άμεση μεταβατική και ριζοσπαστική πρόταση ανακούφισης του λαού. Γιατί το πρόγραμμα μας, πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων δεν περιμένει πρώτα τον «άγιο σοσιαλισμό» και την «δευτέρα παρουσία» των πούρων αντικαπιταλιστών κομμουνιστών. Γιατί η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι μια γνήσια αριστερή, αγωνιστική και κινηματική ψήφος, που δεν αθωώνει το σύστημα και θέλει ενεργό υποκείμενο τον οργανωμένο λαό. Γιατί επιδιώκουμε την επιστροφή στο μέλλον και όχι την επιστροφή στο παρελθόν. Η πάλη για τις μεταβατικές διεκδικήσεις είναι ικανή να τροποποιήσει τους συσχετισμούς, μπορεί να αλλάξει συνειδήσεις, μπορεί να ανοίξει δρόμους για το σοσιαλισμό. Τέλος, γιατί είναι μια χρήσιμη ψήφος για την επόμενη μέρα σε ένα σχήμα που δεν θα ξεχάσει τις προσδοκίες του λαού. Που δεν θα αναμένει και δεν θα συναινέσει σε συμφωνίες για συνέχιση της λιτότητας. Που δεν θα υποχωρήσει μπροστά στα βασικά μέτωπα πάλης, και που θα είναι παρούσα για να παλέψει και να οργανώσει την ανασύνταξη των δυνάμεων τόσο του λαού όσο και της αριστεράς, δίνοντας απάντηση στο πιθανό και ενδεχόμενο ερώτημα «μετά τον ΣΥΡΙΖΑ τι;».

ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ

Είναι γνωστό πως κάθε τοκετός έχει ωδίνες. Έχει όμως μέλλον, δίνει προοπτικές. Αποτελεί ανάγκη των καιρών. Γιατί οι μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλους αγώνες και συμμαχίες. Γιατί η μεγάλη αριστερή αγωνιστική κληρονομιά του ΕΑΜ δείχνει το δρόμο. Επιπλέον όμως, είναι παράδοξο και ηττοπαθές να μην εκφράζεται ενιαία μια αριστερά που μπροστά στα σημερινά διλήμματα και τις σημερινές ανάγκες, μοιράζεται την ίδια άποψη. Ενωμένα, αγωνιστικά και συντροφικά, με ψηλά το κεφάλι, να δώσουμε τη μάχη σήμερα και αύριο. Έχουμε μόνο να κερδίσουμε –ίσως σήμερα όχι αριθμητικά, αλλά σίγουρα πολιτικά. Να δείξουμε τι σημαίνει αριστερή πολιτική, τι πρέπει να γίνει. Να βοηθήσουμε να χτιστεί μια αριστερά και ένα μέτωπο, που δεν θα έχει μόνο δίκιο αλλά θα έχει και τη δυνατότητα, τη δύναμη, την ικανότητα να το επιβάλλει.