Η ελευθερία και η δημοκρατία στην εποχή μας

 Την Τετάρτη 20 Μαρτίου στην ΕΣΗΕΑ η ιδρυτική συνέλευση
 

Α. Η ελευθερία και η δημοκρατία στην εποχή μας

«Και τώρα τι πρέπει να γίνει σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;

Πώς θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές…;»

Μιχάλης Κατσαρός, «Στο νεκρό δάσος»

Δεν υπάρχει άλλη εποχή στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, που να διαδόθηκαν τόσο πολύ οι λέξεις «ελευθερία» και «δημοκρατία», όσο στην εποχή μας. Και δεν υπάρχει, ίσως, άλλη εποχή που του νόημα αυτών των δυο λέξεων να διαστρεβλώνεται και, κυρίως, να διχάζεται τόσο πολύ, όσο στην εποχή μας.

«Ελευθερία!» ζητούν οι ιδιοκτήτες, οι πρόεδροι ή οι διευθύνοντες σύμβουλοι των επιχειρηματικών ομίλων και εννοούν την ελευθερία να σε απολύουν όποτε θέλουν, να σε προσλαμβάνουν όποτε θέλουν, να σε βάζουν να δουλεύεις όποτε θέλουν και να σε πληρώνουν όσο και όταν θέλουν, στο όνομα της «ελεύθερης αγοράς εργασίας». Εννοούν να κλείνουν ή να παίρνουν την επιχείρησή τους στο εξωτερικό όποτε θέλουν, στο όνομα της «παγκοσμιοποίησης».

«Ελευθερία!» απαιτούν και οι επενδυτές και εννοούν την ελευθερία να καταστρέφουν το περιβάλλον, εννοούν την ελευθερία από κάθε πολεοδομικό κανονισμό, από κάθε φορολόγηση και από κάθε κοινωνικό έλεγχο που τον ονομάζουν «κρατική γραφειοκρατία», στο όνομα της ανάπτυξης των κερδών τους.

«Ελευθερία!» κηρύσσουν μεγαλόστομα χρηματιστές και τραπεζίτες και εννοούν την ελευθερία τους να απομυζούν με φόρους τους λαούς για τη διπλή και τριπλή αποπληρωμή των χρεών που οι ίδιοι δημιούργησαν. Εννοούν την ελευθερία τους να παίζουν στα χρηματιστήρια ή στον τζόγο των παραγώγων είδη ζωτικής ανάγκης για δισεκατομμύρια ανθρώπους, όπως το σιτάρι και το ρύζι.

«Ελευθερία!» κραυγάζουν οι  ιδιοκτήτες των πολυεθνικών και εννοούν την ελευθερία τους να κατοχυρώνουν με πατέντες τα κοινωνικά επιτεύγματα της επιστήμης και να περιφράσσουν με ψηφιακά συρματοπλέγματα την πνευματική δημιουργία στο ίντερνετ.

«Ελευθερία!» φωνάζουν ακόμα πιο δυνατά οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και εννοούν την ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων όπου υπάρχει φθηνότερο εργατικό δυναμικό και μικρότερη φορολόγηση. Εννοούν την ελευθερία διακίνησης των προϊόντων των δυνατότερων επιχειρήσεων και κρατών προς τις πιο αδύναμες, δημιουργώντας εμπορικά πλεονάσματα υπέρ τους. Εννοούν την ελευθερία μετακίνησης των άνεργων ειδικευμένων εργαζόμενων και επιστημόνων των χρεοκοπημένων χωρών του Νότου προς τις πολυεθνικές του Βορρά, ενώ στήνουν φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες από τις ζώνες πολέμων και φτώχειας στην Αφρική και την Ασία.

«Ελευθερία!» επιβάλλει το ΝΑΤΟ και ο ευρωστρατός με τα όπλα και εννοούν την ελευθερία των αφεντικών τους να κρατούν ανοιχτούς τους δρόμους αγωγών, εμπορίου, εκμετάλλευσης και σίγουρες τις τοποθετήσεις των επενδύσεών τους στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στο Μάλι ή όπου αλλού κρίνουν ότι κινδυνεύουν.

Αλήθεια, πόσο μοιάζει η «ελευθερία» τους με τη σκλαβιά! Η «ελευθερία» τους είναι τόσο κοντά με την ανελευθερία, ώστε η κυρίαρχη ιδεολογία τους, ο νεοφιλελευθερισμός, να την κόβει κομματάκια και να την καταργεί τμηματικά, στρέφοντας την «ελευθερία» του ενός ενάντια στην «ελευθερία» του άλλου. Δεν διστάζουν να θυσιάζουν τις ελευθερίες στο βωμό του νέου ύψιστου δόγματος, της «ασφάλειας».

Πόσο διαφορετικά ηχεί, όμως, η λέξη «ελευθερία» για τους εργαζόμενους και τους λαούς, για την κοινωνική πλειοψηφία, για όλους εμάς!

Ελευθερία για όλους εμάς σημαίνει απελευθέρωση από την ανεργία, από τη φτώχεια, από την εκμετάλλευση, από την καταπίεση, από τις μαζικές αρρώστιες, από το σύγχρονο αναλφαβητισμό, από τις προκαταλήψεις, το ρατσισμό και το σκοταδισμό.

Ελευθερία σημαίνει δουλειά, ψωμί, παιδεία, υγεία, καθαρό περιβάλλον και πόλεις. Σημαίνει ελεύθερη ενημέρωση και κυκλοφορία των ιδεών.

Ελευθερία για όλους εμάς σημαίνει ελεύθερος χρόνος για ανάπαυση, πολιτισμό, αθλητισμό, γνώση, δημιουργία και έρωτα.

Και πόσο διχάζεται στην εποχή μας η έννοια «δημοκρατία»!

«Δημοκρατία» για τους ιδιοκτήτες, προέδρους ή διευθύνοντες συμβούλους των επιχειρήσεων σημαίνει να κάνουν ό,τι θέλουν στην επικράτειά τους, στο όνομα των κερδών των μετόχων τους, χωρίς να έχει κανένας εργαζόμενος το δικαίωμα να εκφράζει αντίθετη γνώμη, πολύ περισσότερο, να αγωνίζεται συλλογικά για να την επιβάλει.

«Δημοκρατία» για τους επιχειρηματίες, βιομήχανους και εφοπλιστές, για τους τραπεζίτες, χρηματιστές και επενδυτές, σημαίνει να «βγάζουν» με άφθονο «πολιτικό χρήμα» και καλπονοθευτικά συστήματα κυβερνήσεις πλειοψηφίας στη Βουλή από κόμματα μειοψηφίας στο λαό, να εξαγοράζουν βουλευτές, ακόμα και να διορίζουν όποια κυβέρνηση τεχνοκρατών τούς βολεύει.

«Δημοκρατία» για όλους αυτούς σημαίνει να κάθεσαι στον καναπέ σου και να ψηφίζεις κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια, να μη διαδηλώνεις, να μην απεργείς, να μην αγωνίζεσαι, να μην οργανώνεσαι συλλογικά σε αγωνιστικά συνδικάτα και μαζικούς φορείς ή αν το κάνεις, να σε παρακολουθούν, να σε προσάγουν, να σε συλλαμβάνουν, να σε ξυλοφορτώνουν, να σε βασανίζουν, να σε επιστρατεύουν, να σου ρίχνουν τόνους χημικά, να σου ξαποστέλνουν τροχοφόρα, πυροσβεστικές αντλίες και σκυλιά, να σε πυροβολούν με πλαστικές ακόμα και με πραγματικές σφαίρες, σήμερα από την αστυνομία και αύριο από ειδικά σώματα του στρατού.

«Δημοκρατία» για όλους αυτούς σημαίνει να ελέγχουν τη Δικαιοσύνη για να περιφρουρεί τα συμφέροντά τους, για να βγάζει παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργία που ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, να καταδικάζει και να φυλακίζει κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται ενάντια στα διόδια, για δωρεάν και δημόσια παιδεία και υγεία ή για καθαρό περιβάλλον, κάθε ανυπάκουο πολίτη που δεν μπορεί ή δεν θέλει να πληρώνει φόρους για το χιλιοπληρωμένο χρέος ή δόσεις για τα διπλοπληρωμένα δάνεια, για κάθε εργαζόμενο που αντιστέκεται για να μην του πάρει η τράπεζα το σπίτι που ζει η οικογένειά του.

«Δημοκρατία» για αυτούς σημαίνει να αγοράζουν, να κατέχουν ή να είναι «βασικοί μέτοχοι» και να ελέγχουν την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, τα πόρταλ, τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και μέσω όλων αυτών να στραγγαλίζουν την ελεύθερη ενημέρωση και, κυρίως, την αντίθετη γνώμη. «Δημοκρατία» σημαίνει να παραπλανούν, να ποδηγετούν και να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, να προσλαμβάνουν υποτακτικούς και να απολύουν ανυπότακτους δημοσιογράφους, να συλλαμβάνουν μπλόγκερ και να γεμίζουν με πληρωμένους υπαλλήλους τους το διαδίκτυο.

«Δημοκρατία» για όλους αυτούς σημαίνει να έχει το δικαίωμα κάθε φασιστικό κόμμα να μαχαιρώνει, να πυροβολεί, να βασανίζει και να τρομοκρατεί και μάλιστα ατιμώρητα, τον μετανάστη, τον συνδικαλιστή, τον μαθητή, τον αριστερό, τον ακτιβιστή ή τον σεξουαλικά «διαφορετικό».

«Δημοκρατία» για αυτούς σημαίνει να κυριαρχούν και να ηγεμονεύουν με την… μοντέρνα αρχή του Ιμπέριουμ της Ρώμης, το «διαίρει και βασίλευε», καλλιεργώντας πρώτα από όλα τον αντιμεταναστευτικό ρατσισμό, οργανώνοντας τον κοινωνικό, πολιτικό και νομικό εξοβελισμό των μεταναστών και των παιδιών τους, αφαιρώντας την ιθαγένεια και τα δικαιώματά τους, υποδαυλίζοντας γενικότερα τον «κοινωνικό αυτοματισμό», για να διασπούν την εργατική τάξη και να αποτρέπουν τη λαϊκή συμμαχία.

«Δημοκρατία» για την Κομισιόν σημαίνει να κυβερνούν τα λόμπι των πολυεθνικών και οι τραπεζίτες της ΕΚΤ, να παίρνουν σε όλα τη μερίδα του λέοντος οι ισχυρές χώρες, να μην έχουν το δικαίωμα να κρίνουν οι λαοί ελεύθερα τα Ευρωσυντάγματα και τις ντιρεκτίβες, να αποφασίσουν αν θα παραμείνουν ή θα φύγουν από τη ζώνη του ευρώ,  να καταπατώνται λαϊκές ελευθερίες και κατακτήσεις των χωρών -μελών.

«Δημοκρατία» για το ΝΑΤΟ και τον Ευρωστρατό σημαίνει να στέλνουν αεροπλανοφόρα και στρατούς, να εξαπολύουν πυραύλους ακόμα και με απεμπλουτισμένο ουράνιο, να κατέχουν και να διαμελίζουν ολόκληρες χώρες, να εγκαθιστούν στρατιωτικές βάσεις, να στήνουν κυβερνήσεις – ανδρείκελα  και κράτη – προτεκτοράτα.

Το εργατικό λαϊκό κίνημα έχει μνήμη και γνώση, γνωρίζει από πρώτο χέρι τη διαφορά ανάμεσα στη «δημοκρατία» και τη «δικτατορία». Αλήθεια, όμως, πόσο μοιάζει η δημοκρατία τους με τη δικτατορία τους! Και πόσο η κρίση τις φέρνει πιο κοντά!

Και από την άλλη πλευρά, ειδικά σε αυτή την εποχή της κρίσης, πόσο διαφορετικό περιεχόμενο αποκτά η λέξη δημοκρατία για τους εργαζόμενους και για τους λαούς, για την κοινωνική πλειοψηφία, για όλους εμάς! Και πόσο η κρίση μεγεθύνει αυτή την αντίθεση!

Δημοκρατία για όλους εμάς σημαίνει να οργανώνεσαι και να αγωνίζεσαι, πρώτα απ’ όλα συλλογικά, αλλά και ατομικά, για τα δικαιώματά σου. Να οργανώνεσαι και να αγωνίζεσαι για δημιουργική και σταθερή δουλειά, για μισθό, σύνταξη και ασφάλιση που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες, για περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Για δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία. Για ψυχαγωγία, αθλητισμό, ελεύθερη ενημέρωση και κυκλοφορία των ιδεών. Για καθαρό περιβάλλον και πόλεις.

Είναι η δημοκρατία που πηγάζει από τις καταπιεσμένες παλιές και τις εκρηκτικές νέες ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας που γεννά η εποχή μας.

Δημοκρατία για όλους εμάς σημαίνει να έχουν οι εργαζόμενοι και ο λαός αποφασιστικό και κυρίαρχο λόγο για όλες τις δημόσιες υποθέσεις που τους αφορούν. Σημαίνει συλλογικό αγώνα για μια νέα και καλύτερη κοινωνία.

Δημοκρατία για όλους εμάς σημαίνει συλλογική οργάνωση, ελεύθερη επιλογή και αγώνας για να επιβάλει η κοινωνική πλειοψηφία τη θέληση και τα συμφέροντά της στη θέληση και τα συμφέροντα της κοινωνικής μειοψηφίας.

B. Η αντιδραστική στροφή και η αντίδραση των λαών

«Όταν κοιμάσαι στη δημοκρατία (τους), ξυπνάς στη δικτατορία (τους)»

Ελαφρώς παραλλαγμένο σύνθημα των πορτογάλων διαδηλωτών

Ο εικοστός αιώνας ξεκίνησε με ένα κύμα εργατικών λαϊκών αγώνων, εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, που σφράγισαν όλη τη διάρκειά του, αφήνοντας στους εργαζόμενους της Ευρώπης κυρίως σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις και δημοκρατικές ελευθερίες. Η αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα καθιέρωσε την απειλή της τρομοκρατίας και νομοθετήματα έκτακτης ανάγκης, που ενίσχυσαν το αστυνομικό κράτος σε πρωτοφανή κλίμακα. Η αυταρχική μετάλλαξη της δημοκρατίας δυτικού τύπου ενισχύεται με το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

Ειδικά στη χώρα μας, στην ιστορική περίοδο που άνοιξε το πρώτο μνημόνιο, ζούμε μια πρωτοφανή επίθεση στις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Ο κοινωνικός Αρμαγεδδώνας που έχουν εξαπολύσει οι κυβερνήσεις και η τρόικα, με αφορμή την κρίση, σέρνει μαζί του έναν αυταρχικό ολοκληρωτισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ουσιαστικά, η χώρα έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η οποία τείνει να μετατραπεί σε μόνιμο καθεστώς. Η ίδια η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατευθύνει τις εξελίξεις σε μια γενικευμένη συντηρητική αυταρχική τάξη πραγμάτων.

Γενικότερα, στην εποχή του κρισιακού παροξυσμού, η πανταχού παρούσα κρυφή βία που ασκείται στον εργαζόμενο άνθρωπο με τη μαζική, μόνιμη και δομική ανεργία και φτώχεια, εκτινάσσεται ευθέως ανάλογα με το βαθμό που εκτινάσσεται το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και με την υστερία των τοκογλύφων χρηματιστών να το εισπράξουν μέχρι τελευταίας πεντάρας. Και ακριβώς σε αυτή την εποχή, δίπλα και μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη κρυφή οικονομική βία, ξεπηδά, γιγαντώνεται και αποκτά τη δική της αυτοτελή δυναμική, η ανοιχτή, η γυμνή βία της αστυνομίας, των στρατών, των μπράβων, των φασιστών, των δικαστηρίων και της φυλακής.

Η βασική προτεραιότητα των κυρίαρχων δυνάμεων, να φοβίσουν και να υποτάξουν ιδεολογικά τον λαϊκό παράγοντα. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι όλο και πιο πυκνές αναφορές και οι «προειδοποιήσεις» επιφανών πολιτικών, εγχώριων και ξένων «έγκυρων» μέσων, για τον «κίνδυνο εμφυλίου» ή για τον «κίνδυνο πραξικοπήματος», στην Ελλάδα, την Πορτογαλία ή την Ισπανία, όπου οξύνονται οι κοινωνικοί αγώνες.

Ειδικά σήμερα, οι αγώνες των εργαζομένων και του λαού για δουλειά, ψωμί, σύνταξη, υγεία, παιδεία συνδέονται με τον αγώνα για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη ελευθερία στην ανεξάρτητη οργάνωσή του, στον ανεξάρτητο αγώνα. Απέναντι και ενάντια σε αυτό το θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα του λαού να οργανώνεται και να αγωνίζεται ανεξάρτητα και κυρίαρχα, οι κυβερνήσεις, το κράτος, το δικαστικό σύστημα, το παρακράτος, η τηλεοπτική δικτατορία, οι φασιστικές οργανώσεις, οι υπερεθνικοί ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί αντιτάσσουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο και ένταση, πολύμορφα και πρωτοφανή μέσα βίας και καθυπόταξης της ελεύθερης εργατικής και λαϊκής βούλησης.

Οι απεργίες κηρύσσονται σωρηδόν παράνομες και καταχρηστικές, οι συνδικαλιστικές συσκέψεις τίθενται υπό την παρακολούθηση, ενώ επιβάλλεται όλο και συχνότερα το μέτρο της επιστράτευσης κατά παράβαση των όρων του νόμου και των συνταγματικών διατάξεων. Προετοιμάζονται νέοι νόμοι που θα καταργούν επί της ουσίας το δικαίωμα στη διαδήλωση και την απεργία και θα επαναφέρουν το λοκ άουτ, δηλαδή το δικαίωμα του εργοδότη να κλείνει την επιχείρηση χωρίς να πληρώνει μισθούς για να εξαναγκάσει τους εργαζόμενους να δεχθούν τους όρους του.

Ειδικό ρόλο παίζουν τα ΜΜΕ που αναλαμβάνουν την προώθηση της ακροδεξιάς και τη δυσφήμηση των αγώνων της νεολαίας και των εργαζομένων έχοντας σαν βασική επιδίωξη να θέσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα, «εκτός νόμου», «εκτός κοινοβουλίου», σε διαρκή «κατάσταση πολιορκίας», στη «γκρίζα ζώνη» της «τρομοκρατίας».

Κάθε μαχητικός αγώνας για καλύτερη ζωή αντιμετωπίζεται με τα ΜΑΤ, τα καρκινογόνα χημικά, τις παράνομες προσαγωγές, την ένταση της ποινικοποίησης, τις συλλήψεις στο σωρό, ακόμα και με την υποχρεωτική λήψη DNA (όπως στις Σκουριές), το βασανισμό και την διαπόμπευση των συλληφθέντων. Τα δικαιώματα του κατηγορουμένου αποσαρθρώνονται αφού με τις συνεχείς έκτακτες νομοθεσίες το ποινικό δίκαιο έχει περάσει στον αστερισμό του υπόπτου, της συλλογικής ευθύνης, των αόριστων εννοιών (π.χ. τρομοκρατία), των επικηρύξεων. Το δικαίωμα δικαστικής προστασίας καθίσταται άπιαστο όνειρο για όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα αυξημένα παράβολα και τέλη ή δεν αντέχουν να περιμένουν υπομονετικά την έκδοση αποφάσεων από τον διαλυμένο (χωρίς δικαστές και υπαλλήλους) μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης. Οι τυπικές συνταγματικές εγγυήσεις και τα δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αίμα και αγώνες από τις προηγούμενες γενιές, τούς είναι εμπόδια που σκοπεύουν απροκάλυπτα να υπερβούν.

Ακόμα και τα ψήγματα λαϊκής κυριαρχίας που καθιέρωνε το Σύνταγμα παραβιάζονται ανοικτά, καθώς η Βουλή έρχεται εκ των υστέρων να εγκρίνει μέτρα που λαμβάνονται από τις τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ο προϋπολογισμός και τα υπουργεία τελούν υπό καθεστώς επιτροπείας από τους τραπεζίτες, ενώ ετοιμάζονται μέτρα για την επιβολή πλειοψηφικού συστήματος σε κάθε εκλογική διαδικασία.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επιχειρεί να στρέψει την οργή των φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς τα κάτω, προς τους ακόμα πιο φτωχούς, τα πιο αδύναμα τμήματα της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, που είναι πιο ευάλωτα απέναντι στην εκμετάλλευση και στους χειρισμούς της εργοδοσίας. Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή παίζει ενεργό ρόλο σε αυτή τη στρατηγική, σπέρνοντας το μίσος για τους ξένους εργάτες, και πιέζοντας τους ντόπιους να σκύψουν το κεφάλι και να δουλέψουν με φτηνά μεροκάματα στη θέση τους.

Με τις ασκήσεις «νόμου και τάξης» στο κέντρο της Αθήνας, η κυβέρνηση όχι μόνο αυξάνει τις δόσεις του ρατσιστικού δηλητήριου, αλλά μετατρέπει τους μετανάστες σε πολίτες χωρίς δικαιώματα κάνοντας την αρχή για μια σειρά αυταρχικών πρακτικών εις βάρος της αδικημένης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η βία κατά των μεταναστών είναι σε πιο ακραία μορφή η ίδια βία που αφαιρεί τα δικαιώματα του ντόπιου εργατικού πληθυσμού, που βυθίζει στην ανέχεια τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της.

Η πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει τη λήψη της ιθαγένειας για 200.000 παιδιά μετανάστες δεύτερης γενιάς και να αφαιρέσει τα πολιτικά δικαιώματα από χιλιάδες μετανάστες που ψήφισαν στις τελευταίες δημοτικές εκλογές θεσμοθετούν και επίσημα πολίτες δεύτερης κατηγορίας στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως η εποχή μας δεν έχει μόνο τη σκοτεινή πλευρά της. Γεννάει νέες εργατικές και λαϊκές ανάγκες και δυνατότητες για ελευθερία και δημοκρατία, που τις εκφράζουν κινήματα, αντιστάσεις και διεκδικήσεις, που φέρνουν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα για περισσότερες λαϊκές ελευθερίες, για ανατροπή του νέου αυταρχισμού. Με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, στην Ευρώπη, στη Βόρεια Αφρική και βέβαια στη χώρα μας, η νεολαία και οι εργαζόμενοι, παρά τις επιμέρους εσωτερικές αντιθέσεις και διαφορές τους, αναζητούν μια άλλη δημοκρατία, με τους εργαζόμενους και το λαό πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

Ακόμα και στην ακραία ατομικιστική αμερικανική κοινωνία, όπου το εργατικό κίνημα δέχθηκε πολύ νωρίς συντριπτικά πλήγματα, πολύ περισσότερο στην Ευρώπη, ακούγονται φωνές ριζοσπαστικές, ακούγονται καινούρια δημοκρατικά συνθήματα, όπως το πρωτόλειο αίτημα των «Αγανακτισμένων» στην Ισπανία για «πραγματική δημοκρατία» ή το σύνθημα των βούλγαρων διαδηλωτών ενάντια στους μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης, «το (άδειο) ψυγείο διαψεύδει την τηλεόραση».

Στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ οι διαδηλωτές καταλαμβάνουν το Κογκρέσο. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο, η διαρκής κοινωνική αναταραχή απαιτεί κάτι περισσότερο από τις ανάπηρες δημοκρατίες που τους τάζουν. Στην Ισλανδία επιβάλλουν δημοψηφίσματα που διαγράφουν το χρέος. Στην Ελλάδα, η Κερατέα οργανώνει τη μαζική λαϊκή αυτοάμυνα που νικά την αστυνομική κατοχή. Σε αυτό το δρόμο και η Χαλκιδική, με τις γυναίκες και τους νέους να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ καταργούν τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, στη Χαλυβουργία, τη Δωδώνη και τη ΒΙΟΜΕΤ αμφισβητείται το απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα. Ξεπηδούν κινήματα που εναντιώνονται στις αναβιώσεις του σκοταδισμού και της ακροδεξιάς.

Αυτοί οι αγώνες των λαών εκπροσωπούν την ελπίδα απέναντι στην απελπισία που σκορπούν οι κυρίαρχοι.

Γ. Οι στόχοι και το πλαίσιο αγώνα της Κίνησης

«Εἴμεθα ὅλοι ἐντός τοῦ μέλλοντός μας…»

Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψικάμινος

Η Κίνησή μας θέλει να συμβάλει στην ενότητα, στη συνείδηση, στο πρόγραμμα, στις μορφές πάλης και οργάνωσης των σημερινών και αυριανών αγώνων των εργαζομένων και του λαού της χώρας μας, για τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματά τους, για να νικήσουν, για να ανατρέψουν την καταιγιστική επίθεση και να ανοίξουν το δρόμο για μια πραγματική ελευθερία και δημοκρατία.

Η συγκρότηση και η δράση της Κίνησης αναγνωρίζει κατ’ αρχήν ως βασικό άξονά της την πολύμορφη και ολόπλευρη υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατευθύνεται προς τη διεύρυνση του περιεχομένου τους και στη συμβολή για την εμπέδωση νέων κατακτήσεων. Αυτή η πλευρά της δράσης της Κίνησης αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αναγκαιότητα σε μια εποχή σαν αυτή που διανύουμε.

Η Κίνηση αναγνωρίζει ως πρωταρχικό της στόχο την υπεράσπιση των λαϊκών, εργατικών και δημοκρατικών αγώνων, των μαζικών φορέων του κινήματος και των δημοκρατικών διαδικασιών του, καθώς και των διωκόμενων αγωνιστών και εν γένει των αδυνάτων σε κάθε σφαίρα της κοινωνικής, πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης. Με τη δράση της αυτή θα συμβάλει στη λαϊκή πολιτική περιφρούρηση του κινήματος, οπως αυτή θα συγκροτείται και θα διασφαλίζεται μέσα από τις διαδικασίες και τις δομές του, από την κρατική, εργοδοτική και φασιστική βία. Παράλληλα, η Κίνηση αγωνίζεται για την υπεράσπιση, την ευρεία νομιμοποίηση και εμπέδωση του δίκιου των εργατικών λαϊκών αγώνων, των αιτημάτων του και των μορφών πάλης του μαζικού κινήματος, αναγνωρίζοντας ως θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα, το δικαίωμα του λαού να οργανώνεται και να αγωνίζεται όπως ο ίδιος κρίνει αναγκαίο.\

Στα πλαίσια αυτά, η Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας αγωνίζεται για:

1. Ελευθερία συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, δημοκρατία στους χώρους εργασίας. Για την κατάργηση των παλιών και την αποτροπή κάθε νέου και χειρότερου νόμου που  υπονομεύει το δικαίωμα στην απεργία και στην ελεύθερη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση στους χώρους εργασίας και γενικά. Για τη μη εφαρμογή στην πράξη και τη ματαίωση της ποινικής απαγόρευσης απεργιών και των πολιτικών επιστρατεύσεων με πολιτική ανυπακοή.
2.  Ελευθερία στη διαδήλωση και σε κάθε μορφή πάλης του μαζικού κινήματος, δημοκρατία στους δρόμους, δημοκρατία και άσυλο στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Για την κατάργηση των παλιών και την αποτροπή κάθε νέου νόμου που υπονομεύει το δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει, να οργανώνει καταλήψεις, μπλόκα και γενικά, να χρησιμοποιεί κάθε μορφή πάλης που αποφασίζει δημοκρατικά το κίνημά του. Ιδιαίτερα, υπεράσπιση των αγώνων της νεολαίας και ειδικά του φοιτητικού και μαθητικού κινήματος.
3.  Ελευθερία από την αστυνομική καταστολή. Δημοκρατία για το λαό σημαίνει καμία αστυνόμευση των αγώνων και των εργατικών λαϊκών φορέων. Για την κατάργηση όλων των ειδικών σωμάτων της Αστυνομίας και της δημοτικής αστυνομίας, της οπλοφορίας, των χημικών, των πυροσβεστικών, των ζώων κ.λπ., ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Για την απαγόρευση της παρακολούθησης, της «προληπτικής προσαγωγής» και των αστυνομικών – ασφαλιτών με περιβολή διαδηλωτή. Για την κατάργηση όλων των τρομονόμων και ευρωτρομονόμων.
4.  Ελευθερία από τη φασιστική τρομοκρατία. Δημοκρατία για το λαό σημαίνει εξάλειψη της φασιστικής απειλής. Σύλληψη και παραδειγματική τιμωρία όλων των εγκληματιών φασιστών. Αποκάλυψη και εξάρθρωση των οργανωμένων μηχανισμών επιδρομής κατά μεταναστών και γενικότερα, τρομοκρατικών επιθέσεων, στα νεοφασιστικά και νεοναζιστικά κόμματα και οργανώσεις. Αποκάλυψη και εξάρθρωση κάθε μηχανισμού της αστυνομίας, του στρατού, των μεγάλων μέσων ενημέρωσης που ενισχύει τις φασιστικές οργανώσεις. Ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό, έξω οι φασίστες από τα σχολεία, τις σχολές, τις γειτονιές, το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
5.  Συλλογική και δημοκρατικά οργανωμένη λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τη φασιστική τρομοκρατία για να νικήσουν οι μαζικοί αγώνες, για να επιβληθούν οι δίκαιες διεκδικήσεις τους, για να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι και να ζήσουν αξιοπρεπώς. Από τη σκοπιά των ζωτικών αναγκών, των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας, η αντι-βία κατά της καταστολής είναι μια νόμιμη άμυνα, όπως ακριβώς αναγνωρίζεται ως νόμιμη η άμυνα κάθε ανθρώπου που απειλείται η ζωή του. Γνωρίζοντας βέβαια, ότι η βία δεν είναι αυτοσκοπός του λαϊκού κινήματος και η καταστροφή δεν είναι ο σκοπός των εργαζομένων και των λαών, των δημιουργών του πλούτου. Αντίθετα, σκοπός τους είναι η δημιουργία μιας νέας και καλύτερης κοινωνίας που θα καταργήσει κάθε μορφή βίας.
6.  Ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και της πληροφόρησης, κατάργηση της ασυδοσίας στην πληροφόρηση από τα κρατικά και τα μεγάλα ιδιωτικά συγκροτήματα μέσων ενημέρωσης. Κατάργηση κάθε αστυνομικής επέμβασης και κάθε νόμου στο διαδίκτυο που προασπίζει τις πολυεθνικές. Πολιτική παρέμβαση από το μαζικό κίνημα στα μεγάλα συγκροτημάτα της ενημέρωσης. Αγώνας ενάντια σε κάθε απόλυση δημοσιογράφου ειδικά για λόγους έκφρασης γνώμης. Ενίσχυση των μέσων ενημέρωσης και αντιπληροφόρησης του λαϊκού κινήματος.
7.  Ελευθερία από το ρατσισμό. Δημοκρατία για το λαό σημαίνει νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Πλήρη πολιτικά δικαιώματα και δικαίωμα ιθαγένειας σε κάθε μετανάστη, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, χρώμα, φύλο και σεξουαλική προτίμηση. Κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, κάθε φράχτη στα σύνορα, της συνθήκης Δουβλίνο 2, εκδίωξη της FRONTEX.
8.  Ελευθερία στο στρατό: ελεύθερο συνδικαλισμό των στρατιωτών και μονίμων στελεχών στις ένοπλες δυνάμεις, κατάργηση κάθε ειδικού σώματος και απαγόρευση κάθε δράσης κατά του λαού και των αγώνων του. Καμία συμμετοχή στους σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού σε άλλες χώρες.
9.  Ελευθερία και δημοκρατία σημαίνει δικαίωμα οργάνωσης στο γυναικείο κίνημα και καμία αστυνομική ή πολιτική δίωξη και καταπίεση λόγω ιδιαίτερης σεξουαλικής προτίμησης.
10.  Ελευθερία και δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζει κυρίαρχα ο λαός χωρίς ξένους δυνάστες, εποπτείες και επεμβάσεις. Για να φύγει η τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, να φύγει η χώρα από το ΝΑΤΟ, και οι βάσεις από τη χώρα. Ανυπακοή και αντίσταση σε κάθε  αντεργατική, αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική ντιρεκτίβα και συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
11.  Ο αγώνας για ελευθερία και δημοκρατία για το λαό της χώρας μας σημαίνει αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία σε κάθε άλλη χώρα και λαό. Αλληλεγγύη στον αγώνα ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, σε κάθε αγώνα των λαών σε όλο τον κόσμο, ειδικά στην περιοχή μας και στην Ευρώπη.
12.  Δημοκρατία σημαίνει πρώτα απ’ όλα κυρίαρχος ο λαός, που θα οργανώνεται, θα αποφασίζει ελεύθερα και δημοκρατικά ο ίδιος, θα εκλέγει, θα ελέγχει και θα ανακαλεί άμεσα τους εκπροσώπους του, θα έχει αποφασιστικό λόγο για την πορεία της χώρας και τις δημόσιες υποθέσεις του, σε μια νέα κοινωνία. Όχι στα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, απλή ανόθευτη αναλογική. Όχι στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος, υπεράσπιση, ενίσχυση και επιβολή νέων δημοκρατικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στο Σύνταγμα και τους νόμους. Αγώνας για επιβολή τους στην πράξη από το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Δημοκρατία στην πράξη για το λαό σημαίνει ότι, όταν κινδυνεύει η ελευθερία του, «επαφίεται στον ίδιο το λαό» η υπεράσπισή της με όλα τα μέσα που ο ίδιος κρίνει.