Για ένα μέτωπο του «Όχι μέχρι τέλους» στο χώρο των μηχανικών

Για ένα μέτωπο του «Όχι μέχρι τέλους» στο χώρο των μηχανικών

       Δύο είναι τα γεγονότα που καθορίζουν τις πρόσφατες εξελίξεις κεντρικά. Η ηχηρή υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο μνημονιακό πλαίσιο και το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη με το εντυπωσιακό αποτέλεσμα υπέρ του Όχι.

        Η ίδια η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ στης εκλογές της 25^ης Γενάρη άνοιξε ένα πεδίο ενδεχομένων αρκετά πλατύ. Η κατάληξη της κυβέρνησης του στο χειρότερο από αυτά (την αποδοχή και υλοποίηση σκληρών νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών δηλαδή) μπορεί να μην ήταν απόλυτα προδιαγεγραμμένη (όχι από όλους τουλάχιστον), αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπήρχαν και σαφή δείγματα για αυτή. Η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, η εκλογή Παυλόπουλου, η σύνθεση της κυβέρνησης (αλλά και η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού) φωτογράφιζαν από την πρώτη στιγμή μια ορισμένη κατεύθυνση. Πολύ περισσότερο μετά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη (με την αποδοχή του συνόλου του χρέους, του μνημονιακού πλαισίου και την αποδοχή αποφυγής «μονομερών» ενεργειών), η κατεύθυνση συμβιβασμού έδειχνε αναπόφευκτη. Πολύ περισσότερο η συνειδητή αποφυγή και λοιδορία οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου απέναντι στους επερχόμενους ολοφάνερους εκβιασμούς της ΕΕ και της ΕΚΤ, η πληρωμή του συνόλου των δόσεων του κρατικού χρέους (8 δις σε 5 μήνες) και η άβουλη παρακολούθηση του σχεδιασμένου bank run φωτογράφιζαν μία αναπόφευκτη (ενδεχομένως και σχεδιασμένη;) υποχώρηση. Αν δεν είχε προηγηθεί η πολύ πρόσφατη περίπτωση της Κύπρου (το 2013 μόλις) με πολλές αντιστοιχίες στο σκέλος του τραπεζικού εκβιασμού, θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί ανωριμότητα. Ούτε για προδοσία μπορεί κάποιος να κατηγορήσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ούτε ότι αποτέλεσε «εναλλακτικό αστικό σχέδιο» (εξάλλου ο πόλεμος που δέχθηκε από εγχώρια και διεθνή κέντρα μέχρι τον ατιμωτικό  συμβιβασμό της δεν ήταν αμελητέος) παρά μόνο για ολοκληρωτική αποτυχία του πολιτικού τους σχεδίου (διαπραγμάτευση με την τρόικα χωρίς μονομερείς ενέργειες, αποδοχή του πλαισίου, χρήση ορθού λόγου για πειθώ στους δανειστές, πολιτική λύση εντός ευρωζώνης, αξιοποίηση ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αναδιανομή εισοδημάτων χωρίς ρήξεις και εντός ευρωενωσιακού πλαισίου). Το πρώτο και βασικό συμπέρασμα συνεπώς, είναι ότι το πολιτικό σχέδιο που ανέβασε στο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία ήταν ολότελα λανθασμένο και οδήγησε σε ολέθρια αποτελέσματα (τρίτο σκληρότερο μνημόνιο). Λογικό είναι ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο να συνοδεύεται και με συγκεκριμένες αντιλήψεις για τη σχέση με την κοινωνία (εφησυχασμός και ανάθεση), τις παρατάξεις των μαζικών χώρων (τα όσα έγιναν στις πρόσφατες εκλογές του ΤΕΕ, είναι ενδεικτικά) τις συμμαχίες (με το αστικό πολιτικό προσωπικό και ποικίλα συμφέροντα), το κράτος (συνέχεια του) αλλά και το ίδιο το κόμμα (αρχηγισμός, απουσία δημοκρατίας). Το κείμενο των 87 μελών του ΣΥΡΙΖΑ έχει ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για τα ζητήματα αυτά.

        Το αν η επιλογή του δημοψηφίσματος από το κυβερνητικό κέντρο χρησιμοποιήθηκε για να νομιμοποιήσει προαποφασισμένες πολιτικές επιλογές συμβιβασμού ή αποτέλεσε μια ύστατη προσπάθεια διαπραγμάτευσης θα κριθεί μελλοντικά. Σε κάθε περίπτωση όμως –άσχετα από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς- τροποποίησε ριζικά τα δεδομένα εισάγοντας (έστω και στρεβλά δια της κάλπης) το λαϊκό παράγοντα. Παράγοντας που -και λόγω της κυβερνητικής πολιτικής- διατηρούνταν εν υπνώσει και την 5^η Ιούλη έδειξε τα δόντια του. Παρά το πρωτοφανές κλίμα εκβιασμών και τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε από την ΕΕ, τους μηχανισμούς του κεφαλαίου (εργοδοσία, ΜΜΕ) και πλήθος μαζικών φορέων (από τη ΓΣΕΕ μέχρι το ΤΕΕ), παρά τα capital control και τους κυβερνητικούς ενδοιασμούς, παρά τη συστημική στάση του ΚΚΕ, ένα πλατύ ταξικό-κοινωνικό ρεύμα αντιστάθηκε δείχνοντας ότι (σημαντικό μέρος του τουλάχιστον), είναι έτοιμο να πάει την άρνηση του μέχρι το τέλος. Το αποτέλεσμα του Όχι απέδειξε ότι πλατιά κοινωνικά στρώματα (άνεργοι, νεολαία, μισθωτοί εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι) δεν έχουν πια τίποτα άλλο να χάσουν, είναι σχετικά αδιαπέραστα από την κινδυνολογία του Grexit (αυτό ήταν το ερώτημα του δημοψηφίσματος σύμφωνα με την ΕΕ, αλλά και περίπου τους μισούς ψηφοφόρους), είναι ανοικτά στο ενδεχόμενο της ρήξης. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καμία επίσημη πολιτική δύναμη που να στηρίζει μια τέτοια επιλογή. Κανείς πια δε μπορεί να παραβλέπει το γεγονός του δημοψηφίσματος. Αποτέλεσε το συμβάν που τροποποίησε όλα τα δεδομένα και κάθε κίνηση πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψην του.

Η χρησιμοποίηση του δημοψηφίσματος και πολύ περισσότερο το αποτέλεσμα του, κατέστησαν την υποταγή στη συμφωνία της 13^ης Ιούλη περισσότερο ηχηρή, την πτώση ακόμα πιο απότομη. Ο ευτελισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όφειλε (από πλευράς των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κέντρων) να είναι πλήρης. Ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο, χωρίς απολύτως καμία δέσμευση για το χρέος (πέρα από κάποιες γενικόλογες αοριστίες), με πλήρη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, με προσθήκη του αντιδημοκρατικού μηχανισμού του ESM στην τρόϊκα, με ανοικτό το ενδεχόμενο bail in για τη διάσωση των τραπεζών ή με επιπλέον φόρτωμα χρέους για τη «διάσωση» τους, με εκτίναξη του χρέους στο 200%. Με μέτρα νεοφιλελεύθερης κοπής για ασφάλιση, φορολογία, εργασιακά δικαιώματα, «απελευθερώσεις» αγορών, εργαλειοθήκες ΟΑΣΑ και πάνω από όλα, ένα υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας που θα κάνει το ΤΑΙΠΕΔ να ωχριά μπροστά του.

Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πως πραγματικά αντέδρασε ο κλάδος των μηχανικών και ειδικότερα εκείνο το τμήμα του που ζει (ή δε μπορεί πια) από τη δουλειά του. Η διάσταση σε επίπεδο φορέων ήταν απόλυτα σαφής: Η ΕΜΔΥΔΑΣ, η Ανοικτή Συνέλευση Μηχανικών, το ΣΜΤ σταθερά και αποφασιστικά με το Όχι, το ΤΕΕ και ο πρόεδρος του με το Ναι. Βάσιμα θα συμπέραινε κανείς ότι αντίστοιχος διχασμός θα υπήρξε και στο σύνολο των μηχανικών, οι επιχειρηματίες, οι εργοδότες, όσοι έχουν ακόμα κάτι να χάσουν συσπειρώθηκαν πλειοψηφικά στο Ναι, οι υπάλληλοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι στο Όχι.

Η επίπτωση του 3^ου μνημονίου στο χώρο μας θα αποτελειώσει ότι άφησαν όρθιο τα δύο προηγούμενα. Δεν ξεχνάμε τι έχουμε υποστεί μέχρι σήμερα:

Πρωτοφανή ανεργία και μετανάστευση λόγω της κατάρρευσης κλάδων όπως οι κατασκευές, η βιομηχανία κλπ

Κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και περιορισμός μισθών και δικαιωμάτων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα

Ληστρικές αυξήσεις εισφορών σε ασύλληπτα επίπεδα (που με προσωρινά ημίμετρα προσπάθησε να μπαλώσει η κυβέρνηση), με απόλυτα ενεργό το ενδεχόμενο κατασχέσεων μέσω ΚΕΑΟ

Ευτελισμός του επαγγέλματος τόσο από τη μετατροπή του σε εισπρακτικό μηχανισμό απαράδεκτων τακτοποιήσεων, όσο και με το μηχανισμό των εξετάσεων-πιστοποιήσεων

Προετοιμασία πλήρους ισοπέδωσης των επαγγελματικών δικαιωμάτων μέσω διαβαθμίσεων-κατακερματισμού-μητρώων

Φοροεπιδρομή με κατάργηση αφορολόγητου, αύξηση φορολογίας από το πρώτο ευρώ, τέλος επιτηδεύματος αλλά και ΕΝΦΙΑ

Ληστεία των αποθεματικών από το PSI αλλά και από την Attica Bank

Αλλά και ευρύτερα στα του χώρου εργασίας μας είχαμε τις ευρείες ιδιωτικοποιήσεις (ενέργεια, διαχείριση απορριμμάτων), τη fast track Νομοθεσία διευκόλυνσης μεγάλων επενδύσεων καταστροφικών για το περιβάλλον, το σχεδιασμό του χώρου προς όφελος των συμφερόντων αυτών αλλά και την επίθεση (φορολογική, κατασχέσεις από τράπεζες) στη μικρή ιδιοκτησία κατοικίας.

Σε όλα τα παραπάνω όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν την απόλυτη αρωγή - συνέργεια του ΤΕΕ και του μπλοκ δυνάμεων που συστηματικά το διοικούν.

Το νέο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαθαίνει και συστηματοποιεί τις επιλογές αυτές και ειδικότερα όσων αφορά ενδιάμεσες κοινωνικές κατηγορίες όπως οι μηχανικοί οδηγεί σε ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή.

Η υπερφολολόγηση (αύξηση συντελεστή για τους αυτοαπασχολούμενους από το 26 στο 28% -από το πρώτο ευρώ εσόδων και της προκαταβολής φόρου στο 100% με παράλληλη διατήρηση όλων των χαρατσιών) μαζί με τη διατήρηση των ληστρικών αυξήσεων στις εισφορές κάνουν την άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος αδύνατη για την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων.

Η ενοποίηση των ταμείων θα εξαερώσει όσα αποθεματικά είχαν απομείνει στο ΤΣΜΕΔΕ.

Η εκ νέου εκτίναξη της ανεργίας (και λόγω της συνεχιζόμενης ύφεσης) θα οδηγήσει χιλιάδες ακόμα εργαζόμενους εκτός εργασίας

Ο περιορισμός των εργασιακών δικαιωμάτων σε ένα νέο γύρο εξαθλίωσης και υποβάθμισης τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα και οι μισθολογικές περικοπές τους δημόσιους

Οι διαδικασίες εξετάσεων-μητρώων-πιστοποιήσεων θα φιλτράρουν συνεχώς την πρόσβαση στη δυνατότητα άσκησης επαγγέλματος

Τα παραπάνω οδηγούν σε δραματική συρρίκνωση της απασχόλησης, σε δραστικό περιορισμό εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, σε νέο κύμα διαγραφών από  το επάγγελμα και αναγκαστικής μετανάστευσης της νέας γενιάς μηχανικών στο εξωτερικό.

Η πολιτική που θα ακολουθήσει όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές και στο βαθμό που συνεχίσει (όπως τουλάχιστον δείχνουν τα μέχρι τώρα δεδομένα) τις υφιστάμενες δεσμεύσεις, κεντρικά θα είναι μνημονιακή και στον κλάδο μας θα υλοποιεί πολιτική τύπου Σπίρτζη (καθόλου τυχαία τελικά η υπουργοποίηση του από το ΣΥΡΙΖΑ).

Όπως γράψαμε στη μετεκλογική ανακοίνωση της συσπείρωσης «θα παραμείνουμε ανυποχώρητοι απέναντι σε επιλογές που θα σηματοδοτούν απλή διαχείριση και αναπαραγωγή της σημερινής ασφυκτικής πραγματικότητας», πόσο μάλλον όταν οι επιλογές αυτές βαθαίνουν την επίθεση.

Έχει ήδη φτάσει η ώρα οι συνάδελφοι που στήριξαν ή εντάχθηκαν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ να διαχωρίσουν τη θέση τους από τις επιλογές της ηγετικής του ομάδας και από την κυβερνητική του πορεία. Όσοι απομείνουν αργά ή γρήγορα θα μετατραπούν σε εφαρμοστές ή απολογητές της πιο βάρβαρης πολιτικής.

Το πολιτικό πλαίσιο που η συσπείρωση είχε προτείνει το 2013 και διατηρεί και σήμερα την επικαιρότητα του μπορεί να αποτελέσει τη βάση συνδιαμόρφωσης του απαιτούμενου κοινωνικού - πολιτικού μετώπου του «Όχι μέχρι τέλους», μια και από τότε επισήμαινε τα βασικά επίδικα δηλαδή την ακύρωση όλου του μνημονιακού πλαισίου (με μονομερείς ενέργειες), την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη διαγραφή του χρέους και τη ρήξη - σύγκρουση με ΕΕ και ΟΝΕ (μια που αποδείχθηκε ότι η κατάργηση των μνομονίων δε γίνεται εντός € και με πειθαρχία στην ΕΕ).

για την ανατροπή της πολιτικής που εφάρμοσε η τρόϊκα

για απαγόρευση των απολύσεων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα

για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες με Συλλογικές Συμβάσεις και δικαιώματα

για Δημόσιες Τεχνικές Υπηρεσίες και έργα με όφελος για την κοινωνία

για να ακυρωθούν τα ΣΔΙΤ, οι χαριστικές συμβάσεις παραχώρησης σε τράπεζες και επενδυτές

για να ακυρωθούν η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών (ενέργεια - νερό - συγκοινωνίες)

για δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, ενημέρωση συγκοινωνίες

για εθνικοποίηση με κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και κοινής ωφέλειας

για να περιέλθουν οι παραγωγικές μονάδες που καταστρέφονται και εγκαταλείπονται από τους ιδιώτες επιχειρηματίες, στον έλεγχο των εργαζομένων

για να ακυρωθεί η φορολογική ληστεία, για να ακυρωθούν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι και συμβάσεις

για να μην πληρώσει ο λαός το χρέος και την κρίση, για διαγραφή του χρέους

για ρήξη με την πολιτική και τις δομές της ΕΕ και της ΟΝΕ

για τη συντριβή του ναζιστικού φαινόμενου, για αντίσταση στον κρατικό αυταρχισμό, στη αντιδημοκρατική εκτροπή και την ποινικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων

Τα επίπεδα του κοινωνικού-πολιτικού αυτού μετώπου είναι πολλά και διακριτά και οφείλουν να αντιμετωπιστούν με τη σοβαρότητα και την αυτονομία καθενός απ' αυτά, αλλά και την αλληλεπίδραση που ενδεχομένως θα έχουν μεταξύ τους. Καταρχάς απαιτούνται πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης των συναδέλφων σε πρωτόλειο κοινωνικό επίπεδο (ανά χώρο, πόλεις, κλάδους, ειδικότητες, ή ανά θέμα) αξιοποιώντας την πολύτιμη εμπειρία της ανοικτής συνέλευσης μηχανικών (εστιασμένη κυρίως στο ασφαλιστικό), που να προωθούν την εμπλοκή και κινητοποίηση των συναδέλφων σε όλο το φάσμα απασχόλησης και ενδιαφερόντων των μηχανικών. Απαιτείται (κατά τη γνώμη μου) επίσης η διαμόρφωση ενωτικού πολιτικού μετώπου με σαφή αριστερά και αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο (αλλά αυτό είναι μια ολότελα διαφορετική συζήτηση, η οποία δεν αφορά το εν λόγω κείμενο). Τέλος χρειάζεται και το άνοιγμα της συζήτησης που δεν έγινε ποτέ σοβαρά και για νέες μορφές σύμπραξης – συμπόρευσης σε συλλόγους-σωματεία αλλά και στο ΤΕΕ, ώστε αυτά να κερδηθούν σε μια προοπτική αγωνιστική.

Η κατεύθυνση αυτή αφορά όλο το κοινωνικό δυναμικό των συναδέλφων που στήριξε το Όχι, πιστεύοντας σε αυτό, την κοινωνική πλειοψηφία των μηχανικών που ασφυκτιά. Αφορά τους συναδέλφους που κινητοποιήθηκαν για το ασφαλιστικό την περίοδο 2012-2014 και όσους συμμετείχαν και συμμετέχουν στην υπόθεση της ανοικτής συνέλευσης μηχανικών. Αφορά και τις παρατάξεις της αριστεράς που δε σκοπεύουν να μετατραπούν σε κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Προφανώς το σύνολο της συσπείρωσης αριστερών μηχανικών, την ΑΕΠ, τους ΑΜΑΚ (που σε τοπικό επίπεδο, έχουν ήδη δημιουργήσει το μέτωπο αυτό), την Τομή, τους συναδέλφους της ΡΠΜ (ενδεχομένως και την πλειοψηφία της;) που διαχωρίζονται από τη στροφή ΣΥΡΙΖΑ και την κυβερνητική πολιτική, την Πανεπιστημονική (στο βαθμό που δείξει ότι την ενδιαφέρει κάτι σχετικό – το δημοψήφισμα δε βοήθησε) σχήματα στους συλλόγους (όπως το Νέο Κίνημα Αρχιτεκτόνων) και στα σωματεία του χώρου, κοινωνικές και αλληλέγγυες πρωτοβουλίες.

Βασική προϋπόθεση τόσο για την κοινωνική του συγκρότηση όσο και για την πολιτική του έκφραση (εφόσον υπάρξει, όπως ελπίζω) να υπάρξουν βαθιά δημοκρατικές διαδικασίες με την εμπλοκή όσο γίνεται περισσότερων συναδέλφων. Να ξεπεραστεί ο ατομισμός, η ανάθεση, το βόλεμα, η ανάδειξη των διαφορών, όλα όψεις της κυρίαρχης ιδεολογίας που εμποδίζουν κάθε μετωπική προσπάθεια

Ως μηχανικοί οφείλουμε να επεξεργαστούμε με σοβαρότητα και συλλογικότητα ένα νέο πλαίσιο ανασχεδιασμού της παραγωγικής διαδικασίας σε όλο το φάσμα των αντικειμένων με τα οποία σχετίζεται ο κλάδος μας (χωρικός σχεδιασμός και δημόσιος χώρος, οικιστική ανάπτυξη μέσα στην κρίση, ενέργεια και παραγωγή – διαχείριση της, βιομηχανία, αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, δημόσιες υποδομές και δίκτυα, πληροφορική και νέες τεχνολογίες) αλλά και ευρύτερα για την κοινωνία (πολιτιστική κληρονομιά, την βιοποικοιλότητα, τη διατροφική και ενεργειακή αυτοτέλεια της χώρας, την ποιότητα διαβίωσης στα χωριά και στις πόλεις. Με μορφές αλληλέγγυας οικονομίας και συνεργατικών εγχειρημάτων, με νέο ρόλο του δημόσιου τομέα για αύξηση της απασχόλησης, με πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων έργων κοινωνικής προστασίας. Για μια διέξοδο από τη συστημική κρίση προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και όχι του κεφαλαίου.

Επίσης να συμβάλλουμε σε όλους τους αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, αντίστασης στην υφαρπαγή γης, προστασίας του φυσικού πλούτου, του περιβάλλοντος και των συνθηκών διαβίωσης των τοπικών κοινωνιών, διαφύλαξης των δημόσιων- κοινωνικών αγαθών και των «κοινών». 

Το κοινωνικό-πολιτικό αυτό μέτωπο οφείλει να διεκδικήσει να κερδίσει την πλειοψηφία των συναδέλφων, όλους τους φορείς των εργαζόμενων μηχανικών, ακόμα και το ΤΕΕ, ώστε:

·         Να συμβάλλει στην κινητοποίηση των μηχανικών ενάντια στις καταιγιστικές αντικοινωνικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες, να ενισχύει την αυτενέργεια και την πρωτοβουλία τους, με όρους αντίστασης, αλληλεγγύης, δημοκρατίας και συμμετοχής σε θεσμούς κοινωνικής και λαϊκής αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.

·         Να αποτελεί τον τεχνικό σύμβουλο της κοινωνίας και των κινημάτων, που θα συμβάλλει στην οργάνωση και τον σχεδιασμό της παραγωγικής και βιομηχανικής δομής της χώρας με γνώμονα την ικανοποίηση των βασικών κοινωνικών αναγκών, την ορθολογική αξιοποίηση του ενεργειακού δυναμικού, την ανατροπή του υφιστάμενου πλαισίου καπιταλιστικής ανάπτυξης, τη χειραφέτηση του τεχνικού δυναμικού της χώρας από τις επιταγές της αγοράς.

·         Να διαμορφώνει πολιτικές προκειμένου να αποτραπεί ο εξευτελισμός των όρων άσκησης του επαγγέλματος των μηχανικών, να αποκαλύπτει τη σκοπιμότητα που υποκρύπτει η υποβάθμιση του ρόλου τους σε όλες τις εκφάνσεις και τις επιπτώσεις της εις βάρος του κοινωνικού συμφέροντος και των πραγματικών λαϊκών αναγκών.

·         Να αλλάξει το περιεχόμενο των δικών του δομών (καθιέρωση απλής αναλογικής, ίδρυση Τμήματος Αττικής, απόρριψη της μετατροπής της συνδικαλιστικής δράσης σε «επάγγελμα», ανοιχτή, εθελοντική και άμισθη συμμετοχή σε εισηγητικά όργανα, ομάδες και επιτροπές), με όρους αναβαθμισμένης δημοκρατίας και συνεργασίας με κοινωνικούς φορείς και κινήματα. 

Πρώτιστο και άμεσο καθήκον η ενίσχυση της πολιτικής και κινηματικής κατεύθυνσης που έχει διαμορφώσει η ανοικτή συνέλευση μηχανικών για την ανατροπή της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης (αυξήσεις εισφορών, ιατροφαρμακευτική κάλυψη, κατασχέσεις μέσω ΚΕΑΟ για οφειλές, ενοποίηση ταμείων, τράπεζα αττικής) σε αντίθεση με το υφιστάμενο πλαίσιο αλλά και με τα ημίμετρα που πρόσφατα θεσμοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

πετρόπουλος δημήτρης

28/8/2015