Πολυτεχνείο. Η απόφαση έχει ληφθεί

Αναδημοσίευση από εδώ

 Τα συμβάντα

                 7

Ο Νοέμβρης επάρατος οπλισμένος

με δόρυ περσικό

στων αγγέλων το στήθος πέφτοντας

το Μέγα Σπήλαιο αναδείχνει

όπου η Ελλάδα αγιάζεται

Ο δαίμονας ανάβει

την τελευταία φωτιά

και σβήνει και , φυσώντας

οργίλους ανέμους

των παιδιών η Ελλάδα.

Ύστερα ωραίοι νεκροί 

ανυψώνουν την έντρομη

Ελευθερία πάνω από τον τρόμο της

και πάνε να κοιμηθούν 

στα θρανία τους. Να μην 

τα ξυπνήσει κανείς, μόνο

να τους φέρουν λευκά μαξιλάρια

κεντημένα απ΄τα χέρια σου, Ελλάδα

Δεν έχουν άλλη νύχτα να περάσουν

άναψαν όλα τ' αστέρια 

με τα χεράκια τους τα νεκρά

(Κρίτων Αθανασούλης: Ο αγαθάγγελος ο εφιάλτης και τα συμβάντα)

 Το ερπετό που ξυπνάει

Θητεύσαμε παιδιά στη νύχτα με ένα σταφύλι θυμού ατρύγητο.

Τι αμό­λυντη περηφάνια είχαν τα λόγια μας φωτίζοντας το θαύμα πού· θαύμα δεν έγινε.

Είναι από τότε που η μνήμη ερπετό ξυπνάει και τρώει απ' τη θλίψη και

ύστερα λουφάζει σε τάφο συλημένο, γιατί πάντα θα ανθίζει η στοργή

για τα ναυάγια που επιστρέφουν παράδοξα όπως σκιές του φονιά μέσα

στα όνειρα.

Και είναι από τότε που βγάζουν στο σφυρί τα κουρέλια εκείνου του

πάναγνου έρωτα· του πάναγνου έρωτα. Και όσοι τάχθηκαν πρώτοι,

εξαρ­γύρωσαν την κραυγή μας ερήμην.

Από κείνη τη νύχτα, ό,τι και αν πω, φωνάζει σαν αίμα.

Ηλίας  Γκρης:  Η Έφεσος των Αλόγων, εκδ. Δελφίνι, 1993.

Οι δικές τους οι φωνές

Κίνησαν οι φωνές τους 

με τους τρελούς αγέρηδες να σμίξουν.

Μα παραβγούν στο πάλεμα τους σιδερόφραχτους

Να πετάξουν πάνω από τις πύλες του Πολυτεχνείου

Να περάσουν τα σύνορα της πρωτεύουσας

και να γιομίσουν την Ελλάδα, ΕΛΛΑΔΑ.

Οι δικές τους φωνές προτάσσουν το στήθος στα τανκς, στα τεθωρακισμένα.

Οι δικές τους φωνές "των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, 

των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων"

άλλοτε μετουσιώνονται σε κραυγή: Ελευθερία

και άλλοτε σε αίμα: Και πάλι Ελευθερία.

Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

Δοκίμιο ΄73 - ΄74

                V

.........................................................................

Υπάρχει ένα παράθυρο καμωμένο κόσκινο στη φωτογραφία του δρόμου.

Τώρα  η σκάλα σε διασχίζει καθέτως απ’ το υπόγειο ως τον αυχένα.

Κάποιος ανεβαίνει μ΄ ένα τρανζίστορ ρυθμικός πολλαπλασιασμός των

ειδήσεων. Στη μικρή οθόνη τα πρόσωπα εναλλάσονται σταθερά δίχως

πολλούς θορύβους. Η εξουσία όπως πάντοτε φωτίζεται με τετραγωνισμένο

φως. Ιαχές. Το πλήθος.

Στο μεταξύ το πλήθος. Αόρατα μάτια με τρείς διαστάσεις ακτινογραφούν

 εισερχομένους εξερχομένους διερχομένους. Τα περίστροφα ακίνητα βαθειά

μέσα τους σαφώς οπλισμένα.

Το πλήθος φεύγει                    έφυγε. 

Κι εκεί σε βρήκαν αργότερα με μια ριπή (τρύπες 7-8) στη πλάτη σου ετών

ας πούμε 24 καμμιά ταυτότητα.

 (Τάκης Σινόπουλος:  «Δοκίμιο ’73-’74» του έργου Το χρονικό, 1975)

      

Ανώτατες σπουδές

Σταματήσαμε τα μαθήματα

να κάνουμε ανώτατες σπουδές στους δρόμους.

Οι αρχιτέκτονες χτίζουν οδοφράγματα

Οι γιατροί μαθαίνουν τον πόνο

Οι νομικοί κάνουν πρακτική εξάσκηση στο δίκαιο.

Οι μαθηματικοί μετρούν τις δυνάμεις

Οι μηχανικοί κατασκευάζουν χιλιόκυκλους

Οι φυσικοί ελέγχουν τη σύνθεση του αίματος.

Οι ζωγράφοι με το καβαλέτο τους

στημένο απέναντι στα τανκς

ζωγραφίζουν το θάνατο.

(Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής: Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη)

Μας ξάφνιασε η νύχτα

Το πρωί διασχίζαμε τους δρόμους

 με τα σχολικά μας βιβλία

Τη νύχτα συνεχίζαμε τη ζωή της ημέρας,

φυλάγοντας τον ήλιο. Οι φοιτήτριες

χόρευαν και τραγουδούσαν.

Έτσι μας χαρακτήρισαν συνωμότες.

Στο Μεγάλο Σχολείο μας ξάφνιασε η νύχτα

με τόσους βαριά τραυματισμένους γύρω μας,

χωρίς γάζες, οξυγόνο,

χωρίς φάρμακα, γιατρό, ασθενοφόρα.

Μια ριπή πολυβόλου τραυματίζει το φως.

Στα υπνοδωμάτια των παιδικών μας χρόνων

με το εικόνισμα της Παναγιάς ποιός ονειρεύεται

ειρηνικές παρελάσεις;

Μας κυνηγούσαν στα ερημικά πάρκα και τις παρόδους,

γιατί -λέει- θα καίγαμε την πόλη

με τον ήλιο που κρύβαμε.

(Σπύρος Κατσίμης: Από τη συλλογή Οι ρήτορες Διογένης, 1974)

          XII

Ταξίδι στο μεγάλο διάδρομο καταργημένος χρόνος. Οχι σκοτάδι μήτε

μισοσκόταδο μήτε και φως. Ταξίδι τα χαράματα σ’ ένα γυμνό τοπίο

σκοποβολής. Η βρύση πλένει χέρια και πουκάμισο οι εφημερίδες καταπίνουν

τις φωνές.

Αστυνομίες αμίλητες μέσα σε σκοτεινές αστυνομίες. Πρωθυπουργοί με

Σκεπασμένο πρόσωπο. Απάνω οι νόμοι σε  σειρές σοφή συναρμογή και

διάταξη με τους συνήθεις αγωγούς σωλήνες σωληνώσεις πολαπλά

κυκλώματα με θύρες διαφυγής. Κυκλοφορία παράπλευρη για τους

αξιοπρεπείς φονιάδες

Κι εσείς που ωστόσο συνεχίζετε κρατώντας προστατεύοντας στα δόντια

σας την τελευταία σας λέξη.

Το λάθος των μηχανουργών.

(Τάκης Σινόπουλος:  «Δοκίμιο ’73-’74» του έργου Το χρονικό, 1975)

Πολυτεχνείο: Κατάσταση πολιορκίας 
Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

* Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο

 "ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Πολυτεχνείο: από την κατάληψη στην εισβολή" 

Εκδόσεις ΕΡΜΕΙΑΣ