Τερατόικα: Η επιστροφή (Περί συντάξεων)

Του Νίκου Κουνενή

  Μεταξύ των πάμπολλων μέτρων που απαιτεί το Τομσενμορσμαζούχ, το τερατοικοειδές τρικέφαλο τέρας (εξωτερικού), τα οποία και υιοθετούνται αναντιρρήτως από το επίσης τρικέφαλο και διαρκώς σκυφτό- λόγω παρατεταμένης οσφυοκαμψίας-  τρωκτικό του εσωτερικού (το φέρον το εντυπωσιακό όνομα Σαμαρμπενκουβέλ), περιλαμβάνεται και η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα εξήντα πέντε στα εξήντα εφτά χρόνια. Πρόκειται για μια από τις σοφότερες ανωκατωδιαρθρωτικές ρυθμίσεις της έκτης, κατά σειράν, σωτηρίας της χώρας, η  αποτελεσματικότητά της οποίας στη μείωση των κρατικών δαπανών θεωρείται εκ των προτέρων απολύτως βέβαιη, για τους εξής λόγους:

   Πρώτον, είναι γνωστό πως το προσδόκιμο επιβίωσης στις χώρες που βίωσαν μεγάλες περιόδους κρίσης και ύφεσης (π.χ. Ρωσία της δεκαετίας του ‘90, Αργεντινή των αρχών του αιώνα μας κ.ά.) μειώνεται κατά δέκα περίπου χρόνια. Οπότε, ένας άνδρας που στην Ελλάδα αναμενόταν να ζήσει κατά μέσο όρο εβδομήντα έξι χρόνια, θα ζει εξήντα έξι, μη προλαβαίνοντας να κόψει επιτυχώς το νήμα του εργάσιμου βίου του, ώστε να κερδίσει το δικαίωμα συνταξιοδότησης. Αντιστοίχως, μια γυναίκα η οποία ευελπιστούσε στατιστικώς να φτάσει στα ογδόντα και κάτι χρόνια θα αποχωρεί από τον μάταιο τούτο κόσμο γύρω στα εβδομήντα, δικαιούμενη να λάβει τις συντάξεις τριών και μόνον ετών, τουτέστιν τριάντα έξι μηνών.

   Δεύτερον, ακόμη και αν ο άνδρας καταφέρει να υπερβεί ανεπαισθήτως το προσδόκιμο και να ζήσει, ας πούμε, μέχρι τα εξήντα οκτώ, το κράτος δεν θα επιβαρυνθεί με τις συντάξεις των ελάχιστων μηνών που μεσολάβησαν από τη συνταξιοδότηση μέχρι και την τελετουργική καταβύθισή του στο σκωληκοκοκρατούμενο υπέδαφος, καθώς το διάστημα ανάμεσα στην αίτηση για συνταξιοδότηση και την έναρξη των πληρωμών από το ασφαλιστικό ταμείο υπερβαίνει συνήθως το ένα έτος -στο ΙΚΑ, λόγου χάριν, έχει φτάσει ήδη τους δεκαέξι μήνες και η περαιτέρω «επιμήκυνση» θεωρείται σίγουρη. Οπότε ο δικαιούχος θα έχει ήδη απαγκιστρωθεί (όπως θα το διατύπωνε και ο κομιλφό πολιτικός ηγέτης κύριος Φώτης Κουβελτζαφέρης) από τον μάταιο τούτο κόσμο, τέσσερις μόλις μήνες προτού λάβει την πολυπόθητη πρώτη (και ελαφρότατη από την άποψη της περιεκτικότητας σε νευρώνια και νευρωλεπτά) επιταγή.

   Τρίτον, ακόμη και αν κάποιος ή κάποια έχει την τύχη να ξεπεράσει κατά πολύ το προσδόκιμο επιβίωσης, ενδέχεται να μην πάρει ποτέ σύνταξη, καθώς, λόγω ανεξέλεγκτης διόγκωσης της ανεργίας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμπληρώσει τα 20 χρόνια εργασίας που προβλέπονται από την απαίτηση της τερατόικας (έναντι 15 που απαιτούνται σήμερα), όχι μόνο στα απαιτούμενα εξήντα εφτά αλλά ακόμη και στα εβδομήντα εφτά του χρόνια (τα οποία, με βάση το νέο προσδόκιμο θα τον καθιστούν οιονεί αιωνόβιο).

   Οπότε, τα ελάχιστα εναπομείναντα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων θα μπορέσουν επιτέλους να κινηθούν προς πλέον υπεύθυνους και αναγκαίους προσανατολισμούς, όπως αυτός της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων και της συμφέρουσας επανεπένδυσης σε δομημένα, κουρεμένα και ξυρισμένα κρατικά ομόλογα.

Υ.Γ. 1 Το γεγονός ότι ο προαναφερθείς στατιστικός μέσος όρος, ο αναφερόμενος στο πόσο, περίπου, αναμένεται να ζήσουμε, χαρακτηρίζεται προσδόκιμο «επιβίωσης» και όχι «ζωής», αποδεικνύεται, εν τέλει, απολύτως σοφόν και εξόχως σαφές.

Υ.Γ. 2 Για την αντιμετώπιση των αναπόφευκτων εξαιρέσεων στο προσδόκιμο, μια άκρως συμφέρουσα για τη δημοσιονομική εξυγίανση λύση θα ήταν η επιβάρυνση του απροσδοκήτως επιβιώνοντος φυσικού προσώπου με ειδικό τέλος υπερημερίας, ίσο με το 80% του συνολικού ποσού της σύνταξης.