Θέλουμε τους συμμαθητές μας πίσω

Τον τελευταίο καιρό εκκενώνονται καταλήψεις προσφύγων με αποτέλεσμα τα παιδιά που μένουν σε αυτές να χάνουν και τη λίγη κανονικότητα που βίωναν και να στερούνται το σχολείο τους. Ενώνουμε τη φωνή μας με εκείνη των δασκάλων τους και των συλλόγων γονέων του 35ου, 36ου [Πρόεδρος Συλλόγου γονέων 36ου Δημοτικού στο News 24/7: Η απομάκρυνση των προσφυγόπουλων είναι μορφή έμμεσης βίας και 14ου [ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ 5ΟΥ] σχολείων της γειτονιάς μας και φωνάζουμε "ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ" 

Καλούμε σε συζήτηση για το θέμα μετά την προβολή της ταινίας του Ρομάν Γκουπίλ "Ψηλά τα χέρια" που εξιστορεί έναν παρόμοιο αγώνα στη Γαλλία. 

Παρασκευή 4/10 στις 7.30 στο Πάρκο Ναυαρίνου

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Πρόεδρος Συλλόγου γονέων 36ου Δημοτικού στο News 24/7: Η απομάκρυνση των προσφυγόπουλων είναι μορφή έμμεσης βίαςΦωτογραφία αρχείου EUROKINISSI

Η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 36ου Δημοτικού Σχολείου, Χρυσούλα Παπαγεωργίου μιλά στο News24/7 για την κοινή ανακοίνωση του 35ου και του 36ου υπέρ των προσφυγόπουλων και το πλήγμα που επιφέρει η απομάκρυνσή τους από τη σχολική κοινότητα.

Νίκος Γιαννόπουλος

24 Σεπτεμβρίου 2019 20:26

Ηταν πραγματικά μία πολύ ευχάριστη εξέλιξη. Οι σύλλογοι γονέων του 35ου και του 36ου δημοτικών σχολείων Αθηνών όχι μόνο διαφώνησαν με την απότομη απομάκρυνση των προσφυγόπουλων από τις τάξεις αλλά δημοσιοποίησαν την κάθετα διαφορετική στάση τους με μία έξοχη ανακοίνωση.

"Τα παιδιά αυτά ήταν μέλη της σχολικής κοινότητας και συμμαθητές των δικών μας παιδιών" αναφέρει εύλογα στο News 24/7 η πρόεδρος του συλλόγου γονέων του 36ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, Χρυσούλα Παπαγεωργίου.

"Κρίναμε λοιπόν ότι κάποιος έπρεπε να μιλήσει για αυτά τα παιδιά και αυτοί οι κάποιοι είμαστε εμείς, τα παιδιά και οι γονείς τους". Η κ. Παπαγεωργίου αναφέρει ότι ουδείς αρμόδιος επικοινώνησε μαζί τους για να τους πληροφορήσει για το που θα πάνε σχολείο αυτά τα παιδιά αλλά "δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει κρατική μέριμνα για τη συνέχεια της φοίτησής τους. Είναι πραγματικά κρίμα γιατί τα παιδιά είχαν αρχίσει να ενσωματώνονται, να μιλάνε κανονικά τη γλώσσα, να προσαρμόζονται πλήρως. Τώρα δεν ξέρουμε καν αν θα συνεχίσουν".

Τα υπόλοιπα παιδιά στενοχωρήθηκαν με το άδοξο τέλος που είχε η φοίτηση των συμμαθητών τους στο σχολείο: "Φανταστείτε να λες με τα άλλα παιδιά για το πρωί και μετά για κάποιο λόγο αυτά να εξαφανίζονται. Είναι μία μορφή έμμεσης βίας. Προφανώς τα δικά μας παιδιά στενοχωρήθηκαν με τη συγκεκριμένη εξέλιξη".

Η κοινή ανακοίνωση των δύο σχολείων

"Τις τελευταίες μέρες εκκενώνονται κτίρια του κέντρου της Αθήνας στα οποία είχαν βρει στέγη πρόσφυγες, περιμένοντας ποιος νόμος, ποια κυβέρνηση, ποια γραφειοκρατία θα προχωρήσει τις διαδικασίες ασύλου. Τα παιδιά τους γράφτηκαν στα σχολεία του κέντρου της Αθήνας, προσπαθώντας να ενταχθούν, να μάθουν τη γλώσσα, να αποκτήσει η ζωή τους μια κανονικότητα έστω και υπό αυτές τις συνθήκες.

Και ενώ η πολιτεία είναι αυτή που θα έπρεπε να εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά την εγγραφή και φοίτησή τους στο σχολείο, σεβόμενη ακόμα και τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, είναι εκείνη που τους τη στερεί με τον πιο βίαιο τρόπο, που τα ωθεί στο περιθώριο, δε σέβεται τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, δε σέβεται την ύπαρξή τους. Γιατί η σχολική χρονιά έχει αρχίσει και τα παιδιά απομακρύνονται από τα σχολεία τους, χωρίς καμία ειδοποίηση, χωρίς καν να τους εξασφαλίζεται η εγγραφή και η μεταφορά τους σε άλλα σχολικά περιβάλλοντα.

Θέλουμε τους συμμαθητές των παιδιών μας πίσω. Γιατί είναι υποχρέωσή όλων μας να εξασφαλιστεί επιτέλους για αυτούς ένα ασφαλές περιβάλλον. Γιατί χάρη σε αυτούς πολλά από τα σχολεία του κέντρου έμειναν ανοιχτά. Γιατί δεν είναι δυνατόν πολιτικά παιχνίδια να παίζονται πάνω στις πλάτες παιδιών και κατατρεγμένων ανθρώπων".

Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων 14ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών "Δημήτρης Πικιώνης" 

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ 5ΟΥ

25/9/2019

Άδεια η παιδική χαρά το απόγευμα της Δευτέρας. Όλοι γνωρίζαμε τι έγινε, κάποιοι ήμασταν εκεί το πρωί αποχαιρετώντας, πίσω από τα τζάμια των πούλμαν, ανθρώπους που αγαπήσαμε. Γνωρίζαμε κι όμως άθελα μας το βλέμμα πήγαινε συνέχεια εκεί, στο μονοπάτι που οδηγεί από τη Μερλιέ προς τα πάνω, περιμένοντας να δούμε τους φίλους μας από το 5ο να έρθουν, όπως κάθε απόγευμα. Το γέλιο τους κατέκλυζε την παιδική χαρά θυμίζοντάς μας τι σημαίνει να είσαι παιδί, να ζεις τη στιγμή. Κάθε απόγευμα παιχνίδι μαζί. Στα αγγλικά, στα ελληνικά, στα αραβικά, στα φαρσί, μαζί. 

Ανάμεσά τους εκείνη η υπέροχη μαμά που κάθε απόγευμα συνόδευε 5-6 πιτσιρίκια, έβγαζε ένα πακέτο μπισκότα μιράντα και μας κερνούσε όλους. Το πανέμορφο κορίτσι με τη μωβ μαντήλα που καθόταν στη κούνια με τις ώρες και το θλιμμένο βλέμμα της κοίταζε πέρα μακριά σ'έναν άλλο τόπο. Τα δυο αδέρφια που αγαπούσαν το Ρονάλντο και τον Σπάιντερμαν. Ο πιτσιρικάς που του δώσαμε παπούτσια και μας γέμισε μπαλόνια κι εκείνος που έβαλε τα κλάματα όταν του δόθηκε ένα πατίνι. Ο γλυκός έφηβος που προσφέρθηκε να σηκώσει τις σακούλες μιας ηλικιωμένης κυρίας στις ανηφόρες του Λυκαβηττού. Κι εκείνα τα παιδιά που σηκώσαν ένα τρίχρονο που έπεσε ενώ η μαμά δε κοιτούσε και μας το έφεραν προστατευμένο σε μια τεράστια αγκαλιά. Τα παιδιά "που ήρθαν από τον πόλεμο με τις βάρκες, μαμά" μας έδιναν κάθε μέρα μαθήματα ζωής. 

Αυτοί ήταν οι κάτοικοι της κατάληψης του 5ου, στο οποίο βρήκαν τη στέγη (προσωρινή και σίγουρα όχι ιδανική) που δε μπορούσε να τους παρέχει το κράτος. Το δε κτίριο, παρέμενε εγκαταλελειμένο επί χρόνια, αφημένο στην τύχη του να καταρρέει. Η κατάληψη του έδωσε ζωή, η γειτονιά τη στήριξε, αποδεικνύοντας πως και διάθεση και δυνατότητα συνύπαρξης υπάρχει. Τα παιδιά γράφτηκαν σε σχολεία της ευρύτερης περιοχής, έμαθαν ελληνικά και αγγλικά και διαμόρφωσαν παρέες με παιδιά της γειτονιάς. Απέκτησαν μια ρουτίνα και μια κανονικότητα, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Η βίαιη εκκένωση της κατάληψης απομάκρυνε τα παιδιά αυτά και τις οικογένειές τους από τα σχολεία τους, από τη γειτονιά τους, από τους φίλους τους, από απαραίτητες κοινωνικές και ιατρικές υπηρεσίες, διακόπτοντας βίαια την πορεία ένταξής τους και τραυματίζοντάς τα ψυχικά γι άλλη μια φορά. Η απομόνωσή τους σε πρόχειρους καταυλισμούς εκτός κοινωνικού ιστού συνιστά κατάφωρη παραβίαση των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν προσφέρει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από εκείνες της κατάληψης.

Στο όνομα μια αόριστης ανομίας το κράτος εκκενώνει τις καταλήψεις με περισσή υποκρισία, αφήνοντας πρεζέμπορους και μαφίες της νύχτας να αλωνίζουν ελεύθερα. Κόπτονται ξαφνικά για τα κτίρια (που το ίδιο το κράτος εγκατέλειψε) όταν τα υπό λειτουργία σχολικά κτίρια της περιοχής καταρρέουν από την έλλειψη συντήρησης. 

Ενώνουμε τις φωνές μας με τους Συλλόγους Γονέων του 35ου και του 36ου και φωνάζουμε μαζί πως θέλουμε τους φίλους μας πίσω! 

Το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων του 14ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών