TINA is back?

της Τόνιας Κατερίνη από εδώ

Όσες και όσοι από τους ανθρώπους της γενιάς μου είχαμε την τύχη να ζήσουμε μέσα σε οικογένειες που βίωσαν την ανάταση της Αντίστασης και την ήττα της Βάρκιζας, αλλά διατήρησαν την διαυγή σκέψη, μεγαλώσαμε μέσα σε μια δημιουργική θλίψη. Για εξήντα χρόνια επανέρχονταν σε μικρούς οι μεγαλύτερους κύκλους τα δεδομένα που συνηγορούσαν σε ένα βαθύ σκεπτικισμό για την ύπαρξη μιας κοινωνικά προσαναντολισμένης εναλλακτικής πολιτικής. Το μετεμφυλιακό κράτος, με τον καθολικό αντικομμουνισμό, συνομιλούσε με τα σταλινικά εγκλήματα. Η αποσταλινοποίηση και η ανάδυση του Ευρωκομμουνιστικού προσανατολισμού, θόλωσαν μέσα στον “Ιστορικό Συμβιβασμό” . Η επταετία της χούντας διέλυσε κάθε κοινωνική συνοχή και εκπαίδευσε την πλειοψηφία των ανθρώπων σε τεχνικές σιωπηλής επιβίωσης. Η “ανολοκλήρωτη” μεταπολίτευση δεν βρήκε την ολοκλήρωσή της στην στιγμιαία ανάκαμψη ελπίδας για ένα κοινωνικό μετασχηματισμό που γέννησε η ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και συνετρίβει στην ξέρα του βρώμικου '89.

Η ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης αφήγησης υπήρξε καθολική και παρά την κατά περιόδους ανάπτυξη μικρότερων ή μεγαλύτερων κινημάτων, η αριστερά (και εδώ δεν συμπεριλαμβάνω το ΚΚΕ που θα το αναζητήσουμε στα Παραρτήματα της ιστορίας) δεν κατάφερε να αρθρώσει πειστικό λόγο για την ύπαρξη και τη δυνατότητα ενός εναλλακτικού σχεδίου, ούτε να αποτελέσει πραγματικό εκφραστή των περισσότερο οργανωμένων και κινητοποιημένων κοινωνικών δυνάμεων. Το κίνημα της νεολαίας παρά τις σημαντικές αγωνιστικές του στιγμές παρέμεινε τραγικά μειοψηφικό, ενώ το εργατικό κίνημα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα φράγματα των οργανωμένων συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών.

Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια διατηρήθηκαν εστίες πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού με αναφορές στα παγκόσμια κινήματα και τις θεωρητικές αναζητήσεις που ενέπνευσαν και εμπνεύστηκαν απ' αυτά. Η οραματική σύλληψη ενός άλλου κόσμου με ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη υπήρξε πάντα εδώ, ο εφιάλτης κάθε κήρυκα του εφικτού.

Η τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα έδειξε να αναδύονται νέες κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές. Με την κατάρρευση του success story της των Ολυμπιακών Αγώνων και την σταδιακή μετάβαση της οικονομίας σε υφεσιακή κατάσταση, με την ανάπτυξη της καταστολής ως βασικού εργαλείου κοινωνικού ελέγχου, η εξέγερση της νεολαία το 2008 βρήκε τη δική μας αριστερά με ανοιχτά αυτιά και και ανάλογα πολιτικά ανακλαστικά. Η κρίση του 2010 που αναγνωρίστηκε από την πλειοψηφία του ριζοσπαστικού κόσμου ως μια κρίση συστημική, έθεσε στο κέντρο της συζήτησης την αναζήτηση με όρους επείγοντος, αλλά και τη δυνατότητα μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας. Όσα επακολούθησαν από τις πλατείες του 2011 και την ανάπτυξη ενός πολύμορφου κοινωνικού κινήματος αντίστασης και αλληλεγγύης, με την δυναμική ανάδειξη του ΣΥΡΖΑ ως κύριου εκφραστή του κοινωνικού ριζοσπαστισμού και την πολιτική κεφαλαιοποίηση με αποκορύφωμα την ανάληψη της κυβέρνησης στην αρχή του 2015, έθεσαν πλέον το ζήτημα μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, απέναντι στην κυρίαρχη στρατηγική των πολιτικών λιτότητας όχι ως ζήτημα μιας άλλης αφήγησης αλλά ως πολιτικό σχέδιο.

Σ' αυτό το πλαίσιο είδαμε το κίνημα αλληλεγγύης να ωριμάζει χτίζοντας βήμα -βήμα εργαλεία και υλοποιώντας δράσεις θωράκισης της κοινωνίας απέναντι στην φτώχεια με την παράλληλη ενδυνάμωση της δημοκρατίας και της αμοιβαιότητας, κατακτώντας βούληση και αυτοπεποίθηση για την υπεράσπιση του άλλου σχεδίου. Στα τελευταία αυτά χρόνια , μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, χιλιάδες γυναίκες και άνδρες συλλογικά και ατομικά απέκτησαν εμπειρίες, γνώσεις, κοινωνική χειραφέτηση.

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 που ο Αλαίν Μπαντιού χαρακτήρισε Συμβάν, έχει υποστεί πλείστες όσες ερμηνείες. Κι όσο κι αν είναι εύλογη η προσπάθεια πολιτικής αξιοποίησης του αποτελέσματος κατά το δοκούν, την 5η Ιουλίου μέσα σε ένα όργιο καταστροφολογίας σχεδόν τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας αντιμετώπισαν το φόβο και δήλωσαν ότι θέλουν μία άλλη πολιτική.

Οι εξελίξεις των επόμενων ημερών και μέχρι σήμερα, με την επιλογή της συμφωνίας σε ένα τρίτο μνημονιακό πλαίσιο με βασικό επιχείρημα ότι δεν είμαστε έτοιμοι ως χώρα και ως κοινωνία για ένα grexit μας γυρνάει 60 χρόνια πίσω. Μας γυρνάει εκεί που στο συλλογικό ασυνείδητο της αριστεράς ενεγράφη ανεξίτηλα η ήττα. Η ευθύνη μας είναι Ιστορική και οφείλουμε να απαντήσουμε άμεσα με συλλογικές πολιτικές διαδικασίες και κινήσεις που θα δίνουν ξανά την ελπίδα και θα εντάσσονται στο σχέδιο για μια άλλη κοινωνία.

Σ’ αυτό το εγχείρημα θα μετρηθεί η συνοχή και η πολιτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτείται η μέγιστη δυνατή συστράτευση. Γυναίκες και άνδρες, εργαζόμενοι και άνεργοι, νέοι και ηλικιωμένοι, όλοι και όλες εκείνοι/ες που δεν φοβούνται ή δεν έχουν τίποτα να χάσουν.