Του Δημήτρη Μητρόπουλου από εδώ
1. Είναι σαφές ότι η αντιμνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διαπραγματεύτηκε σκληρά αλλά τελικά συνεχίζει το μνημόνιο υπό γερμανική επιτήρηση. Με μικρές βελτιώσεις, με μέτρα σαφώς διαφορετικά από αυτά του mailΧαρδούβελλη αλλά τελικά, στη βουλή, οι αριστεροί και οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί βουλευτές θα καλεστούν να ψηφίσουν την παράταση του μνημονίου. Τα υπόλοιπα τερτίπια της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς.
1. Είναι σαφές ότι η αντιμνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διαπραγματεύτηκε σκληρά αλλά τελικά συνεχίζει το μνημόνιο υπό γερμανική επιτήρηση. Με μικρές βελτιώσεις, με μέτρα σαφώς διαφορετικά από αυτά του mailΧαρδούβελλη αλλά τελικά, στη βουλή, οι αριστεροί και οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί βουλευτές θα καλεστούν να ψηφίσουν την παράταση του μνημονίου. Τα υπόλοιπα τερτίπια της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς.
2. Η κυβέρνηση είχε πει πολλά ψέμματα προεκλογικά για να πάρει
την εξουσία. Για να καθησυχάσει τους ψηφοφόρους. Ότι θα καταργήσει τα
μνημόνια και τη λιτότητα, ότι με απόψεις και επιχειρήματα η Ευρώπη θα
αλλάξει, ότι είναι διαφορετικό πράγμα η δανειακή σύμβαση από το
μνημόνιο, ότι τα ευρωπαϊκά ταμεία θα χρηματοδοτήσουν ένα πρόγραμμα με το
οποίο διαφωνούν. Όλα αυτά κατέρρευσαν.
3. Ποιος θυμάται τη σταδιακή απαγκίστρωση από τα μνημόνια του
Κουβέλη; Η κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, με βάση τη
στρατηγική της για πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη. Μέρκελ-Σαμαράς της
την είχαν στημένη με βάση τη λήξη της προηγούμενης παράτασης στις 28
Φεβρουαρίου. Ο ένας δρόμος που είχε η κυβέρνηση ήταν να πάει σε ρήξη, να
σταματήσει να πληρώνει το χρέος, να εκδόσει δικό της νόμισμα, να θέσει
έλεγχο στις κινήσεις κεφαλαίων, να εθνικοποιήσει τις τράπεζες και να
τραβήξει μια διαφορετική πορεία. Ο άλλος ήταν αυτός που έκανε. Να
ζητήσει παράταση του μνημονίου για να συνεχίζει να ρέει η χρηματοδότηση,
ώστε να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες κι αυτή μαζί.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ψέματα συνειδητά επί τρία χρόνια για τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης και ανατροπής της λιτότητας εντός της ευρωζώνης. Μετεκλογικά συνεχίζει στον ίδιο δρόμο. Από τη μια προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά την παράταση του μνημονίου. Από την άλλη επιχειρεί να τη βαφτίσει νίκη. Όμως η αριστερή πολιτική που προσπαθεί υποτίθεται να επανανοηματοδοτήσει την πολιτική σαν προσπάθεια αλλαγής της ζωής δεν είναι προσπάθεια γαντζώματος στην εξουσία με κάθε μέσο. Κάτι τέτοιο αποτελεί αρνητική παρακαταθήκη και δυσοίωνο σημάδι για το μέλλον. Θα ήταν πιο έντιμο η κυβέρνηση Τσίπρα να αναγνωρίσει ότι υπογράφει παράταση μνημονίου για να μην πνιγεί χρηματοδοτικά από τις σημερινές ανοησίες για επιτυχία και νίκη που περιφέρει. Αν η συγκεκριμένη συμφωνία είναι επιτυχία, τι να πει και ο Γ. Παπανδρέου όταν ακριβώς με αυτήν την επιχειρηματολογία, ψήφισε το πρώτο μνημόνιο έχοντας 10% έλλειμα (και όχι πρωτογενές πλεόνασμα όπως η σημερινή κυβέρνηση) και διακινδυνεύοντας όντως την πληρωμή μισθών και συντάξεων;
5. Υποτίθεται η λογική της κυβέρνησης είναι η εξής: Επιδιώκω διαπραγμάτευση μιας νέας δανειακής σύμβασης με ανάπτυξη και χωρίς λιτότητα. Για να το κάνω αυτό θέλω χρόνο για να κάνω συμμαχίες με άλλους λαούς και κυβερνήσεις. Για να αγοράσω αυτό το χρόνο θα παρατείνω το μνημόνιο αλλά θα προσπαθήσω να το διαχειριστώ επικοινωνιακά μέσω μιας σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, για να έχω μαζί μου το λαό. Αυτή φαίνεται να είναι και η τελευταία (;) «κόκκινη γραμμή». Και για το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύει ότι πιθανά να πάρει, μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια, σε 3-4 μήνες μια μικρή χαλάρωση της λιτότητας, αλλά και για εκείνο το τμήμα που επιμένει να παραμυθιάζεται ότι η φύση της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ οδηγεί αντικειμενικά σε ρήξη και άρα τώρα κάναμε 2 βήματα πίσω για να πάρουμε φόρα σε 4 μήνες. Για μια σχεδιασμένη ρήξη, σύμφωνα με αυτήν την αφήγηση, αφού κι ο λαός θα καταλάβει από την πείρα του ότι μέσα στα στενά όρια των δανειακών συμβάσεων και της ευρωζώνης, είναι μικρά τα περιθώρια μιας διαφορετικής πολιτικής.
6. Η παραπάνω λογική έχει προβλήματα και στις δύο εκδοχές. Αν πετύχουμε μια νέα συμφωνία με μικρή χαλάρωση της λιτότητας σε 4 μήνες (πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο με βάση την πρόσφατη εμπειρία), αυτή δε θα είναι παρά... εμπέδωση της λιτότητας και της χρεοκρατίας. Με την έννοια ότι σε ένα σπίτι μισογκρεμισμένο το να περνάμε μεντεσέδες δεν έχει και πολύ αξία. Η δεύτερη εκδοχή, ας πούμε της αριστερής πλατφόρμας, χρόνο το χρόνο, μήνα το μήνα οδηγεί στα σημερινά αδιέξοδα. Από το έξω από το ευρώ, περάσαμε στο καμία θυσία στο ευρώ, μετά περάσαμε στο κόκκινη γραμμή η απαρέγκλιτη και μονομερής εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ως απαρχή της «αναπόφευκτης σύγκρουσης», για να φτάσουμε σήμερα στην ψήφιση της παράτασης του μνημονίου και θάψιμο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης «για να πάρουμε χρόνο». Και μεθαύριο το διακύβευμα μπορεί να έχει πέσει ακόμα... πιο χαμηλά. Το πρόβλημα αυτής της λογικής είναι ότι οι ρήξεις δε γίνονται μόνες τους, αλλά από πολιτικά (μέτωπα, κόμματα) και κοινωνικά υποκείμενα (οργανωμένος λαός) και χρειάζονται προετοιμασία. Για να επέλθει ρήξη σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να υπάρχει ως ενδεχόμενο. Όμως ο Α. Τσίπρας διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι δεν υφίσταται σχέδιο Β και ότι εγγυάται για την παραμονή μας στο ευρώ. Αλλά το διαβεβαίωσε και μετεκλογικά. Με την επιλογή στελεχών και προσώπων του παλιού πολιτικού συστήματος σε καίριες θέσεις (ΠτΔ, τράπεζες, μυστικές υπηρεσίες, Υπουργείο Οικονομικών) σε πρόσωπα και στελέχη δοκιμασμένα δεκαετίες τώρα για την πίστη τους στο ευρωπαίκό πλαίσιο. Συμπερασματικά η τακτική «αγοράζω χρόνο κι ας πληρώνω ακριβά μέσω παράτασης του μνημονίου» έχει νόημα μόνο αν προετοιμάζεσαι συνειδητά ως κυβέρνηση και ως λαός για τη ρήξη. Αλήθεια τι θα έχει αλλάξει σε 4 μήνες σε σχέση με σήμερα; Η λαική υποστήριξη που ήταν στο 80% όσο έλεγε όχι η κυβέρνηση και τώρα έχει σπείρει την αμηχανία και την παθητικότητα; Η μετεκλογική αποδιοργάνωση της δεξιάς; Η τυχόν αποφυλάκιση της ναζιστικής ακροδεξιάς; Η τεχνική προετοιμασία της κυβέρνησης; Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη; Οι εκλογές σε Ισπανία και Ιρλανδία που έτσι κι αλλιώς θα γίνουν μετά την υπογραφή της νέας δανειακής συμφωνίας τον Ιούνιο; Η ευφορία που θα φέρει η αναιμική ανάπτυξη (δεδομένη και επί Σαμαρά); Καμία πειστική απάντηση.
7. Το ζήτημα «ευρωζώνη» ως κορωνίδα της απώλειας της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας, αποδεικνύεται η λύδια λίθος, το υπερόπλο των δανειστών, ο φόβος των μαζών, αλλά και το κλειδί για μια πορεία ανατροπής της υπάρχουσας πολιτικής. Οι εξυπνάδες ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα νόμισμα, ότι τον εργάτη δεν τον αφορά αν θα πληρώνεται σε δραχμές ή σε ευρώ ή ότι είναι οικονομισμός το να τίθεται το θέμα του ευρώ και ότι το σημαντικό ζήτημα είναι το πολιτικό σύστημα ήταν απλά εξυπνάδες και αέρας κοπανιστός. Η λογική αυτή διαψεύστηκε. Η συγκεκριμένη στρατηγική, να αθωώνεται δηλαδή το ευρωσύστημα για τη μνημονιακή καταστροφή και να ανακηρύσσεται η δυνατότητα και άλλου δρόμου μέσα στην Ευρωζώνη, αρκεί να υπάρχει «πραγματική διαπραγμάτευση», χρεοκόπησε παταγωδώς. Χωρίς προετοιμασία για ρήξη με την ευρωζώνη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την πρωτοφανή αρχική της φόρα και στήριξη, μέσα σε ένα μόλις μήνα προχωράει σε συνθηκολόγηση και με το εγχώριο πολιτικό σύστημα (ας δει κανείς τη χαρά των ΜΜΕ το βράδυ της συμφωνίας) και με το διεθνές σύστημα... Το ευρώ είναι το κεντρικό θέμα. Όχι ως λύση, αλλά ως αφετηρία για μια λύση.
8. Το επόμενο διάστημα θα έχουμε διαρκώς αψιμαχίες της κυβέρνησης με τους δανειστές. Η κυβέρνηση είναι φυσιολογικό να προτείνει μέτρα, μέσα στα πλαίσια της επιτήρησης που υπέγραψε, που δε θα αρέσουν στους δανειστές. Οι δανειστές από την άλλη θα απειλούν με το μαρτύριο των δόσεων και της χρηματοδότησης και θα ζητούν μέτρα λιτότητας. Θα οδηγηθούν οι αψιμαχίες σε ρήξη; Ήδη κάποιοι συσχετισμοί είναι κλειδωμένοι υπέρ της ενσωμάτωσης και όχι της ρήξης. Όμως η Γερμανία γι’ αυτό ακριβώς αγόρασε χρόνο. Για να αποφασίσει τι θα κάνει με το πειραματόζωο. Και να δει πως θα αντιδράσει ως τότε. Από αυτή τη σκοπιά η ρήξη δεν αποκλείεται. Με πρωτοβουλία της Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης όμως. Πράγμα εντελώς διαφορετικό από το να γίνει με πρωτοβουλία της χώρας μας και με το λαό ενωμένο.
9. Το βασικό για το επόμενο διάστημα είναι να μην πετάξει η αριστερά και οι αριστεροί τη μπάλα στην εξέδρα. Με σκιαμαχίες για τη διαφθορά, για τη φοροδιαφυγή, για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους, για το κτηματολόγιο. Όχι ότι δεν αφορούν ζητήματα που πρέπει να αλλάξουν. Αλλα είναι η εξέδρα. Το γήπεδο είναι ποιος καθορίζει τις πολιτικές στην Ελλάδα (το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες ή η Αθήνα;), προς όφελος ποιων τάξεων και τι εργαλεία έχει ο καθένας. Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έχουν το χρέος και το ευρώ. Αυτό είναι το γήπεδο. Αν οι αλλαγές αυτές προσφερθούν ως τα καθρεφτάκια για να συνηθίσουμε στα μνημόνια και τη χρεοκρατία και για να αποφευχθεί η ρήξη, θα είναι απλά άλλο ένα κακό σημάδι ότι η αριστερά συνεχίζει και κάνει πολιτική όπως οι προηγούμενοι. Με μπόλικη επικοινωνιακή διαχείριση και δούλεμα.
10. Στην Ελλάδα υπάρχει μια αριστερά που δηλώνει αντιΕΕ. Και αυτό είναι θετικό, ειδικά με το ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ που αναπτύχθηκε. Η οποία όμως, τα προηγούμενα 4 χρόνια, απέτυχε παταγωδώς, χαμένη στη μετάφραση. Την ίδια στιγμή που οι θέσεις της επιβεβαιώνονται και θα επιβεβαιώνονται για τους επόμενους 4 μήνες. Αλλά η επιβεβαίωση δε λέει και πολλά. Η αντιμετωπική-αντιενωτική πολιτική, η γενικολογία και η έλλειψη σοβαρότητας στο πρόγραμμα, η απουσία έγκαιρων πρωτοβουλιών, ο σεχταρισμός σε μορφή και περιεχόμενο είναι κάποιες από τις αιτίες της στασιμότητας της. Με αυτές τις ασθένειες θα πρέπει να αναμετρηθεί για να προσφέρει υπηρεσίες το επόμενο διάστημα στην αντίσταση του ελληνικού λαού, απέναντι στα τελεσίγραφα της Ε.Ε. Γιατί σε αυτήν την αριστερά, δεν υπάρχει άλλη πολυτέλεια χρόνου.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ψέματα συνειδητά επί τρία χρόνια για τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης και ανατροπής της λιτότητας εντός της ευρωζώνης. Μετεκλογικά συνεχίζει στον ίδιο δρόμο. Από τη μια προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά την παράταση του μνημονίου. Από την άλλη επιχειρεί να τη βαφτίσει νίκη. Όμως η αριστερή πολιτική που προσπαθεί υποτίθεται να επανανοηματοδοτήσει την πολιτική σαν προσπάθεια αλλαγής της ζωής δεν είναι προσπάθεια γαντζώματος στην εξουσία με κάθε μέσο. Κάτι τέτοιο αποτελεί αρνητική παρακαταθήκη και δυσοίωνο σημάδι για το μέλλον. Θα ήταν πιο έντιμο η κυβέρνηση Τσίπρα να αναγνωρίσει ότι υπογράφει παράταση μνημονίου για να μην πνιγεί χρηματοδοτικά από τις σημερινές ανοησίες για επιτυχία και νίκη που περιφέρει. Αν η συγκεκριμένη συμφωνία είναι επιτυχία, τι να πει και ο Γ. Παπανδρέου όταν ακριβώς με αυτήν την επιχειρηματολογία, ψήφισε το πρώτο μνημόνιο έχοντας 10% έλλειμα (και όχι πρωτογενές πλεόνασμα όπως η σημερινή κυβέρνηση) και διακινδυνεύοντας όντως την πληρωμή μισθών και συντάξεων;
5. Υποτίθεται η λογική της κυβέρνησης είναι η εξής: Επιδιώκω διαπραγμάτευση μιας νέας δανειακής σύμβασης με ανάπτυξη και χωρίς λιτότητα. Για να το κάνω αυτό θέλω χρόνο για να κάνω συμμαχίες με άλλους λαούς και κυβερνήσεις. Για να αγοράσω αυτό το χρόνο θα παρατείνω το μνημόνιο αλλά θα προσπαθήσω να το διαχειριστώ επικοινωνιακά μέσω μιας σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, για να έχω μαζί μου το λαό. Αυτή φαίνεται να είναι και η τελευταία (;) «κόκκινη γραμμή». Και για το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύει ότι πιθανά να πάρει, μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια, σε 3-4 μήνες μια μικρή χαλάρωση της λιτότητας, αλλά και για εκείνο το τμήμα που επιμένει να παραμυθιάζεται ότι η φύση της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ οδηγεί αντικειμενικά σε ρήξη και άρα τώρα κάναμε 2 βήματα πίσω για να πάρουμε φόρα σε 4 μήνες. Για μια σχεδιασμένη ρήξη, σύμφωνα με αυτήν την αφήγηση, αφού κι ο λαός θα καταλάβει από την πείρα του ότι μέσα στα στενά όρια των δανειακών συμβάσεων και της ευρωζώνης, είναι μικρά τα περιθώρια μιας διαφορετικής πολιτικής.
6. Η παραπάνω λογική έχει προβλήματα και στις δύο εκδοχές. Αν πετύχουμε μια νέα συμφωνία με μικρή χαλάρωση της λιτότητας σε 4 μήνες (πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο με βάση την πρόσφατη εμπειρία), αυτή δε θα είναι παρά... εμπέδωση της λιτότητας και της χρεοκρατίας. Με την έννοια ότι σε ένα σπίτι μισογκρεμισμένο το να περνάμε μεντεσέδες δεν έχει και πολύ αξία. Η δεύτερη εκδοχή, ας πούμε της αριστερής πλατφόρμας, χρόνο το χρόνο, μήνα το μήνα οδηγεί στα σημερινά αδιέξοδα. Από το έξω από το ευρώ, περάσαμε στο καμία θυσία στο ευρώ, μετά περάσαμε στο κόκκινη γραμμή η απαρέγκλιτη και μονομερής εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ως απαρχή της «αναπόφευκτης σύγκρουσης», για να φτάσουμε σήμερα στην ψήφιση της παράτασης του μνημονίου και θάψιμο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης «για να πάρουμε χρόνο». Και μεθαύριο το διακύβευμα μπορεί να έχει πέσει ακόμα... πιο χαμηλά. Το πρόβλημα αυτής της λογικής είναι ότι οι ρήξεις δε γίνονται μόνες τους, αλλά από πολιτικά (μέτωπα, κόμματα) και κοινωνικά υποκείμενα (οργανωμένος λαός) και χρειάζονται προετοιμασία. Για να επέλθει ρήξη σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να υπάρχει ως ενδεχόμενο. Όμως ο Α. Τσίπρας διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι δεν υφίσταται σχέδιο Β και ότι εγγυάται για την παραμονή μας στο ευρώ. Αλλά το διαβεβαίωσε και μετεκλογικά. Με την επιλογή στελεχών και προσώπων του παλιού πολιτικού συστήματος σε καίριες θέσεις (ΠτΔ, τράπεζες, μυστικές υπηρεσίες, Υπουργείο Οικονομικών) σε πρόσωπα και στελέχη δοκιμασμένα δεκαετίες τώρα για την πίστη τους στο ευρωπαίκό πλαίσιο. Συμπερασματικά η τακτική «αγοράζω χρόνο κι ας πληρώνω ακριβά μέσω παράτασης του μνημονίου» έχει νόημα μόνο αν προετοιμάζεσαι συνειδητά ως κυβέρνηση και ως λαός για τη ρήξη. Αλήθεια τι θα έχει αλλάξει σε 4 μήνες σε σχέση με σήμερα; Η λαική υποστήριξη που ήταν στο 80% όσο έλεγε όχι η κυβέρνηση και τώρα έχει σπείρει την αμηχανία και την παθητικότητα; Η μετεκλογική αποδιοργάνωση της δεξιάς; Η τυχόν αποφυλάκιση της ναζιστικής ακροδεξιάς; Η τεχνική προετοιμασία της κυβέρνησης; Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη; Οι εκλογές σε Ισπανία και Ιρλανδία που έτσι κι αλλιώς θα γίνουν μετά την υπογραφή της νέας δανειακής συμφωνίας τον Ιούνιο; Η ευφορία που θα φέρει η αναιμική ανάπτυξη (δεδομένη και επί Σαμαρά); Καμία πειστική απάντηση.
7. Το ζήτημα «ευρωζώνη» ως κορωνίδα της απώλειας της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας, αποδεικνύεται η λύδια λίθος, το υπερόπλο των δανειστών, ο φόβος των μαζών, αλλά και το κλειδί για μια πορεία ανατροπής της υπάρχουσας πολιτικής. Οι εξυπνάδες ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα νόμισμα, ότι τον εργάτη δεν τον αφορά αν θα πληρώνεται σε δραχμές ή σε ευρώ ή ότι είναι οικονομισμός το να τίθεται το θέμα του ευρώ και ότι το σημαντικό ζήτημα είναι το πολιτικό σύστημα ήταν απλά εξυπνάδες και αέρας κοπανιστός. Η λογική αυτή διαψεύστηκε. Η συγκεκριμένη στρατηγική, να αθωώνεται δηλαδή το ευρωσύστημα για τη μνημονιακή καταστροφή και να ανακηρύσσεται η δυνατότητα και άλλου δρόμου μέσα στην Ευρωζώνη, αρκεί να υπάρχει «πραγματική διαπραγμάτευση», χρεοκόπησε παταγωδώς. Χωρίς προετοιμασία για ρήξη με την ευρωζώνη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την πρωτοφανή αρχική της φόρα και στήριξη, μέσα σε ένα μόλις μήνα προχωράει σε συνθηκολόγηση και με το εγχώριο πολιτικό σύστημα (ας δει κανείς τη χαρά των ΜΜΕ το βράδυ της συμφωνίας) και με το διεθνές σύστημα... Το ευρώ είναι το κεντρικό θέμα. Όχι ως λύση, αλλά ως αφετηρία για μια λύση.
8. Το επόμενο διάστημα θα έχουμε διαρκώς αψιμαχίες της κυβέρνησης με τους δανειστές. Η κυβέρνηση είναι φυσιολογικό να προτείνει μέτρα, μέσα στα πλαίσια της επιτήρησης που υπέγραψε, που δε θα αρέσουν στους δανειστές. Οι δανειστές από την άλλη θα απειλούν με το μαρτύριο των δόσεων και της χρηματοδότησης και θα ζητούν μέτρα λιτότητας. Θα οδηγηθούν οι αψιμαχίες σε ρήξη; Ήδη κάποιοι συσχετισμοί είναι κλειδωμένοι υπέρ της ενσωμάτωσης και όχι της ρήξης. Όμως η Γερμανία γι’ αυτό ακριβώς αγόρασε χρόνο. Για να αποφασίσει τι θα κάνει με το πειραματόζωο. Και να δει πως θα αντιδράσει ως τότε. Από αυτή τη σκοπιά η ρήξη δεν αποκλείεται. Με πρωτοβουλία της Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης όμως. Πράγμα εντελώς διαφορετικό από το να γίνει με πρωτοβουλία της χώρας μας και με το λαό ενωμένο.
9. Το βασικό για το επόμενο διάστημα είναι να μην πετάξει η αριστερά και οι αριστεροί τη μπάλα στην εξέδρα. Με σκιαμαχίες για τη διαφθορά, για τη φοροδιαφυγή, για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους, για το κτηματολόγιο. Όχι ότι δεν αφορούν ζητήματα που πρέπει να αλλάξουν. Αλλα είναι η εξέδρα. Το γήπεδο είναι ποιος καθορίζει τις πολιτικές στην Ελλάδα (το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες ή η Αθήνα;), προς όφελος ποιων τάξεων και τι εργαλεία έχει ο καθένας. Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έχουν το χρέος και το ευρώ. Αυτό είναι το γήπεδο. Αν οι αλλαγές αυτές προσφερθούν ως τα καθρεφτάκια για να συνηθίσουμε στα μνημόνια και τη χρεοκρατία και για να αποφευχθεί η ρήξη, θα είναι απλά άλλο ένα κακό σημάδι ότι η αριστερά συνεχίζει και κάνει πολιτική όπως οι προηγούμενοι. Με μπόλικη επικοινωνιακή διαχείριση και δούλεμα.
10. Στην Ελλάδα υπάρχει μια αριστερά που δηλώνει αντιΕΕ. Και αυτό είναι θετικό, ειδικά με το ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ που αναπτύχθηκε. Η οποία όμως, τα προηγούμενα 4 χρόνια, απέτυχε παταγωδώς, χαμένη στη μετάφραση. Την ίδια στιγμή που οι θέσεις της επιβεβαιώνονται και θα επιβεβαιώνονται για τους επόμενους 4 μήνες. Αλλά η επιβεβαίωση δε λέει και πολλά. Η αντιμετωπική-αντιενωτική πολιτική, η γενικολογία και η έλλειψη σοβαρότητας στο πρόγραμμα, η απουσία έγκαιρων πρωτοβουλιών, ο σεχταρισμός σε μορφή και περιεχόμενο είναι κάποιες από τις αιτίες της στασιμότητας της. Με αυτές τις ασθένειες θα πρέπει να αναμετρηθεί για να προσφέρει υπηρεσίες το επόμενο διάστημα στην αντίσταση του ελληνικού λαού, απέναντι στα τελεσίγραφα της Ε.Ε. Γιατί σε αυτήν την αριστερά, δεν υπάρχει άλλη πολυτέλεια χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου