Για την απεργία που δεν έγινε - για τον αγώνα που ξεκίνησε

Αναδημοσίευση από το Μέτωπο των  Κώστα Παπουλή   και  Τάσου   Σταυρόπουλου*

'' Πόδια πέτρινα  με κάλτσες άμμου''  (Paul Eluard)

1.    Όταν η κυβέρνηση  με το κλείσιμο των σχολείων αυξάνει το ωράριο των καθηγητών που σημαίνει  10.000 καθηγητές  στον αέρα, όταν ,μέσα στις διακοπές του  Πάσχα,  καταθέτει Π.Δ που σε ξεσπιτώνει όποτε θέλει, σου διαλύει την οικογένεια, σου κάνει γνωστές τις προθέσεις της ότι οι  αναπληρωτές δεν πρόκειται να ξαναβρούν δουλειά  και οι νέοι συνάδελφοι δεν πρόκειται ποτέ να προσληφθούν, γιατί αυτό επιτάσσει η τρόικα, είναι ηλίου  φαεινότερον  ότι η ευρωκίνητη   χούντα επιδιώκει τη σύγκρουση , για να συντρίψει μια για πάντα το κίνημα των καθηγητών.

2.    Τι κάνεις στη περίπτωση αυτή ως ΟΛΜΕ. Ή παραιτείσαι , γιατί κρίνεις ότι για χ λόγους  δεν μπορείς να σηκώσεις το βάρος του αγώνα, ή αποφασίζεις να δώσεις τον υπέρ πάντων αγώνα και οργανώνεις απεργία διαρκείας. Ιδιαίτερα όταν εκπροσωπείς ένα κλάδο 80.000 εργαζομένων που έχει περγαμηνές αγώνων για το δημόσιο σχολείο Ταυτόχρονα καλείς την όποια αντιπολίτευση να αναλάβει τις ευθύνες της. Αν αρνηθεί, φορτώνεται η ίδια με ένα τεράστιο πολιτικό κόστος  και ας τρέχει μετά να αποδείξει ο Τσίπρας ότι δε λειτουργεί ως μαϊντανός της τρόικας  και της τρικομματικής κυβέρνησης.

3.    Αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στον κλάδο, και εκτιμάς ότι μπροστά στην επιστράτευση  θα υπάρξει ήττα, δεν προτείνεις απεργία διαρκείας ή προτείνεις κάτι άλλο.  Αλλά, όταν βλέπεις ότι υπερψηφίζεται  μέσα σε κατάμεστες αίθουσες,   δεν επιτρέπεται μετά να ποδοπατείς τις ψήφους χιλιάδων συναδέλφων σου που αψήφησαν την προκατοβολική  επιστράτευση της κοινοβουλευτικής χούντας.

4.    Φυσικά δεν έχεις το δικαίωμα, ως  μέλος ενός ιστορικού σωματείου, να πειθαρχείς   σε κομματικές εντολές και να εκθέτεις στην κοινή γνώμη 80.000 εκπαιδευτικούς και να μην  έχουν σήμερα το ηθικό ανάστημα να κοιτάξουν ούτε τους μαθητές τους στα μάτια , ούτε τη κοινή γνώμη. Ναι την κοινή γνώμη που κάθε μέρα μπορεί να τη φτύνει ο Πρετεντέρης , η Τρέμη , ο Ευαγγελάτος, ο Πορτοσάλτε, αλλά είχε την κρυφή ελπίδα ότι η  χούντα Σαμαρά που επιστρατεύει τους καθηγητές μπορεί να σπάσει επιτέλους τα μούτρα της. Που περίμενε ότι η απεργία των καθηγητών μπορούσε να ανάψει το φιτίλι και να ανατρέψει μια κοινοβουλευτική χούντα που κυβερνά με επιτάξεις και έχει κάνει  τελευταία επίκαιρο το «ψωμί παιδεία και ελευθερία», 40 χρόνια μετά την Απριλιανή δικτατορία.

5.    Στους καθηγητές έλαχε αυτή την περίοδο να σηκώσουν το βάρος της αντίστασης ενάντια στην τρόικα. Ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω, αλλά προδόθηκαν από την ηγεσία τους. Είχαν τα δίκαια με το μέρος τους: Δεν μπορούν να είναι σε ένα σχολείο που θυμίζει δεκαετία του 1960: Με μαθητές στοιβαγμένους σε αίθουσες –αποθήκες, πεινασμένους που λιποθυμούν . Που διακόπτουν το σχολείο , γιατί το σχολείο τους έκλεισε στο χωριό τους και ο άνεργος πατέρας δεν μπορεί να μεταφέρει το παιδί του στο σχολείο.  ή  γιατί η εξαθλίωση της οικογένειάς  του είναι τέτοια  που το σχολείο εν έτει 2013 είναι πολυτέλεια. Δεν μπορούν να εργάζονται με την απειλή της απόλυσης με μια καταγγελία, χωρίς να υπάρχει τελεσίδικη απόφαση. Διαφορετικά έπρεπε να συνταχθούν με την άποψη του Άδωνι και Βορίδη που ιδρώνουν στα ΜΜΕ να μας πείσουν ότι ο «δημόσιο συμφέρον» επιτάσσει τα δημόσια σχολεία να κλείσουν. Στον κλάδο των καθηγητών έλαχε ακόμη με την απεργία διαρκείας να δώσουν και ένα μάθημα στους ανεκδιήγητους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ , αυτούς που κακώς εκλιπαρούσε το ΚΚΕ να συμπαρασταθούν  στους καθηγητές με 24ωρη απεργία και μας καλούσαν(!) στα Προπύλαια (14/5),  την ημέρα που αποφασίζαμε  στις Γ.Σ για την απεργία μας.

6.    Η πλειοψηφία του Δ.Σ της ΟΛΜΕ  κατάφερε το αδιανόητο: Να συσπειρώσει τον κλάδο και να τον οδηγήσει σε αδιέξοδο. Προηγήθηκε βέβαια η υπονόμευση από τον πρόεδρο που είχε δηλώσει λίγες ημέρες πριν ότι: «σε τελική ανάλυση, αν η πολιτική ηγεσία αποφασίσει να μας φορέσει χακί, θα γυρίσουμε στα σχολεία με ψηλά το κεφάλι» και από άλλα μέλη που δήλωναν ότι η απεργία δε θα γίνει, αλλά θα είναι συμβολική.

7.    Οι συνδικαλιστές που πρόσκεινται σε ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ ξέρουν καλά τη δουλειά τους . Κάνουν αυτό που κάνει απέναντι στα μνημόνια με όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις ο Παναγόπουλος και ο ανεκδιήγητος πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ.   Οι συνδικαλιστές του ΣΎΡΙΖΑ, γιατί επέλεξαν με τη δύναμη που διαθέτουν στους προέδρους των ΕΛΜΕ να ακυρώσουν τις Γ.Σ του κλάδου;  Ποιος έδωσε εντολή να καταπατήσουν καταστατικές και δημοκρατικότατες διαδικασίες; Δεν αμφιβάλλουμε ότι αυτή  ήταν η επιθυμία της Κουμουνδούρου. Η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» έπρεπε να δώσει εξετάσεις στο σύστημα. Γι’ αυτό απέφυγε  να υπερασπισθεί δημόσια την απεργία των καθηγητών, να καταδικάσει την επιστράτευση δια χειρός Ρουπακιώτη=ΔΗΜΑΡ, και να δηλώσει ταυτόχρονα με σαφήνεια ότι δεσμεύεται πολιτικά μετά την πτώση της χούντας Σαμαρά, για την  επαναπρόσληψη των απολυμένων από ανυπακοή στην επίταξη. Έτσι οι προτάσεις του Τσίπρα προς την κυβέρνηση  να πάρει πίσω την επιστράτευση και να κάνει διάλογο με τους εκπαιδευτικούς μετά τις εξετάσεις, δε διαφέρουν από ένα ευχέλαιο των παπάδων.  «να ξεκινήσει μετά τις εξετάσεις ένας ουσιαστικός διάλογος με τους καθηγητές για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου».( Δήλωση Τσίπρα μετά τη συνάντησή του με ΟΛΜΕ).

8.    Οι μαζικές Γ.Σ έσπασαν το κλίμα του φόβου που υπήρχε μετά την επιστράτευση.  Οι καθηγητές με την  υπερψήφιση  της απεργίας διαρκείας έδειξαν  το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το συνδικαλιστικό κίνημα, αν θέλει να συγκρουσθεί με την πολιτική της τρόικας. Μόνο τέτοιοι αγώνες μπορεί να νικήσουν. Τον κλαδικό αγώνα δεν επέλεξαν οι καθηγητές . Τους ανάγκασαν να επιλέξουν αυτή τη μορφή: η άρνηση επί τρία χρόνια της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ να συντονίσουν τους αγώνες εναντίον όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων. Οι πάνω από 30 24ωρες απεργίες- λιτανείες που έκαναν ,για να στείλουν τους εργαζόμενους στα σπίτια τους.  Η εγκατάλειψη στην τύχη τους των απεργών της Χαλυβουργίας, του ΜΕΤΡΟ, των γιατρών  και ΟΤΑ από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και από  την αξιωματική αντιπολίτευση. Το ζοφερό μέλλον που τους περιμένει.  Και κυρίως , γιατί δεν είχαν άλλη λύση. Ήταν η μοναδική. Ήπιες αντιδράσεις ή άλλες μορφές απεργίας δεν υπάρχουν και ας λένε τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ, γιατί οι καθηγητές δεν επιλέγουν άλλη μορφή.  Όταν ο αγώνας είναι για την επιβίωση, θα είναι αγώνας ζωής ή απόλυσης. Και στο δρόμο μας,  αν δεν ανατρέψουμε αυτή την πολιτική,  θα συναντάμε πάντα την καταστολή  και την επιστράτευση. Ο αγώνας αυτός είχε ρίσκο, αλλά είχε προϋποθέσεις και μπορούσαμε να νικήσουμε. Η άτακτη υποχώρηση  ήταν ότι χειρότερο για τον κλάδο , για το εργατικό κίνημα.