Αναδημοσίευση άρθρου από το Αυθόρμητες Μεταβολές
Είναι σαφές ότι κανένα από τα σημεία που προεκλογικά έθεσα σαν παραμέτρους νίκης δεν μπορώ να πω ότι προωθήθηκε μέσα από τις εκλογές τις 17/6. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω πόσο στενοχωρημένος είμαι για το αποτέλεσμα. Περί στενοχώριας και η πρώτη μου παρατήρηση: Είναι περίεργο -και ενδεικτικό για τον τρόπο που γίνεται η όποια συζήτηση στην Αριστερά- να βλέπω ανθρώπους που λίγες μέρες πριν έσκιζαν δημόσια τα ρούχα τους ότι “Σαμαράς και Τσίπρας είναι όψεις του ίδιου νομίσματος”, να είναι σήμερα στενοχωρημένοι. Αυτό για μένα σημαίνει ότι κάποιοι νιώθουν πράγματα που, πιεσμένοι από μια ανόητη ανάγκη ομοφωνίας, δεν μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά. Το ίδιο με παραξενεύει η στάση των ανθρώπων που ψήφισαν το απέναντι μπλοκ. Δεν το χωράει ο νους μου ότι κάθονται σαν βρεγμένες γάτες παρά το γεγονός ότι “νίκησαν”. Δεν πανηγυρίζουν, δεν χαίρονται, μόνο κρύβονται από τα μάτια μας και την κουβέντα μας. Ένοχοι, και πολλοί από δαύτους ξέρουν ότι την έκαναν τη μαλακία, ξέρουν ότι λύγισαν κάτω από την τρομοκρατία της δημοκρατίας τους και ξέρουν ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν χειρότερες υπηρεσίες στα παιδιά τους. Αυτή λοιπόν η “σιωπηρή πλειοψηφία” θα ήθελα μια έστω φορά να αναλάβει τις ευθύνες της. Θέλω να βγουν θαρρετά, με το ίδιο θάρρος που ο κόσμος μας της Αριστεράς υπερασπίζεται τις απόψεις και τη δράση του, και να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Να μας εξηγήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη για τη φτώχεια, την ανεργία, το τσάκισμα των δικαιωμάτων, τους ναζί. Στο λέω σοβαρά ότι αν μετά απ’όλα αυτά, ξαναρχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να κατηγορούν το “δημόσιο”, τους συνδικαλιστές, την Αριστερά κλπ, θα πέσει πολύ βρισίδι!Πριν από τις εκλογές ανέπτυξα εδώ ένα δίπολο. Από τη μια μεριά, είχαμε την πιθανότητα νίκης του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, μιας νίκης που μπορεί -μέσα από την εκτόξευση της αυτοπεποίθησης των εργαζομένων- να άνοιγε εξαιρετικά ελπιδοφόρες καταστάσεις. Από την άλλη, την εκλογική συγκράτηση του ρεύματος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (εννοώ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ φυσικά, δεν υπάρχει κάτι άλλο προς το παρόν) με την προοπτική μιας αριστερής σφήνας ενάντια στις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ είτε αυτός κυβερνήσει είτε όχι. Μετά από μεγάλη εσωτερική αγωνία επέλεξα να ψηφίσω δίνοντας βαρύτητα στο πρώτο σκέλος του διλήμματος, να δανείσω δηλαδή την ψήφο μου στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Το ίδιο έπραξαν και περισσότεροι των μισών ψηφοφόρων της Αριστεράς πέραν του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Θεωρώ υγιή τη συμπεριφορά των ανθρώπων της Αριστεράς έτσι όπως εκφράστηκαν εκλογικά και στις 6/5 και τις 17/6 όσο κι αν αυτό μοιάζει αντιφατικό. Η μεγάλη πτώση του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 17/6 δεν αποτελεί προσχώρηση στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ ή άνευ όρων στήριξη. Οι ψήφοι αυτές είναι δανεικές και το αν θα είναι και αγύριστες εξαρτάται αποκλειστικά από την συμπεριφορά του ΚΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Με ενοχλεί αφάνταστα το παράπονο “ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ μας έκλεψε τις ψήφους”. Θεωρώ ότι μοιάζει με την αντίστοιχη υστερία της Αριστεράς απέναντι στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ‘80, όταν έπεφταν βροχή οι κατάρες για τη “λεηλασία της Αριστεράς από το δημαγωγό Αντρέα” χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το πώς έγινε αυτό δυνατό. Θα επανέλθω στο θέμα αυτό σε λίγο, αφού σχολιάσω κάποιες άλλες παραμέτρους του αποτελέσματος των εκλογών.
Αν δεν ζούσαμε στις συνθήκες που ζούμε, ένα τέτοιο αποτέλεσμα για την Αριστερά (εκλογικά ποσοστά που εγώ όσο ζω δεν τα έχω ξαναδεί, παρά σε συγκεκριμένα σωματεία) θα το πανηγυρίζαμε. Εκείνο που μετατρέπει το αποτέλεσμα σε πικρή ήττα είναι το ότι φορτωθήκαμε -για όσο φορτωθήκαμε- το ενιαίο μπλοκ ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ σε οικονομικό πακέτο με τους Ναζί. Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά τα χαρακτηριστικά της ψήφου στην Αριστερά. Το πρώτο είναι το πρωτοφανές, όπως είπα και πριν, άθροισμα των δυνάμεων της Αριστεράς. Είναι η πρώτη φορά μετά το ‘74 που η Αριστερά αποτελεί ένα ισχυρό αντίπαλο δέος από μόνη της, χωρίς την άθροιση “ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων”. Το δεύτερο είναι η εσωτερική μετατόπιση που πραγματοποιήθηκε στις 17/6 προς το ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, η οποία αντανακλά την τοποθέτηση των συγκεκριμένων ανθρώπων στο δοσμένο δίλημμα της στιγμής και όχι μια μόνιμη μετατόπιση στα “δεξιά” της γεωγραφίας της Αριστεράς. Το τρίτο -και εξαιρετικά σημαντικό- είναι η ταξικότητα της αριστερής ψήφου. Χωρίς να φτάνει ακόμη τα μεγέθη που έφτασε μέχρι και τις εκλογές του 1993 (τότε εκφράστηκε μέσα από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, είτε μας αρέσει είτε όχι), η αριστερή ψήφος έρχεται κυρίως στις περιοχές που -ας μου επιτραπεί η έκφραση- προβλέπονται από τα μαρξιστικά εγχειρίδια. Δεν θα μπορούσα να βρω τίποτα πιο χαρακτηριστικό γι’αυτό από την εκλογική εικόνα της Αττικής και το σχηματισμό, μετά από καιρό, του κόκκινου στεφανιού γύρω από το δήμο της Αθήνας.
Αυτό το κόκκινο στεφάνι δείχνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ρήγμα που έχει πλέον ανοίξει για τα καλά στην ελλάδα. Η δικιά μου ανάγνωση σ’αυτό, δεν αφήνει περιθώρια άλλων εξηγήσεων. Η ψήφος στην αριστερά, έτσι όπως εκφράστηκε με συντριπτικό τρόπο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, δεν αντανακλά ένα “νέο δικομματισμό”, μια “έκφραση των αυταπατών” και διάφορες άλλες τέτοιες αηδίες που κυκλοφορούν στα ασυνάρτητα ΠΓ των αριστερών οργανώσεων, αλλά είναι η εκλογική έκφραση του διπολισμού που καθορίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία (σε παλιότερο κείμενο είχα πει κάποια πράγματα για το πόσο ευθεία ή στρεβλή είναι η εκλογική έκφραση των ταξικών χαρακτηριστικών). Όποιος σήμερα γκρινιάζει ή βρίσκει άλλες θεωρίες πέρα απ’αυτή την απλή αλήθεια, φοβάμαι ότι είναι καταδικασμένος να παρακολουθεί τις εξελίξεις από την κερκίδα.
Θεωρώ απόλυτα εξηγήσιμο, αλλά οφείλει να τελειώνει γρήγορα, το γεγονός ότι οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς δεν μπορούν ακόμη να δουν τη μεγάλη εικόνα και να βγάλουν τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Κάθε μια απ’αυτές έζησε στις 17/6 μια ήττα. Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να συνέλθει από την αποτυχία να φτάσει στην πρώτη θέση και οι υπόλοιποι αριστεροί να ξεπεράσουν τη δόνηση της μαζικής μετανάστευσης ψηφοφόρων τους στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Δυστυχώς όμως, οι απόψεις που μέχρι στιγμής κυριαρχούν δεν βοηθάνε και πολύ. Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ εδραιώνεται η κυριαρχία της δεξιάς πλευράς. Τόσο οι φωνές για “υπεύθυνη” αντιπολίτευση, όσο και ο γιαλατζί ρεαλισμός που βλέπει την πρωτιά στις επόμενες εκλογές να περνάει μέσα από τη μετατόπιση προς το κέντρο, αλλά και η ίδια η επικέντρωση στο στόχο των επόμενων εκλογών, όλα αυτά είναι εξαιρετικά προβληματικά σημεία που οι αριστεροί σύντροφοι εκεί μέσα θα έχουν να αντιμετωπίσουν. Στην υπόλοιπη Αριστερά, δυστυχώς, επικρατεί ο προβληματισμός για το πώς θα θωρακίσουν πιο αποτελεσματικά το χώρο τους απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Το ΚΚ ήδη έχει τραβήξει αυτή τη λογική στα άκρα. Ακόμη όμως και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι φωνές αυτές βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Αναπτύσσεται λοιπόν μια επιχειρηματολογία, καρικατούρα αυτής του ΚΚ, που γυρνάει την πραγματικότητα τα μέσα-έξω. Σύμφωνα μ’αυτήν τα κύρια αίτια για τη μεγάλη πτώση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι α) η “ταλάντευση” σημαντικού μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς θέσεις “κριτικής στήριξης” στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ (σε όλες τις αποχρώσεις και διατυπώσεις, και β) η αίσθηση ότι υπάρχει ένα “συνεχές” από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Η άποψη αυτή καταδυναστεύεται από τη μυωπία του εκλογικού προσανατολισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σύντροφοι που την εκφράζουν, είναι υπέρ της αυτόνομης εκλογικής καθόδου παντού και πάντα με θρησκευτική ευλάβεια, την ίδια στιγμή που απέναντι σε όσους θεωρούν ότι για τους επαναστάτες η εκλογική παρέμβαση είναι μια ιδιαίτερη μάχη που πρέπει να κρίνεται κάθε φορά το πώς την αξιοποιούμε, ξεστομίζουν το χαρακτηρισμό του “τακτικιστή” ή του “καιροσκόπου”.
Η δικιά μου άποψη λοιπόν είναι ότι αν υπήρξε “ταλάντευση” δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς τη στάση “κριτικής στήριξης” στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, καλώς υπήρξε, είναι σημάδι υγείας το ότι υπήρξε και είναι μόνο ο προβληματικός -μέσω των ΠΓ των οργανώσεων- τρόπος που διεξάγεται η συζήτηση εκεί μέσα, που μετατρέπει τις όποιες “ταλαντεύσεις” σε αδυναμία. Μια δημοκρατικά οργανωμένη κομμουνιστική οργάνωση θα έβγαινε μόνο δυνατότερη μακροπρόθεσμα από ένα τέτοιο διάλογο. Όσο για το “συνεχές” ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, προσωπικά είμαι πολύ αισιόδοξος ακριβώς επειδή υφίσταται. Αντί να το βλέπω σαν κάτι που “μας συνέβη”, το βλέπω σαν κάτι που “κατακτήθηκε”. Το ΚΚ νομίζει ότι έχει βρει έναν τεχνικό/οργανωτικό τρόπο για να ξεμπερδέψει με το “συνεχές”: απλά δεν αφήνει τους ανθρώπους του (όσο μπορεί) να έρχονται σε επαφή με τους “άλλους”, από το δρόμο μέχρι το facebook. Όσο πρωτόγονο και να μοιάζει αυτό, κατά βάθος αντανακλά την απλή αλήθεια ότι αυστηρά πολιτικός τρόπος να σπάσεις το “συνεχές” δεν υπάρχει, ότι το “συνεχές” είναι το αποτέλεσμα του κοινού, ανιδιοτελούς αγώνα όπου κάθε σύντροφος που συμμετέχει έχει τις ίδιες δυνατότητες να αλληλεπιδρά και να προβάλλει τις θέσεις του όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Όποτε υψώθηκαν τέτοια τείχη μεταξύ των εργατών, μόνο καταστροφές γνωρίσαμε και οι κομμουνιστές που συνέβαλλαν σ’αυτό όχι μόνο δεν ωφελήθηκαν αλλά ήταν και οι πρώτοι που το πλήρωσαν. Για να το πω χωρίς περιστροφές, μου αρέσει το “συνεχές”, μου αρέσει να μιλάω ισότιμα με συναγωνιστές που ανήκουν στη ρεφορμιστική Αριστερά, μου αρέσει που επιθυμούν να αλληλεπιδράσουν με τους ανθρώπους της “άκρας”, όπως κι εκείνοι μαζί τους, θεωρώ ντροπή που ο σύντροφος του ΚΚ πρέπει να πάρει το ελεύθερο από την καθοδήγησή του για να μου μιλήσει, αρνούμαι το δικαίωμα στα χρεωκοπημένα ΠΓ να κάνουν πολιτική με λογικές “μαντρώματος”.
Αυτό το συνεχές, ο ζωντανός σύνδεσμος μεταξύ των αγωνιστών του κινήματος ανεξάρτητα από τις πολιτικές διαφορές τους είναι κατάκτηση ζωτικής σημασίας. Περιμένω από τους συντρόφους που το καταριούνται και το καταδικάζουν, να μου απαντήσουν στο εξής ερώτημα: στην αναμενόμενη δεξιά προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, πώς στο καλό θα μπουν σφήνα στον κόσμο του που θα ψάχνει απαντήσεις και δράση προς τα αριστερά, αν έχουν κόψει τις γέφυρες επικοινωνίας? Μου τη σπάει που κάθομαι και γράφω τα αυτονόητα, αλλά η πολιτική δεν έχει κρυσταλλοδιόδους που να επιτρέπουν τη «ροή πολιτικής» μόνο προς μια κατεύθυνση. Υπάρχει αλληλεπίδραση, και ως γνωστόν η αλληλεπίδραση δεν είναι ποτέ μονόδρομη, εκτός αν στα πλαίσια ενός κομματικού πατριωτισμού πρέπει να ξεχάσουμε τη λίγη διαλεκτική που μάθαμε σε πνιγμένα από καπνό αμφιθέατρα.
Με μια ματιά στις αποτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος από τις οργανώσεις της Αριστεράς διαπιστώνει κανείς μια κοινή εκτίμηση. Ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα είναι μια σύντομη κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ μπαίνει έτσι σε μια διαδικασία αναμονής των επόμενων εκλογών, μια διαδικασία που αν την ακολουθήσει όπως από τον περασμένο Νοέμβρη μέχρι σήμερα, θα σημαίνει κινηματική απόσυρση και δεξιότερη προσαρμογή (πολλοί σύντροφοι μπερδεύουν τη γενική πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ μ’εκείνη κάποιων από τις κινηματικές συνιστώσες του και οδηγούνται σε λάθος εκτιμήσεις). Οι υπόλοιποι φαίνεται να θεωρούν δεδομένο ότι το εργατικό κίνημα θα συνεχίσει με την ίδια ορμή και θα γκρεμίσει σύντομα και την κυβέρνηση Σαμαρά. Δεν βρίσκω κανένα πειστικό επιχείρημα που να στηρίζει αυτή τη βεβαιότητα. Στο κυβερνητικό μπλοκ δεν υπάρχουν εκείνες οι αντιφάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε γρήγορη αποσύνθεση ενώ τον παράγοντα του εργατικού κινήματος δεν υπάρχει κανένας μας που να τον έχει εξασφαλισμένο. Με την έννοια αυτή, η εκτίμηση περί του “βραχύβιου” της κυβέρνησης Σαμαρά είναι ένα απλό ευχολόγιο, με όποια αξία έχουν στην πολιτική τα ευχολόγια. Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι τόσο ισχυρή όσο θα της επιτρέψει το εργατικό κίνημα να είναι. Όλα τα υπόλοιπα απλά συσκοτίζουν τα καθήκοντά μας.
Μια άλλη διάχυτη αγωνία είναι το αν θα “ξεσκεπαστεί” ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Για να πω την αλήθεια αν το να μην “ξεσκεπαστεί” σημαίνει ότι δεν θα στραφεί γρήγορα προς τα δεξιά, δεν με πειράζει να καθυστερήσει το “ξεσκέπασμα” αυτό. Είμαι από εκείνους που υποστήριξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ δεν έκανε και πολύ χοντρές υποχωρήσεις στο μεσοδιάστημα μεταξύ 6/5 και 17/6 και έχω πει ότι με ενοχλούσε αυτό το “σαφάρι κωλοτούμπας” στο οποίο επιδίδονταν αρκετοί σύντροφοι με σχολαστικότητα. Δυστυχώς, σήμερα αποδεικνύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ επένδυσε τόσο πολύ στο (βάσιμο όπως αποδείχθηκε) σενάριο να παίξει κυβερνητικό ρόλο, που δεν μπορεί να αποκοπεί από τη λογική αυτή (κάποιοι φυσικά πιστεύουμε ότι ο κυβερνητισμός είναι στο πολιτικό DNA τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΚΚ, ανεξάρτητα από τις τακτικές τους κατά καιρούς). Πάνω στη βάση αυτής του της αδυναμίας εκδηλώνεται η επίθεση από το μπλοκ της Δεξιάς. Η απαίτηση προς το ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις, να μην κάνει “δυναμική” αντιπολίτευση κλπ πατάει ακριβώς πάνω στο ότι ο ίδιος ο ΣΥΝ δεν έχει αντιστάσεις απέναντι στην προοπτική αυτή, πρόβλημα που ενισχύθηκε από την απορρόφηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Η απαίτηση να “συνεισφέρει” ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ στις γιαλατζί διαπραγματεύσεις του Σαμαρά είναι ολοκληρωτικά παράλογη, όπως και όλη η λογική που κυριάρχησε για το πώς συγκροτούνται οι κυβερνήσεις στο πλαίσιο των “διερευνητικών”. Είναι σαν ο ένας να θέλει να φάει, ο άλλος να πάει τουαλέτα, και να έρχεται η απίστευτη αυτή λογική και να δηλώνει ότι οι θελήσεις των δυο τους συντίθενται στην κοινή άποψη να φάνε σκατά! Αν όμως είναι τελείως παράλογη σαν πρόταση προς το ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, το ίδιο παράλογη είναι και η σημερινή τακτική από τη μεριά του. Ακούσαμε από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα να καλεί το Σαμαρά να στηριχθεί στη δυναμική της αριστερής ψήφου στις διαπραγματεύσεις. What? Είναι δυνατό να στηριχθεί ο εκλεκτός των τραπεζών στην αριστερή δυναμική της ψήφου μας χωρίς να την ευνουχίσει ολοκληρωτικά? Επίσης ακούσαμε μια σειρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ να δηλώνουν ότι θα κάνουν “υπεύθυνη” αντιπολίτευση (δηλαδή?) και ότι μάλιστα “αν ο Σαμαράς κάνει κάτι σωστό θα το στηρίξουμε”. Εδώ το θέμα απογειώνεται. Υπάρχει δηλαδή έστω και μια στις χίλιες πιθανότητα, μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, ο Σαμαράς -που ήδη τα ξέχασε τα περί αναδιαπραγμάτευσης- να “κάνει κάτι σωστό” για τους εργαζόμενους???
Έχω την άποψη ότι η Αριστερά μας, χαμένη για πολλά χρόνια στη γοητεία της διαπραγμάτευσης (και αυτό αφορά και ρεφόρμες και επαναστάτες) έχει χάσει την ικανότητά της να βγάζει συμπεράσματα. Το ξέρω ότι είναι ακραίο αυτό που μόλις είπα και για να αποδειχθεί χρειάζεται μια το ίδιο ακραία δοκιμασία. Η δοκιμασία αυτή έχει έρθει για τα καλά με την ανάπτυξη του Ναζισμού στην ελλάδα. Η Αριστερά δεν κατάλαβε τίποτα. Το ρίζωμά της στη νεολαία μόνο αγκομαχώντας φτάνει την ανάπτυξη των ναζί, δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη αν κάνει ή όχι διάλογο μαζί τους και τι σημαίνει αυτό, αναμασά την κλασική βλακεία ότι το Ναζισμό τον αντιμετωπίζεις μόνο “πολιτικά”, ότι η συστηματική αντιφασιστική πάλη μπορεί να είναι και αποπροσανατολιστική. Και αν όλα τα παραπάνω μπορεί να συζητηθούν στα πλαίσια των τακτικών μας, υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Υπήρξε καθολική η εκτίμηση στην Αριστερά ότι μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της 6/5 δεν ήξερε ή ψήφισε κατά λάθος τους Ναζί. Είχα επισημάνει από εδώ το πόσο λάθος είναι η άποψη αυτή, πριν ακόμη τις εκλογές της 6/5. Είχα επίσης εκφράσει δημόσια την άποψη ότι οι βίαιες ρατσιστικές και αντικομμουνιστικές επιθέσεις στο μεσοδιάστημα των εκλογών καθώς και η επίθεση “στον αέρα” στις βουλευτίνες της Αριστεράς, θα μπορούσαν ακόμη και να ανεβάσουν παραπέρα την εκλογική (και όχι μόνο) δυναμική των ναζί. Για τίποτε απ’όλα αυτά δεν προετοιμάστηκε η Αριστερά μας και νομίζω ότι αυτό αποδεικνύει τον ισχυρισμό μου. Αν δεν μπορείς να αντιληφθείς ακόμη και την πιο ωμή και ευθεία απειλή, τι στο καλό μπορείς πια να καταλάβεις?
Είναι ύψιστης σημασίας να καταλάβουμε το χαρακτήρα της περιόδου που ζούμε. Χωρίς ευχολόγια, χωρίς εξωραϊσμούς και εύκολες κουβέντες να κάνουμε αυτό για το οποίο στρατευτήκαμε στην Αριστερά. Τα πολιτικά μας καθήκοντα, όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι, πατάνε στους παρακάτω άξονες: Οργάνωση της επίθεσης της εργατικής τάξης στην κυβέρνηση Σαμαρά μέσα από τα συνδικάτα της (και όχι μέσα από τις δομές που φαντασιώνεται ο καθένας ότι θα φτιάξει), τοπικά και πανεθνικά δίκτυα αλληλεγγύης (όχι σαν “εθελοντίστας”, αλλά σαν οργανώσεις μάχης), αντιφασιστική πάλη για το τσάκισμα των συμμοριών με το που εμφανίζονται και οργάνωση της αυτοάμυνας της εργατικής τάξης, και τέλος πολιτική συγκρότηση μαζικής ενιαίας αντικαπιταλιστικής οργάνωσης. Δεν είναι και λίγα!
Για μια ακόμη φορά είπα πολλά. Όχι όλα όσα θα είχα να πω, αλλά πολλά. Το κόβω εδώ πριν μου γίνει συνήθεια αυτό το μέγεθος κειμένου (οι φίλοι μου ήδη με κατηγορούν ότι γράφω “σεντόνια”). Τα επόμενα μεγάλα κείμενα θα είναι ένα για το ζήτημα της ΕΕ και ένα λίγο πιο κοντά στα επιστημονικά μου χωράφια, για τον τρόπο που διδάσκουμε τον υβριδισμό των τροχιακών του άνθρακα στα παιδιά της Γ’Λυκείου (οι εξελίξεις έχουν στρέψει τη θεματολογία του blog σχεδόν αποκλειστικά στα τρέχοντα πολιτικά και υπόσχομαι να το σπάσω κάπως αυτό)
Κλείνοντας, προτείνω να δεις αυτό το εξαιρετικό clip των Pearl Jam. Έχω πει ότι θα ήμουν περήφανος αν είχαμε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που θα χρησιμοποιούσε ατόφιο αυτό το αριστούργημα αντί για προεκλογικά σποτ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου