Ποια Ανάπτυξη θα ψηφίσετε λοιπόν;

Αναδημοσίευση από το Jungle Report
Ανάπτυξη: η [anáptiksi] Ο33 : η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του αναπτύσσω. 1. το να δίνουμε σε κτ. μεγαλύτερη έκταση: (στρατ.) ~ του μετώπου / της παράταξης. ~ των δυνάμεων. (μαθημ.) ~ κύβου / πυραμίδας / κώνου. ~αλγεβρικής παράστασης, δημιουργία άλλης ισοδύναμης αλλά εκτενέστερης. 2α. σταδιακή δημιουργία: ~δραστηριότητας. (φυσ.) ~ μαγνητικού πεδίου. (γλωσσ.) ~ συμφώνου / φωνήεντος, δημιουργία του ανάμεσα σε δύο φωνήεντα ή σύμφωνα αντιστοίχως. β. σταδιακή αύξηση ή βελτίωση: ~ ταχύτητας. ~ του πολιτισμού / μιας θρησκείας. Πνευματική / ηθική ~. H ~ της γεωργίας / της βιομηχανίας / του εμπορίου / των μεταφορών. || (οικον.) η οικονομική ανάπτυξη: Θεωρίες για την ~. Παράγοντες / κεφάλαια / τράπεζα / ρυθμοί αναπτύξεως. Tοπική / περιφερειακή ~. Προγραμματισμένη ~. Xώρα υπό ~. || ~ των μικροοργανισμών / φυτών / ζώων. ~του σώματος / των μελών του σώματος. Σωματική / πνευματική ~. Είναι / βρίσκεται κάποιος στην ~, για το χρονικό διάστημα κατά το οποίο κυρίως αυτή συμβαίνει. Φτάνει κάποιος σε τέλεια ~. || (βιολ.): Στάδια / διαταραχές της ανάπτυξης. Φυσιολογική / πρόωρη / υπερβολική ~. 3. λεπτομερής περιγραφή ή ανάλυση ενός θέματος: ~ των ιδεών / σκέψεων / επιχειρημάτων κάποιου. ~ ενός συστήματος ιδεών.

Αν ο παραπάνω είναι ο ορισμός της ανάπτυξης, από το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, είναι βέβαιο πως δεν μιλάμε, οι Έληνες, όλοι την ίδια γλώσσα. Ποια ανάπτυξη λοιπόν, εννοεί ο καθένας, όταν προφέρει, με στόμφο ή πιο ήπια, τη λέξη "ανάπτυξη";

Όταν ακούμε τη λέξη ανάπτυξη, συνειρμικά συνδέουμε το άκουσμα της, με την διόγκωση του ΑΕΠ, της παραγωγής της χώρας και μαζί με ακόμα με μερικά «μετρήσιμα» στοιχεία, όπως το Ετήσιο (ή αλλιώς προσδιορισμένο) Εθνικό συνολικό ή κατά κεφαλή, Εισόδημα. Το στερεότυπο θέλει, χώρες με «ανάπτυξη» να έχουν ευημερία, να ζουν με επάρκεια αγαθών, υπηρεσιών υγείας, παιδείας και άλλα όσα βάζει ο καθένας στο μυαλό του ως παράγοντες ευημερίας μίας χώρας.

Με αυτή την προκαθορισμένη αλλά κρυμμένη, έννοια (καλύτερα θα ταίριαζε το επίθετο «ετεροκαθορισμένη»), οι υπηρέτες του λαού (στα λόγια) και των τραπεζών (στην πραγματικότητα) προτείνουν και οργανώνουν ένα στρατηγικό σχέδιο «ανάπτυξης». Ακολούθως το κάνουν σημαία, bandiera, του στρατού της σωτηρίας (τους) και της επερχόμενης καταστροφής (μας). Βλέπετε, έτσι που έχουν οργανώσει τον κόσμο σήμερα, αλλά και όπως ήταν πάντα μέσα στους ιστορικούς χρόνους και γεωγραφικούς χώρους, που ο καπιταλισμός δέσποζε και δεσπόζει ακόμα, ξεκινώντας από οικονομική θεωρία και καταλήγοντας σήμερα να είναι πια δόγμα των ισχυρών και θρησκεία των ηλιθίων, δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία για τον Ένα δίχως αυτό να σημαίνει καταστροφή για τον Άλλο. Και αυτό δε χρειάζεται να είναι κανείς νομπελίστας οικονομολόγος ή εξέχων πολιτικός επιστήμονας για να το καταλάβει. Ξεκινώντας από την κατάκτηση των Δυτικών Ινδιών και φτάνοντας στο σημερινό Ιράκ (ή και τις χώρες που «σώθηκαν» από το ευγενές ΔΝΤ) παντού, όπου καταστράφηκαν λαοί και πολιτισμοί, η καταστροφή αυτή άφησε τεράστια οφέλη για κάποιους, ολοένα και πιο λίγους, ολοένα και πιο ψηλά, στην οικονομική ιεραρχία του πλανήτη, τοποθετημένους.

Αυτά όμως είναι Ιστορία ή απλά ιστοριογραφία. Σήμερα, που ζούμε την πραγματική θεοποίηση (και μην τη μπερδεύει κανείς με τη θέωση, ή οποία αποτελεί ένωση του ανθρώπου με το θείο) του καπιταλισμού ως μόνο θεό επί πάντων, μία κοσμογονία συντελείται. Μαζί με την κοσμογονία και μάλιστα πριν από αυτή, μία νέα θεογονία γράφτηκε. Και όπως κάθε συνεπής θρησκεία, που χρειάζεται μοντέλα ιεράρχησης προκειμένου να επιβάλει τα αντίστοιχα τους μοντέλα διαβίωσης (ως εν τω καπιταλιστικώ ουρανώ και επί της γης) πρόβαλε με τους δικούς της προφήτες που τους λένε πια ΜΜΕ, τα δικά της ιερά κείμενα και τους δικούς της οσίους, αγίους και λοιπές, θεότητες, του φωτός ή του σκότους.

Οι θεότητες που έφτασαν στη γη, για να ευαγγελίσουν την έλευση του «Θείου», τις ξέρουμε από τους προφήτες τους, εδώ και χρόνια. Είναι οι Τράπεζες, οι Αγορές (λέγε με Goldman Sachs και άλλα ευαγή ινστιούτα), τα Χρηματιστήρια, οι Πολυεθνικές, οι μεγάλες Τράπεζες, τα ΜΜΕ (που είναι και προφήτες – κριτές) και λοιποί αμαρτωλοί –αλλά άγιοι.

Ιερά κείμενα της θρησκείας του καπιταλισμού είναι οι διαρκείς εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, της Citigroup, του ΟΟΣΑ και για τα καθ’ ημάς του ΙΟΒΕ, της Τράπεζας της Ελλάδος, της Εθνικής Τράπεζας και άλλων «ευαγών» ιδρυμάτων.

Όλοι οι παραπάνω, σε κάθε θεία λειτουργία τους, επαναλαμβάνουν πολλάκις τη λέξη «ανάπτυξη». Είναι το ιερό Γκράαλ για τους Ιππότες των ταγμάτων τους. Και τα Τάγματα αυτά, επαναλαμβάνουν την ιερή λέξη, ως αντηχεία, στον πληθυσμό τον περιούσιο, τον πιστό στις αρχές και τις ιερές γραφές του καπιταλισμού.

Όμως.
Η «ανάπτυξη» είναι μία λέξη που μπορεί να πάρει πολλές έννοιες ανάλογα με το ποιος την λέει, πως τη λέει, γιατί τη λέει, σε ποιον τη λέει αλλά κυρίως γιατί και πότε την λέει. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος των λέξεων/φράσεων – κλειδιών της τήρησης της πιστης, σε όλα τα ιερά κείμενα, όλων των θρησκειών. Όπως, πίστευε τώ θαύματι καί μή ερεύνα λογισμοίς τό γενόμενον ή ακόμα και το διττό της φύσης του Χριστού, ή το filioque, που γέννησε από σέχτες μέχρι αιρέσεις και νέα δόγματα, προκειμένου να εμποτισθεί με αινίγματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις το γενικό θρησκευτικό δόγμα του Χριστιανισμού, ή όπως η Μαχαγιάνα και ο Ζεν Βουδισμός, ή οι διαφορές Σουνιτών και Σιϊτών και άλλα ωραία και χρήσιμα. Πελαγοδρομούμε, όμως.

Η «ανάπτυξη» λοιπόν γίνεται ένα ακόμα διφορούμενο, συστατικό απαραίτητο σε ένα δόγμα. Το δόγμα της οικονομίας του καπιταλισμού. Αλλά εδώ και συγκεκριμένα σήμερα, η λέξη «ανάπτυξη» δεν είναι απλά ένα filioque που η διερεύνηση του αφορά αυτούς που επιδιώκουν τη θέωση (έστω και αν η επιδίωξη τους αυτή δε συνάδει με την καθημερινότητα τους) αλλά μας αφορά όλους. Και εμάς και το μέλλον μας. Η «ανάπτυξη» είναι ένα πρώτης τάξεως δόλωμα για αφελείς, οι οποίοι εννοούν τη λέξη μονοσήμαντα, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους αλλά και τις μέχρι σήμερα εμπειρίες τους, ή τις εμπειρίες που κάποιοι τους εμφύτευσαν τη σύνδεση των καλών εμπειριών με τη συγκεκριμένη λέξη.

Αν θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε έναν κάτοικο του Bangla Desh με τη μεγάλη ανάπτυξη για το τι σημαίνει γι’ αυτόν η μεγάλη ανάπτυξη της χώρας του, θα απορούσε και θα μας έλεγε μυστικά (για να μην τον ακούσουν οι άνθρωποι της Εταιρείας) πως δεν υπάρχει καμία ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα οι εταιρείες (η κάθε Εταιρεία) πράγματι, αναπτύσσεται ραγδαία. Αν επιπλέον του λέγαμε πως στην Ελλάδα έχουμε ύφεση - πράγμα άγνωστο γι’ αυτόν εδώ και μία δεκαετία εκτός από την ίδια του τη ζωή που βρίσκεται μόνιμα σε ύφεση- και έχουμε έναν μεγάλο σωτήρα, που ακούει στο όνομα Σαμαράς που υπόσχεται «ανάπτυξη», θα μας συμβούλευε με αγωνία, μεταξύ των δύο (ανάπτυξη Σαμαρά και ύφεση Βενιζέλου) να διαλέξουμε τα ….όπλα ή τη μετανάστευση*. Σαν την καμήλα που τη ρωτάει ο καμηλιέρης αν προτιμάει την ανηφόρα ή την κατηφόρα και εκείνη αναρωτιέται αν χάθηκε ο ίσιος δρόμος.

Το ίδιο ισχύει βέβαια και στις άλλες «αναπτυσσόμενες» χώρες, -BRICKS, που το μόνο που πραγματικά αναπτύσσεται είναι η τσέπη των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, των πολυεθνικών, που βρήκαν ή και έφτιαξαν, πρόσφορο έδαφος για τη σύγχρονη δουλοκτητική επέλαση τους, προκειμένου να αυξάνουν τα κέρδη τους και να μειώνουν τις δαπάνες τους. Αμφιβάλλει κανείς για την ανάπτυξη που υπάρχει στους «παραδείσους της εργασίας» αυτούς;

Ανάπτυξη πάλι, είχαμε και παλιότερα. Αταβιστικά κληρονομήσαμε από τον "Πατριάρχη της Ανάπτυξης" Σημίτη, την εντύπωση πως στην Ευρώπη, η ανάπτυξη είναι καλό πράγμα. Ειδικά την εποχή που μετρούσε την κατανάλωση –ξένων- προϊόντων ως δείκτη ευημερίας και ανάπτυξης. Υπήρχε όντως ανάπτυξη. Των τραπεζών που δανείζονταν φτηνά, δάνειζαν ακριβά και πάχαιναν χωρίς να στοχεύουν ποτέ στην αναδιανομή του πλούτου προς όφελος της παραγωγής και του λαού, λειτουργώντας σαν τον φιλάργυρο του Ανδρέα Λασκαράτου που « είναι εραστής αφιλόκερδος του πλούτου, αγαπώντας τον πλούτον χωρίς καμίαν του ιδιοτέλειαν, και αρκούμενος εις την μόνην ψιλήν ιδιοχτησίαν του ερωμένου του πλούτου». Ο πλούτος δηλαδή, σωρευόταν για τον πλούτο και όχι προς όφελος κανενός άλλου. Αυτό είναι και το τραπεζικό σύστημα που μας καλεί ο ανερμάτιστος Σαμαράς και ο υπερερματισμένος Βενιζέλος να «διασώσουμε». Αυτή είναι η ανάπτυξη. Η ανάπηρη ανάπτυξη (κατά παράφραση της «Διαθήκης» του Μιχ. Κατσαρού) που μας τάζουν.

Ακούω τη «κουτσαβάκικη» φωνή του Σαμαρά να φωνάζει εν χορώ με το συριγμό του Άδωνη, «εδώ είναι Ευρώπη» και τρομάζω. Τρομάζω για το μέλλον και την επικείμενη πτώση, την σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Αγνοούν ή κρύβουν το τρομερό σχέδιο για την «ανάπτυξη» σε Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες;

Είναι άφρονες ή βαλτοί. Και επειδή το πράγμα μιλάει (κραυγάζει θα λέγαμε) εδώ και καιρό, είτε άφρονες είναι είτε βαλτοί, κανείς δεν θα έχει δικαίωμα στη μετάνοια και στην ανακούφιση από τις ερινύες, , μετά την έλευση των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο. Και όταν λέμε κανείς, δεν εννοούμε μόνο αυτά τα δύο ανδρείκελα, ούτε μόνο τα λοιπά ανδράρια και τα γύναια που τους συνοδεύουν. Εννοούμε όλους εκείνους που θα στηρίξουν την απόπειρα « ανάπτυξης των δεικτών» με όρους που θέτουν αυτοί που σχεδιάζουν το πιο σκοτεινό μέλλον για τη χώρα και κυρίως για το λαό της. Η ζωή μας άλλωστε δεν αποτελεί "Δείκτη Ανάπτυξης", γι' αυτούς που τη μετράνε.

Αν απορείτε ακόμα για το αν αυτοί που μας έφεραν εδώ, έχουν και τη λύση, δε χρειάζεται να πάτε και στο Μπαγκλαντές. Απλά ρωτήστε τους Βαλκάνιους γείτονες μας για το τι σημαίνει "ανάπτυξη"**.
_______________________________

*Μήπως ο πρόσφατος Μιχελάκειος καραγκιόζ μπερντές που στήθηκε με αφορμή το "κάλεσμα στα όπλα" του Ιφικράτη Αμυρά, είχε να κάνει με την συστηματική υποβολή στον επαναστάτη Αμυρά, αναλόγου προβοκατόρικου ερωτήματος;

**και "αναπτυξιακές επενδύσεις"