Λίγα σχόλια για το διήμερο 19-20 Οκτώβρη

Τα παρακάτω δεν αποτελούν θέσεις της παράταξης και δεν την εκφράζουν απαραίτητα, για αυτό και υπογράφονται από έναν εκ των διαχειριστών του blog.

Όχι στον κοινωνικό & πολιτικό κανιβαλισμό

Το διήμερο 19-20 Οκτώβρη πέρασε ήδη στην ιστορία του λαϊκού κινήματος, μαζί με τις 3 ημέρες του Ιούνη (15, 28-29), την 5η Μάη, το Δεκέμβρη του 2008, το φκ του 2006-7, κα. Το πρώτο κρίσιμο ερώτημα έχει να κάνει με το αν η χθεσινή κατάληξη του θα φρενάρει το συνεχώς διωγκούμενο λαϊκό κίνημα ή αυτό έχει ανέβει σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να ξεπεράσει άμεσα τα θλιβερά γεγονότα. Δεν είμαστε πολύ αισιόδοξοι για το δεύτερο. Αλλά δεν έχουμε άλλο δρόμο, η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα θα μας επαναφέρει σύντομα στους δρόμους. Αν και φοβάμαι ότι προσωρινά, τα χθεσινά θα παίξουν (σε μικρότερο βαθμό) ρόλο αντίστοιχο με τα γεγονότα της 5ης Μάη (εμπρησμός και νεκροί στη Μαρφίν) δηλαδή μούδιασμα και πάγωμα, θα ξεπεραστούν από την ασφυκτική πραγματικότητα. Χθες και περισσότερο προχθές υπήρξαν οι προϋποθέσεις να γιορτάσουμε μια νίκη του λαού (έστω και μικρή) με μαζικές διαδηλώσεις, συγκρουσιακή και εξεγερσιακή διάθεση, στοχοποίηση τη κυβέρνησης, διαμόρφωση προϋποθέσεων για τη συνέχιση.

Υπάρχει καταρχάς μια τεράστια διαφορά, ορατή σε όλους, ανάμεσα στις δύο ημέρες της 48ωρης απεργίας. Στις 19 είχαμε μία από τις πιο μαζικές και πιό μαχητικές απεργιακές συγκεντρώσεις πανελλαδικά. Μεγάλα ποσοστά συμμετοχής κυρίως στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό που έκανε διαφορά είναι ότι για πρώτη φορά έκλεισαν σχεδόν όλα τα καταστήματα. Γέμισαν Πατησίων, Ομόνοια, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, Σταδίου, Σύνταγμα σε μια τεράστια συγκέντρωση που από το Μουσείο έκανε 3 ώρες να φτάσει στο Σύνταγμα. Αν και δεν έλλειψαν χαζοσπασήματα από το διάχυτο (και όχι το οργανωμένο) black block (καθώς και επιθέσεις σε άλλους διαδηλωτές) οι συγκρούσεις γενικά ήταν στοχευμένες προς τη βουλή, το φράχτη, την αστυνομία και για αυτό και είχαν την ανοχή των υπόλοιπων διαδηλωτών. Οι μισοί και πλεόν διαδηλωτές της αθήνας μπορεί και να κατέβαιναν και για πρώτη φορά στο δρόμο, γεγονός που έδινε μια ιδιαιτερότητα στην ημέρα. Επίσης υπήρχε ένας πρωτοφανής αριθμός σωματείων, πρωτοβουλιών, συνελεύσεων κλπ με τα πανώ τους. Όλα είχαν περισσότερο από το συνηθισμένο κόσμο. Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ μαζική αλλά πάρα πολύ μικρότερη από τις άλλες. Παρέμεινε ατο Σύνταγμα αρκετή ώρα, κάνοντας πάλι αλυσίδες απέναντι στους διαδηλωτές αλλά όχι με την ένταση και την προκλητικότητα της επόμενης ημέρας. Αργά και αφού ο κόσμος αρχίζει να αραιώνει μεταφέρεται (χωρίς λόγο) η ένταση στο κάτω μέρος του Συντάγματος, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί και άλλος κόσμος και τελικά να γίνει ευκολότερο το σχέδιο εκκένωσης του Συντάγματος νωρίς το απόγευμα κατά τις έξι.

Η επόμενη ημέρα σίγουρα δεν είχε τη μαζικότητα της 19ης αλλά μόνο άμαζη δε μπορεί να την πει κανεί. Παρά την καταστολή της προηγούμενης, τα ανοιχτά μαγαζιά, την πραγματική δυσκολία απεργίας στον ιδιωτικό τομέα πολλές δεκάδες χιλιάδες πλυμμήρισαν πάλι το Σύνταγμα. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι χιλιάδες αυτοί θα διοχέτευαν την οργή τους στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, στη βουλή, στους ένστολους δολοφόνους (σύγχρονους ταγματασφαλήτες) μόνο αυτό δε συνέβει. Η τροπή που πήραν τα πράγματα με το ξύλο και τις δολοφονικές επιθέσεις μεταξύ διαδηλωτών, με το νεκρό συναγωνιστή απεργό, με την απογοήτευση και την αστυνομική καταστολή που ακολούθησε, με τα πηγαδάκια να τσακώνονται ποιός είχε "δίκιο", έστειλαν τον κόσμο προβληματισμένο στο σπίτι του και έκαναν την κυβέρνηση να αφήσει έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Σήμερα αντί να συζητάμε για το πως θα συνεχίσουμε τις απεργίες, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις συζητάμε το ποιος και πόσο έφταιγε.


Πριν περάσουμε στην 20 Οκτώβρη να σημειώσουμε ότι το διήμερο αυτό υπήρξε σημαντική διαφοροποίηση στη στάση του ΚΚΕ απέναντι στο υπόλοιπο κίνημα. Ενώ μέχρι τώρα απεύφευγε κάθε επαφή με τις υπόλοιπες διαδηλώσεις (με τραγελαφικά αποτελέσματα), πρώτη φορά τον Ιούνη επιχείρησε να προσεγγίσει (έως και να κάτσει μαζί με άλλους διαδηλωτές στις 28 Ιούνη). Το διήμερο αυτό για πρώτη φορά υπήρξε παρουσία και τις δύο ημέρες των δυνάμεων του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ, ΜΑΣ κλπ) στο Σύνταγμα. Το γεγονός αυτό ακόμα δε μπορούμε να το εκτιμήσουμε με σιγουριά (πίεση τμημάτων της βάσης του για πιο αποτελεσματικό αγώνα, σκιρτήματα μια διαφορετικής στάσης που τόσο περιμένουμε, διαμόρφωση όρων εσωτερικής συγκρότησης, κάποια από τα παραπάνω?). Το γεγονός αυτό (παρά τα λάθη του) καταρχάς πρέπει να μας χαροποιεί. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι συγκεντρώσεις αυτές στο Σύνταγμα όπου συνυπήρξαν οι διαφορετικές διαδηλώσεις (28/6, 19/10) ήταν και οι μαζικότερες μια και επιτρέπουν στο σύνολο να λαού να εκφραστεί χωρίς να αναγκάζεται να επιλέξει την "καθαρότερη", "αριστερότερη" κοκ συγκέντρωση. Ο τρόπος πάντως που επέλλεξε να το κάνει το ΠΑΜΕ στις 20/10 είναι καταστροφικός. Πρώτον εξαγγέλει προς τιμήν του αποκλεισμό της βουλής αλλά αρνείται οποιαδήποτε συννενόηση με άλλους διαδηλωτές (Πρωτοβάθμια Σωματεία κλπ). Δεύτερον δηλώνει ότι θα είναι συμβολική (άρα δε θα εμποδίσει βουλευτές). Τρίτον στήνει από νωρίς την περιφρούρηση του απέναντι στους υπόλοιπους διαδηλωτές (πλάτη στη βουλή, μέτωπο στους υπόλοιπους συγκεντρωμένους). Τέταρτον από τις 10:30 μέχρι την ώρα που αποχώρησε έκανε πολλές λεκτικές και σωματικές προκλήσεις σε εκατοντάδες διαδηλωτές πολλών άλλων πολιτικών χώρων επειδή τους μίλησαν ή τους αγριοκοίταξαν ή δεν τους άρεσαν. Θύμισαν στους παλιότερους τα ΚΝΑΤ της δεκαετίας του 80. Πέμπτον και σημαντικότερο επέλεξαν να το κάνουν τηνημέρα που ψηφιζόταν από τη βουλή της ντροπής και του ξεφτυλλισμού της δημοκρατίας (ακόμα και του συντάγματος τους) ένα πολυνομοσχέδιο που τινάζει στον αέρα μισθούς, σχέσεις εργασίας, φορολογίο, το δημόσιο ολόκληρο κλπ. Να σημειώσω εδώ, και αυτό το γνωρίζουν οι συναγωνιστές του ΚΚΕ, ειδικά στο χώρο των μηχανικών, ότι πολλές φορές έχουμε συνεργαστεί πολιτικά και συνδικαλιστικά (όπως και πολλοί άλλοι σύντροφοι από τη συσπείρωση) με παρατάξεις του χώρου του ΚΚΕ και δεν τους θεωρούμε "από την άλλη πλευρά".  
 

Είναι η ώρα όμως να πούμε δυο κουβέντες για τον έτερο πόλο της αντιπαράθεσης, το οργανωμένο και κυρίως το ανοργάνωτο τμήμα του α/α χώρου που επιλέγει την πολιτική έκφραση κυρίως μέσω της βίαιης αντιπαράθεσης. Όσες διαφωνίες και να έχει κανείς με το λόγο και τον τρόπο που επιλέγουν να κινηθούν οι υπόλοιποι διαδηλωτές, οι δολοφονικές επιθέσεις (με μολότοφ, πετροπόλεμο κλπ) είναι εκτός συζήτησης. Και ένα τμήμα του χώρου αυτού τα τελευταία χρόνια δείχνει μια έφεση σε αυτές ακριβώς τις επιθέσεις (σε άλλους πολιτικούς χώρους, ειδικά της αριστεράς, σε καταλήψεις, ακόμα και σε μεμονωμένα άτομα). Το είδαμε το φαινόμενο αυτό και σε άλλες απεργιακές διαδηλώσεις (με επιθέσεις σε διαδηλωτές που απλά άνοιξαν το στόμα τους να διαμαρτυρηθούν, με επιθέσεις σε μικρομάγαζα, με χαζοσπασήματα απλά για την πλάκα της υπόθεσης), το ζούμε στα εξάρχεια, το είδαμε σε επιθέσεις σε φοιτητικές πορείες και καταλήψεις. Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο πολιτικό-κοινωνικό όσο και κρατικό-παρακρατικό και δεν είναι εύκολο κανείς να πει ποια πλευρά είναι η κυρίαρχη. Η κοινωνική πλευρά έχει να κάνει με την πρωτοφανή απόρριψη, της νέας γενιάς ειδικά (και πλεόν όχι μόνο αυτής), η πολιτική με την απουσία οποιασδήποτε συγκρουσιακότητας από την πλευρά τόσο της επίσημης, όσο και της ανεπίσημης αριστεράς με αποτέλεσμα η υπαρκτή διάθεση σύγκρουσης με το σύστημα μερίδας των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων, να καλύπτεται από το χώρο αυτό με τις αντιφάσεις και τα όρια που αυτός έχει. Η δράση των ανοργάνωτων αυτών ομάδων έχει σίγουρα οσμώσεις με κρατικές και παρακρατικές λειτουργίες κυρίως λόγω του ανοργάνωτου και "αυθόρμητου" χαρακτήρα που δρουν. Μπορεί αυτός να μην είναι ο κυριάρχος στην ύπαρξη και δράση τους αλλά μερικές φορές είναι ο καθοριστικός. Η κατεύθυνση που τα τελευταία χρόνια (και ειδικά μετά το Δεκέμβρη) παίρνουν είναι ενδεικτική (στοχοποίηση της αριστεράς, αλλά και της κοινωνίας ως συμβιβασμένης, δολοφονικές επιθέσεις κλπ). Να σημειώσουμε εδώ ότι τα παραπάνω δεν αφορούν τις οργανωμένες ομάδες του α/α χώρου που παρά τις πολιτικές διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείς μαζί τους, κινούνται πολιτικά πρώτιστα και με άλλους τρόπους. Ομάδες με τις οποίες πρέπει να υπάρχει πολιτική συννενόηση και διάλογος. 



Γνώμη μου είναι ότι οι ομάδες αυτές έχουν την κύρια (αλλά σίγουρα όχι αποκλειστική) ευθύνη για την εξέλιξη της χθεσινής ημέρας. Και αυτό γιατί επέλεξαν να σηκώσουν το επίπεδο της αντιπαράθεσης με το ΠΑΜΕ μέχρι τη χρήση μολότωφ. Άμοιροι ευθυνών δεν είναι σίγουρα και οι ΠΑΜίτες για τους λόγους που περιέγραψα πριν. Και οι δύο πόλοι της αντιπαράθεσης χαρακτηρίζονται από την ιδιοκτησιακή λογική για το κίνημα, την έλλειψη σεβασμού προς τον άλλο, την πλήρη υποτίμηση της δημοκρατίας, τη μαγκιά και την επιβολή με κάθε μέσο επάνω στους άλλους αγωνιζόμενους αν και εκφράζουν βέβαια με διαφορετικό τρόπο υπαρκτά κοινωνικά ρεύματα. Αλλά και οι υπόλοιποι διαδηλωτές και ειδικά τα πιο πολιτικοποιημένα και αγωνιστικά τμήματα των (μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο, εξωκ. αριστερά, Πρωτοβάθμια Σωματεία, α/α χώρος) τι κάνουμε? Ανάγκη περιφρούρησης των διαδηλώσεων δεν υπάρχει? (και αν υπάρχει, αυτή θα αφεθεί στο ΠΑΜΕ?) Ανάγκη σύγκρουσης με το πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις καταστολής δεν υπάρχει? (και αν υπάρχει, θα την αφήσουμε στα χέρια ανοργάνωτων, ανεξέλεγτων και χωρίς κοινωνική λογοδοσία στοιχείων?)

Αν οι συγκρουόμενοι μεταξύ τους διαδηλωτές διοχέτευαν το μισό του πάθους τους στη βουλή, η εξέλιξη χθες θα ήταν πολύ διαφορετική. 
Αν οι υπόλοιποι κοιτάμε απαθείς και δεν αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες θα ξανάχουμε τα ίδια.

υγ. η δολοφονία του συναγωνιστή απεργού από το ΠΑΜΕ χρεώνεται αποκλειστικά στην κυβερνητική πολιτική της εξαθλίωσης, της κοινωνικής έντασης και του κοινωνικού καναβαλισμού που θεριεύει καθημερινά.  Με την έννοια αυτή η δήλωση του Μ. Θεοδωράκη είναι αισθητά καλύτερη από τις ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς.

ΔΗΛΩΣΗ

Η προκλητική κυβερνητική αναλγησία μετρά τον πρώτο νεκρό διαδηλωτή. Η καλυπτόμενη κάτω από τον μανδύα της Δημοκρατίας επαίσχυντη και ένοχη για την καταστροφική πτώχευση Ολιγαρχία έχει γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω στην δεκαετία του ΄60. Όμως ο ελληνικός λαός δεν θα μείνει απαθής θεατής του απαγχονισμού του. Αποτίουμε φόρο τιμής στον νεκρό διαδηλωτή και εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στην οικογένειά του. Στεκόμαστε όρθιοι και συνεχίζουμε τον αγώνα.

δπ