Πρoϋπολογισμός 2011 : Η ζωή μας στο στίφτη του Μνημονίου

αναδημοσιεύουμε ανακοίνωση των Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων ΠΕ μια και περιλαμβάνει πολλά ενδιαφέροντα για τον προϋπολογισμό και μια πρόταση αγώνα αντίστοιχη με αυτή που είχε προτείνει και η συσπείρωση.

Κοινωνική λεηλασία !

Οι εκλογές τελείωσαν και τα μαχαίρια της κοινωνικής σφαγής βγήκαν από τα θηκάρια τους. Ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδηγεί κάτω ακόμα και από τα έσχατα όρια επιβίωσης σημαντικά τμήματα της κοινωνίας και στη φτώχεια την πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε συμφωνία με Ε.Ε και ΔΝΤ στο όνομα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους (και στις κατευθύνσεις του Μνημονίου για μείωση του ελλείμματος) κατέστρωσαν ένα ληστρικό προϋπολογισμό με ταυτόχρονη εξασφάλιση των κερδών του κεφαλαίου και με διαρθρωτικές αλλαγές που μετατρέπουν κάθε κοινωνική ανάγκη σε πεδίο μελλοντικής κερδοφορίας.

Χρέος και έλλειμμα δεν είναι δικά μας….

Ως δημοσιονομικούς στόχους η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θέτει στον προϋπολογισμό της μείωση του ελλείμματος και την ομαλή αποπληρωμή του χρέους. Επιχειρεί να μας πείσει μέσω ευτραφών στελεχών της πως «μαζί τα φάγαμε» και πως τώρα για τη σωτηρία της χώρας πρέπει να κάνουμε θυσίες. Θυσίες που θα παραταθούν χρονικά για πολλά χρόνια αφού ήδη εξυφαίνεται η επιμήκυνση του μνημονίου μέχρι τουλάχιστον το 2016. Θυσίες εμείς για τα κέρδη των τραπεζών, για απαλλαγές φόρων και εισφορών των επιχειρήσεων, για θαλασσοδάνεια των αναπτυξιακών νόμων και των εγγυήσεων του δημοσίου που εκπίπτουν και περνούν στο χρέος. Θυσίες για να χρηματοδοτούνται αφειδώς οι τράπεζες….

….αλλά ούτε και θα μειωθεί όσο και να σφίξουμε το ζωνάρι!

Και άντε οι εργαζόμενοι να σφίγγουν το ζωνάρι στην προοπτική μείωσης του χρέους αλλά ανερυθρίαστα στο κείμενο του προϋπολογισμού μας λένε πως το χρέος θα αυξάνεται συνεχώς για τα επόμενα χρόνια! Το 2009 290 δις, το 2010 330δις, το 2011 348δις…Και απολύτως φυσιολογικό είναι αυτό αφού ο υποτιθέμενος σωτήριος μηχανισμός στήριξης δεν είναι κάτι άλλο από καθαρή τοκογλυφία: Τα 110 δις που δανειστήκαμε από Ε.Ε και ΔΝΤ με κυμαινόμενο επιτόκιο (τώρα 5%) εκτινάσσουν στα ύψη τους τόκους: 12,325δις το 2009, 12,260δις το 2010, 15,920δις το 2011. Μας δουλεύουν κανονικά ενώ ξέρουν πως τα επόμενα χρόνια θα δανειστούν εκ νέου εκατοντάδες δις ευρώ για να αποπληρώσουν παλαιά δάνεια που λήγουν (36δις ευρώ το 2011). Τα επόμενα 5 χρόνια λήγουν δάνεια συνολικού ύψους 186 δις ευρώ (σελ163 εισηγ.έκθεσης ΓΚΠ) που στην πλειοψηφία τους είναι τα 10ετή δάνεια της κυβέρνησης Σημίτη για την εκπλήρωση της εθνικής μισαλλοδοξίας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Είναι οφθαλμοφανές ότι τα 110 δις του μνημονίου δεν τα καλύπτουν.

Προϋπολογισμός της καπιταλιστικής κρίσης

Όταν καταρρέουν τα μυθεύματα περί προσπάθειας αποπληρωμής του χρέους αναδεικνύονται οι πραγματικοί στόχοι τόσο του προϋπολογισμού όσο και του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής (του συνόλου των «μεταρρυθμίσεων δηλαδή). Στις 173 σελίδες του προϋπολογισμού συχνά πυκνά αναφέρονται και οι «ποιοτικοί» του στόχοι: η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η ανάτπυξη της επιχειρηματικότητας, η ανταποδοτικότητα των δημοσίων υπηρεσιών…..Δηλαδή με άλλα λόγια η μείωση του κόστους εργασίας και η ανεργία, τα νέα δωράκια στο κεφάλαιο για την ανάπτυξη (τη δική του), η εκχώρηση δημοσίων υπηρεσιών προς εκμετάλλευση…Στόχος τόσο του προγράμματος Σταθερότητας της Ε.Ε, όσο και των επιμέρους σχεδιασμών σε εθνικό επίπεδο (μνημόνια συνθήκες κ.τ.λ) σε όλες τις χώρες της Ε.Ε είναι η βίαια, θεσμική και μόνιμη μεταφορά μέρος του παραγόμενου πλούτου από τους εργαζόμενους στους εργοδότες για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης….θα κοστίσει αυτό τη ζωή ανθρώπων π.χ λόγω φτώχειας και διάλυσης της περίθαλψης; Δεν τρέχει μία….κερδοφορία uber alles! Για αυτό στην Ελλάδα μνημόνιο, στη Γαλλία σύνταξη στα 44 χρόνια, στην Αγγλία απολύσεις στο δημόσιο και έπεται συνέχεια.

Προϋπολογισμός εικονικής πραγματικότητας και φορομπηξίας

Σαν φορομπηχτική βδέλλα ο προϋπολογισμός του 2011 αυξάνει κάθε φορολογία φυσικών προσώπων (άμεσοι φόροι +6,5%, έμμεσοι φόροι +1,6%) ενώ μειώνει τη φορολογία κερδών των επιχειρήσεων από το 24% στο 20%! Αυτό ονομάζεται δίκαιο φορολογικό σύστημα….Ειδικότερα αυξάνονται όλοι οι φόροι που αφορούν βασικά προϊόντα (ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής από 11% στο 13% και ενιαίος ΕΦΚ στα καύσιμα). Κατά μέσο όρο αυτό σημαίνει απώλεια περίπου στα 1000 ευρώ ανά οικογένεια το χρόνο.. Είναι απόλυτα βέβαιο πως η πρόβλεψη εσόδων παρά τα νέα χαράτσια δεν θα επαληθευτεί και ο Παπακωνσταντίνου ήδη άνοιξε το παράθυρο για νέα έκτακτα μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα ή περικοπών σε περίπτωση που οι στόχοι για τα έσοδα δεν επιτευχθούν.

Διαρκώς επιτεινόμενη φτώχεια

Ξανά τσεκούρι πέφτει σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Το μισθολογικό κόστος (μισθών και συντάξεων) στο δημόσιο περιορίζεται κατά σχεδόν 5 δις ευρώ σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 2010 λόγω του νέου μισθολογίου στο δημόσιο (που βάσει του μνημονίου θα είναι συνδεδεμένο με την απόδοση και θα έχει ως αναφορά τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα).

Περικόπτονται οι επιμέρους προϋπολογισμοί κρίσιμων κοινωνικά υπουργείων (παιδεία -3%, υγεία -4,1% κ.τ.λ). Ταυτόχρονα εμφανίζονται αυξημένες οι δαπάνες για την αποπληρωμή των τόκων του χρέους και όσες αφορούν Υπουργεία που υλοποιούν προγράμματα του αναπτυξιακού νόμου. Π.χ οι δαπάνες του Υπουργείου Εργασίας (+5,6%) γιατί χρηματοδοτεί τις εργοδοτικές εισφορές για τους νέους εργαζόμενων στις επιχειρήσεις!

Κάθε κοινωνική ανάγκη στο σφυρί!

Όλα μπαίνουν σε τροχιά ξεπουλήματος ή εξεύρεσης ιδιωτικών πόρων. Δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσιες εταιρίες ύδρευσης, ενέργεια, υπηρεσίες υγείας, σχολεία και πανεπιστήμια είτε θα πουληθούν/εκχωρηθούν σε ιδιώτες για άμεσα έσοδα (ΟΣΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ) ή θα αναλάβουν στη λογική της ανταποδοτικότητας να βρίσκουν ιδίους πόρους χαρατσώνοντας κάθε εργαζόμενο. Οι νέες αυτοδιοικήσεις του Καλλικράτη αυτό το ρόλο θα παίξουν αυξάνοντας τα δημοτικά τέλη για να λειτουργήσουν κέντρα υγείας και σχολεία αφού περικόπτεται μισό δις από την κρατική χρηματοδότηση στην ΤΑ (μαζί με την δραματική μείωση σε λειτουργικά έξοδα σε υγεία και παιδεία).

Υπαγωγή της ζωής μας στην υψηλή εποπτεία του κεφαλαίου

Κάθε οικονομική ενέργεια του πολίτη πλέον θα καταγράφεται ώστε να είναι δυνατόν να ανιχνευτεί και το παραμικρό περιθώριο νέας άντλησης εσόδων: Εξαγγέλλεται η κάρτα του πολίτη μόνο μέσω της οποίας θα έχει πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Θα αντικαταστήσει ταυτότητα, ΑΜΚΑ και ΑΦΜ μαζί. Είναι ευθεία η σύνδεση δηλαδή αποδοχών και ασφαλιστικών εισφορών με το κοινωνικό αγαθό της περίθαλψης στο οποίο επιβάλλεται πλαφόν κόστους ανά θεραπεία / επέμβαση! Αν το υπερβείς….πληρώνεις ή πεθαίνεις. Φυσικά τα πρώτα θύματα θα είναι οι άνεργοι, οι μετανάστες και γενικά οι ανασφάλιστοι. Από την άλλη μέσω τραπεζών εκδίδεται η κάρτα αποδείξεων απευθείας συνδεδεμένη με το πληροφοριακό σύστημα των εφορειών ώστε να καταγράφεται και η παραμικρή ιδιωτική δαπάνη. Οι Big Brοther των τραπεζών θα διαθέτουν πλέον πλήρη βάση δεδομένων για την πιο καθημερινή μας συνήθεια.

Η εκπαίδευση στη μέγκενη του μνημονίου

Η εκπαίδευση δε θα μπορούσε να μη συμμετέχει στην γκαρόττα των περικοπών. Από 7,534δις το 2010 στα 6,283 δις το 2011 και ειδικότερα 1 δις λιγότεροι αθροιστικά μισθοί και συντάξεις. Με δεδομένο πως το κόστος των συντάξεων το 2011 είναι κατά πολύ αυξημένο σε σχέση με το 2010 λόγω των 12000 συνταξιοδοτήσεων εκπαιδευτικών το καλοκαίρι, είναι παραπάνω από προφανές πως το 2011 και τεράστιες περικοπές θα γίνουν στους μισθούς των εν ενεργεία εκπαιδευτικών αλλά και πως δεν πρόκειται να προσληφθούν νέοι μόνιμοι εκπαιδευτικοί. Οι πραγματικές ανάγκες των σχολείων θα συμπιεστούν εκ νέου και θα καλυφθούν από ελαστικά εργαζόμενους αναπληρωτές και ωρομίσθιους. Οι σχετικοί κωδικοί μισθών ανά κατηγορία εκπαιδευτικών που στον περσινό προϋπολογισμό αναφέρονταν αναλυτικά έχουν απαλειφθεί στον φετινό…

Για αυτό από φέτος προωθούν την κάλυψη των κενών όχι με μόνιμους διορισμούς αλλά με τις προσλήψεις τύπου δουλοπάροικου του ΕΣΠΑ που δεν ξέρει πόσο και πότε πληρώνεται. Τελείως ξεκάθαρα οι περικοπές στην εκπαίδευση ξεπερνούν ακόμα και τα συμφωνηθέντα στο ίδιο το μνημόνιο.

Κανένα νέο σχολείο το 2011 με στρογγυλό και απόλυτο μηδενικό στις δαπάνες για ανέγερση νέων κτιρίων και αγορά ακινήτων (οικοπέδων δηλαδή) στον τακτικό προϋπολογισμό του ΥΠΔΒΜΘ…με τον ΟΣΚ να παίρνει το «ιλιγγιώδες» ποσό των..30εκ ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) που δεν επαρκεί ούτε για τη συντήρηση των υπαρχόντων υποδομών όχι για να φτιάξει νέα σχολεία….

300 εκατομμύρια λιγότερα για λειτουργικές δαπάνες από τις ήδη μειωμένες του 2010. Τα σχολεία καταδικάζονται στην φτώχεια σε συνδυασμό και με την περικοπή 500εκ ευρώ από τις τοπικές αυτοδιοικήσεις. Οι επισκευές, η αγορά αναλώσιμων, τα στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα των σχολείων (σε μια χρονιά που το πετρέλαιο θέρμανσης θα κοστίζει όσο το κίνησης) θα μεταφερθούν αναγκαστικά στις τοπικές κοινωνίες είτε άμεσα μέσω δημοτικών τελών, είτε έμεσα μέσω μετατροπής των εκπαιδευτικών σε ζήτουλες που θα επαιτούν στους γονείς… Ανταγωνιστικότητα και ανταποδοτικότητα δεν είπαμε;

Αλλά και 565 (580 αντί 1145 το 2010) εκατομμύρια λιγότερα συνολικά στο ΠΔΕ σε σχέση με το 2010. Και που θα πάνε αυτά τα χρήματα; Μα σε «στοχευμένες δράσεις για τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης και τη διάχυση της γνώσης στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας!» (σελ97,100 Εισηγητικής Έκθεσης ΓΚΠ)….Έτσι στήνουν το σχολείο της αγοράς.

ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΤΗΣ ΘΗΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Το τοπίο που έχει περιγραφεί μέχρι τώρα δεν έχει ηλιόλουστα σημεία….Λιτότητα διαρκείας μέχρι εξοντώσεως είναι αυτό που μας τάζουν ώστε καλύτερες μέρες να έρθουν για τη χώρα των αστών, των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Η δική μας χώρα, η παγκόσμια χώρα των εργαζόμενων καταδικάζεται να ζήσει στο γκρίζο της μιζέριας και της ανασφάλειας υπό την απειλή του νέου δόγματος ΝΑΤΟ που θεωρεί ως εχθρούς τα κοινωνικά κινήματα.

Να γκρεμίσουμε τώρα τη χούντα των αγορών!

• Να απαιτήσουμε την παύση πληρωμών του χρέους – τη μη αναγνώριση του τώρα, σαν απάντηση στα αδιέξοδα που στήνουν γύρω μας. Τα μαθηματικά είναι απλά: Ο φετινός προϋπολογισμός έχει δαπάνες 120δις ευρώ. Μόνο τα 55δις ευρώ είναι πρωτογενείς δηλαδή μισθολογικό, λειτουργικό και επενδυτικό κόστος του δημόσιου τομέα. Μάλιστα από τα 55 αυτά δις μέρος τους είναι επιδοτήσεις διαφόρων φύσεων προς το κεφάλαιο (αναπτυξιακός νόμος, σύστημα χρηματοπιστωτικής σταθερότητας) και μπορούν να αναδιανεμηθούν προς όφελος των εργαζόμενων σε αυξήσεις μισθών, σε δαπάνες υγείας, παιδείας, μεταφορών κ.τ.λ. Τα υπόλοιπα 65 δις από τα 120 είναι τόκοι και χρεολύσια! Από αυτά 36 δις είναι τα δάνεια που λήγουν το 2011.

Το σύνολο των εσόδων είναι πάλι….55 δις ευρώ παρά την προκλητική φοροασυλία των κερδών, την φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων και τις διάφορες άλλες απαλλαγές. Σε οικονομοτεχνικό τουλάχιστον επίπεδο ο προϋπολογισμός των δαπανών που αφορούν τη ζωή των ανθρώπων (οι πρωτογενείς δαπάνες) είναι ισολογισμένος αφού οι δαπάνες καλύπτονται από τα έσοδα. Τα νέα δάνεια (συμπεριλαμβανομένου αυτών του μνημονίου) είναι μόνο για την αποπληρωμή των παλιότερων. Το αίτημα λοιπόν για διαγραφή του χρέους είναι οικονομικά δυνατό.

• Να εθνικοποιηθούν τώρα οι τράπεζες. Οι ελληνικές τράπεζες αυτή τη στιγμή κρατούν στα χέρια τους το μεγαλύτερο κομμάτι του δημόσιου χρέους που λήγει τα επόμενα χρόνια (έχουν αγοράσει -με τα ίδια χρήματα που επιδοτήθηκαν από το δημόσιο- χρεόγραφα του ελληνικού χρέους από τις διεθνείς αγορές) Χαρακτηριστικά το 2011 από τα 36 δις δανείων που λήγουν τα 28 αφορούν δανεισμό του δημοσίου από τις ελληνικές τράπεζες! Η εθνικοποίησή τους τώρα χωρίς αποζημίωση διαγράφει τεράστιο κομμάτι του χρέους ενώ το δημόσιο θα έχει να λαμβάνει έσοδα από τα νομικά πρόσωπα που χρωστούν στις τράπεζες (δηλαδή τις επιχειρήσεις) ενώ θα μπορεί να διαγράψει και το ιδιωτικό χρέος φυσικών προσώπων (στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια) που πνίγουν τους εργαζόμενους.

• Έξοδος από Ε.Ε/ΟΝΕ-ευρώ

Να αποχωρήσουμε από τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς που μας εμπλέκουν στο φαύλο κύκλο του συνεχούς επαναδανεισμού. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε το μόνο που προσφέρει στους εργαζόμενους είναι ένα οικονομικό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης σε βάρος των ίδιων των αναγκών τους. Η κοινοτική νομοθεσία κατευθύνει κάθε χώρα μέλος στη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, στο ξεκλήρισμα των αγροτών, στη μείωση του κόστους εργασίας, στην υποταγή σε μια λογική ενός συλλογικού χρέους των εργαζόμενων προς το κεφάλαιο. Η Ε.Ε είναι το σπίτι της δικτατορίας των αγορών.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και το νεόκοπο κόμμα της Ντόρας είναι ταξικοί υπέρμαχοι και διαχειριστές των καπιταλιστικών ιδεολογημάτων. ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ παντού συντάσσονται μαζί, αποδέχονται την ανάγκη μείωσης του κόστους εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ελαστικοποίηση. Σε ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ υλοποιούν σχέδιο εκτόνωσης της οργής των εργαζόμενων για να κυριαρχήσει η απογοήτευση και η ήττα με επετειακές 24ώρες απεργίες

ΔΗΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται την αντικαπιταλιστική τομή της εξόδου από Ε.Ε και διαγραφής του χρέους, ελπίζουν σε έναν πιο light καπιταλισμό και ετοιμάζονται να παίξουν το ρόλο του συνοδοιπόρου στο παιχνίδι της εξουσίας. Στο επίπεδο του κινήματος στηρίζουν και συμμετέχουν παντού στα ξεπουλημένα προεδρεία των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ αντιμετωπίζουν τους αγώνες σαν εργαλείο για την εκλογική τους ενίσχυση και παραπέμπουν στο μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον τη νίκη των εργατικών αναγκών. Δε διαθέτουν σχέδιο εργατικών αγώνων που τώρα θα φιλοδοξούν όχι την επιτυχημένη διαμαρτυρία κατά της πολιτικής του μνημονίου αλλά την ανατροπή αυτής και όλων των επίδοξων διαχειριστών της.

Απέναντι στα σχέδιά τους το εργατικό κίνημα οφείλει ν’ αντιτάξει το δικό του σχέδιο σωτηρίας κι αντεπίθεσης των εργαζομένων.

• Μ’ ένα πολιτικό εργατικό κίνημα που θα διεκδικεί ξανά το χαμένο πλούτο, που θα αρνείται το χρέος, θα απαιτεί τη διαγραφή του, θα επιβάλει την παύση πληρωμής του. Ένα πολιτικό εργατικό κίνημα που θα επιβάλλει τη φορολόγηση των επιχειρήσεων, της εκκλησίας, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την έξοδο από την ΟΝΕ, το ευρώ, την Ε.Ε., που με τις πολιτικές τους οδήγησαν στη λεηλασία του πλούτου που οι εργαζόμενοι παράγουμε και οι εργοδότες απομυζούν.
• Ένα πολιτικό κίνημα που απαιτώντας την ανατροπή της βάρβαρης επιδρομής θα ξαναγράφει στις σημαίες του τις ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, θα απαιτεί να δουλεύουμε λιγότερο, να πληρωνόμαστε περισσότερα, να συνταξιοδοτούμαστε νωρίτερα.
• Ένα πολιτικό κίνημα που θα αμφισβητήσει την παντοδυναμία τους, θα αλλάζει το συσχετισμό δύναμης και θα ξανακάνει την κοινωνική χειραφέτηση, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δύναμη στα χέρια των εργαζομένων. Ένα κίνημα που θα βασίζεται στην άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και των επιτροπών αγώνα, κι όχι στους χειρισμούς των κορυφών και των πολιτικών γραφείων, με αυθεντικούς συντονισμούς σωματείων και συνδικάτων.
• Ένα πολιτικό κίνημα που θα ρισκάρει νίκες, όχι με εθιμοτυπικές συμβολικές απεργίες πολιτικής διαμαρτυρίας, αλλά με σοβαρές ταξικές συγκρούσεις συντονισμένων διακλαδικών απεργιών διαρκείας, που θα οδηγούν σε πολιτική αστάθεια, θα σπέρνουν το φόβο στο αντίπαλο στρατόπεδο, ώστε οι πάνω να μην μπορούν να κυβερνήσουν απρόσκοπτα. Η εκπαίδευση με την εμπειρία της σε μεγάλους αγώνες μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά σ’ αυτό.

H νέα 24ώρη των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 15 Δεκέμβρη δεν είναι αρκετή (πολύ περισσότερο που δεν υπάρχει σχέδιο κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων). Αναγκαίο είναι να προετοιμάσουμε σχέδιο κινητοποιήσεων που θα αρχίζει από τις 6 Δεκέμβρη (επέτειος δολοφονίας του μαθητή μας Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου) θα συνεχίζεται στις 15 Δεκέμβρη και θα κλιμακωθεί σε πρώτο βαθμό με απεργιακή εβδομάδα που θα περιλαμβάνει 3ήμερη ή πενθήμερη απεργιακή κινητοποίηση, και θα συνοδεύεται από συλλαλητήρια και πολύμορφες δράσεις. Απευθύνουμε την πρόταση αυτή και επιδιώκουμε να συντονιστούμε με ολόκληρο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις απεργιακής συμπόρευσης και με άλλους κλάδους και κυρίως με τους κλάδους που έχουν αγωνιστική παράδοση (καθηγητές, υγεία, ΟΤΑ) για την εκδήλωση απεργίας διαρκείας με επαναλαμβανόμενες μορφές. Μιας απεργίας που θα υπερβαίνει τα κλαδικά και θα έχει διακλαδικά – πανεργατικά χαρακτηριστικά. Την τελευταία ημέρα αυτής θα ακολουθήσει νέος γύρος Γ.Σ. για την εκτίμηση της απεργιακής πορείας. Η συνέχιση του απεργιακού αγώνα με επαναλαμβανόμενες μορφές, καθώς και η έκταση και η ένταση τους θα εξαρτηθούν από το βαθμό ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, τη δυνατότητα συμπόρευσης με άλλους κλάδους και βέβαια την εκφρασμένη θέληση των εκπαιδευτικών στις Γενικές Συνελεύσεις.