Έκλεισαν αισίως δυόμιση χρόνια από τότε που ο φωτισμένος δήμαρχος της πόλης μας αποφάσισε να αφήσει και αυτός το στίγμα του στην πολύπαθη οδό Πανεπιστημίου. Για τον μεγάλο περίπατο έχουν γραφτεί τόσα πολλά έκτοτε, τι άλλο να πει κανείς πια. Οι εικόνες του παρατημένου εργοταξίου κατά μήκος του πιο κεντρικού δρόμου της πόλης για πάνω από δύο χρόνια είναι από μόνες τους χιλιάδες λέξεις – όπως χιλιάδες είναι τα ευρώ που κόστισαν οι άχρηστες ζαρντινιέρες με τους φοίνικες και τα θυμάρια.
Όχι φίλε αναγνώστη, μην ανησυχείς. Μετά από αυτό το φτηνό σχόλιο, που έρχεται σε αντίθεση με το υψηλό κόστος του αστικού εξοπλισμού (εντάξει, φτάνει) δεν θα σπαταλήσω άλλο τον χρόνο σου με τέτοια τετριμμένα και χιλιοειπωμένα πράγματα. Εδώ θα πούμε άλλα, πιο ψαγμένα, από αυτά που δεν θα ακούσεις αλλού ρε παιδί μου – ωπ, κάτσε, γιατί; μας κρύβουν κάτι; μήπως είναι οι ελοχίμ πίσω από όλα; Όχι, όχι, ψυχραιμία, καμία σχέση παιδιά! Απλά εδώ θα πούμε πράγματα που οι περισσότεροι θα θεωρούσαν ασήμαντες λεπτομέρειες και δεν θα πολυασχολούνταν μαζί τους.
Λειτουργικότητα και αισθητική
Η ιστορία μου φίλε αναγνώστη, για να περάσω στο ψητό, αφορά την πρώτη μου εμπειρία με τον μεγάλο περίπατο, στα τέλη Αυγούστου 2020. Πρώτο καλοκαίρι covid, έχοντας μόλις επιστρέψει στην Αθήνα μετά τις πολυπόθητες διακοπές. Ξέρεις, εκείνες τις ωραίες μέρες που η πόλη ακόμα βρίσκεται σε ρυθμούς χαλαρούς και μας θυμίζει ότι μπορεί να είναι λίγο ανθρώπινη έτσι για αλλαγή, είπα να κατέβω μια βόλτα προς το Σύνταγμα. Με το που φτάνω στην Πανεπιστημίου αντικρίζω κάτι άσπρες ζαρντινιέρες και κάτι εμπριμέ χρωματιστές χαριτωμενιές στο οδόστρωμα. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ, του άσχετου χρωματισμού (πράσινο και κίτρινο; τι φάση; πού τα είδατε αυτά ρε σούργελα;) και συνεχίζω προς τα πάνω με ανανεωμένο ενδιαφέρον. Μόλις περνάω το φανάρι της οδού Λυκαβηττού αντικρίζω αυτό το θεσπέσιο θέαμα.
Το άδοξο τέλος του πεζοποδηλατόδρομου πάνω στο περίπτερο της οδού Βουκουρεστίου! Φίλε ποδηλάτη έχασες πρέπει να σου πω. Το ποδήλατό σου στον ώμο και σε άλλη παραλία.
Τι έχει συμβεί; Για κάποιο λόγο ο ποιητής είπε να κάνει μια έξτρα χαριτωμενιά. Σκέφτηκε να κάνει τη χάραξη του δρόμου τεθλασμένη (γιατί όχι; σάμπως αυτός θα οδηγήσει εκεί;) οπότε:
- στο αρχικό κομμάτι από το Σύνταγμα μέχρι τη Βουκουρεστίου έβαλε τα οχήματα να κινούνται στη δεξιά πλευρά του οδοστρώματος, διατηρώντας τον παλιό contra flow λεωφορειόδρομο σαν παρτέρι για τις μεταλλικές ζαρντινιέρες με τις γουασινγκτώνιες, και
- μετά το φανάρι της Βουκουρεστίου είπε να μεταφέρει τις 4 λωρίδες κίνησης στην αριστερή πλευρά, ξεκινώντας έναν (κίτρινο) ποδηλατόδρομο και έναν άχρηστο έξτρα (πράσινο) πεζόδρομο στον χώρο που περίσσεψε στα δεξιά.
Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο από κάθε άποψη. Αισθητικά, μα κυρίως λειτουργικά. Τι, όχι;
Ο επίμονος μονόδρομος
Πάμε και σε ένα πιο ψαγμένο τώρα. Ας κάνουμε μεταβολή, να κατηφορίσουμε προς Ομόνοια μεριά καθώς τα best practices συνεχίζονται πιο κάτω. Θα έχεις παρατηρήσει φίλε αναγνώστη ότι ο μελετητής του έργου αποφάσισε να απαγορεύσει τη δεξιά στροφή στη Ρήγα Φεραίου για τα Ι.Χ. για λόγους που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ. Μόνο λεωφορεία κύριος. Μάλιστα. Άντε να το δεχτούμε κι αυτό. Όμως δεν έκανε τουλάχιστον τον κόπο να αντιστρέψει την κατεύθυνση κίνησης της Σίνα στο κομμάτι Ακαδημίας-Πανεπιστημίου για να προσφέρει μια εναλλακτική στους οδηγούς που θέλουν να κινηθούν προς Λυκαβηττό και λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Να κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να θυμίσουμε ότι το κομμάτι αυτό της Σίνα μονοδρομήθηκε αντίθετα από όλο το υπόλοιπο τμήμα της οδού (περιλαμβανομένης της Εδουάρδου Λω) προ εικοσαετίας, προκειμένου να λειτουργήσει ως λεωφορειόδρομος, φιλοξενώντας τις αφετηρίες των λεωφορείων της Γλυφάδας (Α2, Α3 και τα συναφή) και επιτρέποντας την πρόσβασή τους στον ανάποδο λεωφορειόδρομο της Πανεπιστημίου. Από τη στιγμή που ο τελευταίος καταργήθηκε λόγω μεγάλου περιπάτου, παραχωρώντας στωικά τη θέση του σε φοίνικες και παγκάκια, όπως καταλαβαίνετε έπαψε να έχει νόημα και η συγκεκριμένη μονοδρόμηση στην αρχή της Σίνα – η οποία πολύ λογικά και όμορφα θα μπορούσε να επιστρέψει στην πρότερη κατεύθυνσή της, ιδίως με δεδομένο ότι απαγορεύτηκε η δεξιά στροφή προς Ρήγα Φεραίου-Ασκληπιού.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φωστήρες του σχεδιασμού της αγαπημένης μας πόλης. Άμα δεν σ’ αρέσει κύριος να κατέβεις μέχρι τη Χαριλάου Τρικούπη. Μα, έτσι επιβαρύνεται κι άλλο η Χαριλάου Τρικούπη, που ήδη είναι μονίμως πηγμένη. Σσστ, δεν θέλω γκρίνιες, μην είστε μίζεροι, ήμαρτον πια.
Με αυτήν τη μικρή ιστορία επιτυχημένου σχεδιασμού α λα αθηναϊκά ολοκληρώνεται αγαπημένε μου αναγνώστη η πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλογκ. Ελπίζω να σου άρεσε ή έστω να ήταν υποφερτή. Επόμενη ιστορία του παραδρόμου σε μία εβδομάδα από τώρα.
Σε ασπάζομαι,
Ο μικρός κυκλοφοριολόγος
ΥΓ. Τι θα τους κάνετε τόσους σωλήνες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου