Αναρτούμε κείμενο που μας έστειλε η Ελένη Πορτάλιου
ΤΟ ΜέΡΑ25 (και DiEM25)
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ
της Ελένης Πορτάλιου, ομ. καθηγήτριας Αρχιτεκτονικής Σχολής ΕΜΠ
Μετά από ένα σύντομο προοίμιο, όπου περιγράφεται η «χρεοδουλοπαροικία» με όρους αποκάλυψης παρά κοινωνικούς και πολιτικούς, ανακοινώνεται η δημιουργία του Μετώπου Ευρωπαϊκής Ανυπακοής - ΜέΡΑ25, που αποτελεί «το ελληνικό πατριωτικό μέτωπο των υπεύθυνα ανυπάκουων ευρωπαϊστών του πρώτου στην ιστορία δι-εθνικού πανευρωπαϊκού κινήματος για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης και της κάθε χώρας ξεχωριστά - του DiEM25».
Ο συντάκτης του κειμένου είναι φανερό ότι αγνοεί ή αποσιωπά όχι μόνο την ευρωπαϊκή και ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα της αριστεράς, αλλά και τα σύγχρονα διεθνικά / διευρωπαϊκά κινήματα : αντιπαγκοσμιοποιητικό και πλατείες, που συγκλόνισαν τον κόσμο στο τέλος του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα. Το ΜέΡΑ είναι κομήτης εξ ουρανού. Η αυτοαναφορικότητα είναι η υπέρ πάντων αρχή όπως και το παρόν, απολύτως αποσυνδεδεμένο από τον ιστορικό χρόνο.
Παρά την πολυλογία το καταστατικό αφήνει ασαφές το αντικείμενό του : τι ακριβώς ιδρύεται; «ΜέΡΑ25 και DiEM25 σημαίνουν το ίδιο πράγμα (ελληνικά και λατινικά) σηματοδοτώντας τον ευρωπαϊκό διεθνισμό του νέου κόμματος». Αμέσως μετά αναφέρεται ότι «το ΜέΡΑ25 αποτελεί τον ελληνικό εκλογικό βραχίονα του πανευρωπαϊκού “Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη”, στόχος του οποίου είναι ο εκδημοκρατισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης γενικότερα και όλων των χωρών ειδικότερα....Όλες οι αποφάσεις πολιτικών και δράσεων του ΜέΡΑ25 θα λαμβάνονται από τα συλλογικά του όργανα τα οποία λογοδοτούν σε όλα τα μέλη του DiEM πανευρωπαϊκά (!!). Έμβλημα του κόμματος είναι οι λέξεις ΜέΡΑ και DiΕΜ ενωμένες με ένα χελιδόνι και τον αριθμό 25».
Πάντως, ίσως για να μπει τάξη σ’ αυτό το χάος, «για τα μέλη του ΜέΡΑ υπάρχει κώδικας συντροφικής συμπεριφοράς». Κάτι θυμίζει αυτό από τα σχολεία της δεκαετίας ’50 και ’60! Κάθε μέλος του ΜέΡΑ γίνεται αυτομάτως μέλος του DiEM. Τα μέλη του ΜέΡΑ μετέχουν σε μια από τις τοπικές Ομάδες Ανυπακοής (ΟΑ). Έχουν δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι κ.λπ. Πολύ ενδιαφέρον είναι πάντως ότι «διατηρούν δικαίωμα λόγου και δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ακόμα και αν είναι μειοψηφική (!!)». Πρωτοφανείς ελευθερίες στον δύσκολο 21ο αιώνα !
Οι Ομάδες Ανυπακοής είναι πάντως δεμένες χειροπόδαρα. «Οι ΟΑ υπόκεινται σε περιορισμούς με σημαντικότερο ότι δεν μπορούν να συνεργάζονται με άλλα κόμματα ή κινήσεις χωρίς την πρότερη συνεννόηση με την Πολιτική Γραμματεία) ή να προωθούν σκοπούς ή αξίες ασυμβίβαστες με το πνεύμα της διακήρυξης του κόμματος και τις εκάστοτε εκστρατείες του. Για να διασφαλιστεί ότι οι δράσεις των ΟΑ είναι σύμφωνες με τη Διακήρυξη και για να υπάρχει ποιοτικός έλεγχος πάνω στο πως η κοινή γνώμη θα διάκειται απέναντι στο κόμμα, τα μέλη των ΟΑ δεν μπορούν να δημοσιεύουν κείμενο / εικόνες / βίντεο / δράσεις που προορίζονται για το ευρύ κοινό χωρίς πρότερη έγκριση από την πολιτική ηγεσία». Επιπλέον, «οι ομάδες βάσης του ΜέΡΑ25 όλων των βαθμίδων δεν επιτρέπεται να δημιουργούν δημόσιες ιστοσελίδες, ομάδες και λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς την έγκριση της Πολιτικής Γραμματείας» Τι να πει κανείς όταν όλα σχεδόν τα μέλη των κομμάτων, πολύ περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ιστοσελίδες, blogs, facebook κ.λπ. και συνομιλούν ακατάπαυστα, φυσικά αλογόκριτα ! Τελικά, ένας μεταμοντέρνος ζντανοφισμός μπαίνει σφήνα στις “ανεξάντλητες πρωτοβουλίες των μελών της βάσης”, όπως λέγαμε παλιά στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Όχι ότι θα υπάρξουν μαζικές πρωτοβουλίες των μελών του ΜέΡΑ που θα είναι δυνατόν να ελέγχονται αρμοδίως. Γιατί ένα κόμμα - μη κόμμα με δομή εγγενώς αυταρχική δεν μπορεί να έχει ενεργά μέλη, μόνο οπαδούς που ενοποιεί ο αρχηγός - μεσσίας.
Το πρόγραμμα του ΜέΡΑ είναι εξαντλητικό. Υποθέτει ότι θα κυβερνήσει αυτοδύναμα και είναι πανέτοιμο να μιλήσει επί παντός του επιστητού - από τις 7 θεσμικές τομές (Πρωτογενή πλεονάσματα που καταργούν τη λιτότητα, Αναδιάρθρωση Δημόσιου Χρέους, Δημόσια Εταιρεία Αναδιάρθρωσης Ατομικών Χρεών, Φορολογικοί συντελεστές, Δημόσιο Εξωτραπεζικό Σύστημα Πληρωμών, Μετατροπή ΤΑΙΠΕΔ και Υπερ-Ταμείου σε Αναπτυξιακή Τράπεζα, Σεβασμός σε μισθωτή εργασία και δημιουργική επιχειρηματικότητα) μέχρι το τελευταίο υποπρόβλημα. Χαρακτηριστικά των δεκάδων παραδειγμάτων είναι : συνεχής καθαρισμός δασικών εκτάσεων, συντήρηση του δικτύου νερού, αντικατάσταση της παθητικής αποστήθισης από μεθόδους ενεργητικής εκμάθησης, γενικά λύκεια που προετοιμάζουν τους μαθητές για πανεπιστημιακές σπουδές, ποσοστώσεις εγχώριου περιεχομένου στα ΜΜΕ, κ.λπ.
Μέσα σ’ ένα πνεύμα πολυπραγμοσύνης και επίδειξης γνώσεων προκύπτει η πλήρης σύγχυση ανάμεσα στις κυβερνητικές αρμοδιότητες και αυτές μιας δημοκρατικά συγκροτημένης δημόσιας διοίκησης. Η κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο γιατί θεσμοθετούνται Διαβουλευτικά Συμβούλια Κληρωτών και Εκλεγμένων Πολιτών (ΔΙΑΣΚΕΠ) - που θα χαράσσουν πολιτική για την παιδεία, τον πολιτισμό, τα ΜΜΕ - όπως επίσης Συμμετοχικά Εθνικά, Περιφερειακά Συμβούλια, άσχετα με τους αυτοδιοικητικούς θεσμούς.
Το κύριο πρόβλημα με το πρόγραμμα δεν είναι πάντως αυτό. Θέλει να αγνοεί επιδεικτικά ότι η σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι συγκρουσιακή και οι υπαρκτοί βαθμοί ελευθερίας πολύ περιορισμένοι. Άλλωστε, ο επικεφαλής του ΜέΡΑ γνωρίζει, ως υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ότι η ΕΕ δεν υποχωρεί ούτε μπροστά στα ωραία μας προγράμματα ούτε καν μπροστά στο 62% Όχι του ελληνικού λαού.
Οι βαθμοί ελευθερίας εντός ΕΕ - εφόσον η επιδίωξη και του ΜέΡΑ δεν είναι η έξοδος - καθορίζονται από ένα σχέδιο σύγκρουσης στα σημεία με ουσιαστικά συμμέτοχη τη λαϊκή πλειοψηφία, τους πολλούς. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 έγκειται σε αυτό ακριβώς : στην απουσία ενός σχεδίου σύγκρουσης που θα διέθετε και εναλλακτική λύση.
Το ΜέΡΑ ως εκ των ποσοστών του δεν θα βρεθεί μπροστά σε τέτοια διλήμματα. Γι’ αυτό και πορεύεται απολύτως αυτόνομα και διακηρύσσει ότι θέλει.
* Τα bold στο κείμενο είναι της συντάκτριας.
Το κείμενο γράφει:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Άλλωστε, ο επικεφαλής του ΜέΡΑ γνωρίζει, ως υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ότι η ΕΕ δεν υποχωρεί ούτε μπροστά στα ωραία μας προγράμματα ούτε καν μπροστά στο 62% Όχι του ελληνικού λαού».
Όχι μόνον ο Βάρουφάκης, αλλά και όλος ο κόσμος που στήριξε το δημοψήφισμα του ΟΧΙ γνωρίζει άλλα πράγματα, εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά που ισχυρίζεται η Ελένη Πορτάλιου: Ότι αυτός που υποχώρησε τότε και δεν ανέλαβε την ευθύνη της σύγκρουσης με την ΕΕ ήταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον παραδόθηκε αλλά ανέλαβε να διεκπεραιώσει τις πολιτικές των επιτελείων στην χώρας. Η “αθώωση” του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις εκλογές που έρχονται, τι πραγματικά σημαίνει;…
Συνεχίζει παρακάτω:
«Οι βαθμοί ελευθερίας εντός ΕΕ - εφόσον η επιδίωξη και του ΜέΡΑ δεν είναι η έξοδος - καθορίζονται από ένα σχέδιο σύγκρουσης στα σημεία με ουσιαστικά συμμέτοχη τη λαϊκή πλειοψηφία, τους πολλούς. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 έγκειται σε αυτό ακριβώς : στην απουσία ενός σχεδίου σύγκρουσης που θα διέθετε και εναλλακτική λύση.
Το ΜέΡΑ ως εκ των ποσοστών του δεν θα βρεθεί μπροστά σε τέτοια διλήμματα. Γι’ αυτό και πορεύεται απολύτως αυτόνομα και διακηρύσσει ότι θέλει.»
Η Ελένη Πορτάλιου αποφεύγει να μας πει ποιός σήμερα διαθέτει αυτό που περιγράφει ως αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή “ να σχέδιο σύγκρουσης που θα διαθέτει και εναλλακτική λύση, το οποίο θα στηρίζεται ουσιαστικά στην συμμετοχή της λαϊκής πλειοψηφίας”, δηλαδή ένα σχέδιο για τον “δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό” που έλεγαν κάποτε οι ευρωκομμουνιστές. Περιορίζεται να μας επισημάνει ότι το ΜέΡΑ25 δεν διαθέτει ένα τέτοιο σχέδιο, παραλείποντας να αναφέρει ότι πλαίσιο που περιγράφει θέτει εκτός και όλα τα πολιτικά σχήματα που αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο της Αριστεράς.
Το ποιό ενδιαφέρον όμως είναι ότι για να δικαιώσει τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, κατακρίνει και τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%, για τον οποίο ισχύει αυτό ακριβώς που αποδίδει στο ΜέΡΑ25 :«ως εκ των ποσοστών του δεν θα βρεθεί μπροστά σε τέτοια διλήμματα. Γι’ αυτό και πορεύεται απολύτως αυτόνομα και διακηρύσσει ότι θέλει». Είναι φανερό ότι μπροστά και σε παρόμοια διλήμματα δεν θα βρεθούν η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολλοί άλλοι. Όμως αυτοί δεν αποτελούν “στόχο” γιατί δεν “κόβουν ψήφους” από τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις εκλογές που έρχονται...
Τέλος, για τα ζητήματα της “δημοκρατικής λειτουργίας” των κομμάτων, «διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο». Το ΜέΡΑ25 αποφασίζει με καθολικές ψηφοφορίες όλων των μελών του, τόσο για τα προγραμματικά ζητήματα, όσο και για κρίσιμα ζητήματα που αναδεικνύονται από την πολιτική συγκυρία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λάμβανε τις αποφάσεις με αυτό τον τρόπο, (όπως δηλαδή το ΜέΡΑ25 ή το PODEMOS) δεν θα είχε γίνει η ανατροπή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ. Ας θυμίσουμε επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για αρκετά χρόνια δεν είχε ΜΕΛΗ με κανένα δικαίωμα συμμετοχής, αλλά και όταν απέκτησε τα απλά μέλη του δεν είχαν κανένα άμμεσο τρόπο συμμετοχής στην διαμόρφωση της “γραμμής” και στην λήψη των αποφάσεων...)
Επίσης, το κείμενο της Ελένης Πορτάλιου Βάζει κάτω απ' το χαλί τους βασικούς λόγους που εκφυλίστηκε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και αναζητά την αποτυχία του στο πεδίο των “προγραμματικών” του διακηρύξεων, παραδοσιακά προσφιλές πεδίο “διαλόγου” ανάμεσα στον αστισμό και την αριστεροσύνη, όπου κρίνονται και κατακρίνονται “πολιτικές διαφορές” ασήμαντες όμως για την «Πολιτική»...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πολιτικοί σχηματισμοί στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν διαμορφώνουν τις σχέσεις τους με την εκλογική τους πελατεία με βάση το “πρόγραμμα”, όπως αυτό το αντιλαμβάνεται η παραδοσιακή Αριστερά. Οι σχέσεις εκπροσώπησης/διαμεσολάβησης εκφράζονται συνήθως με όρους συγκυρίας και διαμορφώνονται από ιδεολογικές σχέσεις και γενικά προτάγματα σχετικά με επίδικα της πολιτικής σκηνής. Η “χρυσή αυγή” δεν έχει αναδειχθεί σε τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα και έχει αποκτήσει κοινωνικά ερείσματα επειδή έχει κάποιο “μεταβατικό πρόγραμμα”, όπως το αντιλαμβάνεται η παραδοσιακή κομμουνιστικογενής Αριστερά. Εξάλλου στα αστικά κοινοβούλια σύνηθες φαινόμενο είναι ότι τα προεκλογικά προγράμματα αναιρούνται μετά τις εκλογές, μερικές φορές μάλιστα και από την πρώτη μέρα. Αυτό το γνωρίζουν οι ψηφοφόροι - όχι μόνον στην χώρα μας - και δεν δίνουν καμία βαρύνουσα σημασία στα “προγράμματα”.
Όμως, ούτε οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές ούτε και οι επαναστάσεις έγιναν με την εφαρμογή κάποιου “μεταβατικού προγράμματος” που εκπόνησαν τα πεφωτισμένα επιτελεία κάποιων πολιτικών “πρωτοποριών”. Έγιναν με την κινητοποίηση, την δράση και την παρέμβαση του “λαϊκού παράγοντα” στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται με την “ανάθεση” αλλά με την συμμετοχή και την αυτοοργάνωση του λαϊκού παράγοντα.
Σε συνθήκες κοινωνικών αλλαγών που σηματοδοτούν τομές στην κοινωνία και το κράτος, οι πολιτικοί μηχανισμοί που βάζουν την σφραγίδα τους στις εξελίξεις, αποκτούν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, αυτό που ορολογία της παραδοσιακής αριστεράς ονομάζει “μαζικό κόμμα”. Αυτό το χαρακτηριστικό “εσωτερικεύει” στον μηχανισμό τους τον “λαϊκό παράγοντα” και ο πολιτικός σχηματισμός αποκτά άλλες σχέσεις με την κοινωνία και την ταξική πάλη. Σε τέτοιες συνθήκες κρίνεται πραγματικά το “ταξικό πρόσημο” ενός πολιτικού μηχανισμού της Αριστεράς, και όχι στις διακηρύξεις και τα προγράμματά του, τα οποία αποτελούν απλά αυτοπροσδιοισμούς κάποιων “πρωτοποριών”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και ανήλθε στην κυβερνητική εξουσία, απέτυχε να γίνει “μαζικό κόμμα”. Αυτή η αποτυχία δεν είναι υπόθεση που αφορά αποκλειστικά στην παρέα του Τσίπρα που κυβερνά σήμερα την χώρα. Η βασική πλευρά αυτής της αποτυχίας καταγράφεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ “δημοκρατικό κόμμα” όπου τα μέλη του έχουν λόγο για στις κρίσιμες αποφάσεις και στον σχεδιασμό της πολιτικής. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στοιχειωδώς δημοκρατικό κόμμα, με αυτές τις γενικές πολιτικές κατευθύνσεις που είχε, σήμερα θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αν λειτουργούσε με κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες, όπως για παράδειγμα οι PODEMOS – που αρκετοί τους λοιδορούν - και όχι όπως ο προεδροκεντρικός ΣΥΝασπισμός, είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ δεν θα είχε ανατραπεί....
Η έλλειψη δημοκρατίας λοιπόν και όχι η έλλειψη “προγράμματος” ήταν ο πρωταρχικός ρόλος της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ...
Κάποιος θα αναρωτηθεί:
- Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε στην σύγκρουση μετά το δημοψήφισμα, θα αρκούσε το πρόγραμμα που είχε για να οδηγήσει την χώρα σε μια διέξοδο προς όφελος των υποτελών λαϊκών τάξεων;
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Στην πολιτική όποιος δεν παίρνει “ρίσκα” είναι πάντα με την μεριά των ηττημένων...
Με το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία να επανακτήσει ευρύτερα λαϊκά ερείσματα, τα οποία η ηγεσία του συλλογικά είχε ήδη αρχίσει να απεμπολεί πριν ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία.
Το κρίσιμο σε τέτοιες περιστάσεις δεν είναι οι τεχνικές διαχείρισης των κρατικών πολιτικών αλλά οι δεσμοί με τον λαϊκό παράγοντα και η κινητοποίηση του. Ο λαός εκείνο το βράδυ ήταν στους δρόμους, εκείνοι που απουσίαζαν ήταν αυτοί που φιλοδοξούσαν να είναι ή να γίνουν «ηγέτες» του...