A dream you dream alone…

“A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality.” John Lennon

Τα δυο χρόνια που μεσολάβησαν από τις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου ήταν χρόνια μαύρα, δύσκολα, ασφυκτικά. Οξύνθηκε στον υπέρτατο βαθμό η επίθεση ενάντια στο δημόσιο πανεπιστήμιο με στόχο την πλήρη απαξίωσή του, την ταπείνωσή του. Η επίθεση αυτή στόχευσε κατ’ ευθείαν στην καρδιά, στα μεγάλα και ιστορικά ιδρύματα, και ανάμεσα σε αυτά και στο ΕΜΠ. Ο πόλεμος που στόχευε σε μια ιστορική ήττα της δημόσιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος της χωρίς προσχήματα παράδοσής της στους ιδιώτες, προφανώς θα κρινόταν στα «βαριά χαρτιά της».

Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα. Όχι μόνοι μας. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας με πολλούς άλλους συναδέλφους, ανταλλάξαμε ουσιαστικά και όχι προσχηματικά γνώμες για το σχέδιο που έπρεπε να ακολουθήσουμε, το επανεκτιμούσαμε κάθε φορά σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προέκυπταν.

Γι’ αυτό εφαρμόστηκε μια πολιτική κυριολεκτικά πλήρους αποδόμησης και εξόντωσης με:

• Τη μαζική εκπτώχευση των μελών ΔΕΠ, που υπέστησαν εξοντωτικές μειώσεις στους μισθούς τους, της τάξης του 40-50%, οδηγώντας πολλούς από μας στα όρια της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Το ότι τρέχαμε όλοι μας να πάρουμε πίσω λίγα ευρώ μετά την απόφαση του ΣτΕ για το επίδομα βιβλιοθήκης, παλεύοντας με τις εφορίες χριστουγεννιάτικα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που έχουμε οδηγηθεί…
• Με την πλήρη εξάρθρωση του διοικητικού μηχανισμού του ΕΜΠ, μέσω των διαθεσιμοτήτων- απολύσεων του 40% του έμψυχου δυναμικού του.
• Με τη μείωση κατά 70% του προϋπολογισμού του, οδηγώντας το ΕΜΠ σε πλήρη αρρυθμία και παράλυση.

Επειδή ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο μπορεί να διοικηθεί μόνο με ολιγαρχικό και αυταρχικό τρόπο, άρχισε με συστηματικό σχέδιο η δημοκρατία στα πανεπιστήμια να στραγγίζεται από την καθημερινή λειτουργία και το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ να μετατρέπεται σε νεκρό γράμμα. Η εγκαθίδρυση των εντελώς ανεξέλεγκτων Συμβουλίων Ιδρύματος ως του ολοκληρωτικού ιμάντα ελέγχου της πανεπιστημιακής ζωής και προώθησης της μνημονιακής πολιτικής, η κατάργηση των συλλογικών οργάνων, η παντοκρατορία της ΑΔΙΠ με φαιδρούς όσο και επικίνδυνους θεσμούς «αξιολόγησης» μέχρι το ταπεινωτικό για τους πανεπιστημιακούς μέτρο της προεπιλογής υποψηφίων, που χρησιμοποιήθηκε δυστυχώς από συναδέλφους κυνικά για την εξάλειψη κάθε άλλης άποψης αποτελούν κάποια από τα μέτρα που επιστρατεύτηκαν ώστε να επιβληθεί το νέο καθεστώς. Ένα καθεστώς, όμως, φτώχειας και ακαδημαϊκής παρακμής.

Τα χρόνια αυτά το ΕΜΠ αντιστάθηκε. Στην πιο κρίσιμη μάχη, που θα σημάδευε τις προοπτικές όχι μόνο των διοικητικών υπαλλήλων του που πλήττονταν καίρια και με τρόπο ευθύ, αλλά και όσων θα ακολουθούσαν, το Μετσόβιο στάθηκε όρθιο. Η ηρωική απεργία των διοικητικών, η ειλικρινής συμπαράσταση πολύ σημαντικού τμήματος των μελών ΔΕΠ (πλην Λακεδαιμονίων…) και η μαζική συμμετοχή των φοιτητών συνέπηξε ένα μέτωπο αντίστασης ικανό να αντισταθεί σε μια πολιτική που ήταν αμείλικτη και φαινόταν και ανίκητη. Το μέτωπο αυτό με επίμονους αγώνες προκάλεσε την ανάσχεση της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής στα πανεπιστήμια, κατόρθωσε -ενάμισι χρόνο μετά- να μην έχει απολυθεί κανένας. Στη συνέχεια, με υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης η πανεπιστημιακή κοινότητα ανασυγκρότησε τις δυνάμεις της και κατόρθωσε να ολοκληρώσει το εκπαιδευτικό έργο της περυσινής χρονιάς. Όχι βέβαια αμισθί, όπως πίεζαν τα ΜΜΕ, ώστε να τιμωρηθούμε παραδειγματικά για το «αίσχος» της απεργίας συμπαράστασης στους διοικητικούς υπαλλήλους, αλλά αμειβόμενοι για το σύνολο του εκπαιδευτικού έργου που αναπληρώσαμε.

Οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτόν τον αγώνα. Όχι μόνοι μας. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας με πολλούς άλλους συναδέλφους, ανταλλάξαμε ουσιαστικά και όχι προσχηματικά γνώμες για το σχέδιο που έπρεπε να ακολουθήσουμε, το επανεκτιμούσαμε κάθε φορά σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προέκυπταν. Με δυο λόγια αγωνιστήκαμε μαζί σε ένα κοινό σκοπό που έμοιαζε μάχη «ή ταν ή επί τας». Σ’ αυτή τη νέα συσπείρωση δυνάμεων που γεννιέται μακριά από τις ρηχές ομαδοποιήσεις του παρελθόντος και κράτησε το ΕΜΠ όρθιο στη πιο δύσκολη μάχη θεωρούμε ότι ενυπάρχει το σπέρμα της αναγέννησης του ΕΜΠ και μιας νέας πορείας του.

Σήμερα, οι πολιτικές δυνάμεις που προσπάθησαν να επιβάλουν μια τρομακτική απαξίωση του δημόσιου πανεπιστήμιου και του Έλληνα πανεπιστημιακού υπέστησαν μια εκκωφαντική ήττα, συνολικά στην ελληνική κοινωνία. Η χειραφέτηση του ελληνικού λαού από μια μηχανή τρόμου και υποταγής που έμοιαζε ανίκητη, η θαρραλέα αναζήτηση της ελπίδας σε μια διαφορετική κατεύθυνση, αναπτερώνει το ηθικό όλων αυτών που έβλεπαν ότι η άλλη πορεία ήταν μόνο «ένα μαρτύριο χωρίς τέλος», μια μαύρη τρύπα που εξαφάνιζε ζωές και νεανικές ελπίδες. Αλλά και στα πανεπιστήμια το ίδιο δεν έκαναν; Οι νόμοι Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου συνάντησαν καθολική αντίσταση. Οι υπερασπιστές τους κράδαιναν πάντα την «υποχρεωτική εφαρμογή του νόμου», για να πειθαναγκάσουν την πανεπιστημιακή κοινότητα να συμμορφωθεί. Το φόβο, ποτέ επιχειρήματα που να αναδεικνύουν έστω κάποια προτερήματα.

Δεν είμαστε ουτοπιστές, πολύ περισσότερο δεν είμαστε αφελείς. Οι δυνάμεις που προσπαθούν να κρατήσουν τη χώρα σε μια πορεία υποταγής, που γεννά μόνο παρακμή, είναι και παρούσες και κραταιές και ο δρόμος για ένα καλύτερο μέλλον μακρύς. Δικαιούμαστε όμως να ελπίζουμε και περισσότερο ακόμη να αγωνιζόμαστε με αναπτερωμένο ηθικό για μια νέα άνοιξη, και για το Πανεπιστήμιο και για την ελληνική κοινωνία. Κατά τα άλλα οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ δεν αλλάζουν φυσιογνωμία. Αποτελούν μια ακηδεμόνευτη αριστερή ενότητα συναδέλφων, η πλατύτερη που γεννήθηκε ποτέ στο ΕΜΠ, η οποία πιστεύει και παλεύει για ένα ισχυρό και ανανεωμένο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα στα πανεπιστήμια. Όχι μόνο στο ΕΜΠ, παντού. Η παρατεταμένη «αιχμαλωσία» της ΠΟΣΔΕΠ από δυνάμεις εθελότυφλα φιλοκυβερνητικές ή στενά συντεχνιακές, που εξουδετέρωσαν τη συνδικαλιστική δράση της, την ώρα που τα πανεπιστήμια διαλύονταν και οι πανεπιστημιακοί αντίκριζαν κατάματα τη φτώχεια, είναι μια πραγματικότητα που μπορεί και πρέπει να ανατραπεί στο επερχόμενο Συνέδριο.

Σε αυτές τις συνθήκες πρέπει να ξεκινήσουμε απελευθερώνοντας τα πανεπιστήμια από τα βαρίδια που βυθίζουν τα πανεπιστήμια καθημερινά στην παρακμή:

• Να καταργηθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου Αρβανιτόπουλου και τα παράγωγά του, προεξάρχοντος του Συμβουλίου Ιδρύματος. Ελεύθερες εκλογές στα πανεπιστήμια, με συμμετοχή ολόκληρης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ο νόμος αυτός δε λύνει κανένα πρόβλημα, γεννά περιπτώσεις σαν τον κ. Φορτσάκη, που έφτασε να συζητάει για το πανεπιστήμιο περικυκλωμένος από τα ΜΑΤ, πριν μετεξελιχθεί αστραπιαία από στέλεχος της ΚΙΠΑΝ (της μισής Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας, αν μιλήσουμε με όρους ΕΜΠ) σε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας στην πιο ακροδεξιά στροφή της!
• Να σταματήσει αμέσως η αιμορραγία του ΕΜΠ και των άλλων πανεπιστημίων με τις διαθεσιμότητες και να επιστρέψουν όλοι στις θέσεις τους.
• Να ληφθούν τώρα οικονομικά μέτρα ανακούφισης των πανεπιστημίων και μέτρα ενίσχυσης του εισοδήματος των πανεπιστημιακών στην κατεύθυνση της μισθολογικής αποκατάστασης. Πρακτικά μέτρα αντιμετώπισης της πλημμυρίδας των μετεγγραφών. Ισχυρά πανεπιστήμια με εξουθενωμένους πανεπιστημιακούς δεν υπάρχουν!

Αν γίνουν αυτά, θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε το μέλλον του ΕΜΠ και του ελληνικού πανεπιστημίου από καλύτερες θέσεις. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο θα έχει ως κινητήρια δύναμή του τη πραγματική δημοκρατία και την ουσιαστική αυτοδιοίκηση, μακριά από παραδείγματα και καταστάσεις του παρελθόντος που αμαύρωσαν έννοιες που αποτελούν στοιχειώδεις προϋποθέσεις της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο θα βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων, θα θωρακίζει το λαό μας με αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να οικοδομήσει ένα καλύτερο μέλλον στηριγμένος στις δυνάμεις του.

Δυο χρόνια πριν είχαμε απευθυνθεί στην πολυτεχνειακή κοινότητα με το στίχο “you may say I’m a dreamer…”. Σήμερα, που ένας ολόκληρος λαός νιώθει να πήρε μια βαθειά ανάσα ανακούφισης από το ανηλεές σφυροκόπημα, που έκανε κάτι που του «απαγορευόταν» να κάνει, να κοιτάξει αριστερά, μπορούμε να προσθέσουμε το στίχο της επικεφαλίδας: “A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality.” Και να απευθύνουμε ξανά ένα κάλεσμα ενότητας και αγώνα προς όλους τους συναδέλφους για ένα καλύτερο ΕΜΠ, για μια καλύτερη κοινωνία.

A dream you dream alone_29-1-2014