εμείς, η τάξη των τεχνικών...

Αναδημοσίευση από http://www.sarajevomag.gr/

spirit η επιστροφή των  καλών πνευμάτων

Ο Julian Assange βρίσκεται πάντα αποκλεισμένος στην πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο. Ο Edward Snowden έχει μεγαλύτερη ευρυχωρία: άσυλο στη Ρωσία και την προστασία των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Ο νεαρός αμερικάνος στρατιώτης Chelsea Manning, δεν έχει καμία ευρυχωρία: είναι φυλακισμένος για 35 χρόνια, καταδικασμένος για το ότι υπήρξε η βασική “πηγή” των εγγράφων και των πληροφοριών για την δράση του αμερικανικού στρατού στο ιράκ, που (διέρρευσαν στο και) δημοσιοποιήθηκαν απ’ το wikileaks. Ο αντιφασίστας ακτιβιστής και hacker Jeremy Hammond είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση απ’ τον Manning: καταδικάστηκε τον περασμένο Νοέμβρη “μόνο” σε δέκα χρόνια φυλακή, για την κλοπή 60.000 κωδικών πιστωτικών καρτών (που χρησιμοποιήθηκαν απ’ τους “anonymous” για να μεταφέρουν περίπου 700 χιλιάδες δολάρια απ’ τους συγκεκριμένους λογαριασμούς προς μη κερδοσκοπικές οργανώσεις) και των στοιχείων των e-mails 860.000 πελατών του Stratfor που αξιοποιήθηκαν απ’ Wikileaks.
Αυτοί οι 4 ήταν “παρόντες - απόντες” στο Chaos Communication Congress, στο Αμβούργο, στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη. Μέσω video ο Julian Assange απευθύνθηκε στους συμμετέχοντες, κάνοντας έκκληση για αντι-εξουσιαστική δράση.
Η σύντομη παρέμβαση του Assange δεν λέει κάτι καινούργιο, τουλάχιστον για τον κόσμο των ετερόδοξων και αντιαυταρχικών ηλεκτρονικο-τεχνικών. Κι ούτε πρόκειται για μια άποψη που θα μείνει στην ιστορία. Ωστόσο το συμπυκνωμένο περιεχόμενό της προσφέρει την ευκαιρία για μια σύντομη διαγώνια ματιά σ’ αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί “ανταγωνισμός στον κυβερνοχώρο”.

εμείς, η τάξη των τεχνικών...

Όλοι οι εργάτες υψηλής τεχνολογίας είμαστε μια ιδιαίτερη τάξη. Είναι η ώρα να αναγνωρίσουμε το ότι είμαστε τάξη. Και να κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία για να καταλάβουμε πως τα μεγάλα οφέλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την εκπαίδευση, και όλα όσα επιτεύχθηκαν χάρη στη δύναμη της βιομηχανικής εργασίας, [οφείλονταν στο ότι εμείς οι τεχνικοί] είμασταν ο σκελετός της οικονομίας στον 20ο αιώνα. Θεωρώ ότι σήμερα, σαν τεχνικοί, έχουμε τις ίδιες δυνατότητες, κι ακόμα μεγαλύτερες, εξαιτίας της μεγαλύτερης διασύνδεσης που υπάρχει σήμερα, οικονομικά και πολιτικά, διασύνδεσης που είναι εφικτή χάρη στους διαχειριστές συστημάτων. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι διαχειριστές συστημάτων δεν είναι απλά αυτοί που διαχειρίζονται ένα μεμονωμένο σύστημα· είναι αυτοί που ξέρουν και μπορούν να διαχειρίζονται το σύνολο των συστημάτων. Το σύστημα που υπάρχει παγκόσμια σήμερα, έχει δημιουργηθεί απ’ την διασύνδεση πολλών επιμέρους συστημάτων. Κι όλοι εμείς, ή πολλοί από εμάς, είμαστε μέρος της διαχείρισης αυτού του παγκόσμιου συστήματος, και έχουμε ιδιαίτερη δύναμη· μια δύναμη που είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που είχαν οι βιομηχανικοί εργάτες στον 20ο αιώνα.

Και μπορούμε να δούμε σε διάφορες περιπτώσεις, όπως οι γνωστές αποκαλύψεις που έκανε το Wikileaks ή στις πιο πρόσφατες αποκαλύψεις του Edward Snowden, ότι είναι δυνατό σήμερα ακόμα και ένας μεμονωμένος διαχειριστής συστημάτων να έχει μια πολύ σημαντική δυνατότητα, μια εξαιρετική δυνατότητα να παρεμβαίνει στη δράση διάφορων οργανισμών, όχι διαλύοντάς τους ή αχρηστεύοντάς τους, ούτε κάνοντας απεργίες για να τους αναγκάσει να αλλάξουν πολιτική, αλλά μάλλον μεταφέροντας γνώση από ένα [αυστηρά περιφραγμένο] πληροφοριακό σύστημα τύπου apartheid, το οποίο εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, να μεταφέρει λοιπόν γνώσεις απ’ αυτούς που έχουν μεγάλη εξουσία και μεγάλη πληροφόρηση, στο όφελος του κοινού, όπου αυτές οι γνώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι πια σα δύναμη πειθάρχησης αλλά για να κατασκευαστεί και να γίνει κατανοητός ο καινούργιος κόσμος στον οποίο έχουμε μπει.

O Hayden, ο πρώην διευθυντής της CIA και της NSA τρέμει μ’ αυτήν την δύναμη. Μιλήσαμε γι’ αυτήν πέρυσι. Αξίζει λοιπόν να σας μεταφέρω ένα απόσπασμα δηλώσεων του Hayden, που ενισχύει τις απόψεις μου, όπως και τις απόψεις άλλων: “Πρέπει να στρατολογήσουμε κόσμο απ’ τη γενιά του Snowden... Πρέπει να κάνουμε στρατολογήσεις απ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων, γιατί έχουν τις γνώσεις και τις δυνατότητες που χρειαζόμαστε. Συνεπώς η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας είναι το πως θα στρατολογήσουμε αυτά τα ταλέντα ενόσω ταυτόχρονα θα προστατευόμαστε από εκείνο το μικρό ποσοστό του πληθυσμού που έχει αυτήν την ρομαντική προσέγγιση περί πλήρους διαφάνειας με οποιοδήποτε κόστος”. Αυτοί οι τελευταίοι είμαστε εμείς, έτσι δεν είναι;

Συνεπώς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εξαπλώσουμε αυτό το μήνυμα και να μπούμε σ’ όλους αυτούς τους οργανισμούς - πρακτικά να εμπλακούμε μ’ αυτούς. Δεν λέω “όχι, μη μπαίνετε στη CIA”. Όχι. Λέω “μπείτε στη CIA”. Μπείτε εκει μέσα. Μπείτε στο γήπεδο και πετάξτε τη μπάλα έξω. Με την κατανόηση και την παράνοια του γεγονότος ότι αυτή η γενιά θα εισβάλει σ’ όλους αυτούς τους οργανισμούς, κουβαλώντας μια ιδεολογία που έχει εξαπλωθεί σ’ όλο το internet. Γιατί κάθε νέος εκπαιδεύεται στο internet. Συνεπώς δεν πρόκειται να βρεθεί ούτε ένας που να μην έχει εκτεθεί στην αξία αυτής της ιδεολογίας της διαφάνειας, και να μην έχει καταλάβει τη σημασία του να μείνει το internet, η μήτρα όλων μας, ελεύθερο. Αυτή είναι η τελευταία ελεύθερη γενιά.

Η συγκεντροποίηση των κυβερνητικών συστημάτων, η όσμωση μεταξύ τους, το καινούργιο παγκόσμιο πληροφοριακό apartheid, είναι τέτοιες καταστάσεις ώστε το αργότερο σε μια δεκαετία κανείς μας δεν θα μπορεί να ξεφύγει. Οι ταυτότητές μας θα είναι εκτεθειμένες εκεί, η πρόσβαση στις πληροφορίες [τις σχετικές μ’ εμάς] θα είναι τέτοια που κανείς από ‘μας δεν θα μπορεί να δραπετεύσει. Γινόμαστε όλοι τμήμα του καθεστώτος, είτε μας αρέσει είτε όχι. Συνεπώς η μόνη ελπίδα που έχουμε είναι να αποφασίσουμε τι είδους καθεστώς θα είναι αυτό του οποίου θα είμαστε όλοι μέρος. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό κοιτώντας και εμπνεόμενοι από πράξεις που δημιούργησαν το παρελθόν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελεύθερη εκπαίδευση, εκ μέρους ανθρώπων που αναγνώριζαν ότι ήταν μέρος του καθεστώτος αλλά αναγνώριζαν και την δική τους δύναμη, οπότε αναλάμβαναν συμπαγή και αποφασιστική δράση έτσι ώστε να σίγουροι ότι θα ζήσουν σε μια κοινωνία όπως οι ίδιοι την ήθελαν, και όχι σε μια κολασμένη δυστοπία.