"Θυσίες" και "Ανάπτυξη"

Αναδημοσίευση απο τον Εργατικό Αγώνα

“Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους

άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων”.

Θουκυδίδου Ιστορίαι, Βιβλίο 3, Κεφ. 82,4

Στο δημόσιο λόγο στις μέρες μας έχει δημιουργηθεί μια περίεργη κατάσταση: Από τη μεριά της εξουσίας, φανερής και υπόγειας, παρατηρείται μια διαστροφή των εννοιών που χρησιμοποιεί. Ας δούμε μια χαρακτηριστική περίπτωση:
Μιλάνε για “θυσίες του Ελληνικού λαού”. Όμως η θυσία είναι εξ ορισμού, σύμφωνα με όλα τα Λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας, εκούσια. Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι ρωτήθηκε ποτέ ο Ελληνικός Λαός, και ότι τουλάχιστο η πλειοψηφία του συναίνεσε σε αυτά που υφίσταται. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι τα κόμματα της Βουλής έχουν λάβει εν λευκώ εντολή, αυτά από τα κόμματα της βουλής που ψήφισαν τα μέτρα δεν συγκέντρωσαν ούτε κατά τις εκλογές την πλειοψηφία, για να μη μιλήσουμε για τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Τα μέτρα λοιπόν δεν μπορούν να ονομαστούν θυσίες κι ας τα ονομάζουν έτσι παραπλανητικά οι εγχώριοι και οι ξένοι πολιτικοί.
Από την αρχή της κρίσης όλες οι κυβερνήσεις μας μιλούν για “μέτρα άδικα αλλά αναγκαία”. Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει ευθέως: Αντί για μέτρα άδικα γιατί δεν παίρνετε μέτρα δίκαια; Αν το συνδυάσουμε με το προηγούμενο, είναι φανερό ότι ονομάζουν τα μέτρα “θυσίες του ελληνικού λαού”, επειδή προσπαθούν να μας υποβάλουν την πεποίθηση ότι τα μέτρα αυτά, τα άδικα , τα υφιστάμεθα εκουσίως. Πρόκειται για την απόλυτη διαστροφή της έννοιας: Στην πραγματικότητα θυσίες έκαναν και κάνουν οι κυβερνήσεις και θυσιάζουν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ο οποίος είναι απλώς το θύμα.
Αν προσέξουμε καλύτερα, η ιθύνουσα τάξη και οι κάθε είδους άνθρωποί της στην πραγματικότητα ομολογούν ότι το καταραμένο από τους λαούς της γης καπιταλιστικό σύστημα μόνο άδικα μέτρα μπορεί να πάρει και όσο περνά ο καιρός του και σαπίζει, όλο και πιο άδικα και βεβαίως, για το ίδιο αυτό το σύστημα, απόλυτα αναγκαία. Για ποιο λόγο όμως όλα αυτά; Για την “ανάπτυξη” που θα φέρει ΑΕΠ και θα μας κάνει ικανούς να πληρώνουμε τα χρέη που δημιουργήθηκαν από τον κύριο που ήδη δημόσια ομολόγησε και τους υπόλοιπους που, όπως επίσης δημόσια ομολόγησε, τα έφαγαν μαζί του. Έτσι, αυτοί που τα έφαγαν θα εξοφλήσουν τα χρέη τους, ενώ τα “άδικα” μέτρα τους θα συνθλίβουν τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, από τη μεριά της κάθε είδους αριστεράς, εκτός από την εκδήλωση μιας δυσκολίας άμεσου εντοπισμού και αναίρεσης των διεστραμμένων ή παραπλανητικών εννοιών, παρατηρείται συχνά μια ασχολίαστη χρήση τους στα πλαίσια μιας πολιτικής γενικολογίας.
Είναι γνωστό και εύστοχο το ερώτημα: Ανάπτυξη για ποιον; Ενώ η απάντηση που δίνεται είναι σε γενικές γραμμές σωστή, όταν είναι γενικόλογη είναι πολιτικά άχρηστη, γιατί είναι αναποτελεσματική. Με την καταστροφή που έχει συντελεσθεί είναι δεδομένο ότι η οποιουδήποτε προσανατολισμού ανασυγκρότηση της οικονομίας της χώρας θα απαιτήσει μερικά χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων η ζωή των ανθρώπων που έχουν πληγεί περισσότερο θα συνεχίζει να είναι πολύ άσχημη ή και θα επιδεινώνεται. Σε τόσο ειδικές συνθήκες σαν τις τωρινές, για να είναι πειστικό (αλλά και αποτελεσματικό) ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης, πρέπει να εξηγεί άμεσα και πρακτικά και με την ακόλουθη περίπου ιεράρχηση πώς θα λύσει προβλήματα όπως τα παρακάτω:

1. Της υγιεινής διατροφής του πληθυσμού αμέσως και κυρίως από εγχώρια προϊόντα
2. Της επανεκκίνησης της γεωργικής παραγωγής με στόχο πρώτα και κύρια τη διατροφή του πληθυσμού από τα πρώτα δύο εξάμηνα (θερινό και χειμερινό) με κινητοποίηση των υπαρχόντων και εν δυνάμει αγροτών και του απαραίτητου επιστημονικοτεχνικού δυναμικού που σήμερα είναι σε αδράνεια
3. Της άμεσης οργανωμένης στέγασης των χιλιάδων πλέον αστέγων (ή κάτω από άθλιες συνθήκες στεγαζόμενων ανθρώπων) σε κενά κτίρια δημόσια ή ιδιωτικά και της κάλυψης των αναγκών τους σε βασικό ρουχισμό. Εννοείται ότι ούτε λόγος επιτρέπεται σήμερα να γίνεται για την αμφισβήτηση της απόλυτης προστασίας της πρώτης κατοικίας.
4. Της άμεσης ανασυγκρότησης ενός πραγματικά δημόσιου συστήματος υγείας δωρεάν για όλους.
5. Της δημόσιας και πραγματικά δωρεάν παιδείας για όλους

Τα εκατοντάδες υπόλοιπα ζητήματα που απασχολούν τη ζωή και τις σκέψεις των ανθρώπων χρειάζονται επίσης ιεράρχηση και σημαντικό χρόνο. Στο μεταξύ πρέπει να επιβιώσουμε και τα παιδιά να ζήσουν όσο γίνεται πιο φυσιολογικά.
Η απλή αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή η ψευδεπίγραφη “ανάπτυξη” ως αποτέλεσμα της διευκόλυνσης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο υποτίθεται ότι θα κάνει επενδύσεις, θα απορροφήσει την ανεργία και θα γεμίσει λεφτά τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες για να μας δώσουν δάνεια, είναι ακριβώς το έργο που ήδη είδαμε και μας οδήγησε ως εδώ. Αν το πιστέψουμε και τους επιτρέψουμε να το ξανακάνουν στην πλάτη των ανθρώπων που θέλουν να ζουν από τη δουλειά τους, τότε ίσως δεν θα έχουν άδικο να μιλάνε για θυσίες (λέγοντας ψιθυριστά πίσω από τις πλάτες μας: “θυσίες ηλιθίων”).
Και η όποια αριστερά, εκτός από ένα γενικό πολιτικό πρόγραμμα που είναι βεβαίως απαραίτητο και αποτελεί το βασικό κριτήριο για τον προσανατολισμό της, αν μείνει στις γενικότητες και δεν συγκεκριμενοποιήσει τις προτάσεις της σε σχέση με βασικά και δραματικής προτεραιότητας θέματα όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, θα ψάχνει τους εξοργισμένους και απελπισμένους ανθρώπους στα συσσίτια της εκκλησίας, στις αίθουσες αναμονής των γραφείων των εφοπλιστών, και στις “φιλάνθρωπικές” δραστηριότητες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, των σημερινών και μελλοντικών παραλλαγών της. Στα οργισμένα λόγια οι φασιστικές οργανώσεις θα μπορούν να είναι πάντα πιο “αντισυστημικές” από την οποιαδήποτε αοριστολόγα αριστερά.

27 Νοεμβρίου 2013

Χρήστος Σελιανίτης