Εγώ ελπίζω να τη βολέψω

Αναδημοσίευση από Κεράσια και Κρίνοι

 

Δυστυχώς αυτή η χαριτωμένη φράση από έκθεση μαθητή της Νότιας Ιταλίας, στη σημερινή ελληνική συνθήκη δεν μπορεί παρά να εκφράζει την επιτομή της βλακείας.

Αλήθεια, τι έκαναν πριν από δυο μήνες οι 2.500 καθηγητές που στα μέσα Ιουλίου είδαν τα ονόματά τους στη λίστα της διαθεσιμότητας; Γιατί τότε δεν πάλεψαν και δεν τράβηξαν την απεργία μέσα στις εξετάσεις, κόντρα στους συνδικαλιστές τους; Μήπως επειδή πίστευαν οτι για εκείνους δεν θα έφτανε ποτέ η ώρα της απόλυσης; Πως δεν θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο; Να όμως που στην Ελλάδα του 2013 και οι χειρότεροι εφιάλτες γίνονται πραγματικότητα!

Αλλά το να μην έχεις ψιλιαστεί περί τίνος πρόκειται εδώ και τρία και πλέον χρόνια, δηλώνει τουλάχιστον αντιληπτική ανεπάρκεια.

Τώρα είναι κάπως αργά, πιο αργά από πριν και επιπλέον ένα πανίσχυρο όπλο έχει χαθεί για έναν ολόκληρο χρόνο. Τώρα θα πρέπει να πάνε σε πολύ μακρά απεργία διαρκείας, κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο να αντέξουν με τους μισθούς που παίρνουν. Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται, όποιος τη γλύτωσε, τη γλύτωσε και όποιος την πάτησε, μαύρο φίδι που τον έφαγε!

Λυπάμαι αν οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με τόση επιπολαιότητα τα της ζωής τους, αλλά τότε γιατί κι εγώ να τους πάρω στα σοβαρά; Και έχει μεγάλη, μέγιστη σημασία ένας σωστός απολογισμός, επειδή αν σήμερα στρέφονται ξανά σε αυτούς που αποδείχτηκαν τουλάχιστον λίγοι για να τους τραβήξουν από το γκρεμό, καλύτερα να μην ελπίζουν τζάμπα.

Το πανίσχυρο όπλο της απεργίας μέσα στις πανελλαδικές, μιας απεργίας που θα "καθάριζε" σε μια βδομαδούλα, πουλήθηκε από τους ίδιους που σήμερα ηγούνται της ΟΛΜΕ. Και περιμένουν τώρα οι απολυμένοι πλέον να τους σώσουν αυτοί οι ίδιοι, με πορειούλες μέσα στον Αύγουστο και ανακοινωσούλες εδώ κι εκεί. Θα πρέπει να μην έχεις ιδέα με ποιους έχεις να κάνεις ή να μην έχεις ξανακατέβει ποτέ σου στο δρόμο για να πιστεύεις οτι με αυτούς τους light ακτιβισμούς για το θεαθήναι και για τα μάτια του κόσμου, για κατανάλωση και για να λέμε οτι κάτι κάνουμε, μπορούν να κλονίσουν και στο ελάχιστο την εφαρμοζόμενη πολιτική.

Και μόνο αν έχουμε στο μυαλό μας την πραγματική εικόνα, αν έχουμε κατά νου το πόσο ισχυρός, ύπουλος και αδίστακτος είναι ο εχθρός, τότε μόνο υπάρχει μια πιθανότητα να προσδιορίσουμε αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνουμε για να έχουμε πιθανότητες να νικήσουμε. Κυρίως έχει τεράστια σημασία για την ψυχολογία μας να μην τρέφουμε αυταπάτες για το με ποιους πορευόμαστε, σε ποιους αναθέτουμε, από ποιους και τι ελπίζουμε. Κι όταν ξεκαθαρίσουμε αυτό το τοπίο, το ποιος είναι τι, τότε θα μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και θα δούμε οτι δεν μπορούμε να στηριζόμαστε παρά μόνο στους εαυτούς μας, δηλαδή μόνο στη βάση. Μόνο από εκεί θα γίνει ότι είναι να γίνει, μόνο από εκεί θα δοθεί η μάχη. Οι συνδικαλιστές το πολύ πολύ να ακολουθήσουν εκ των υστέρων και αυτό στην καλύτερη περίπτωση.