… πριν από τις 17 Ιούνη αβάσταχτη ελαφρότητα σε πολύ βαρύ κλίμα

Αναρτούμε άρθρο της συναδέλφου Δέσποινας Σπανούδη από το https://dosepasa.wordpress.com/2012/06/10/274/#more-22721

Υπάρχει αλήθεια έστω και ένας άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που βουλιάζει, που να πιστεύει ότι τα κόμματα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ενδιαφέρονται περισσότερο για την επιβίωση των πολιτών απ’ ότι για τη δική τους επιβίωση;
Ακόμη και αν κάποιος δεν είχε καμιά προσωπική εμπειρία από τη δράση των κομμάτων, ακόμη και αν δεν είχε ακούσει για τις αδιαφανείς εσωτερικές λειτουργίες και τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, ακόμη και αν δεν είχε ζήσει την παραλυτική λειτουργία κομματικών στελεχών σε κάθε τομέα του κοινωνικού βίου, στον συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση, τους συλλόγους, στις κινητοποιήσεις, ακόμη και αν κάποιος προσγειωνόταν στην χώρα στις 7 Μαΐου θα χρειαζόταν λίγες μέρες (ή λίγες ώρες τηλεθέασης) για να βγάλει συμπεράσματα.
Μια χώρα ληστεμένη, σοκαρισμένη και αγανακτισμένη, που γύρισε την πλάτη σε αυτούς που ψήφιζε τα περασμένα 30 χρόνια, αρπάζοντας σαν σανίδα σωτηρίας κόμματα που υπόσχονταν ρήξη με το καθεστώς της εκποίησης και της υποτέλειας. Υπερψηφίζοντας, ανάμεσα στα τελευταία, το αριστερό κόμμα που δήλωσε ότι διεκδικεί την εξουσία, προτείνοντας συμμαχία με τα άλλα κόμματα της αριστεράς.
Ποια θα ήταν η λογική συνέχεια;
Καταρχήν τα κόμματα που κατέγραψαν τεράστιες απώλειες να αναγνωρίζουν την αποτυχία της πολιτικής τους. Κατά δεύτερον (και σπουδαιότερο), τα κόμματα που αναφέρονται στην αριστερά, την οικολογία και τα κινήματα, να ενισχύουν τη στροφή της κοινωνίας, συμμαχώντας ώστε να βοηθήσουν να τραβηχτούμε ένα βήμα πίσω από την άβυσσο -στην οποία όλοι διαβεβαιώνουν ότι οδεύουμε.
Και τι έχουμε από την επόμενη μέρα;
Τα δύο κόμματα της προηγούμενης συγκυβέρνησης να εγκαλούν αρχικά τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν δέχτηκε να πάρει την ανοχή τους και να πάει να διαπραγματευτεί με την ισχύ των … 52 βουλευτών του, το μνημόνιο που οι ίδιοι είχαν διαπραγματευτεί στηριζόμενοι σε 255 βουλευτές και το είχαν παρουσιάσει ως το καλύτερο που μπορούσαν να πετύχουν.
Την ΝΔ να διατρανώνει ότι στα ψέματα έλεγε ότι θα στήριζε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (που θα καταστρέψει τη χώρα) μόνο και μόνο για να τους εκθέσει, επειδή θα αρνούνταν.
Την επιχείρηση αναστήλωσης της δεξιάς στην πιο βάρβαρη μορφή της, με μεταπηδήσεις στελεχών από χώρους με χαμηλή πιθανότητα επιβίωσης.
Το ΠΑΣΟΚ να καταγγέλλει τον δικομματισμό, το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, τα φαινόμενα δηλαδή που καλλιέργησε με συνέπεια μέχρι την παραμονή της 6ης Μαΐου.
Τα αριστερά κόμματα να στοχοποιούν το ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμώνοντας την προοπτική μιας (πιο) φιλολαϊκής κυβέρνησης και στερώντας την κοινωνία από τα οφέλη και την δυναμική της συμμετοχής τους. Τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται συχνά θυμίζουν το ανέκδοτο «γιατί δεν φοράς κράνος;». Χαρακτηριστικό δείγμα γραφής αποτελεί η αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ που μετατράπηκε σε κόμμα για το μπόνους των 50 εδρών. Αφού δηλαδή υπάρχει ένας ληστρικός εκλογικός νόμος, το μόνο που πρέπει να κάνει όποιος δεν συμφωνεί, είναι να αφήνει τους εμπνευστές του να κυβερνάνε (αντί π.χ. να προσπαθήσει να κυβερνήσει και να τον αλλάξει). Όπως αφού υπάρχει ο καπιταλισμός, το μόνο που πρέπει να κάνει κανείς είναι αντιπολίτευση.
Πολλοί αναρωτιούνται: υπάρχει καμιά εγγύηση ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα σωθούμε; Υπάρχει καμιά εγγύηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υποκύψει στις πιέσεις, δεν θα μεταλλαχτεί, δεν θα αποτύχει; Ότι θα μπορέσει να φρενάρει την εξαθλίωση, να περισώσει τις κοινωνικές δομές, να συγκρατήσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να μειώσει τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις, να μοιράσει πιο δίκαια τον πλούτο, να προστατέψει το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες; Ότι θα γίνει ένας χώρος πιο δημοκρατικός, πιο δημιουργικός, πιο κοντά στην κοινωνία και στις ανάγκες της;
Όχι. Αλλά όποιο κόμμα νομίζει ότι έχει καλύτερες προθέσεις και προτάσεις, θα έπρεπε και πρέπει να τις συνεισφέρει. Όχι μόνο για μην έρθουν στην εξουσία, αυτοί που εγγυημένα μας οδηγούν στην κοινωνική έρημο, αλλά και για την επόμενη μέρα. Η ελληνική κοινωνία – όπως και πολλές ακόμη ευρωπαϊκές κοινωνίες – είναι μπροστά σε οριακά διλήμματα. Θα αντισταθούμε στην σύνθλιψη από τις μυλόπετρες του παγκόσμιου ανταγωνισμού σ’ ένα οικονομικό σύστημα που μοιάζει με τρένο που εκτροχιάζεται, ή θα βυθιστούμε στην φρίκη της αλληλοεξόντωσης και θα βρεθούμε κάτω από νέες μορφές αυταρχισμού;
Αν τελικά η κάλπη αναδείξει κυβέρνηση της αριστεράς, είναι περισσότερο πρόδηλη από ποτέ η ανάγκη για δημοκρατικές, ανοιχτές, ενωτικές διαδικασίες που να εμπνέουν και να ενεργοποιούν ολοένα και περισσότερους. Στην απουσία τέτοιων διαδικασιών οφείλεται η αδυναμία να αντληθούν εμπειρίες από τον κοινωνικό χώρο, να εκφρασθεί ένα ριζοσπαστικό δυναμικό που μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες, να ανταλλαχθούν και να ενοποιηθούν απόψεις, να παραχθεί πολιτική που να αντιστοιχεί στις ανάγκες. Από την δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο ισότιμης συμμετοχής για τον καθένα και την καθεμιά, θα κριθεί και ο μετασχηματισμός των κομμάτων σε χώρους που θα μπορούν να στηρίζονται και να στηρίζουν την κοινωνία. Γιατί οι μάχες που έρχονται θα είναι σκληρές και θα απαιτούν από τον λαό να βρει νέες μορφές οργάνωσης, αλληλεγγύης, συνεργασίας. Δεν υπάρχει εγγύηση. Αλλά θα υπάρχει ελπίδα.


10/06/2012