Aναδημοσίευση από alterthess
Ξέρω ότι και σήμερα στέκεσαι με αγωνία μπροστά στην οθόνη σου περιμένοντας τα νέα: θα κοπεί ο μισθός σου άλλο 25%; Θα κλείσει η υπηρεσία σου; Θα μεταφερθείς αλλού; Και το κυριότερο, θα είσαι στις 25.000 που θα απολυθούν, ή στις 100.000 που θα βρεθούν στην εφεδρεία;
Φαντάζομαι από τώρα τον Ευάγγελο Βενιζέλο να στέκεται με ύφος χιλίων καρδιναλίων και να σου λέει: σόρρυ, μάγκα, δεν έχω άλλα λεφτά να σε κρατήσω. Υποψιάζομαι μάλιστα και το αλά Μάνος επιχείρημά του: όταν μια ιδιωτική επιχείρηση δεν έχει λεφτά να πληρώσει τους εργαζόμενούς της, τότε είναι αναγκασμένη να τους απολύσει. Το ίδιο, θα πει, θα κάνει και το Δημόσιο. Ο,τι και να φαντάζεται ο Βενιζέλος όμως, αγαπημένε μου δημόσιε υπάλληλε, ούτε τα σχολεία, ούτε τα νοσοκομεία είναι το μαγαζί του, ούτε και εσύ ο υπάλληλός του, για να τα κλείνει και να σε απολύει κατά βούληση.
Νομίζω όμως, αγαπητέ μου, ότι ακόμα περισσότερο και από τις κυβερνητικές απειλές, σε εξοργίζουν οι φωνές των δημοσιογράφων και όλων αυτών που τόσα χρόνια σου χρεώνουν όλα τα κακά της γης. Εσύ μπορεί να μάζευες σκατά σε ένα νοσοκομείο, αλλά αυτοί λένε ότι όλοι σας κάθεστε πίσω από ένα γραφείο και τα ξύνετε. Εσύ μπορεί να σπούδαζες πέντε χρόνια και μετά να έδωσες ΑΣΕΠ, αλλά αυτοί «ξέρουν» ότι όλους σας σας διόρισε ένας μπάρμπας βουλευτής. Εσύ μπορεί να παίρνεις ένα χιλιάρικο, και αυτό πετσοκομμένο, αλλά αυτοί «αποκαλύπτουν» ότι παίρνεις 16 μισθούς το χρόνο από 3.000, συν τα επιδόματα. Μπορεί στο σχολείο ή το γραφείο που δουλεύεις εσύ να έχουν φύγει οι μισοί τα τελευταία χρόνια και να μην φτάνετε ούτε για τις βασικές δουλειές, αλλά αυτοί θεωρούν αυτονόητο ότι είστε υπεράριθμοι.
Μπορεί, φίλε δημόσιε υπάλληλε, να έχουμε σκοτωθεί κατά καιρούς: όταν σε βάζανε να μου ζητάς πράξη ταυτοπροσωπίας που να βεβαιώνει ότι εγώ είμαι εγώ, αλλά ξέρω ότι δεν φταις εσύ για αυτό. Μπορεί να είχαμε και τα νεύρα μας και να είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, αλλά μπορώ να κατανοήσω τι νιώθεις απέναντι στο μικροαστό μπουγατσατζή που έρχεται και σε βρίζει πατόκορφα επειδή του ζητάς μια βεβαίωση ότι έχει πληρώσει το ΙΚΑ του υπάλληλου (που μάλλον δεν το έχει).
Όλα αυτά όμως τώρα, συνάδελφε μου, είναι ψιλά γράμματα. Όποιος, τώρα, αρχίζει να αναζητά τις δικές σου ευθύνες, να ρωτά πόσα έπαιρνες, ποιος σε έβαλε στη δουλειά, αν είχες «προνόμια» και αν ήσουν «βολεμένος» στη μονιμότητα, τι ψήφιζες και τέτοια, όποιος κάθεται και συγκρίνει το δημόσιο με το ιδιωτικό (λες και φταις εσύ για τις απολύσεις στα εργοστάσια), είναι αντικειμενικά με αυτούς, και αν είναι με αυτούς, δεν είναι μόνο ενάντια σε εσένα, αλλά ενάντια και σε όλους μας.
Σήμερα, δεν υπάρχουν περιθώρια για μισόλογα, φίλε μου. Τώρα πια, είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Η κρίση, λέει και ξαναλέει ο Γιωργάκης, είναι ευκαιρία – και έχει δίκιο. Αυτός βέβαια εννοεί ότι είναι ευκαιρία να σε ξεφορτωθεί με τη δική μου συναίνεση. Εγώ λέω ότι είναι ευκαιρία να αγαπηθούμε ξανά, χωρίς τους τοίχους και τα γκισέ που μας χώριζαν. Από τα χρόνια του Στάθη Ψάλτη, μέχρι τα χρόνια του Πάγκαλου, μας μαθαίνουν ότι οι «δημόσιοι υπάλληλοι» είναι αυτοί που βάφουν τα νύχια τους για να μας ταλαιπωρούν.
Ήρθε η στιγμή να τα ξεπεράσουμε αυτά. Στην αρχή ήταν τα stage που «έβαλε η δεξιά», μετά οι οχταμηνίτες που «πήρε ο δήμαρχος», μετά όλοι οι συμβασιούχοι, μετά οι εφοριακοί και οι τελωνειακοί «που τα παίρνουν», μετά ήρθε η σειρά σου και μετά έρχεται, αν δεν ήρθε ήδη, η δική μου. Και ξέρω πια ότι και να απολυθείς εσύ, εγώ δεν πρόκειται να πάρω κανά φράγκο παραπάνω – το αντίθετο μάλλον. Θα πέσει ο πήχης για όλους μας.
Για αυτό δημόσιε υπάλληλε, πολύ σε παρακαλώ, βγες έξω και σπάστα. Κλείσε εσύ και τα σχολεία και τα νοσοκομεία και τα γραφεία και όλα: αν τα θεωρούν περιττά, δείξτους πώς θα είμαστε χωρίς αυτά. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, ότι μάλλον δεν έχεις βρεθεί ποτέ στο σωματείο σου, ότι οι συνάδελφοί σου μπορεί να σου τη σπάνε που ψάχνονται να βολευτούν, αλλά δεν έχεις πια και πολλά να χάσεις. Στο κάτω – κάτω, κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου