Από το συνάδελφο ΝΚ
Σωσίβια
Κούνια
*Ο Κ.
Καστοριάδης στην τελευταία δημόσια παρέμβασή του έλεγε πως «(…).Τα αποτελέσματα
όμως όλων αυτών των επαναστάσεων και κινημάτων έχουν αφήσει κάποια σημάδια
στους θεσμούς και, ιδίως, έχουν ορίσει έναν ορισμένο ανθρωπολογικό τύπο: το ελεύθερα
σκεπτόμενο δημοκρατικό άτομο.
Πάντως στην
Ευρώπη αναδύεται, επίσης, κι ένα άλλο πρόταγμα, πρόταγμα αντινομικό σε σχέση με
το πρώτο για το οποίο ήδη μίλησα. Πρόκειται για το πρόταγμα της
"απεριόριστης επέκτασης της ορθολογικής κυριαρχίας", το οποίο αρχικά
αφορούσε μόνο τη σφαίρα της
οικονομικής παραγωγής.(…)»*
Τη σημερινή νύχτα χαζεύοντας στις αναρτήσεις του
μέσου κοινωνικού δικτύωσης φβ έπεσα πάνω σε αυτό το τραγούδι, καινούρια
κυκλοφορία το οποίο ονομάζεται «σωσίβια κούνια».
Το άκουσα. Τώρα που ο χειμώνας αυτός πέρασε …
Αναστοχασμός, φρίκη… Το συλλογικό έγκλημα έχει συντελεστεί. Μια σκέψη με
διαπερνά και με παραλύει: Πώς το αφήσαμε αυτό να γίνει? Πώς άραγε?
Μα η απάντηση είναι τόσο απλή. Δε μας ρώτησαν. Δυστυχώς
όμως έχουμε κι εμείς ένα μερίδιο ευθύνης απέναντι στις «συλλογικές» αποφάσεις
που λαμβάνονται στον τόπο μας. Είτε επειδή συναινέσαμε είτε επειδή δε μπορέσαμε
να τις εκτρέψουμε διαφορετικά.
Φυσικά και δεν πρόκειται για το πρώτο έγκλημα των
ιμπεριαλιστικών κρατών. Θα μπορούσαμε να
πούμε πολλά για την Παλαιστίνη με το νέο Απαρτχάιντ του Ισραήλ, για τις
συνθήκες Νταχάου που επικρατούν σε όλες τις μεγάλες φάμπρικες στον λεγόμενο
τρίτο κόσμο. Για τις στρατιωτικές επεμβάσεις των Αμερικάνων, και των Ευρωπαίων
συμμάχων τους, στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και την υποστήριξη
ολοκληρωτικών καθεστώτων όπως αυτό που επικρατεί στη Σ. Αραβία, οι οποίες γίνονται
για τη ληστεία των μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου- κινητήριος δύναμη για την
οικονομία ακόμα και σήμερα! – και όχι μόνο. Αυτές οι μεθοδεύσεις είναι και
αυτές που παρέχουν υπερκέρδη στους διάφορους πολυεθνικούς ομίλους.
Αυτά και άλλα πολλά μπορεί να πει κανείς πάνω στο
ζήτημα της (γεωπολιτικής) εκμετάλλευσης των Λαών του Κόσμου από τα διάφορα
καπιταλιστικά κέντρα, τα οποία κατοικοεδρεύουν στη Δύση, οι πολίτες της οποίας
με την καταστολή που υφίστανται, που γιγαντώνει την ανοχή και την απάθειά τους,
συντελούν στην παγίωση αυτής της κατάστασης.
Στην περίπτωση της «διαχείρισης της προσφυγικής
ροής» όμως, παραβιάστηκε κάθε όριο των διακηρύξεων αυτών για τα δικαιώματα του
ανθρώπου, τις οποίες μας πρόσφερε -σε άλλες εποχές- η αστική τάξη διαμέσω των
λογής θεσμών της και των διάφορων διανοητών της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε το ρόλο
του θεματοφύλακα της «τάξης» μας από τις «ορδές των κατατρεγμένων», των οποίων
η μεγάλη πλειοψηφία ερχόταν από μια χώρα που βρίσκεται επίσημα σε πόλεμο, ενώ
οι υπόλοιποι έρχονται με τα σαπιοκάραβα, φυσικά για να γλιτώσουν συνθήκες
(υλικές και πολιτικές) που μόνο με πόλεμο μπορούν να συγκριθούν. Ποιος ήταν λοιπόν
ο άθλιος τρόπος που αντιμετώπισε μια ένωση κρατών που κατέχει τόσο μεγάλο
πλούτο, όπως η Ε.Ε. τους συνανθρώπους μας αυτούς? Κλείνοντας τα σύνορα και
εφαρμόζοντας απαράδεκτες πρακτικές «επαναπροώθησης» που έχουν και συμβολικό
παραδειγματικό χαρακτήρα για εμάς που είμαστε εδώ, δηλαδή μέσα στην Ευρώπη φρούριο.
Λειτούργησε έτσι με την πιο νοσηρή κυνικότητα, ώστε πλέον να μην υπάρχει καμία
απολύτως δικαιολογία για αυτήν. Ας μην πούμε για τις «διεθνείς συνθήκες» που
παραβιάστηκαν αποδεδειγμένα, με την μη παροχή ασύλου στους πρόσφυγες, αυτές
είναι λεπτομέρειες.
Τα γεγονότα αυτά αποτελούν απλά ένα συλλογικό
έγκλημα στο οποίο - άθελά μας- είμαστε συνένοχοι. Αποδεδειγμένα μια αυταρχική
εξουσία έχει τους μηχανισμούς εκείνους με τους οποίους μετακυλύει τις ευθύνες
της στους πολίτες, ας μην το παραγνωρίζουμε αυτό, όπως και τις μεγαλειώδεις
αντιστάσεις που ορθώθηκαν από τους Λαούς της Ευρώπης απέναντι σε αυτές ακριβώς
τις πρακτικές και πως καταπνίγηκαν στην καταστολή σε κάθε περίπτωση.
Όλα αυτά
αποτελούν την αποτύπωση της «απεριόριστης επέκτασης της ορθολογικής
κυριαρχίας»* που προωθείται από τους καπιταλιστές τελεολόγους. Με εργαλείο
τους για την προώθηση αυτή τους υπερεθνικούς μηχανισμούς, όπως είναι η Ε.Ε. και
το ΝΑΤΟ και τις διάφορες «συμβάσεις» που συνάπτουν τα «μέλη» μεταξύ τους.
Κι επειδή η αυτοτιμωρία δεν είναι η λύση ούτε η
κάθαρση για πράγματα που έγιναν παρά τη θέλησή μας. Κι επειδή όσο θα υπάρχει το
καθεστώς της εκμετάλλευσης θα γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες- αν όχι θύματα-
τέτοιων φρικτών καταστάσεων. Ας αναλογιστούμε απλά τι κάνουμε από εδώ και στο
εξής. Το συλλογικό μας «χρέος» απέναντι στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους
προσπαθώντας να εισέλθουν σε αυτή την Ευρώπη Φρούριο είναι αυτό:
Να γκρεμίσουμε τη Φυλακή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου