Να μην ολοκληρωθεί η αντιστροφή της λαϊκής βούλησης που ανέδειξε το λαϊκό, ταξικό 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα

Πέντε χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο το προεκλογικό σκηνικό θυμίζει εντυπωσιακά την προ-μνημονιακή εποχή. Τα δυο μεγάλα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ο λόγος περί διαφθοράς και κάθαρσης είναι το κέντρο της κομματικής αντιπάραθεσης και τα ΜΜΕ παλεύουν με νύχια και με δόντια να καναλιζάρουν τις προεκλογική διαμάχη γύρω από την πιστή υλοποίηση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης, όταν ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία, παρακολουθούν με αδιαφορία μια στημένη κοκορομαχία για ζητήματα που καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Επιχειρείται σε αυτές τις εκλογές η πλήρης ανατροπή των ρήξεων και των μετατοπίσεων που συνέβησαν τα πέντε χρόνια της κρίσης και της μνημονιακής πολιτικής. Επιχειρείται μέσα από την μνημονιακή αντιδραστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, (είναι πλέον σαφές εξάλλου ότι το μνημόνιο καταπίνει και μεταλλάσει  κόμματα) να επικυρωθεί με την ψήφο του λαού η συναίνεση στην υλοποίηση των μνημονίων και η αναγνώριση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από την νεοφιλελεύθερη αντιδραστική αναδιάρθρωση.

Και σε αυτό το τοπίο διαγράφεται, ξανά  μετά το 2010, ο ισχυρότατος  κίνδυνος  να καταφέρουν οι «από πάνω» να σχηματίσουν μια Βουλή όπου η συντριπτική πλειοψηφία θα στηρίζει τα σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα του μνημονίου. Και δεν έχει σημασία αν ο ένας θα το κάνει γκρινιάζοντας και παλεύοντας για φιλολαϊκά ισοδύναμα (μπορεί να βρεθεί άραγε ισοδύναμο στην πώληση του ΑΔΜΗΕ, στις ομαδικές απολύσεις, στην κατάργηση των επικουρικών και στον εργασιακό μεσαίωνα;), ενώ ο άλλος θα το υλοποιεί με σταθερότητα, «μαγκιά» και συνέπεια. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Πέντε χρόνια μνημονιακής πραγματικότητας και θα απουσιάζει από τη Βουλή η αντιπολίτευση εκείνη η οποία, όχι μόνο θα καταψηφίζει μέτρα και ντιρεκτίβες των θεσμών, αλλά θα τροφοδοτεί και τους αγώνες στην κοινωνία.

Μέσα σε αυτό το τοπίο οι αναντιστοιχίες της Αριστεράς διαφαίνονται καθοριστικές. Ο πάταγος από την κατάρρευση των μύθων που οικοδόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ και αφόπλισαν τον λαό είναι τόσο εκκωφαντικός, που μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς αδυνατεί ακόμα και να ψιλαφήσει το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών, που δεν είναι άλλο από το να μην ολοκληρωθεί η αντιστροφή της λαϊκής βούλησης που ανέδειξε το λαϊκό, ταξικό 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Να μην γίνει πραγματικότητα η νεοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ.

Απέναντι σε αυτό το ζήτημα δεν χωρούν υπεκφυγές, αναχωρητισμοί και βαθιά περισυλλογή. Όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει ως πρώτο κόμμα φιλολαικότερη εφαρμογή των μνημονίων, αλλά αντίθετα η επαναφορά του μπαμπούλα της Δεξιάς, βάζει φραγμό σε κάθε πάλη προς μια αριστερή στροφή του κόσμου. Κα από την άλλη, το ΚΚΕ, που προβάλλεται από το σύστημα ως «υπεύθυνη» πολιτική δύναμη,  ακίνδυνο επιδιώκοντας μόνο την κοινοβουλευτική του ενίσχυση, γίνεται πανάκεια για την αποχή από οποιαδήποτε ταξική σύγκρουση. Δεκέμβρης του 2008, πλατείες το 2011, και κυρίως στο δημοψήφισμα, που, με τη στάση του άκυρου, ανοιχτά έδρασε υπερ του μαύρου μετώπου του ναι, αναδεικνύει τον σταθεροποιητικό για το σύστημα ρόλο του. Δεν συνιστά όμως και πολιτική παρέμβαση στο κεντρικό διακύβευμα, ο αναχωρητισμός δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που συγκαλύπτεται από την προβολή ενός μάξιμουμ προγράμματος, της αντικαπιταλιστικής ανατροπής στο σήμερα που επί της ουσίας ταυτίζεται με την σοσιαλιστική επανάσταση. Μία πολιτική αντίληψη που εκτιμά εντελώς λάθος τον πολιτικό ιδεολογικό συσχετισμό, και το μόνο πολιτικό της αποτέλεσμα στο τώρα είναι να τροφοδοτεί τις συγκρούσεις, στο εσωτερικό των δυνάμεων της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς.

Στις 20 Σεπτέμβρη λοιπόν, το μοναδικό και κομβικού χαρακτήρα για την ταξική πάλη, πολιτικό διακύβευμα είναι η επαρκής πολιτική και κοινοβουλευτική έκφραση του κοινωνικού ρεύματος του ΟΧΙ, του κοινωνικού ρεύματος εκείνου που με κορυφαία στιγμή το δημοψήφισμα, πάλεψε για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Του ρεύματος εκείνου που έστω και αντιφατικά ή με καθυστέρηση αντιλήφθηκε – ή μπορεί να αντιληφθεί – ότι για την κατάργηση των μνημονίων είναι αναγκαίος όρος η έξοδος από την Ευρωζώνη και η σύγκρουση με την Ε.Ε. Εάν αυτό το ρεύμα εκφραστεί και εκλογικά, οι εξελίξεις θα παραμείνουν ανοιχτές. Σε αντίθετη περίπτωση, που είτε αυτό το ρεύμα δε θα εκφραστεί επαρκώς, είτε και θα εξοβελιστεί από την πολιτική σκηνή, η σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού θα είναι αναμφισβήτητα γεγονός.

Η Λαϊκή Ενότητα είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να εκφράσει πλευρές αυτού του ρεύματος του 62% του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, που απαρτίζεται από τα μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που εδώ και πέντε χρόνια έχουν χτυπηθεί σκληρά από την κρίση, τους  ανέργους, τη νεολαία που χάνει κάθε προοπτική από τα μέτρα των μνημονίων. Η Λαική Ενότητα σχηματίστηκε μετά την προκύρηξη των εκλογών «με το μαχαίρι στο λαιμό» ακόμα κι αν ορισμένοι – και βάσιμα – θεωρούν ότι έπρεπε να έχουν γίνει αυτές οι αναγκαίες κινήσεις ανεξαρτητοποίησης από τον ΣΥΡΙΖΑ νωρίτερα. Όμως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ σφράγισε τη μεταπήδησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο, η κίνηση της ανεξαρτητοποίησης τους και του σχηματισμού της Κ.Ο. της Λαϊκής Ενότητας μπήκε σφήνα στον καταθλιπτικό μονόλογο του μνημονιακού μονόδρομου. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν περιορίστηκε στην αντιμνημονιακή συνέπεια, κρατώντας ψηλά τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ ή του προγράμματος της ΔΕΘ όπως λέγεται. Αλλά πήγε ένα βήμα ακόμα πιο μπροστά και σε συνεργασία με ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων συγκρότησαν τη μόνη εκλογική συνεργασία που όχι μόνο καταγγέλει το μνημόνιο, αλλά θα είναι διατεθειμένη να έρθει μέχρι τέλους σε σύγκρουση μαζί του, που θα βάζει μπροστά την έξοδο από το ευρώ και τη ρήξη με τις πολιτικές της Ε.Ε., τη διαγραφή του χρέους και θα ανοίγει την προοπτική για έναν άλλο δρόμο για το λαό και τη χώρα.  Η στήριξη, λοιπόν στη Λαϊκή Ενότητα πρέπει να μετράει το μέγεθος και τη σημασία της αριστερής διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το μέγεθος του πολιτικού διακυβεύματος.

Οι προβληματισμοί που έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα από όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς είναι πλούσιοι. Άλλοι είναι ορθοί, άλλοι εμπεριέχουν αληθή στοιχεία και άλλοι, πολύ περισσότερο, είναι απλά προσχηματικοί. Κανένας όμως από αυτούς δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να πάει η ιστορία των μεγαλειωδών αγώνων του λαού, κάποια χρόνια πίσω.

Δίνεται τη δεδομένη στιγμή η δυνατότητα να υπάρχει μια δυνατή αριστερή φωνή στη Βουλή, που θα αμφισβητεί τους πυλώνες της αστικής στρατηγικής (ευρώ-χρέος-μνημόνιο) και θα στηρίζει τους αγώνες, αλλά υπάρχει και η αναγκαιότητα αυτή η φωνή να είναι όσο το δυνατόν πιο μαζική για να σπάει τη βιτρίνα της μνημονιακής συναίνεσης. Η Λαϊκή Ενότητα, είναι η μόνη δύναμη που έχει διαφορετική κατεύθυνση από τα μνημόνια, κατεύθυνση που επιδιώκει να εφαρμοστεί στο σήμερα, αλλάζοντας ταξικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, και όχι σε έναν απροσδιόριστο χρόνο που θα ωριμάσουν οι μάζες για να στρατευτούν στην υπόθεση είτε της λαϊκής εξουσίας είτε της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Σήμερα, αποτελεί μονόδρομο η αποφασιστική στήριξη της Λαϊκής Ενότητας, με ιδιαίτερα κρίσιμο πρώτο σταθμό (και όχι τέρμα) τις εκλογές της Κυριακής. Στην εισβολή του λαού μας του πολιτικό προσκήνιο την Κυριακή της 5ης Ιουλίου οφείλουμε να ανταποκριθούμε με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, θάρρος και κυρίως τόλμη. Η πρώτη μάχη είναι ήδη μπροστά.

Ελένη Μπούκη 

υποψήφια με τη Λαϊκή Ενότητα στη Β Αθήνας

17/9/2015