5 Ιούλη: Καταψηφίζουμε τη συμφωνία με την τρόϊκα, λέμε όχι στην πρόταση των δανειστών, αλλά όχι και σε νέα μνημόνια

H εφαρμογή για πέντε χρόνια των μνημονίων που επιβλήθηκαν από την τρόικα και την εγχώρια ολιγαρχία είχαν σαν αποτέλεσμα μια τεράστια κοινωνική καταστροφή. Η ανεργία έφτασε κοντά στο 30%, η πτώση του Α.Ε.Π. πλησίασε το 25%, μειώθηκε ο μέσος μισθός κατά 25% και το μέσο εισόδημα κατά 30%. Αυτά ήταν τα αποτελέσματα των μνημονίων που είχαν σα σκοπό α) να διασώσουν τις γερμανικές, γαλλικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αφού με αυτά μεταφέρθηκε το ελληνικό χρέος στην ΕΚΤ και στα ευρωπαϊκά κράτη που δάνεισαν την Ελλάδα για να συνεχίζει να αποπληρώνει τα χρέη β) να μειώσουν τα εισοδήματα των εργαζομένων, έτσι ώστε η όποια οικονομική ανάκαμψη να γίνει με την αύξηση των κερδών προς όφελος των ανώτερων οικονομικά στρωμάτων και της οικονομικής ολιγαρχίας.

Παρά τα μνημόνια και τα μέτρα που τα συνόδευσαν, το ελληνικό χρέος όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε. Για να μειωθεί μέχρι το 2020 στο 120% του Α.Ε.Π, δηλαδή στα επίπεδα που ήταν πριν από το καθεστώς των μνημονίων, πρέπει να δημιουργούνται πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 6-9% τον χρόνο. Αυτό όχι μόνο συνεπάγεται αιματηρή λιτότητα, μείωση των κοινωνικών δαπανών και υπερφορολόγηση, αλλά δεν έχει συμβεί σε καμία χώρα του κόσμου τα τελευταία 25 χρόνια.

Ενώ λοιπόν το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και τα μέτρα έχουν δημιουργήσει μία αλυσιδωτή πορεία καταστροφής, η τρόικα επιμένει στην επιβολή όλο και πιο σκληρών ρυθμίσεων. Θέλει να δημιουργήσει την επίφαση ότι το ελληνικό χρέος μπορεί να αποπληρωθεί, ώστε στην πραγματικότητα να χορηγεί δάνεια με τους δικούς της όρους, τα οποία θα αποπληρώνουν τα προηγούμενα, σε ένα φαύλο κύκλο που θα διαιωνίζεται επ’ άπειρον και θα επιβαρύνει και τις σημερινές αλλά ακόμα περισσότερο τις μελλοντικές γενιές.
 

Τους πέντε μήνες μετά την άνοδο στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την συμμετοχή των ΑΝΕΛ, φάνηκε ότι δεν υπήρχε καμία δυνατότητα πραγματικής διαπραγμάτευσης και συμβιβασμού με τους θεσμούς της Ευρωζώνης. Αυτοί οι μηχανισμοί εκφράζουν τα συμφέροντα της χρηματιστικής ολιγαρχίας στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, που είναι ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αυτά τα συμφέροντα ήθελαν ταυτόχρονα να στείλουν ένα μήνυμα, ότι όποια έστω και μικρή διαφοροποίηση, όπως αυτή που εμφάνισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έπρεπε να υποταχθεί ολοκληρωτικά.

Η πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία δεν έγινε καν αποδεκτή από την τρόικα, συνέχιζε την υλοποίηση μνημονιακών μέτρων με λίγο πιο ήπιους όρους. Απαιτούν οι ξένοι δανειστές ολοκληρωτική παράδοση στους όρους τους, μεταβάλλουν από μέρα σε μέρα τις απαιτήσεις τους, ζητούν όλο και περισσότερα, και αποσυνδέουν την όποια συμφωνία με οποιαδήποτε αναφορά στην ελάφρυνση του χρέους. Ο στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν πίεση στην κυβέρνηση, γιατί η ολοκληρωτική προσχώρησή της στους όρους των δανειστών θα οδηγούσε σε σύγκρουση όχι τόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως με ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνικής του βάσης. Μιας κοινωνικής βάσης που τον υποστήριξε στις εκλογές του Γενάρη για να καταργήσει τα μνημόνια, αψηφώντας και τότε τα τρομοκρατικά διλήμματα ότι εκτός ευρώ θα έρθει το χάος.

 

Το δημοψήφισμα σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί από την πλευρά της κυβέρνησης ως μία προσπάθεια πίεσης στη διαπραγμάτευση. Όμως έχει τη δικιά του δυναμική. Η μαζική καταψήφιση της πρότασης της τρόικας, σπάει έμπρακτα το φόβο που έντεχνα και συστηματικά καλλιεργείται ότι η ρήξη με τα μνημόνια θα οδηγήσει σε κάποιο είδος αρμαγεδδώνα. Για αυτό πρέπει να γίνει ανεξάρτητα αν θα αποσύρει η τρόικα τις προτάσεις της, ανεξάρτητα αν η κυβέρνηση θα επιδιώξει τον οποιοδήποτε ελιγμό. Για να αυξηθεί το πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα που θέλει το τέλος των μνημονίων και το όλο διογκούμενο μέρος του που επιδιώκει αυτό να γίνει με κάθε κόστος.
 

Η τρόικα και οι ντόπιοι συνεργάτες της (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΜΜΕ) κατανοούν αρκετά καλά ότι υπάρχει σήμερα αυτό το ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Για αυτό στο εσωτερικό της χώρας έχουν πανικοβληθεί. Αναπαράγουν από τα πιο γελοία επιχειρήματα, όπως αυτά του Βενιζέλου, ότι το δημοψήφισμα είναι αντισυνταγματικό και συνιστά πραξικόπημα, μέχρι κάπως πιο εκλεπτυσμένα ότι η κυβέρνηση μεταθέτει το βάρος στις πλάτες του λαού, ενώ την απόφαση θα έπρεπε σύμφωνα με αυτούς να την πάρει η κυβέρνηση υπογράφοντας μια οποιαδήποτε συμφωνία με το λαό αμέτοχο. Πρόκειται για μία άποψη αυταρχική, αντιδημοκρατική, που καταργεί την έννοια της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Ταυτόχρονα επιχείρησαν με την προσπάθεια εισαγωγής πρότασης μομφής την καθυστέρηση του δημοψηφίσματος, ώστε να συντονιστούν με τον οικονομικό πόλεμο που από αύριο θα ξεκινήσει η τρόικα. Όμως τον πιο σημαντικό ρόλο θα παίξουν οι αντιδραστικοί μηχανισμοί του εξωτερικού. Επιχειρούν να βάλουν τα μεγάλα μέσα του οικονομικού πολέμου, με την απειλή και πιθανόν ενεργοποίηση του μέτρου χρεοκοπίας των τραπεζών, ώστε να τρομοκρατήσουν το λαό για να μεταβάλλουν τη θέση που θα πάρει στο δημοψήφισμα, αλλά και για να δημιουργήσουν πολιτικές εξελίξεις. 
 

Η κατάσταση που θέλουν να διαμορφώσουν οι μηχανισμοί της Ευρωζώνης και κυρίως οι γερμανοί ιμπεριαλιστές, που κυριαρχούν σε αυτούς, ξεπερνάει κατά πολύ το ζήτημα των επιμέρους μέτρων και οικονομικών πολιτικών, όσο οδυνηρά και αν είναι. Οι επιθετικές κινήσεις τους βάζουν στο επίκεντρο το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής. Δηλαδή αφορούν στο ζήτημα κατά πόσο όλες οι αποφάσεις για τη μακρόχρονη πορεία των λαών θα λαμβάνονται από υπερεθνικούς μηχανισμούς που θα εκφράζουν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας. Αφορούν τελικά στο αν όποιος λαός θα επιχειρεί να παρεκκλίνει έστω και λίγο, θα υφίσταται συνθήκες οικονομικού πολέμου. Όμως, για μία άλλη φορά, όπως το 1940 – 1944 όταν έκαναν πραγματικό πόλεμο, θα αποδειχθούν χάρτινες τίγρεις.
 

Ήρθε λοιπόν η ώρα ενός πρώτου μεγάλου ΟΧΙ. Το λαϊκό όχι στο δημοψήφισμα πρέπει να έχει το χαρακτήρα όχι μόνο της απόρριψης της πρότασης της τρόικας, αλλά και της απόρριψης των μνημονίων, και της απόρριψης της πληρωμής του χρέους. Αυτό το πρώτο όχι αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τα επόμενα.

Σε αυτή εδώ τη σύγκρουση δεν χωράνε υπεκφυγές και μεσοβέζικες θέσεις. Δε χωράνε στάσεις αποχής, άκυρου, κ.λπ., με προσχήματα δήθεν αριστερά, που στην πραγματικότητα ενισχύουν το μαύρο μέτωπο που σχηματίζουν αυτές τις ώρες οι μηχανισμοί της τρόικα, τα κόμματα του μνημονίου και η εγχώρια ολιγαρχία. Ούτε το όχι στο δημοψήφισμα σημαίνει επικρότηση της κυβερνητικής πρότασης και της μέχρι τώρα κυβερνητικής πολιτικής. Αντίθετα, η κυβέρνηση αλλά και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν σημαντικές ευθύνες γιατί πέντε μήνες αναλώθηκαν στην προσπάθεια ενός συμβιβασμού που δεν μπορούσε να επιτευχθεί και γιατί πρότειναν μέτρα με το υπόμνημα των 47 σελίδων και τις υπόλοιπες προσθήκες που διατηρούσαν το μνημονιακό καθεστώς, μέτρα τα οποία ακόμα και τώρα, την ώρα της αντικειμενικής σύγκρουσης, προσπαθούν να ξαναφέρουν στο τραπέζι. Έχουν επίσης ευθύνη γιατί ανάλωσαν ένα ολόκληρο πεντάμηνο αποπληρώνοντας το χρέος, μειώνοντας τα διαθέσιμα του κρατικού τομέα, γιατί αποδέχθηκαν την αποπληρωμή του, επέτρεψαν την διαρροή κεφαλαίων, δεν πήραν κανένα φιλολαϊκό μέτρο αύξησης των μισθών και των συντάξεων και επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων, ώστε να ανακουφιστούν τα λαϊκά στρώματα αλλά και να τονωθεί η αυτοπεποίθησή τους. Έχασαν έτσι την πρωτοβουλία των κινήσεων και πολύτιμο χρόνο για επαρκείς προετοιμασίες.

Όμως, οι συγκλονιστικές τωρινές εξελίξεις δημιουργούν μεγάλες δυνατότητες για μία συνολικότερη απελευθέρωση του λαού από τα δεσμά των μνημονίων, της ΟΝΕ και της Ε.Ε. Με ψυχραιμία απέναντι στο κλίμα πανικού που θα επιχειρηθεί να επιβληθεί, με αποφασιστικότητα απέναντι στις προκλήσεις και στην θρασύτητα των ντόπιων συνεργατών της τρόικας και της εγχώριας ολιγαρχίας, το όχι στο δημοψήφισμα πρέπει να μαζικό, λαϊκό, πλειοψηφικό.

Κανένας δεν πρέπει να φοβηθεί, κανένας δεν πρέπει να αμφιταλαντευτεί. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, με τους μικρούς μισθούς και τις χαμηλές συντάξεις, οι καταχρεωμένοι στις τράπεζες, πρώτα και κύρια οι νέοι που θα κληθούν να πληρώνουν το χρέος για πάντα, δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Σε αντίθεση με το κλίμα καταστροφής που επιχειρούν να διαμορφώσουν, η Ελλάδα είναι χώρα αναπτυγμένη οικονομικά, με μία σχετικά ευρεία παραγωγική βάση, με σημαντικά αποθέματα παγίου κεφαλαίου σε υποδομές, με μικρά επί της ουσίας ελλείμματα στον αγροτοδιατροφικό τομέα, τα οποία θα μπορούσε γρήγορα να εξαλείψει, με σημαντικές ενεργειακές δυνατότητες και υψηλά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό. Το όχι λοιπόν στις προτάσεις της τρόικας, στα νέα μνημόνια, το όχι στο χρέος μπορεί να αποτελέσει το βήμα για να απελευθερωθούν μεγάλες δυνάμεις που κρύβουν οι εργαζόμενες τάξεις στη χώρα.

Όσες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις αντιλαμβάνονται την ανάγκη να υψωθεί ένα μεγάλο όχι στις προτάσεις των δανειστών, αλλά και σε κάθε άλλη πρόταση που πλήττει τα συμφέροντα του λαού, όπως ήταν οι 47 σελίδες της κυβέρνησης, όσες δυνάμεις αντιλαμβάνονται την ανάγκη το πλειοψηφικό όχι του λαού να είναι το πρώτο βήμα για έναν άλλο δρόμο σύγκρουσης με τους δανειστές και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, για έναν άλλο δρόμο διεξόδου υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να συγκροτήσουν ένα πλατύ μέτωπο του όχι και μαζικές λαϊκές επιτροπές σε κάθε γειτονιά και χώρο. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΜΑΡΣ, η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, εφόσον τροποποιήσει τη σημερινή πολιτική του στάση πρέπει να μπουν μπροστά στη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου που θα δουλέψει με τον πιο πλατύ τρόπο για να ορθωθεί ένα συντριπτικό όχι.

Στο δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη 2015, λέμε όχι στη συμφωνία με την τρόικα, όχι στα παλιά και νέα μνημόνια.

(ΓΜ - ΔΠ)