Κώστας Φινές: Η απώλεια ενός σημαντικού εκφραστή του Ελληνικού Μοντερνισμού

Από εδώ

Ο Κώστας Φινές με τον Δημήτρη Αντωνακάκη στην Ύδρα, 27 ΑΠΡ 2007 

Τμήμα φωτογραφίας που μου παραχώρησε ο Αριστείδης Αντονάς

Κώστας Φινές, Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κτίριο Διοίκησης

Τον Κώστα Φινέ τον θυμάμαι από την δεκαετία του 70, θαυμάζοντας σαν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, το συγκρότημα Νομικής-Θεολογικής-Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο που πραγματοποίησε με τον συνεργάτη του Κ. Παπαϊωάννου, αλλά και παρακολουθώντας την έντονη πολιτική του παρουσία στα συνέδρια του Συλλόγου αρχιτεκτόνων. Είχα την ευκαιρία την ίδια εποχή να συνομιλήσω μαζί του και να καταγράψω τις τότε απόψεις του που ακόμη παραμένουν ανέκδοτες.

Κώστας Φινές, Φοιτητική Εστία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στου Ζωγράφου

Ο Φινές υπήρξε βασικός υπερασπιστής του θεσμού των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, συμμετείχε συστηματικά και απέσπασε τουλάχιστον 30 διακρίσεις. Προβληματισμούς έχουν προκαλέσει λόγω της μεγάλης τους κλίμακας το κτίριο τη Φοιτητική Εστία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στου Ζωγράφου, το σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Από τα τελευταία του έργα είναι ο Σταθμός του «Ηλεκτρικού» στο Μοσχάτο όπου χειρίζεται με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο τις λεπτομέρειες και την όλη σύνθεση μιας τολμηρής χαλύβδινης κατασκευής.

Κώστας Φινές, Σταθμός του «Ηλεκτρικού» στο Μοσχάτο (2007)

Κώστας Φινές, Σταθμός του «Ηλεκτρικού» στο Μοσχάτο (2007), λεπτομέρεια

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 26 Μαϊου 2014 στο Β΄ Νεκροταφείο στις 3.30 μμ

Από τον Δημήτρη Φιλιππίδη έλαβα το παρακάτω σημείωμα:

ΚΩΣΤΑΣ ΦΙΝΕΣ 

Η είδηση θανάτου του Κώστα Φινέ με γύρισε πίσω 50 χρόνια πίσω και. Όταν σπουδαστής ακόμα, δούλευα στο γραφείο των Κ. Παπαϊωάννου και Κ. Φινέ. Ήταν η εποχή που εκπονούσαν τα σχέδια για το αξεπέραστο συγκρότημα κτιρίων τους στο ΑΠΘ. Νεαροί εκείνοι αρχιτέκτονες, έκαναν ακόμα το στρατιωτικό τους, είχαν μόλις κερδίσει το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού. Πόσο γενναίοι ήταν, πόσο σπουδαία η μαθητεία κοντά τους! 

Δεθήκαμε έτσι με φιλία. Με δέχτηκαν να συμμετέχω, βουβός μάρτυρας, στις μαχητικές συναντήσεις που οργάνωναν μαζί με άλλους νέους αρχιτέκτονες, γύρω από τον φλογερό Αριστομένη Προβελέγγιο. Τότε που οι αρχιτέκτονες διεκδικούσαν καινούριους ρόλους από το κράτος, σε διαγωνισμούς και αναθέσεις. 

Ήταν ακραίος κι άτεγκτος στις απόψεις του. Αυτός ο τόσο μειλίχιος κι ευαίσθητος χαρακτήρας μπορούσε να γίνει θηρίο ανήμερο αν έβλεπε μια αδικία, ένα παραστράτημα. Κι έτσι έμεινε σ’ όλη του τη ζωή. Τηλεφωνηθήκαμε τελευταία φορά πριν δυο-τρία χρόνια – ήταν ο ίδιος κι απαράλλακτος. Η φωνή του, μικρού παιδιού. Ήταν κατενθουσιασμένος: είχαν καταφέρει να εξοπλίσουν ένα σαπιοκάραβο στην Ελευσίνα και να το στείλουν στα κρυφά προς Παλαιστίνη, φορτωμένο φάρμακα κι εφόδια, κόντρα στον τότε αποκλεισμό. Αν και ξενυχτισμένος, γέλαγε συνέχεια στο τηλέφωνο. 

Δημήτρης Φιλιππίδης 25 V 2014