Η μείωση του εισοδήματος των μισθωτών 2010-2012

Κλικ εδώ για μεγέθυνση, αναδημοσίευση από τη σελίδα του Ηλία Ιωακείμογλου

Σύμφωνα με τα στοιχεία της βάσης δεδομένων Ameco της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι μειώσεις των ονομαστικών αποδοχών ανά μισθωτό κατά την τριετία 2010-2012, ανήλθαν σωρευτικά σε -12,3% (στον σχετικό πίνακα φαίνονται οι μεταβολές ανά έτος). Οι ονομαστικές αποδοχές περιλαμβάνουν εκτός από τον μισθό και όλα τα άλλα είδη αποδοχών (επιδόματα, μπόνους, υπερωρίες κλπ) καθώς και τις ασφαλιστικές εισφορές και τις παρακρατήσεις του φόρου εισοδήματος.
Η αγοραστική δύναμη των ονομαστικών αποδοχών ανά μισθωτό εξαρτάται όμως και από τις μεταβολές των τιμών στα καταναλωτικά είδη. Έτσι, στην μείωση της αγοραστικής δύναμης που προήλθε από τις μικρότερες ονομαστικές αποδοχές προστέθηκε και η μείωση που προήλθε από τις υψηλότερες τιμές. Καθώς η σωρευτική αύξηση του δείκτη τιμών καταναλωτή κατά την τριετία 2010-2012 ανήλθε σε 9,1%, η σωρευτική μείωση της αγοραστικής δύναμης των αποδοχών ανά μισθωτό προσέγγισε το 20%.
Οι παραπάνω υπολογισμοί αφορούν την απώλεια εισοδήματος ανά μισθωτό κατά μέσο όρο. Η απώλεια, όμως, του συνόλου των μισθωτών ως κοινωνική ομάδα, σχετίζεται και με την ανεργία, η οποία αφαιρεί διαθέσιμο εισόδημα από τα νοικοκυριά. Τα ίδια νοικοκυριά πρέπει τώρα να συντηρηθούν με αγοραστική δύναμη που έχει μειωθεί για δύο λόγους: όχι μόνο επειδή λιγότερα μέλη τους εργάζονται, αλλά και επειδή η αγοραστική δύναμη των αποδοχών ανά μισθωτό έχει μειωθεί.
Προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι η αγοραστική δύναμη των αποδοχών του συνόλου των μισθωτών μειώθηκε σωρευτικά, στη διάρκεια της τριετίας 2010-2012, κατά 31,4%. Επομένως, οι μισθωτοί ως άτομα, καθένας ξεχωριστά, έχει απωλέσει το 1/5 της αγοραστικής δύναμης των αποδοχών που είχε το 2009, ενώ οι μισθωτοί ως κοινωνική ομάδα, έχουν απωλέσει, εξαιτίας και της υψηλής ανεργίας, το 1/3 της αγοραστικής δύναμης των αποδοχών τους προ φόρων.
Σε αυτές τις απώλειες, θα πρέπει να προσθέσουμε και τις απώλειες από την φορολογία επί της μισθωτής εργασίας, για τις οποίες όμως τα στατιστικά στοιχεία δεν μας προσφέρουν την δυνατότητα ενός ασφαλούς υπολογισμού. Εάν πάντως κάνουμε την μετριοπαθή υπόθεση ότι η επιβάρυνση αυτή ανέρχεται σε 10% για το σύνολο της τριετίας έναντι του 2009, οι απώλειες ανά μισθωτό είναι της τάξης του 30% και για τους μισθωτούς ως κοινωνική ομάδα της τάξης του 40%. Εάν μάλιστα αφαιρέσουμε από αυτήν την ομάδα τα διευθυντικά στελέχη, των οποίων οι υπέρογκες αποδοχές δεν αποτελούν μόνον αμοιβή εργασίας αλλά και συμμετοχή στα κέρδη, η συνολική απώλεια θα πρέπει να πλησιάζει το 45%.
Η μείωση των μισθών σχεδιάστηκε και οργανώθηκε από καθεστωτικούς οικονομολόγους, στους διεθνείς οργανισμούς και τα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι μπορεί κάποιος να πυροδοτήσει μια διαδικασία μείωσης των εγχώριων τιμών, επομένως και αύξησης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Γνωρίζουν τώρα ότι αυτό δεν έχει επιτευχθεί, τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα. Έχουν όμως αντιληφθεί εν τω μεταξύ, όπως και το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, ότι η δραστική μείωση των μισθών με την ύφεση και την ανεργία που προκαλεί δημιουργεί ταξικούς συσχετισμούς δύναμης οι οποίοι επιτρέπουν στην άρχουσα τάξη να ανασυγκροτήσει την ελληνική οικονομία σε νέες βάσεις: κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις εργαζόμενες τάξεις προς τους κεφαλαιούχους ώστε να διασωθεί το πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να συνεχίζεται μια πολιτική που δεν επιτυγχάνει μεν τους διακηρυγμένους στόχους της (μείωση των τιμών, αύξηση εξαγωγών κλπ) πλην όμως αποδιαρθρώνει και ανασυγκροτεί την ελληνική οικονομία και κοινωνία έτσι ώστε να διασωθεί το καταρρέον οικονομικό και πολιτικό καθεστώς.