Η δημόσια εξουσία στα χέρια ιδιωτών

Αναδημοσιεύουμε από το Βαθύ Κόκκινο

Αρκετά ενδιαφέροντα θέματα έχει το περιοδικό «Επίκαιρα» που κυκλοφορεί. Εκτός από την ακτινογραφία που κάνει στην πολιτική διαδρομή του Θ. Πάγκαλου, το δισέλιδο του που ασχολείται με το ότι τα κυβερνητικά τζιμάνια «Αναθέτουν σε ιδιώτες τη δημόσια διοίκηση» μας δείχνει ότι οι πολιτικοί απατεώνες που στελεχώνουν την ραγιάδικη κυβέρνηση του ΓΑΠ είναι αποφασισμένοι, για να υλοποιήσουν τις εντολές ντόπιων και ξένων αφεντικών τους, να γυρίσουν το βιοτικό επίπεδο του εργατικού λαϊκού πληθυσμού της ελληνικής κοινωνίες δεκαετίες πίσω.

Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα απ’ αυτό το δημοσίευμα και τα συμπεράσματα βγαίνουν μόνα τους για το που μας οδηγεί η κυβέρνηση του ΓΑΠ και οι πάτρωνες του:

Ήδη από τις 27 Δεκεμβρίου του 2010 δημοσιεύτηκαν δύο κρίσιμες αποφάσεις και προσκλήσεις ενδιαφέροντος για την αλλαγή του κράτους, οι οποίες θα ακολουθήσουν τον εύκολο δρόμο του πρόχειρου διαγωνισμού. Πρόκειται για την απόφαση ένταξης στο ΕΣΠΑ του έργου «Αναμόρφωση του κράτους: Προς ένα επιτελικό κράτος» και το έργο «Λευκή Βίβλος για την αναμόρφωση του κράτους», το κείμενο, δηλαδή, με πυξίδα το οποίο θα γίνει η διοικητική αναδιάρθρωση και αναδιοργάνωση του κράτους.
Μελετώντας, βέβαια, και τις δύο αποφάσεις, καταλαβαίνει κανείς ότι προχωρούμε στη διοικητική μεταρρύθμιση του κράτους χωρίς να έχουμε ξεκάθαρες θέσεις και πολιτικές. Μέσα από γενικόλογες διακηρύξεις αρχών περί επιτελικού κράτους και χρηστής διακυβέρνησης, αφήνουμε ξένους εμπειρογνώμονες και τεχνοκράτες να αποφασίζουν, χωρίς συγκεκριμένες πολιτικές κατευθύνσεις -πολλές φορές εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα-, για το ποια θα είναι η διοικητική δομή της χώρας μας τις επόμενες δεκαετίες. Και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς τη σύμπραξη των στελεχών της στα κρίσιμα ζητήματα...

Πλήρης αλλοίωση της μορφής του κράτους

Το ζήτημα είναι πώς είναι δυνατό να πιστεύει κανείς ότι τόσο κρίσιμες μεταρρυθμίσεις, τόσο καίρια και δύσκολα μέτρα μπορούν να ολοκληρωθούν και να είναι βιώσιμα και επιτυχημένα, όταν γίνονται υπό τέτοια πίεση και, φυσικά, όταν το διακύβευμα είναι η ίδια η χρηματοδότηση της λειτουργίας του κράτους. Αναγκαζόμαστε να αποδεχόμαστε αβασάνιστα και χωρίς αντιρρήσεις μέτρα και πολιτικές που υπαγορεύονται από ξένους τεχνοκράτες και υλοποιούνται κυριολεκτικά «στο πόδι» από υπαλλήλους και ιδιωτικά γραφεία παροχής παντός είδους συμβουλευτικών υπηρεσιών. Με τον τρόπο αυτό, όμως, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Γιατί ακόμη κι αν επιτευχθεί ο βραχυπρόθεσμος στόχος, που είναι η εξασφάλιση της δόσης του δανείου -πράγμα το οποίο φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο με τα παρόντα δεδομένα-, ο χαρακτήρας του κράτους θα έχει αλλοιωθεί πλήρως και, μάλιστα, μη αναστρέψιμα και χωρίς να έχει κανένας προνοήσει να εξασφαλίσει τη διάδοχη κατά-σταση για ό,τι «ξηλώνεται». Κι αυτό, δυστυχώς, δεν τολμά να το επισημάνει κανείς...

Η δημόσια εξουσία στα χέρια ιδιωτών χωρίς εχέγγυα

Κρίσιμες αρμοδιότητες που παραδοσιακά -και όχι αναίτια- ανήκουν στον πυρήνα της κρατικής εξουσίας περνούν μεθοδευμένα σε ιδιωτικούς φορείς, χωρίς, πολλές φορές, να διερευνάται πόσο επαρκείς είναι να τις ασκούν ή ποια εχέγγυα ασφάλειας και αξιοπιστίας διαθέτουν. ….

Παράλληλα, 39 κομβικά περιφερειακά αεροδρόμια περνούν σε ιδιώτες, αποκρατικοποιούνται με συνοπτικές διαδικασίες οι ΔΕΚΟ και πωλείται η δημόσια περιουσία πολλών εξ αυτών, προκειμένου να συγκεντρωθούν τουλάχιστον 7 δις ευρώ. Αναδιαρθρώνονται, δε, ο ΟΣΕ, ο ΟΑΣΑ, η ΕΘΕΛ και, γενικά, όλοι οι οργανισμοί μαζικών μεταφορών, με συμμετοχή ιδιωτών, ενώ απελευθερώνεται η αγορά της ενέργειας και η διαχείριση των υδάτινων αποθεμάτων ανατίθεται σε ανεξάρτητο φορέα.

Ήδη, μέσα από τις προκηρύξεις των έργων για τη διοικητική μεταρρύθμιση, φαίνεται ότι η πρόθεση είναι να οδηγηθούμε -κομψώς ειπείν- σε ένα κράτος «επιτελικό», ένα κράτος, δηλαδή, το οποίο δεν έχει απλώς αποκεντρώσει αρμοδιότητες προς ΟΤΑ και άλλους δημόσιους φορείς, αλλά, μάλιστα, ένα κράτος που αποξενώνεται οριστικά από αρμοδιότητες που ανήκουν στο σκληρό πυρήνα της δημόσιας εξουσίας.

Το τέλος του κράτους πρόνοιας

Η κρατική λεηλασία και η σκληρή διεκδίκηση των «φιλέτων» του Δημοσίου που έχουν απομείνει αναμένεται να κορυφωθούν τους επόμενους μήνες. Ήδη, πάντως, έχει ολοκληρωθεί η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας και του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους». Ο νέος νόμος για τις εργασιακές σχέσεις, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η περιστολή των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία αλλά και το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο θα έχει έρθει έως το Μάρτιο, έφεραν τη χώρα 35 χρόνια πίσω στον τομέα της κοινωνικής προστασίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και, δυστυχώς, θα δούμε και τα χειρότερα, μια και, σύμφωνα με το επικαιροποιημένο Μνημόνιο, αξιολογούνται εκ νέου όλα τα υφιστάμενα κοινωνικά προγράμματα από τον ΟΟΣΑ, με σκοπό την περαιτέρω εξοικονόμηση δαπανών...