[…] Αν εξαιρέσωμεν την του κουρέως, ουδεμία υπάρχει παρ’ ημίν τέχνη ευκολωτέρα της του συγγραφέως. Εμμανουήλ Ροΐδη
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλες και όλους εκείνους που μου συμπαραστάθηκαν στη δίωξή μου από τον Δήμαρχο της Ίου, αλλά πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερο αν του έστελναν ένα γράμμα διαμαρτυρίας που θα του έλεγαν πόσο ανόητο και πρόσκαιρο είναι να ξεπουλάει το νησί του μαζί με τις λίγες εκατοντάδες συντοπιτών του…
φωτο: Ίος, Δεκέμβρης 1978
ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Είμαι τέκνο του Αρχιπελάγους και των μικρών λουρίδων στεριάς που έχουν ξεμυτίσει πριν κάποια εκατομμύρια χρόνια μέσα απ’ τα νερά και που πάλι εκεί θα βυθιστούν κάποτε. Από τη στιγμή που ήρθα να ζήσω στο μοναδικό αυτό νησιωτικό σύμπαν, άρχισα ν’ αντιλαμβάνομαι ότι πολλά πράγματα εδώ γίνονταν στραβά.
Είχαμε αγοράσει ένα σπιτάκι ερειπωμένο στην Άνω Σύρο και φροντίσαμε να το ξαναφτιάξουμε έτσι όπως έστεκε για κάποιους αιώνες, σεβόμενοι την ιστορία του μεσαιωνικού οικισμού, που κείνη την εποχή είχε κηρυχτεί «αρχαιολογικός οικισμός». Παράλληλα όμως βλέπαμε ότι τον ίδιο καιρό είχαν αρχίσει να χτίζονται ολόγυρα διώροφα και τριώροφα χωρίς καθόλου άδειες. Έχοντας ζήσει τα πρότερα χρόνια της ζωή μου εξαποδώ, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε ένα γύρω. Ούτε γιατί όσα παράνομα συνέβαιναν γύρω μου, τα κάλυπτε ένα πέπλο σιωπής, διαπλοκής, αλληλοκατανόησης. Τουτέστιν, σήμερα χτίζω εγώ παράνομα, αύριο χτίζεις εσύ κρυφίως και όλοι μαζί ψηφίζουμε τον δήμαρχο που θα μας διορίσει το παιδί στο Δήμο.
Είμαι από φύση και πνεύμα κέρατο δηλ. «ενεργός, υπεύθυνος πολίτης» και δεν θα μπορούσα να παρακολουθώ παθητικά την καταστροφή του τόπου στον οποίο ζούσα. Αποτάθηκα λοιπόν αρχικά στον τοπικό Δήμο κι εκεί μου δήλωσαν ορθά-κοφτά ότι τα καταγγελλόμενα αυτά δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Έσπευσα λοιπόν στην πολεοδομία όπου κι εκεί όμως μου δήλωσαν αναρμόδιοι, στη δε αρχαιολογική υπηρεσία μου εξήγησαν πως δεν έχουν το απαραίτητο προσωπικό ώστε να κάνουν ελέγχους. Τελικώς φάνηκε ότι το πρόβλημα αφορούσε μόνον εμένα και έπρεπε να το λύσω μόνος μου.
Εκείνο τον καιρό διάβαζα το βιβλίο του Μιχαήλ Δεκλερή «ΔΩΔΕΚΑΔΕΛΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ: ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΒΙΩΣΙΜΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ», και λίγο καιρό μετά τον γνώρισα και προσωπικά, μιας και στη Σύρο περνούσε τα καλοκαίρια του. Στον άνθρωπο αυτόν, καθώς και στον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Σερζ Λατούς, οφείλω πολλά για την ευαισθητοποίηση και το περιεχόμενο των γνώσεών μου. Τα σχετικά βιβλία τους έγιναν οδηγός στη σκέψη και στις δράσεις μου κι όταν πλέον αποκτήσαμε φίλους που είχαν παρόμοιες με εμάς ιδέες και προβληματισμούς δημιουργήσαμε μαζί το ΔΙΚΤΥΟ ΑΙΓΑΙΟΥ στο οποίο και συμμετείχαν αρκετοί πολίτες και ομάδες από πολλά νησιά του Αρχιπελάγους.