Οι Σταγιάτες πηγάζουν από την Κρύα Βρύση! Η μακραίωνη ιστορία του χωριού και οι παραδόσεις του είναι άρρηκτα δεμένες μαζί της. Όπως και η ζωή μας. Χωρίς την πηγή αυτή, το χωριό μας δεν θα υπήρχε. Το καθαρό της νερό είναι το πολυτιμότερο αγαθό που προσφέρει ο τόπος μας.
Οι παρακάτω υπογράφοντες/ουσες κάτοικοι Σταγιατών, σήμερα Κυριακή 10-5-20 συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Σταγιατών και αποφασίσαμε τα εξής:
- Θεωρούμε υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και της ζωής μας την αλλαγή της πηγής υδροδότησης του χωριού και τον αποκλεισμό των Σταγιατών από την Κρύα Βρύση, από την οποία παραδοσιακά υδρεύεται τους τελευταίους αιώνες.
- Η Κρύα Βρύση είναι η πηγή ζωής του χωριού μας, μέρος της παράδοσης και της ιστορίας του τόπου μας και κύριο συστατικό της βιολογικής και της πολιτιστικής υπόστασης των κατοίκων.
- Η χωρίς προειδοποίηση και ενημέρωση, αυθαίρετη και παράλογη ενέργεια της ΔΕΥΑΜΒ βρίσκει αντίθετο το σύνολο των μόνιμων κατοίκων του χωριού, καθώς και των ετεροδημοτών.
- Η αλλαγή της υδροδότησης έγινε εν αγνοία του προέδρου, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος. Έκτοτε, δεν έχει προβεί σε καμία επίσημη ενέργεια για την αποκατάσταση του δικτύου. Είναι φανερό ότι δεν συμπάσχει με την αγωνία των κατοίκων και δεν μπορεί να εκφράσει τον αγώνα τους. Από σήμερα, η Λαϊκή Συνέλευση Σταγιατών αποτελεί το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων του χωριού.
- Θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την αποκατάσταση της υδροδότησης του χωριού μας από την Κρύα Βρύση.
- Η πηγή μας αποτελεί τον ομφάλιο λώρο των Σταγιατών, τον δεσμό μας με τη ζωή του χωριού μας, με τη φύση, την υγεία, την κοινότητα, την παράδοσή μας, με ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Είμαστε οργανικά, βιολογικά και πολιτιστικά δεμένοι μαζί της εδώ και 350 χρόνια. Απαιτούμε την παροχή νερού της Κρύας Βρύσης στα σπίτια μας, χωρίς χημικές παρεμβολές, όπως ορίζει ο νόμος περί χλωρίωσης για κοινότητες κάτω των 3000 κατοίκων. (Υ.Μ. 5673/4-12-57 Υγ. Διάταξη)
- Ο αγώνας μας θα είναι ανυποχώρητος.
Το παρόν ψήφισμα θα επιδοθεί σε κάθε αρμόδιο και στον τύπο.
Ακολουθούν υπογραφές.
ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Εδώ και δύο χρόνια, στα χωριά του Πηλίου που εντάχτηκαν στον Δήμο Βόλου λόγω Καλλικράτη, υπάρχει μια μόνιμη ένταση ανάμεσα στους κατοίκους και την ΔΕΥΑΜΒ που οφείλεται στον τρόπο που η επιχείρηση διαχειρίζεται τα νερά των πηγών του βουνού.
Ένταση που κορυφώθηκε με την χλωρίωση του πόσιμου νερού. Η αντίδραση των κατοίκων ήταν από την αρχή δυναμική καθώς δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα αίτια αυτής της ενέργειας και εκφράστηκε με την παραβίαση των κεντρικών δεξαμενών και την απομάκρυνση των χλωριωτών, με λαϊκές συνελεύσεις και κατάληψη του χώρου του δημοτικού συμβουλίου από εκατοντάδες Πηλιορείτες τον Φεβρουάριο του 2012.
Η Καλλικρατική λογική που επιβάλλει ετσιθελικά ένα μοντέλο τοπικής αυτοδιοίκησης που δίνει τέλος στην κοινοτική ζωή και θεωρεί το χωριό απλά μια συνοικία της πόλης, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τις τοπικές κοινωνίες. Από αυτή τη λογική εκπορεύεται η αυταρχική συμπεριφορά της ΔΕΥΑΜΒ η οποία ανέλαβε τη διαχείριση των νερών του ορεινού όγκου θεωρώντας ότι κανένα χωριό δεν μπορεί να μιλά πλέον για δικές του πηγές. Οι πηγές ανήκουν πλέον στον Δήμο Βόλου και αυτός έχει την αποκλειστική ευθύνη για την τύχη τους. Είναι σαν να λέμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για Ελληνικές λίμνες, θάλασσες και βουνά. Όλα αυτά ανήκουν πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
Η δίχρονη εμπειρία των χωριών από την επαφή τους με την ΔΕΥΑΜΒ είναι χωρίς υπερβολή οδυνηρή. Το σοκ από τη χλωρίωση των πεντακάθαρων νερών του Πηλίου οδήγησε στην οργάνωση ενός κινήματος που κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια επιθετική πολιτική με συγκεκριμένο στόχο. Μπορεί η ΔΕΥΑΜΒ και ο Δήμαρχος να τονίζουν συχνά-πυκνά ότι η πολιτική αυτή σχετίζεται άμεσα με το ενδιαφέρον τους για την προστασία της υγείας των καταναλωτών του χωριού και της πόλης , υπάρχουν όμως ισχυρές ενδείξεις ότι το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΥΑΜΒ και το ξεπούλημα των νερών. Αυτό άλλωστε επιβάλλουν το ΔΝΤ, τα μνημόνια και η Τρόικα εσωτερικού και …εξωτερικού και πρόθυμα προωθεί η τοπική εξουσία.
Υπαρκτό το πρόβλημα υδροδότησης της πόλης – ανύπαρκτη πολιτική βούληση για λύση του
Οι κάτοικοι του ΠΣ ταλαιπωρούνται μόνιμα από την έλλειψη ποιοτικού πόσιμου νερού όχι μόνο ψυχολογικά-βιολογικά αλλά και οικονομικά. Υπολογίζεται ότι 30 εκ Ευρώ τον χρόνο φεύγουν από τις τσέπες τους και μπαίνουν στα ταμεία των εταιρειών εμφιάλωσης
Από την πλευρά τους, οι «Τοπικοί Άρχοντες» που διευθύνουν την επιχείρηση, υπόσχονται προεκλογικά ότι θα δώσουν λύση και όταν παίρνουν την εξουσία ακολουθούν λαθεμένες επιλογές και διαιωνίζουν το μεγάλο και χρόνιο αυτό πρόβλημα.
Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής είναι η περίπτωση της Λαγωνίκας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, στις δεξαμενές της Αγ. Παρασκευής συγκεντρώνονταν νερά από τις πηγές της Καλιακούδας , των Ξηρακίων και της Κουκουράβας. και από τις γεωτρήσεις στις παρυφές της πόλης. Το δίκτυο κατασκευασμένο με αμιαντοσωλήνες και μεταλλικούς σωλήνες παρουσίαζε απώλειες πάνω από 40% όταν στο εξωτερικό απώλειες πάνω από 10-15% συνιστούν κακοδιαχείριση.
Η ποιότητα του νερού δεν ήταν καλή ιδιαίτερα το καλοκαίρι και το φθινόπωρο λόγω της μειωμένης παροχής των πηγών και της υπεράντλησης των γεωτρήσεων .
Σύμφωνα με τους αρμόδιους κρατικούς και δημοτικούς πολιτικούς παράγοντες η λύση στο πρόβλημα ήταν μία και μοναδική. Η σύλληψη και μεταφορά στο Βόλο των νερών της πηγής της Λαγωνίκας που βρίσκεται πάνω από το Πουρί στο Ανατολικό Πήλιο.
Η Λαγωνίκα ήταν πάντα ο ευσεβής πόθος της ΔΕΥΑΜΒ. Πρόκειται για μια πηγή που δίνει νερό για άρδευση και ύδρευση στους Πουριανούς αγρότες και ταυτόχρονα ξεδιψάει την χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής. Οι κάτοικοι του Πουριού δήλωναν από χρόνια την αντίθεσή τους στο ενδεχόμενο να βάλει χέρι στη Λαγωνίκα η ΔΕΥΑΜΒ και προειδοποιούσαν για δυναμικές κινητοποιήσεις.
Ωστόσο Νομαρχία και Δημαρχία συνεπικουρούμενοι από εκατοντάδες ματατζήδες της εποχής ξεκίνησαν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο. Εκεί τους περίμενε ολόκληρο το χωριό με τις καραμπίνες επ’ ώμου τις οποίες και χρησιμοποίησαν την κατάλληλη στιγμή. Εργολάβοι, προσωπικό της ΔΕΥΑΜΒ και της Νομαρχίας και αστυνομικοί τράπηκαν σε φυγή μπροστά στο ενδεχόμενο μιας αιματοχυσίας και το μόνο που πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους ήταν ένας νεαρός Πουριανός τον οποίο έσυραν στα δικαστήρια για οπλοκατοχή και τον έκλεισαν στη φυλακή για πάνω από 6 μήνες .
Την ίδια εποχή η 3 Ε ζήτησε και πήρε την άδεια για την εγκατάσταση εργοστασίου εμφιάλωσης νερού και αναψυκτικών στη βιομηχανική περιοχή. Στο όνομα των 90 περίπου νέων θέσεων εργασίας μαζί με την άδεια λειτουργίας πήρε και την άδεια για άντληση 6000κυβ.μέτρων ημερησίως πόσιμου νερού καλής ποιότητας για να το συσκευάζει και να το εμπορεύεται . Νερό σε ποσότητα και ποιότητα που αν η ΔΕΥΑΜΒ το έριχνε στο δίκτυο της πόλης θα αναβάθμιζε ποιοτικά το νερό και μάλιστα με πολύ λιγότερο οικονομικό κόστος από το κόστος της μεταφοράς νερού από τη Λαγωνίκα. Το επιχείρημα με τις θέσεις εργασίας έχανε την αξία του αφού με το άρμεγμα των πηγών της Λαγωνίκας πολλοί περισσότεροι Πουριανοί θα εγκατέλειπαν τη γεωργία για να αναζητήσουν δουλειά στο αστικό κέντρο.
Αυτή η αντιφατική πολιτική –δίνουμε νερό στην 3 Ε αφαιρούμε νερό από το Πουρί – υπαγορεύτηκε από την πολιτική των κομμάτων και των πολιτικάντηδων που ενδιαφέρονται για τους ισχυρούς και αδιαφορούν για τους απλούς ανθρώπους.
Το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει και η ΔΕΥΑΜΒ συνεχίζει μέχρι σήμερα να μη «βλέπει» τη λύση δηλαδή τη συντήρηση των δικτύων με δραστική μείωση των απωλειών που εξακολουθούν να είναι γύρω στο απαράδεκτο 40%,και τη διακοπή του πόσιμου νερού που στέλνει στη βιομηχανική περιοχή για ψύξη μηχανημάτων. Ένα νοικοκύρεμα των δικτύων και παροχή όχι πόσιμου νερού στη βιομηχανία θα εξοικονομούσε τουλάχιστον 12000 κυβ.μέτρα νερό ημερησίως δηλαδή περίπου το 30% των νερών που εισρέουν στις δεξαμενές της ΔΕΥΑΜΒ από το Πήλιο και τις γεωτρήσεις και τα οποία φτάνουν τα 40000κμ ημερησίως .
Η συνεισφορά των πηγών του Πηλίου
Από τα 40000κμ ημερησίως που μπαίνουν στις δεξαμενές της Αγ. Παρασκευής, τα 25000κμ περίπου κατεβαίνουν από το βουνό. Στις πηγές που αναφέρονται παραπάνω προστέθηκαν την τελευταία δεκαετία και μεγάλες ποσότητες από την πηγή της Μάνας στην Πορταριά. Έτσι το 70% περίπου του πόσιμου νερού έρχεται στο Βόλο από το Πήλιο και είναι άριστης ποιότητας.
Φτάνει αυτή η ποσότητα για να ικανοποιήσει την ανάγκη της πόλης για ποιοτικό νερό?
Η απάντηση έρχεται από καθηγητή του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας.
Ναι, τα νερά αυτά είναι αρκετά εφόσον:
Οι απώλειες μειωθούν δραστικά με επισκευή των βλαβών και αντικατάσταση του παλιού δικτύου με καινούργιο από κατάλληλους για πόσιμο νερό πλαστικούς σωλήνες και
σταματήσουν οι βιομηχανίες να ξοδεύουν πόσιμο νερό για ψύξη μηχανημάτων
Το νερό στο δίκτυο θα είναι περισσότερο και η ανάγκη για άντληση από τις γεωτρήσεις θα είναι σαφώς μικρότερη. Η ανακούφιση του υδροφόρου ορίζοντα. και η σταδιακή άνοδός του θα είχε σαν συνέπεια την εκτόπιση του θαλασσινού νερού που καθιστά υφάλμυρα τα νερά ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες . Μια τέτοια πολιτική από την ΔΕΥΑΜΒ θα βοηθούσε στη λύση του προβλήματος και θα ήταν εφικτή η παροχή ποιοτικού νερού στους κατοίκους του ΠΣ
Η ΔΕΥΑΜΒ γυρνά την πλάτη σε αυτή την πολιτική και ο κάτοικος του Βόλου εξακολουθεί να είναι πελάτης των εταιρειών εμφιάλωσης σε περίοδο φοβερής οικονομικής κρίσης . Εξακολουθεί μάλιστα να πληρώνει ακριβά τις υποβαθμισμένες υπηρεσίες της δημοτικής επιχείρησης
Το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Ένα μεγάλο τμήμα του δικτύου ύδρευσης είναι κατασκευασμένο από αμιαντοσωλήνες που αποτελούν εν δυνάμει κίνδυνο για την υγεία των καταναλωτών. Από τα τέλη του’80 είναι γνωστό ότι ο αμίαντος προκαλεί καρκινογενέσεις όχι μόνον με την εισπνοή ινών αλλά και με την πόση ινών που παρασύρονται από το νερό από σημεία που οι σωλήνες είναι φθαρμένοι. Και στο δίκτυο της πόλης υπάρχουν πολλά τέτοια.
Η ΔΕΥΑΜΒ εμμένει στην αναζήτηση της λύσης πάνω στο Πήλιο με την μεταφορά όλου του υδατικού δυναμικού κάτω στο Βόλο. Δηλώνουν οι υπεύθυνοι ότι έτσι θα φτάνει στις βρύσες των Βολιωτών ποιοτικό νερό. Ρωτάμε λοιπόν:
Πως θα γίνει αυτό όταν οι απώλειες του δικτύου φτάνουν στο 40%? Το δίκτυο της πόλης μοιάζει με βαρέλι του οποίου σχεδόν ο μισός πάτος λείπει. Όσο νερό και να ρίχνεις σε αυτό το βαρέλι ποτέ δεν θα γεμίσει
Πως θα γίνει αυτό όταν οι αμιαντοσωλήνες μήκους 262 χιλιομέτρων που αντιπροσωπεύουν το 35% του συνολικού μήκους του δικτύου της πόλης (700χιλ) παραμένουν στη θέση τους και καθιστούν επικίνδυνο το νερό που μεταφέρουν?
Ιδιωτικοποίηση ενόψει
Φτιάχνοντας κανείς το παζλ των κινήσεων της ΔΕΥΑΜΒ στο πλαίσιο των εκτελούμενων έργων και μελλοντικών σχεδίων, συναρμολογεί τον πραγματικό στόχο της Δημοτικής Αρχής: την ιδιωτικοποίηση δηλαδή την εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων από εταιρείες των οποίων η αντιλαϊκή πολιτική είναι γνωστή σε όλο των κόσμο. Επιβάλλεται μεν από τα μνημόνια και το ΔΝΤ είναι όμως θεμιτό από την Δημοτική Αρχή. Ετοιμάζει άλλωστε το έδαφος με μεθοδευμένες κινήσεις που λόγω και της πίεσης χρόνου έχουν επιθετικό χαρακτήρα.
Βήμα 1ο Απαξίωση
Η ΔΕΥΑΜΒ τα τελευταία χρόνια ταλανίζεται από φήμες για υψηλόμισθούς υπαλλήλους και σκάνδαλα, σύρεται συχνά-πυκνά στα δικαστήρια και προκαλεί την οργή των καταναλωτών για λάθη με υπερτιμολογήσεις και το κυριότερο στέλνει χαμηλής ποιότητας νερό στους καταναλωτές της.. Μέσα σε τέτοιο κλίμα η αναξιοπιστία της επιχείρησης μεγαλώνει και η ιδιωτικοποίηση αποκτά φίλους.
Βήμα 2ο Εξωραϊσμός
Η επίδοξη νύφη πρέπει να εξωραϊστεί για να είναι ελκυστική στους επίδοξους γαμπρούς-επενδυτές.
Η διοίκηση το περασμένο φθινόπωρο (2012) άλλαξε πολλά στο οργανόγραμμα της ΔΕΥΑΜΒ και το σωματείο των εργαζόμενων την κατηγόρησε πως την μετατρέπει σε Α.Ε. που είναι προαπαιτούμενο για την ιδιωτικοποίηση της. Προσφάτως αποφασίστηκε η μεταφορά των τελών και της τιμολόγησης της άρδευσης στην ΔΕΥΑΜΒ από τον Δήμο Βόλου ενώ ήδη έχει παραχωρηθεί σε ιδιώτη η καταμέτρηση των παροχών. Σχετικό είναι και το ενδιαφέρον της ΔΕΥΑΜΒ για επέκταση των δραστηριοτήτων της στο Νότιο και Ανατολικό .Πηλίο.
Βήμα 3ο Αδρανοποίηση του ορεινού πληθυσμού
Η παγκόσμια πρακτική δείχνει το δρόμο. Για να ξεπουληθούν τα γάργαρα και πεντακάθαρα νερά του Πηλίου πρέπει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τους Πηλιορείτες με τις πηγές τους .
Ένας αποτελεσματικός τρόπος είναι να απαξιωθεί το νερό που τρέχει στις δημόσιες βρύσες και στις βρύσες των σπιτιών στα χωριά.
Το καλοκαίρι του 2011 έγινε η πρώτη επίθεση στις δεξαμενές των Σταγιατών με τη χλωρίωση της κεντρικής δεξαμενής με αφορμή ένα απλό τεχνικό πρόβλημα ρουτίνας. Το γεγονός σοκάρισε τους κατοίκους του μικρού χωριού που παρεπιμπτόντως είναι ευρέως γνωστό για την άριστη ποιότητα του πόσιμου νερού. Άλλωστε οι κάτοικοι είχαν φροντίσει τρία χρόνια πριν να πληρώνουν οι ίδιοι την παρακολούθηση της ποιότητας των νερών σε διαπιστευμένα εργαστήρια τα οποία βρίσκουν το νερό, πάντα, προκλητικά άψογα. Το γεγονός προκάλεσε την δυναμική αντίδραση των Σταγιατιωτών.
Σειρά πήραν και τα άλλα χωριά του Πηλίου μέσα στα Χριστούγεννα 2012 για να ξεκινήσουν κινητοποιήσεις των εξοργισμένων κατοίκων που κατέληξαν στη δημιουργία ενός Παν-πηλιορείτικου κινήματος για το νερό που τελικά ακύρωσε την προσπάθεια της ΔΕΥΑΜΒ με την παραβίαση των δεξαμενών και την απομάκρυνση των χλωριωτών.
Σήμερα, τον Μάρτιο 2013 όλα τα χωριά απολαμβάνουν τα νερά που για εκατοντάδες χρόνια απολαμβάνουν οι κάτοικοι του Πηλίου
Βήμα 4ο Μεταφορά των νερών των πηγών του Πηλίου στο Βόλο
Η ΔΕΥΑΜΒ έχει προυπολογίσει έργα 3 εκατομυρίων Ευρώ για μεταφορά νερών από το Πήλιο, πέραν αυτών που ήδη παίρνει και τα οποία όπως αποδεικνύεται είναι αρκετά. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν τα 5,5 για την εγκατάσταση αγωγού στο ΒΔ Πήλιο, έργο το οποίο προκάλεσε την αντίδραση της ΣΕ τον περασμένο Νοέμβριο (2012).
Το δικαίωμα των κατοίκων της πόλης για ποιοτικό νερό κατευθείαν από το Πήλιου
Είναι προφανής ο στόχος της ΔΕΥΑΜΒ να αβγατίσει το φυσικό πλούτο, την ποσότητα δηλαδή του ποιοτικού νερού, που θα προσφέρει στους υποψήφιους επενδυτές και μάλιστα έτοιμο προς άμεση εκμετάλλευση. Προς τα έξω επαναλαμβάνει στερεότυπα ότι όλα τα έργα της ΔΕΥΑΜΒ στοχεύουν στην ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος των δημοτών να τροφοδοτούνται με νερό άριστης ποιότητας και όχι στην ιδιωτικοποίηση όπως κάποιοι πιστεύουν.
Στον αντίποδα της ΔΕΥΑΜΒ οι κάτοικοι των χωριών που θεωρούν ότι κακώς οι πολίτες του ΠΣ στερούνται ποιοτικού νερού κατευθείαν από τις πηγές του βουνού. Το νερό για πόση ή το μαγείρεμα στα νοικοκυριά δεν ξεπερνάει συνολικά τα 650000 λίτρα ημερησίως. Πρόκειται δηλαδή για μια μικρή ποσότητα ίση περίπου με το 2,5% των νερών που μπαίνουν στο δίκτυο της πόλης.
Εύκολα και με μικρό κόστος μπορεί να κατασκευαστεί ένα ξεχωριστό επιφανειακό δίκτυο στους δύο χείμαρρους, Κραυσίνδωνα και Άναυρο και υπαίθριες βρύσες κατά διαστήματα από όπου οι κάτοικοι της πόλης να τροφοδοτούνται με άψογο νερό κατευθείαν από τις πηγές, εφάμιλλο του νερού που πίνουν οι κάτοικοι των χωριών.
Ο χαρακτηρισμός ως οπισθοδρομικού ενός τέτοιου έργου είναι κακόβουλος και αβάσιμος καθότι η Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της έχει οπισθοδρομήσει οικονομικά κάπου 50 χρόνια με την πολιτική των μνημονίων.
Αντί λοιπόν οι κάτοικοι του Βόλου να προμηθεύονται εμφιαλωμένο νερό ή να ταξιδεύουν στα γύρω χωριά για να προμηθεύονται νερό από τις υπαίθριες βρύσες, κάτι που σύντομα λόγω της οικονομικής κρίσης δεν θα μπορούν να κάνουν , οφείλει η ΔΕΥΑΜΒ να υιοθετήσει την πρόταση για ξεχωριστό δίκτυο με νερό Πηλίου ώστε να ανακουφίσει τον κόσμο οικονομικά και να ικανοποιήσει επιτέλους το αίτημά του για ποιοτικό νερό.
Αυτό δεν αποτελεί φυσικά την μόνιμή λύση στο πρόβλημα της υδροδότησης που θα λυθεί οριστικά με το νοικοκύρεμα του δικτύου και την ορθολογική διαχείριση του διαθέσιμου νερού. Με την εγκατάλειψη δηλαδή των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση της ΔΕΥΑΜΒ και ξεπούλημα των πηγαίων νερών.
Το κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση
Στη πολιτική αυτή της τοπικής και της κεντρικής εξουσίας, ορθώνεται ένα κίνημα απέναντι στο οποίο η Δημοτική Αρχή φαίνεται να σφυρίζει αδιάφορα. Στα ερωτήματα δεν απαντάει ποτέ ενώ αρνείται επίμονα να κάνει δεκτά τα αιτήματα για συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο για τη διαχείριση των νερών ακόμη και όταν αυτά συνοδεύονται από πάνω από 500 υπογραφές των κατοίκων των χωριών του Πηλίου.
Στην ουσία η Δημοτική Αρχή αρνείται να δει την πραγματικότητα η οποία στις 24 φεβρουαρίου 2012 πήρε την μορφή της κατάληψης της αίθουσας του Δημοτικού Συμβουλίου από 400-500 ορεινούς, οι οποίοι επέβαλλαν τη συζήτηση της υπόθεσης της χλωρίωσης που κατέληξε σε ομόφωνες αποφάσεις που όμως ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.
Κάποιοι που ξέρουν, όπως η Ναόμι Κλάιν, η συγγραφέας της «Θεωρίας του Σοκ», λένε πως για να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να καταλυθεί η Δημοκρατία. Έτσι έγινε στη Βολιβία όπου ο στρατός μαζί με την αστυνομία ανέλαβαν να υποστηρίξουν τα συμφέροντα της Αμερικανικής εταιρείας διαχείρισης υδάτινων πόρων BECHTEL εναντίον των κατοίκων της Κότσαμπάμπα, 6 από τους οποίους σκότωσαν σε διαδηλώσεις για την επαναδημοτικοποίηση του νερού.
Αυτό γίνεται και στη Χαλκιδική όπου η αστυνομία προστατεύει τα συμφέροντα της ELDORADO και καθημερινά σκορπίζει τον τρόμο στους κατοίκους των χωριών της περιοχής ψεκάζοντας με χημικά ακόμη και μαθητές μέσα στα σχολεία.
Η ιδιωτικοποίηση των νερών θα είναι μια γερή γροθιά στο ήδη άδειο στομάχι των κατοίκων των χωριών και της πόλης . Οι επενδυτές ενδιαφέρονται για το γρήγορο κέρδος επιβάλλοντας αμέσως μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια και «φορτώνοντας» τους καταναλωτές με τα έξοδα της συντήρησης που ποτέ ωστόσο δεν γίνεται. Σε πολλά μέρη του κόσμου πωλούν το νερό με προπληρωμένη κάρτα. Όταν οι μονάδες τελειώσουν κόβεται αυτόματα η τροφοδότηση του νερού. Όποιος μπορεί να αγοράσει νέα κάρτα εξασφαλίζει την συνέχεια. Όποιος δεν μπορεί…διψάει μέχρι θανάτου.
Το κίνημα εναντίον της ιδιωτικοποίησης στην περιοχή μας δημιουργήθηκε στο βουνό ευτυχώς έγκαιρα και τώρα επεκτείνεται μέσα στην πόλη με εκδηλώσεις και συζητήσεις που οργανώνονται από γειτονιά σε γειτονιά . Έχει άποψη, έχει δυναμική, είναι ακομμάτιστο και αποφασισμένο να ανατρέψει τα σχέδια για ξεπούλημα του νερού το οποίο όλοι δεχόμαστε ότι είναι ένα φυσικό αγαθό που ανήκει σε όλους και δεν είναι εμπορεύσιμο.
Για να εξασφαλίσουμε τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού. Γιατί το νερό σημαίνει ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου