Κάθε χωριό και νάιτ κλαμπ, κάθε πόλη και καζίνο

Κάθε χωριό και νάιτ κλαμπ, κάθε πόλη και καζίνο

Γεώργιος Μ. Σαρηγιάννης*

Θυμάμαι κάποιο στέλεχος (δεν θυμάμαι τι υπουργός ήταν) της εποχής του Εθνάρχη του 1955-63 που τρώγαμε ξύλο στις φοιτητικές διαδηλώσεις, που είχε πει ανοιχτά ότι «καλύτερα η νεολαία να πηγαίνει στα τυχερά παιχνίδια αντί να κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο» (τότε ήταν τα φλιπεράκια, μετά «οι ληστές με το ένα χέρι», αργότερα στην επόμενη περίοδο Καραμανλή αλλά και Ανδρέα τα «φρουτάκια»).

Είδαμε λοιπόν και στην ιστοσελίδα του ΥΠΕΚΑ, στις περίφημες «δημόσιες διαβουλεύσεις» (άλλο φρούτο «δημοκρατίας» και αυτό…) τα σχετικά με το καζίνο που θα κατέβει από τα όρη και τα βουνά της Πάρνηθας στο Μαρούσι. «Κάθε χωριό και γήπεδο, κάθε πόλη και στάδιο», που έλεγε ο αλήστου μνήμης Ασλανίδης της Εθνοσωτηρίου. Λουτράκι, Ρόδος, Ελληνικό, Μαρούσι, Ρίο, Κέρκυρα, Σύρος, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Ρόδος, Πόρτο Καρράς, Φλώρινα (ετοιμάζεται και στις Γούρνες της Κρήτης…).

Ολα καλά κι όλα ωραία: πρώτα πρώτα, σώζεται η Πάρνηθα που της αποδίδονται 17 (ολογράφως, ΔΕΚΑΕΠΤΑ!) ολόκληρα στρέμματα για την αύξηση της δασικής έκτασης με τεράστιες επιπτώσεις στη φύση, τη βιοποικιλότητα, το περιβάλλον, το κλίμα, θα σωθεί όλο το Λεκανοπέδιο (όπως και με τα 6.000 στρέμματα των πύργων του Ελληνικού...), το πώς και γιατί κάηκε και είναι τόσα χρόνια κρανίου τόπος, είναι μια άλλη ιστορία.

Δεύτερο, μας καθησυχάζει ότι δεν υπάρχει κοινωνικό πρόβλημα: έτσι κι αλλιώς όλοι παίζουν μέσω του ίντερνετ, στο κάτω κάτω στο καζίνο είναι ελεγχόμενα (σιγά τον έλεγχο, το πόσες οικογένειες έχουν καταστραφεί αυτό δεν το μετράνε... ούτε τις μαφίες που φωλιάζουν μέσα και έξω από τα καζίνα, μέχρι και «πλανόδιοι συμβολαιογράφοι» υπήρχαν κάποιες εποχές στην Πάρνηθα - ίσως και ακόμη;).

Τρίτο, και η απαραίτητη καραμέλα: θα δημιουργηθούν τόσες θέσεις εργασίας! Πόσες καταστρέφονται από τις πολυεθνικές που κλείνουν όλες τις μικροεπιχειρήσεις, αυτό δεν το μετράνε, ούτε την καταστροφή της γεωργίας ούτε της βιομηχανίας…

Και φυσικά δεν μας λένε τι σημαίνει καζίνο, πέρα από το ίδιο και τι άλλο φυτρώνει μαζί του. Μπαράκια, ημιπαράνομες λέσχες και πρακτορεία κάθε είδους τζόγου για τους «απ’ έξω», πορνεία πολυτελείας (μέσα) και β’ κατηγορίας (απ’ έξω), άλλα για μεγάλη ζωή και άλλα για να πάνε κάτω τα φαρμάκια των χαμένων, και φυσικά διαχειριστής δεν είναι η Εκκλησία (σε κάποιες χώρες είναι κι αυτή…) αλλά κάθε είδους «επενδυτές» με ό,τι αυτό σημαίνει. Ας θυμηθούμε τι ήταν στο Ελληνικό και στη Γλυφάδα την εποχή της αμερικανικής βάσης εκεί: τζόγος, λαθρεμπόριο, ναρκωτικά, «νονοί».

Να είμαστε ακόμη πιο πολύ ήσυχοι, γιατί αν και, όπως οι ίδιοι ομολογούν, η νεολαία είναι πιο επιρρεπής στον τζόγο, το νέο καζίνο απέχει από τα σχολεία της περιοχής 300 και 500 μέτρα, ενώ ο νόμος επιβάλλει τα 100. Τόσο μακριά που δεν θα ξέρουν πού βρίσκεται (τώρα, ποιος έφτιαξε τον νόμο στα μέτρα των «επενδυτών» και της κοινωνικής αποσύνθεσης, αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δεν μας τη λένε)…

Θυμάμαι κάποιο στέλεχος (δεν θυμάμαι τι υπουργός ήταν) της εποχής του Εθνάρχη του 1955-63 που τρώγαμε ξύλο στις φοιτητικές διαδηλώσεις, που είχε πει ανοιχτά ότι «καλύτερα η νεολαία να πηγαίνει στα τυχερά παιχνίδια αντί να κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο» (τότε ήταν τα φλιπεράκια, μετά «οι ληστές με το ένα χέρι», αργότερα στην επόμενη περίοδο Καραμανλή αλλά και Ανδρέα τα «φρουτάκια»).

Καζίνα λοιπόν, τζόγος, έξω από την πόρτα μας: η Ελλάδα, μια προ-καστρική Κούβα, και αυτό νομίζω τα λέει όλα.

*ομότιμος καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου