Βάλτε τέλος στη δικαστική ασυλία 80 ετών των ναζιστών στην Ελλάδα

Κώστας Παπαδάκης, Συνήγορος Πολιτικής Αγωγής: 

Βάλτε τέλος στη δικαστική ασυλία 80 ετών των ναζιστών στην Ελλάδα 

Ανδρουλιδάκης Γιάννης, Η ΑΥΓΗ, 22 Ιανουαρίου 2020 

Αποδόμησε την εισαγγελική αγόρευση σε 24 σημεία και αναφέρθηκε στις δίκες των Γερμανών ναζί του Μεσοπολέμου και στο τραγικό αποτέλεσμα της ευπιστίας της Δικαιοσύνης απέναντί τους 

Σε μία δίκη διάρκειας τεσσερισήμισι χρόνων, γεμάτη από πολύ ισχυρές νομικές στιγμές και πολύ ισχυρά φορτισμένες πολιτικές στιγμές, ο Κώστας Παπαδάκης, συνήγορος πολιτικής αγωγής και εκπρόσωπος των Αιγυπτίων αλιεργατών, κατόρθωσε ίσως, κατά τη χθεσινή δεύτερη και τελευταία ημέρα της αγόρευσής του, να σημειώσει τις δύο ισχυρότερες νίκες όλης της διαδικασίας και στα δύο επίπεδα. 

Στο νομικό όταν κυριολεκτικά κονιορτοποίησε την εισαγγελική αγόρευση, απαντώντας σε είκοσι τέσσερα σημεία της, αναγκάζοντας την εισαγγελέα της δίκης Αδ. Οικονόμου να παραιτηθεί από το άδειο βλέμμα που τη συνοδεύει εδώ και ένα μήνα και να κρατά μανιωδώς σημειώσεις -πιθανώς προκειμένου να ετοιμάσει κάποια δευτερολογία, την οποία ο Κ. Παπαδάκης αξίωσε ρητά (όχι μόνο από την ίδια, αλλά και από τον αναπληρωτή εισαγγελέα κ. Κωσταρέλο). Και στο πολιτικό πεδίο, με το ανατριχιαστικό κλείσιμο της αγόρευσης, κατά το οποίο ανέγνωσε τις ερωτήσεις που έθεσε ο Γερμανός δικηγόρος Χανς Λίτεν τον Μάιο του 1931 στο δικαστήριο προς τον Αδόλφο Χίτλερ, του οποίου την κλήτευση είχε πετύχει σε δίκη στην οποία κατηγορούμενα ήταν μέλη των ταγμάτων εφόδου που είχαν επιτεθεί με ανθρωποκτόνο πρόθεση σε κομμουνιστές συνδικαλιστές της εποχής. 

Η ομοιότητα των απαντήσεων και των επιχειρημάτων του Χίτλερ σε αυτή τη δίκη με αυτά που υποστήριξε ο Μιχαλολιάκος στη δίκη της Χρυσής Αυγής ήταν τέτοια, ώστε, έως ένα σημείο, κάποιοι στο κοινό αναρωτήθηκαν αν υπήρξε πραγματικά αυτός ο διάλογος ή επρόκειτο για ένα παιχνίδι συναισθημάτων του συνηγόρου. Η ραθυμία με την οποία το γερμανικό εκείνο δικαστήριο -και άλλα ανάλογα- αντιμετώπισαν τη ναζιστική βία στον Μεσοπόλεμο έφερε τους ναζί στην εξουσία, σημείωσε ο Κ. Παπαδάκης. Και πρόσθεσε: «Ο δικηγόρος αυτός, ο Χανς Λίττεν, που έφερε τον Χίτλερ στο δικαστήριο, δυστυχώς δεν πρόλαβε να ζητήσει τον λόγο από τους δικαστές που έδειξαν τέτοια ευπιστία στα ψέματα του Χίτλερ. Ήταν από τους πρώτους που συνελήφθησαν το 1933, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και τερμάτισε τη ζωή του το 1938 στο στρατόπεδο του Νταχάου». 

Και ο Κ. Παπαδάκης κατέληξε: «Στη μνήμη του, και στη μνήμη όλων των αγωνιστών δικηγόρων που σε ολόκληρο τον κόσμο υπερασπίζονται δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, αφιερώνω την αγόρευσή μου αυτή προσμένοντας την απόφασή σας».

Αυτή τη φορά η πρόεδρος Μαρία Λεπενιώτου δέχτηκε με μεγαλύτερη συγκατάβαση το θερμό χειροκρότημα του κοινού, σημειώνοντας βέβαια -ως όφειλε από τον νόμο- ότι τα χειροκροτήματα δεν επιτρέπονται σε αίθουσες δικαστηρίου. 

Νωρίτερα ο Κ. Παπαδάκης είχε ξεκινήσει τη δεύτερη μέρα της αγόρευσής του παρουσιάζοντας δεκάδες περιστατικά βίαιων επιθέσεων της Χρυσής Αυγής από το 2012 και μετά αναρωτώμενος ρητορικά πώς γίνεται να είναι όλα μεμονωμένες περιπτώσεις και σε ποιον αριθμό η ναζιστική βία σταματά πια να είναι μεμονωμένη και αποτελεί οργανωμένη δράση εγκληματικής οργάνωσης. Ο συνήγορος παρουσίασε στοιχεία με τα οποία η Χρυσή Αυγή χρεώνεται 61 βίαιες επιθέσεις κατά το πρώτο εξάμηνο του 2012, πριν εισέλθει στο Κοινοβούλιο, και 192 αντίστοιχες κατά το δεύτερο εξάμηνο, δηλαδή μετά την είσοδό της. Μία απτή και πραγματική απόδειξη ότι η είσοδος στη Βουλή δεν αποτελεί για τη ναζιστική οργάνωση μια ευκαιρία να σταματήσει τη βίαιη δράση της, αλλά αντίθετα μια ευκαιρία να την πολλαπλασιάσει -κάτι άλλωστε που γίνεται προφανές και από τις δηλώσεις του αρχηγού της και των στελεχών του. 

Η πολιτική ευθύνη 

Ο Κ. Παπαδάκης αναφέρθηκε αναλυτικά στην περίφημη ανάληψη πολιτικής ευθύνης του Ν. Μιχαλολιάκου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και αναρωτήθηκε για τον χαρακτήρα της, εφόσον ο χιτλερίσκος αρχηγός της Χ.Α. θεωρούσε το έγκλημα αφενός μη πολιτικό και αφετέρου προβοκατόρικο, εναντίον της οργάνωσής του. Το γεγονός μάλιστα ότι η δήλωση αυτή έγινε δύο χρόνια μετά τη δολοφονία, στη μέση της προεκλογικής περιόδου, δημιουργεί ιδιαίτερες σκέψεις για τη σκοπιμότητά της, ενώ τόνισε ότι η πολιτική ευθύνη δεν συνεπάγεται άρνηση της ποινικής. 

Ο συνήγορος παρομοίασε την κίνηση αυτή με την ανάλογη του Μουσολίνι, όταν ο γενικός γραμματέας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας Τζιακόμο Ματεότι απήχθη από το σπίτι του και δολοφονήθηκε από τραμπούκους του Φασιστικού Κόμματος. Η αναφορά στην ανάλογη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα υπήρξε άλλωστε το κλείσιμο του ματιού προς την εξουσία, κάτι αντίστοιχο με το «είμαι δικός σας» του Ρουπακιά προς τους αστυνομικούς. 

Στη συνέχεια ο Κ. Παπαδάκης αναφέρθηκε σε 24 σημεία της εισαγγελικής αγόρευσης σχολιάζοντάς τα ένα προς ένα. Χαρακτηριστικά ανάμεσα σε αυτά είναι η αποστροφή της εισαγγελέως ότι ο Ρουπακιάς σκότωσε τον Φύσσα από μόνος του, προκειμένου «να ανέβει στα μάτια των άλλων». Και ο Κ. Παπαδάκης αναρωτήθηκε: «Ποια ήταν η κλίμακα αξιών αυτών των άλλων; Είχε σχέση με τη Χρυσή Αυγή;». Όπως επίσης η σύγχυση της εισαγγελέως μεταξύ της κατηγορίας της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης και εκείνης της ηθικής αυτουργίας, που επισημάνθηκε από πολλούς νομικούς (αλλά και από το ρεπορτάζ της «Αυγής» στις 5.1.2020). Αλλά και η παράλειψη ή διαστρέβλωση στοιχείων στην εισαγγελική αγόρευσης σχετικά με την εισφορά των καταθέσεων στην αποδεικτική διαδικασία. 

Τέλος, ο συνήγορος, έσπευσε να θυμίσει ότι έχει βρεθεί ξανά απέναντι στην εισαγγελέα Αδ. Οικονόμου, στην περίπτωση της δίκης του Τ. Θεοφίλου, ο οποίος αθωώθηκε τελεσίδικα από την ελληνική Δικαιοσύνη και του επιδικάστηκε και αποζημίωση, εκεί όπου η Οικονόμου είχε προτείνει ενοχή για κατηγορίες οι οποίες επέσυραν ισόβια κάθειρξη. «Στη δίκη εκείνη έκανε την πολιτική αγωγή, σε αυτήν εδώ την υπεράσπιση» σχολίασε ο Κ. Παπαδάκης σεβόμενος το αίτημα της προέδρου να μην αναφερθεί σε άλλη δίκη. Πρόσθεσε ωστόσο ότι στη δίκη εκείνη η εισαγγελέας προσέθετε διαρκώς νέα στοιχεία, ενώ στη δίκη της Χ.Α. αρνούνταν να δεχθεί τέτοια από την πολιτική αγωγή. 

Ζήτησε επίσης να λάβει τέλος η δικαστική ασυλία 80 ετών που απολαμβάνουν οι ναζιστές στην Ελλάδα, από τα μέλη της 3Ε στον Μεσοπόλεμο μέχρι τις αθωώσεις των ταγματασφαλιτών μετά την κατοχή. 

Ο Κ. Παπαδάκης ζήτησε, λίγο πριν κλείσει, την ανάκληση της εισαγγελικής πρότασης, ενώ, απευθυνόμενος ειδικά στον αναπληρωτή εισαγγελέα κ. Κωσταρέλο, του τόνισε ότι διατηρεί το δικαίωμα διαφοροποίησης από την πρόταση της Οικονόμου. Είναι άγνωστο αν ο κ. Κωσταρέλος, που κατά τη διάρκεια της αποδεικτικής διαδικασίας υπήρξε υποδειγματικός στις ερωτήσεις του, θα κάνει χρήση αυτής της δυνατότητας. Είναι αντίθετα πολύ πιθανό να ζητήσει να δευτερολογήσει η Οικονόμου, η οποία εχθές υπέστη μια ολοκληρωτική νομική συντριβή από την αγόρευση του Κ. Παπαδάκη. 

Κυρία Πρόεδρε, κύριοι Εφέτες,

φτάνω στον επίλογο της αγόρευσης μου.

Η πολιτική αγωγή, πλην περιπτώσεως δευτερολογίας, ολοκληρώνει την συνεισφορά της προς το δικαστήριο.

Πριν διατυπώσω τις τελευταίες μου σκέψεις, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά

και εσάς για την αντοχή και την υπομονή σας να με ακούτε δύο μέρες, αλλά και για το τεράστιο έργο σας πέντε χρόνια τώρα, καθώς και να συγχαρώ τον κ. γραμματέα τόσο για την δυσχερέστατη, αλλά επακριβή τήρηση των πρακτικών, όσο και για την εξυπηρετικότητά του σε παροχή εγγράφων, βεβαιώσεων κλπ

Να ευχαριστήσω και τους συναδέλφους όλης της πολιτικής αγωγής για την σημαντική συνεργασία και αλληλοβοήθεια που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια,

ιδιαίτερα δε τους συνηγόρους των Αιγυπτίων ψαράδων, τόσο τον Δημήτρη τον Ζώντα και τον Θανάση τον Καμπαγιάννη, που ήταν στην υπόθεση πριν από εμένα και μου έκαναν την τιμή να μου εμπιστευθούν την παράσταση σε μία τόσο σημαντική δίκη, πολύ δε περισσότερο μάλιστα που το αποτύπωμα μου στην δικηγορία και όχι μόνο κουβαλάει μαζί όλα εκείνα τα οποία ελπίζω ότι συνέβαλαν ουσιαστικά στην ιχνηλάτηση της υπόθεσης

αλλά και τον Κώστα Σκαρμέα, τον νεότερο συνάδελφο για την πολύτιμη καθημερινή συνεισφορά και βοήθεια του και στην αγόρευση αυτή,

καθώς και την ασκουμένη δικηγόρο συνεργάτιδα μου Νταγιάνα Μουστάκη, στην επιμέλεια της οποίας οφείλεται μεγάλο μέρος της προετοιμασίας για την αγόρευση μου.

Και να ευχαριστήσω όλους όσους συνέβαλαν στην δημοσιοποίηση των τεκταινομένων στη δίκη παρά τον επικοινωνιακό αποκλεισμό της από τη νομοθεσία και την πλειοψηφία των ΜΜΕ.

Αισθάνομαι ακόμα την ανάγκη να ευχαριστήσω θερμά τους συναδέλφους της υπεράσπισης, που ήσαν παρόντες στις αγορεύσεις μας. Μας τιμά η παρουσία τους και τους τιμά η αυτοσυγκράτησή τους. Θέλω να τους καλέσω, τώρα που η ένταση της ακροαματικής διαδικασίας βρίσκεται πίσω μας, να καταβάλουν όλες τις δυνάμεις τους, προκειμένου να προσφέρουν στο δικαστήριο το καλύτερο δυνατό υπερασπιστικό έργο, γιατί το δικαστήριο έχει ανάγκη την εξάντληση και την διασταύρωση των επιχειρημάτων για να καταλήξει με βεβαιότητα στην απόφαση του, έχοντας πάντα κατά νου αυτά με τα οποία ξεκίνησα, ότι δηλαδή το ποινικό δίκαιο είναι δίκαιο πράξεων και όχι προθέσεων, είναι δίκαιο ευθύνης ατομικής και όχι συλλογικής, είναι δίκαιο ευθύνης πραγματικής και όχι αντικειμενικής, είναι δίκαιο ευθύνης ποινικής και όχι πολιτικής και είναι δίκαιο αποδείξεων στο οποίο μάλιστα κυριαρχεί το τεκμήριο της αθωότητας.

Τώρα που η ακροαματική διαδικασία βρίσκεται πίσω μας, η ποινική ευθύνη με τα χαρακτηριστικά αυτά που προδιαγράφτηκαν είναι αναμφισβήτητα αποδεδειγμένη για καθένα των κατηγορουμένων και αισθάνομαι την ανάγκη να διατρανώσω ότι η πολιτική αγωγή δεν βρίσκεται στην δίκη αυτή για να επιδιώξει την εκδίκηση πολιτικών της αντιπάλων, αλλά για να επιδιώξει τη δικαστική προστασία των θυμάτων της εγκληματικής δράσης και τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους που επλήγησαν.

Και ναι απευθύνεται με εύλογα αυξημένες αξιώσεις σε ένα θεσμό, αυτόν της ελληνικής ποινικής δικαιοσύνης που άφησε διαχρονικά και ιστορικά ατιμώρητη στη χώρα τη ναζιστική και φασιστική εγκληματική βία της ΕΕΕ τη δεκαετία 1930, τους δοσίλογους της κατοχής την επόμενη, τους δολοφόνους και τραμπούκους του μετεμφυλιακού παρακράτους αργότερα και τέλος τους συνεργάτες της δικτατορίας με το στιγμιαίο. Αλλά δεν απευθύνεται για να εκδικηθείτε ή για περιορίσετε ή να απονείμετε πολιτικές ελευθερίες.

Δεν είναι άλλωστε στις δημοκρατίες έργο, καθήκον ή έστω δικαίωμα κανενός δικαστηρίου να απαγορεύει ή να επιτρέπει ιδεολογίες, να απαγορεύει ή να επιτρέπει πολιτικές δράσεις. Καθήκον του λαού είναι να αντιμετωπίσει τον φασισμό, όπου εκδηλώνεται.

Και είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός είναι εκείνος που θα αφαιρέσει την ελληνική σημαία από τα βέβηλα χέρια εκείνων που δηλώνουν ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ηττημένων του 1945 και ορκίζονται στην σημαία της Βερμαχτ, γιατί η ελληνική σημαία που την μάτωσαν στα βουνά της Ηπείρου με την καρδιά του και με το αίμα τους οι Ελληνες στρατιώτες δεν έχει καμία δουλειά να βρίσκεται στα χέρια των απογόνων των κατακτητών.

Είναι βέβαιο ότι ο Ελληνικός Λαός είναι εκείνος που θα τους αφαιρέσει το δικαίωμα να παριστάνουν τους υπερασπιστές της Μακεδονίας, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι ιδεολογικοπολιτικοί τους πρόγονοι το 1943, δύο χρόνια πριν ηττηθούν το 1945, ήταν εκείνοι που μετά την αποχώρηση των Ιταλών ετοιμάζονταν να παραδώσουν την Μακεδονία στους Βούλγαρους και ήταν ο Ελληνικός Λαός με χιλιάδες διαδηλωτές, τραυματίες και νεκρούς στην Εθνική Αντίσταση που απέτρεψε αυτήν την παράδοση.

Και είναι βέβαιο ότι μετανάστες, εργαζόμενοι, γυναίκες και νεολαίοι θα τους αφαιρέσουν το δικαίωμα να παριστάνουν τους εχθρούς του κατεστημένου, γιατί αποδείχθηκε ότι είναι η Πέμπτη Φάλαγγα του κατεστημένου, με τον πιο αδυσώπητο και βάρβαρο τρόπο, επιτίθεται όχι στους θύτες αλλά στα θύματά του.

Αυτά, κύριοι δικαστές, και μπορεί και πρέπει να τα κάνει ο ελληνικός λαός.

Εκείνο που δεν πρέπει να κάνει είναι να κυκλοφορεί στους δρόμους με αναδιπλούμενα μαχαίρια, σιδερογροθιές, γκλόμπς, στειλιάρια και περίστροφα, προκειμένου να προστατέψει να προστατεύσει τη ζωή, τη σωματική του ακεραιότητα, την προσωπικότητα, την ελευθερία και την πολιτική του δράση. Είναι έργο και καθήκον δικό σας στα πλαίσια της συνταγματικής σας αποστολής να προστατέψετε τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες του που κατέκτησε με αγώνες δεκαετιών σε αυτόν τον τόπο και όχι μόνο, δημιουργώντας αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε νομικό πολιτισμό.

Για αυτό υπάρχει η πολιτική αγωγή στη δίκη.

Αλλά δεν υπάρχει κανένας νομικός πολιτισμός θεόσταλτος ή εγκατεστημένος από τη φύση. Κάθε ιστορική περίοδος διαμορφώνει τον δικό της νομικό πολιτισμό, που αποτελεί τομή της εξέλιξης του συσχετισμού στον χάρτη της, που καταγράφει κατακτήσεις και υποχωρήσεις, νίκες και ήττες των ταξικών δυνάμεων που κινούν την ροή της.

Το δικαστήριο σας βρίσκεται μπροστά σε μία ιστορική ευθύνη, με τα βλέμματα όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας κοινής γνώμης στραμμένα πάνω του και με έκδηλη την αγωνία, αν η ναζιστική εγκληματική βία θα νομιμοποιηθεί 65 χρόνια μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης από τους φορείς που εκπροσωπούν τη δημοκρατία. Όπλο σας (όχι με την έννοια του νόμου) για αυτήν του την απόφαση, εκτός από το αποδεικτικό του υλικό και τις νομικές σκέψεις που αναπτύχθηκαν, πρέπει να είναι και τα διδάγματα της ιστορίας, στα οποία και θα καταφύγω στην τελευταία μου αυτή αφήγηση, που αφορά ένα μικρό απόσπασμα από μία παρόμοια δίκη πριν πάρα πολλά χρόνια στην Γερμανία.

Στις 22 Νοεμβρίου 1930, 31 μέλη των S.A. - Tαγμάτων Eφόδου του Βερολίνου ενός από τα πιο διαβόητα τάγματα εφόδου του Βερολίνου, του «Στουρμ 33», επέδραμαν σε κοινωνικό χώρο αριστερών και συνδικαλιστών μελών του ΚPD και πυροβόλησαν εν ψυχρώ άτομα που βρίσκονταν εκεί με το πρόσχημα ότι τους είχαν προηγουμένως προπηλακίσει. Τα θύματα της επίθεσης ευτυχώς επέζησαν και τέσσερα μέλη των ταγμάτων εφόδου συνελήφθησαν. Η δίκη για τα αδικήματα της απόπειρας ανθρωποκτονίας, διατάραξης οικιακής ειρήνης κλπ έγινε τον Μάιο 1931. Η πολιτική αγωγή των θυμάτων της δίκης αυτής ζήτησε από το δικαστήριο την κλήτευση του Αδόλφου Χίτλερ ως μάρτυρα στην δίκη των τεσσάρων μελών του Στουρμ 33.

Το δικαστήριο δέχθηκε το αίτημα και ο Αδόλφος Χίτλερ εμφανίστηκε στις 8/5/1931 στο δικαστήριο και έτσι χάρις στην πρωτοβουλία του δικηγόρου των θυμάτων Χανς Λίντεν διαθέτουμε σήμερα μια ιστορική κατάθεση αποτυπωμένη στο βιβλίο του αμερικανού πανεπιστημιακού Μπέντζαμιν Κάρτερχεντ «Crossing Hitler, the man who put the Nazis on the witness stand».

Ερωτάται ο Αδόλφος Χίτλερ από τον Πρόεδρο του δικαστηρίου:

«Ο ισχυρισμός της πολιτικής αγωγής είναι ότι το Στουρμ 33, στο οποίο ανήκουν οι κατηγορούμενοι, είναι μια ομάδα κρούσης, ότι αυτή η ομάδα κρούσης είναι οργανωμένη με στόχο να φέρει σε πέρας σχεδιασμένες, προμελετημένες δολοφονίες και ότι αυτό το σχέδιο είναι εν γνώσει της ηγεσίας του κόμματος και εγκεκριμένο από αυτήν. Γνωρίζετε το Στουρμ 33, γνωρίζετε τους ηγέτες του;»

Χίτλερ : « Όχι. Είναι απολύτως αδύνατο οποιαδήποτε ομάδα των SA στο Βερολίνο να πίστεψε ότι της έχει δοθεί μία τέτοια αποστολή, η οποία αποκλείεται από τις βασικές αρχές του κόμματος. Το κόμμα απορρίπτει τις βίαιες μεθόδους. Τα SA δεν δημιουργήθηκαν για να δρουν με βόμβες και χειροβομβίδες. Δημιουργήθηκαν με την αποστολή να προστατεύουν το κόμμα ενάντια στην τρομοκρατία της αριστεράς, για να φέρουν σε πέρας προπαγανδιστικές λειτουργίες….

Και συνεχίζει απαντώντας σε επόμενη ερώτηση του προέδρου :

Χίτλερ : Έχω ήδη εξηγήσει ότι οι εθνικοσοσιαλιστές είναι στον πυρήνα τους με την νομιμότητα. Αν κάποιος υπονοεί ότι ο Στενενς (ο διοικητής) του τάγματος εφόδου Στουρμ 33 έφτιαξε ομάδες κρούσης με εντολές του κόμματος είναι καταγέλαστος.»

Ο Στενενς είχε πράγματι διαγραφεί από την δίκη λίγες μέρες πριν από την παρουσία του στην δίκη.

Πρόεδρος : «Εννοούσατε ότι ο Στένενς έφτιαξε ομάδες κρούσης πριν μπει στο κόμμα;»

Χίτλερ : «Η έννοια ομάδες κρούσης έχει λάβει ένα απολύτως γελοίο νόημα εδώ μέσα. Στα τάγματα εφόδου απαγορεύουμει να εκτελούν και να προκαλούν βίαιες ενέργειες. Αλλά στην περίπτωση της αυτοάμυνας είναι δύσκολο να πει κανείς που βρίσκεται το όριο ανάμεσα στην άμυνα και στην επίθεση.»

Ερώτηση του δικηγόρου Χανς Λίντεν :

«Είπατε ότι καμία βίαιη ενέργεια δεν τελείται από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, αλλά στον Γκέμπελς δεν ανήκει το σύνθημα «Ο εχθρός πρέπει να τσακιστεί μέχρι να γίνει πολτός» ;

Χίτλερ : «Αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά. Σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να νικήσει και να διαλύσει τις αντίπαλες οργανώσεις, όχι να επιτεθεί και να σκοτώσει τον αντίπαλο.»

Ο Λίντεν επανέρχεται και τον ρωτά εάν, όταν έκανε τον Γκέμπελς επικεφαλής της προπαγάνδας και αν γνώριζε το κείμενο από το βιβλίο του, όπου ο Γκέμπελς δηλώνει ότι δεν πρέπει να απαρνηθούμε την επανάσταση, ότι το κοινοβούλιο πρέπει να διαλυθεί και η κυβέρνηση να διωχθεί μέχρις εσχάτων.

Χίτλερ : «Δεν μπορώ να ορκιστώ ότι γνώριζα το βιβλίο του Γκέμπελς τότε. Η θέση του είναι χωρίς καμία αξία για το κόμμα, καθώς το φυλλάδιο δεν φέρει το έμβλημα του κόμματος και δεν είναι επίσημα επικυρωμένο από το κόμμα»

Λίντεν: « Ωστόσο δεν διώξατε πειθαρχικά ή δεν αποπέμψατε τον Γκέμπελς, τουναντίον τον κάνατε επικεφαλής προπαγάνδας.»

Χίτλερ : « Όλο το κόμμα βασίζεται στην αρχή της νομιμότητας. Το ίδιο και ο Γκέμπελς.»

Αυτά απάντησε τότε Ο Χίτλερ.

Τα ίδια ακριβώς που είπε ο Χιτλερίσκος αυτής της δίκης μπροστά σας.

Σε εκείνο το δικαστήριο το 1931 επιβεβαιώθηκε η ραθυμία, με την οποία αντιμετωπίζονταν συστηματικά η παραστρατιωτική βία των Ταγμάτων Εφόδου, καθώς καταδικάστηκαν οι τρεις από τους τέσσερεις κατηγορούμενους σε ποινή μόλις δύομιση χρόνων φυλάκισης.

Δεδομένου ότι αυτή ήταν μία από τις πολλές ανάλογες δίκες της εποχής δεν ξέρουμε τι θα είχε συμβεί εάν η γερμανική δικαιοσύνη στον μεσοπόλεμο είχε κινηθεί αποφασιστικά κατά της ναζιστικής ηγεσίας και την είχε καταστήσει υπόλογη για τις εγκληματικές πράξεις της στρατιωτικής δομής, τις οποίες προϊστανται.

Ίσως τα πράγματα και να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Αλλά δεν εξελίχθηκαν. Τα τάγματα εφόδου συνέχισαν την δράση τους μέχρι που ο ίδιος ο Χίτλερ, αφού πρώτα κατέλαβε την εξουσία,

αφού κατάργησε τα ατομικά δικαιώματα και την δημοκρατία με πρόσχημα τον εμπρησμό του Ραϊχσταγκ, που τον έκαναν μέλη των ταγμάτων εφόδου και την απέδωσαν στον Δημητρώφ και σε άλλους κομμουνιστές που αργότερα αθωώθηκαν και αποδείχθηκε ότι ο ένοχος ήταν μέσα από τα Τ.Ε, ,

αφού ο ίδιος ξεπάστρεψε τα τάγματα εφόδου την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών γιατί δεν τα είχε ανάγκη πιά, έχοντας κατακτήσει την δυνατότητα να ελέγχει το σύνολο του κρατικού μηχανισμού,

προχώρησε την ναζιστική του διαδρομή μέχρι το τέλος, διέλυσε το κοινοβούλιο, φυλάκισε τους πολιτικούς του αντιπάλους, θεσμοθέτησε τις ρατσιστικές διακρίσεις σε βάρος των εβραίων που κατέληξαν στο ολοκαύτωμα και προχώρησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με όλες γνωστές συνέπειες.

Κύριοι δικαστές η ιστορία δεν σας συγχωρήσει να κάνετε το ίδιο λάθος.

Ο δικηγόρος Χανς Λίντεν, αυτός που έφερε τον Χίτλερ στο δικαστήριο, δυστυχώς δεν πρόλαβε να ζητήσει τον λόγο από τους δικαστές που έδειξαν τέτοια ευπιστία στα ψέμματα του Χίτλερ. Ηταν από τους πρώτους που συνελήφθησαν με την αναστολή των ατομικών δικαιωμάτων το 1933, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και τερμάτησε την ζωή του το 1938 στο στρατόπεδο του Νταχάου.

Στην μνήμη του και στη μνήμη όλων των αγωνιστών δικηγόρων που σε ολόκληρο τον κόσμο υπερασπίζονται δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες αφιερώνω την αγόρευση μου αυτή προσμένοντας την απόφαση σας.

Ευχαριστώ.