Τρία πράγματα με ενόχλησαν περισσότερο στα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών: Η αυτοδυναμία της ΝΔ, η διατήρηση μιας ισχυρής κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και η εκλογή – επιβράβευση, από όσους αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ, μόνο του προσωποπαγούς και χωρίς σαφή ιδεολογία κόμματος του κ. Βαρουφάκη.
Δυστυχώς, έχουμε, μια ουσιαστική νίκη της συντήρησης, τόσο σε επίπεδο διαχείρισης της εξουσίας και έλεγχου του κρατικού μηχανισμού, αλλά κυρίως, ίσως για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση, σε επίπεδο ιδεολογίας, πια, που θυμίζει, την Αμερική, στα χρόνια του Μπους, του νεότερου. Η φαυλότητα του ΣΥΡΙΖΑ στα χρονια διακυβέρνησης του, η απομάκρυνση του από τις πολιτικές αρχές και τα οράματα της αριστεράς, η απουσία στόχων και προγράμματος, η υποτελής στάση του, η ανικανότητα στελεχών του, που συχνά παρουσιαζόταν ως έλλειψη εμπειρίας ή ως αποτέλεσμα πιέσεων και η προσκόλληση του στην εξουσία, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, μας οδήγησαν στο πισωγύρισμα και στον ερχομό της δεξιάς.
Ταυτόχρονα, παρόλο που ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά είναι ένα προσωποπαγές κόμμα που αναζητεί ιδεολογικέ προσανατολισμό, εξαιτίας, των αριστερών καταβολών μερίδας στελεχών του, έκανε απωθητικό οτιδήποτε αριστερό, δημόσιο, ακόμα κα σε επίπεδο ιδεολογίας. Ιδιαίτερα ανησυχητική, μάλιστα, είναι η συντηρικοποίηση της νεολαίας, με ιδεολογική κυριαρχία, των συντηρητικών απόψεων κα την αμφισβήτηση θεμελιωδών αξιωμάτων της μεταπολίτευσης. Η «γενιά του Πολυτεχνείου» θεωρείται, πια, υπεύθυνη για τη σημερινή κατάσταση, η αριστερά κατηγορείται για «ιδεοληψίες» και θεμελιώδεις αξίες, θεωρούνται παρωχημένες και ανεδαφικές.
Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνεχίζεται η επικοινωνιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων που άρχισε επι Κώστα Καραμανλή και έγινε «επιστήμη» στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Δίνεται, σαφή προτεραιότητα στην ενίσχυση των επενδύσεων από την ενίσχυση της κατανάλωσης. Μετα το «με όποιο κόστος στο ευρώ», έχουμε το «με όποιο κόστος ιδιωτικές επενδύσεις». Προωθείται και αναβαθμίζεται το «τάξη και ηθική», και έχουμε, ΑΜΕΣΑ, 1500 προσλήψεις στην Αστυνομία. Στόχος, η παλινόρθωση της μεσαίας τάξης και όχι, η αντιμετώπιση της φτώχιας και της φτωχοποίησης του λαού μας, παρότι το 1/3 των Ελλήνων, ζει κάτω από το όριο της φτώχιας. Προωθήθηκε, άμεσα, η σχεδόν οριζόντια, μείωση της φορολογίας κεφαλαίου, αντί της μείωσης της φορολογίας εισοδήματος των ασθενέστερων εργαζομένων. Μετα την αρχικά απατηλή ψευδαίσθηση του «λεφτά υπάρχουν», η κυβέρνηση συνειδητοποίησε τις δεσμεύσεις που τα μνημόνια επιβάλλουν στη χώρα, δείχνει να αναθεωρεί τα σχέδια για, άμεσα, μείωση της φορολογίας, παρόλο που αυτή αφορούσε κύρια επιχειρήσεις, κεφαλαίο και μεγαλοαστούς. Η αρχική εντύπωση, για τη προώθηση νέων προσώπων, από τη συγκρότηση του κυβερνητικού σχήματος, σταδιακά, αμβλύνθηκε από την επιστροφή πολλών παλιών στελεχών σε θέσεις κλειδιά στο δημόσιο κα σε οργανισμούς.
Στο σύντομο βίο αυτής της κυβέρνησης, ενδεικτικά, ακούσαμε:
παιδαριώδη επιχειρήματα από τον κ. Χατζηδάκη για τη ανάγκη άμεσης πώλησης, περιουσίας, της ΔΕΗ, που στη συνέχεια ανασκευάστηκαν με προσωπική παρέμβαση του κ. Μητσοτάκη.
δηλώσεις του κ. Γεωργιάδη, για την άμεση υλοποίηση μεγάλων επενδύσεων που καρκινοβατούν, λόγω συνταγματικών κωλυμάτων και αντιδράσεων των πολιτών. Δεν ακούσαμε, όμως, ούτε λέξη, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ούτε λέξη για κρατικό σχεδιασμό. Στόχος, «ότι θέλει ο ιδιώτης».
πανηγυρισμούς της Κας Κεραμέους, για τη κατάργηση του ασύλου, αλλά δεν ακούσαμε, λέξη για προσλήψεις στα Πανεπιστήμια, και αύξηση των πιστώσεων που διατίθενται για αυτά.
δηλώσεις εθνικής υποτέλειας του κ. Δένδια απέναντι στις Η.Π.Α., συνεχίζοντας τη πολιτική των προκάτοχων του
Προσωπικά, με ενόχλησαν:
η έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς σε αναζήτηση των ενόχων, και απόδοση ευθυνών, όπως συνηθίζεται, στις δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη για τις πυρκαγιές στην Εύβοια,
η συνάντηση, και οι δεσμεύσεις, του κ. Μητσοτάκη, με το Καναδό πρέσβη, για τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική,
η επιβράβευση του κ. Μητσοτάκη, προεκλογικά και μετεκλογικά, της προσπάθειας ξενοδοχοποίησης, ιστορικών μνημείων του τόπου καταγωγής του, ιδιοκτησίας του Πολυτεχνείου Κρήτης.
η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στη «συμφωνία των Πρεσπων», και η σιωπηρή αποδοχή της, όπως απαιτούν Γερμανοί και Αμερικανοί.
Η υμνολογία κα οι έπαινοι των ΜΜΕ, και κύρια ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ, σε ρόλο άτυπου κυβερνητικού εκπροσώπου, να έχει αναλάβει το ρόλο του ιδεολογικού καθοδηγητή της κοινωνίας.
Χρέος της κοινωνίας και καθενός προσωπικά, θεωρώ, να υπερασπιστεί σε κάθε χώρο, σε κάθε μετερίζι, θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα για μόνιμη, πλήρη εργασία για όλους, το δικαίωμα στη κυριακάτικη αργία, το δικαίωμα για κοινωνικό κράτος, το δικαίωμα στην παιδεία, την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος κλπ. Απαιτούνται νέοι κοινωνικοί αγώνες με πίστη στα ιδεώδη της αριστεράς. Ταυτόχρονα, όμως, χρειάζεται σκληρή ιδεολογική δουλειά, ιδιαίτερα στους νέους, στα σχολειά και στα Πανεπιστήμια, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, και την υπεράσπιση των ιδεωδών της αριστεράς. Σε αυτό τον αγώνα, πρέπει να δράσουμε, μακριά από τις οργανωμένες δυνάμεις του δικομματισμού, που ως εκρεμμές εναλλάσσονται στην εξουσία, χωρις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους.
Αυτή η Αριστερά στην οποία αναφέρεστε, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Τις αξίες της τις υπερασπίζονται θεωρητικά οι προοδευτικοί (νεο)φιλελεύθεροι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΡΑ25. Γι αυτό και εξαφανίστηκε ή απορροφήθηκε από το σύστημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
ΑπάντησηΔιαγραφή