Συντάκτης:
12 νεκροί. 3.200 τραυματίες. Εκατοντάδες νοσηλεύονται, με 6 να βρίσκονται σε κώμα. Και περίπου 300 ακρωτηριασμένοι από τα νέα όπλα της αστυνομίας που χτυπούν το πλήθος σε ευθεία βολή (flash-ball). Οι συλληφθέντες έχουν φτάσει στους 8.300. Από αυτούς έχουν ήδη καταδικαστεί οι 1.100 και περιμένουν στη σειρά οι υπόλοιποι. Και ήδη οι 400 πρώτοι έχουν οδηγηθεί στη φυλακή. Και όλα αυτά όχι στη Βενεζουέλα, αλλά στην καρδιά της Ε.Ε., στη Γαλλία, που έχει εθνικό έμβλημα το «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη» που είναι γραμμένο σε κάθε δημόσιο κτίριο. Και όλα αυτά με δημοκρατικούς νόμους.
Αλλά φαίνεται πως αυτή η σφαγή δεν αρκούσε. Το κράτος χρειάζεται ένα μεγαλύτερο νόμιμο μακελειό. Και ψήφισε έναν νόμο που θα τον ζήλευε κάθε δικτάτορας. Στην ουσία του αυτός ο ειδεχθής νόμος κάνει ποινικό αδίκημα τη συμμετοχή σε συλλαλητήριο με βαριά φυλάκιση και αβάσταχτο πρόστιμο (15.000 €).
Τι σημαίνει αυτή η άγρια καταστολή; Τον πανικό της εξουσίας μπροστά σε ένα πρωτοφανές κίνημα που ξεπήδησε από το πουθενά.
Από την περιθωριακή επαρχία, τη βαθιά Γαλλία, όπως λέγεται, για να γίνει πανεθνικό. Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες, γιγαντώθηκε χωρίς άμεσες προοπτικές να ξεθυμάνει. Δηλαδή δεν ακολούθησε τη μοίρα των αυθόρμητων κινημάτων, που ξεσπούν δυναμικά και μετά ή χάνονται ή αφήνουν μια μαγιά για την επόμενη φορά. Ο κ. Μακρόν, ο κομψευόμενος δανδής των τραπεζών, μισεί τους «τίποτα», κατά αντιστοιχία των ευγενών στη Γαλλική Επανάσταση που φορούσαν τα ακριβά παντελόνια με το όνομα culotte.
Οι αριστοκράτες κατηγορούσαν την πλέμπα πως δεν είναι ευπρεπώς ενδεδυμένη και άρα τι σόι επανάσταση θα μπορούσε να κάνει; Οι λεγόμενοι αβράκωτοι, sans culotte (χωρίς κιλότα) είναι τα σημερινά «κίτρινα γιλέκα», χαρακτηριστικό ένδυμα των εργατών που κάνουν μια επικίνδυνη δουλειά και πρέπει να φαίνονται. Μπορούμε λοιπόν να πούμε αβίαστα πως η culotte του κ. προέδρου είναι χεσμένη. Και ακολουθεί έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο δρόμο που είναι η ανοιχτή σύγκρουση με τον λαό του. Κοινώς τα έχει κάνει θάλασσα και ίσως να την πληρώσει ακριβά.
Το κίνημα αυτό δεν προσέχθηκε όσο έπρεπε από τη διεθνή αριστερή κοινότητα. Ο Γαλλικός Μάης του ’68, σε σύγκριση με αυτό το μακελειό, είχε ελάχιστα θύματα, κράτησε περίπου έναν μήνα και συντάραξε την υφήλιο. Εδώ η Αριστερά μοιάζει να μην έχει καταλάβει και πολλά πράγματα. Τα δημοσιεύματα φειδωλά και τα κινήματα συμπαράστασης σχεδόν ανύπαρκτα.
Και καλά τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς (όρος που έχει πια πολλαπλές ερμηνείες, περίπου αντίστοιχες με τις βιβλικές σπουδές), αλλά η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά -καλή της ώρα- που τρέχει για κάθε πικραμένο σε όποια γωνιά της Γης, είναι και αυτή απούσα. Ισως οι αναζητήσεις της για τη μετεμψύχωση των Μαρξ, Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, άντε βάλε και κανέναν Μπακούνιν, να την οδηγεί προς το Υπερπέραν και να χάνει τη γη που πατάει. Και τα «κίτρινα γιλέκα» φύτρωσαν στο χώμα της κοινωνίας και έδωσαν ένα παράξενο φρούτο, που πολλοί πίστευαν πως δεν πιάνει πια. Την άμεση δημοκρατία.
Η μεγάλη έρευνα του καθηγητή Alexis Spire (1), με συνεντεύξεις 2.700 φορολογουμένων μέσα στις εφορίες, έδειξε πως σχεδόν όλα τα έσοδα του κράτους προέρχονται από τους πολλούς και φτωχούς και οι πλούσιοι συμβάλλουν από ελάχιστα ώς καθόλου. Η πιο πλούσια γυναίκα στη Γαλλία, η Λιλιάν Μπετανκούρ, απέκρυψε από την Εφορία το χαρτζιλικάκι της που ανερχόταν σε περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ. Αλλά δεν ήταν τσιγκούνα. Χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα την εκλογική καμπάνια του Σαρκοζί. Αντίθετα στην επαρχία κλείνουν σχολεία, ιατρεία, μπακάλικα και φούρνοι, όπως και σταθμοί τρένων λόγω της λιτότητας. Οπότε χωρίς αυτοκίνητο είσαι χαμένος.
Γι’ αυτό η αύξηση των καυσίμων ήταν δυσβάσταχτη λόγω πολλαπλών μετακινήσεων. Τα εργατικά κινήματα που ξέραμε μέχρι σήμερα είχαν αιτήματα για αυξήσεις, εναντίον απολύσεων, για τις συνθήκες εργασίας, αλλά όχι για φόρους. Δηλαδή τα «κίτρινα γιλέκα» δεν στρέφονταν εναντίον κάποιου εργοδότη, αλλά κατευθείαν εναντίον του κράτους. Και μάλιστα στο πιο νευραλγικό του σημείο. Στα έσοδά του. Με άλλα λόγια, κατά της φτώχειας των πολλών. Και έτσι άναψε η πυρκαγιά που έκαψε όλους τους θεσμούς και τα κόμματα της εργατικής τάξης που είχαν συριζοποιηθεί πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Εμπιστοσύνη λοιπόν σε κανέναν. Πίστη μόνο σε μας τους ίδιους».
Σήμερα σε κάθε γωνιά της Γαλλίας υπάρχει η Γενική Συνέλευση που αποφασίζει. Συντονίζονται από τη «Συνέλευση των Συνελεύσεων» (2) και συμμετέχουν από όλη τη Γαλλία. Σήμερα τα αιτήματα είναι: Παραίτηση Μακρόν. Αμεση ανακούφιση του λαού από τη λιτότητα. Βαθιά δημοκρατική αναμόρφωση. Δημοψηφίσματα. Διακοπή της αστυνομικής βίας και αμνήστευση των διωκομένων και καταδικασθέντων. Για πρώτη φορά τα συνδικάτα ενώθηκαν με το κίνημα στην απεργία της 5ης Φεβρουαρίου και συμμετείχαν κόμματα και κινήσεις της Αριστεράς. Εν τούτοις η δυσπιστία των «κίτρινων γιλέκων» για καπέλωμα από τα συνδικάτα παραμένει. Η μνήμη του Μάη του ‘68 είναι ζωντανή και ο ρόλος των συνδικάτων (CGT) δίδαγμα για την προάσπιση του κινήματος.
1. Alexis Spire, «Resistances a l’ impot, attachement a l’ etat» εκδόσεις Seuil 2018.
2. Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος παραβρέθηκε στην 1η «Συνέλευση των Συνελεύσεων» και έγραψε ένα έγκυρο ρεπορτάζ στο μπλογκ του. Αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος» 2/2/19.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου