Τέτοιες μέρες πενήντα χρόνια πριν, τον Μάη του 1968 στη Γαλλία, «κάθε τι το κλειστό και στάσιμο εξατμιζόταν». Οι φοιτητικές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με την αστυνομία έβγαλαν στην επιφάνεια τη δυσαρέσκεια και το μίσος για την κυβέρνηση του Ντε Γκολ που έμοιαζε πανίσχυρη μέχρι τότε. «Η Γαλλία βαριέται, οι νέοι βαριούνται», έγραφε δυο μήνες πριν η «Μοντ» και διαψευδόταν πανηγυρικά.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων αναγκάστηκαν να καλέσουν σε γενική απεργία διαμαρτυρίας. Είχε απόλυτη επιτυχία και η διαδήλωση ήταν η μεγαλύτερη από τότε που απελευθερώθηκε το Παρίσι το 1944.
Και οι εργάτες κι οι εργάτριες, αντί να γυρίσουν στη ρουτίνα της δουλειάς, πήραν την σκυτάλη «από τα αδύναμα χέρια» των φοιτητών. Οι κόκκινες σημαίες δεν κυμάτιζαν μόνο στην κατειλημμένη Σορβόννη αλλά και στην κατειλημμένη Ρενό και σε χιλιάδες εργοστάσια και χώρους εργασίας. Η γενική απεργία έφερε τον πανίσχυρο Ντε Γκολ στα πρόθυρα της κατάρρευσης και άνοιξε τους ορίζοντες για τη συνολική σύγκρουση με το σύστημα του κέρδους και της καταπίεσης.
Το τετραήμερο Μαρξισμός 2018, που οργανώνει το ΣΕΚ στη Νομική της Αθήνας από τις 17 μέχρι τις 20 του Μάη, είναι αφιερωμένο στα πενήντα χρόνια από τον Μάη του '68 και στα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ.
Οι δυο επέτειοι συνδέονται με τον πιο ζωντανό τρόπο. Ο Μάης του '68 σηματοδότησε την επιστροφή του «ιστορικού νεκροθάφτη» του καπιταλισμού, της εργατικής τάξης, στο προσκήνιο της ιστορίας.
Σηματοδότησε, επίσης, την αναγέννηση της επαναστατικής Αριστεράς στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Το ΣΕΚ κι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η συνέχεια αυτής της επαναστατικής Αριστεράς.
Η διοργάνωση του Μαρξισμού ξεκίνησε τριάντα χρόνια πριν, σε μια άλλη επέτειο του Μάη και σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές.
Φέτος, με περισσότερες από σαράντα συζητήσεις και με πάνω από εβδομήντα ομιλήτριες και ομιλητές, είναι βήμα για συμμετοχή και αναζήτηση για τις απαντήσεις που ταλανίζουν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της Αριστεράς.
Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το τέλος του δρόμου για το μεγάλο κίνημα που ξεσηκώθηκε κατά των μνημονίων τα τελευταία χρόνια, έδωσε μεγάλες μάχες κατά του ρατσισμού και των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Η δεξιά κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δείχνει ότι ο επαναστατικός δρόμος του Μάη είναι ο ρεαλισμός, όχι η στρατηγική της διαχείρισης αυτού του παράλογου και άδικου συστήματος.
«Ο μαρξισμός δεν είναι δόγμα, είναι οδηγός για δράση» έγραφε ο Ενγκελς, κι αυτό ισχύει απόλυτα και σήμερα. Χρειαζόμαστε απαντήσεις για το σύστημα, την κρίση του, την ιστορία της Αριστεράς, για να παλέψουμε σήμερα. Εχουμε έναν κόσμο να κερδίσουμε.
*Στέλεχος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου