Το αεροδρόμιο στο Καστέλλι και ο... Ross Daly
Μάριος Διονέλλης
Εμείς δηλαδή. Που κάθε φορά λιγωνόμαστε όταν κάποιος τάζει «ανάπτυξη». Που επιμένουμε να τη μπερδεύουμε με τη μεγέθυνση. Το μεγαλύτερο και το περισσότερο είναι και το καλύτερο. Αυτό μας έμαθαν, με αυτό πορευόμαστε.
Αν δεν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στις κατηγόριες που θα αραδιάσω παρακάτω, τότε με γεια σας και χαρά σας και μπράβο σας. Μα νομίζω πως όλοι λίγο πολύ, πέσαμε και πέφτουμε θύματα της ίδιας λακκούβας.
Ξανά πανηγυρισμούς διαβάζω για το αεροδρόμιο Καστελλίου σε όλα τα τοπικά ΜΜΕ. Το φθινόπωρο λέει, ξεκινά η κατασκευή του. Μέχρι και ότι ανοίγει στο χωριό μας γραφείο η ΤΕΡΝΑ έγραψε η ΠΑΤΡΙΣ και χάρηκα σα μικρό παιδί που έρχεται στη γειτονιά του να ανοίξει μαγαζί ο Άγιος Βασίλης.
Έργο αχρείαστο και μάταιο, αντιοικονομικό και αντικοινωνικό. Όσες φορές και να το πούμε λίγοι το πιστεύουν. Και αφού οι πιο πολλοί δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι θέλουν νέο αεροδρόμιο (χωρίς να ξέρουν ακριβώς το γιατί), και αφού όλα τα ΜΜΕ τάσσονται εμμέσως ή ευθέως υπέρ του έργου και πανηγυρίζουν (άλλοι επειδή πουλάν κτήματα στην περιοχή, άλλοι επειδή απλά προς τα κει πάει το ρεύμα), και αφού βεβαίως η κυβέρνηση πρέπει να επιδείξει έργο και επενδύσεις (που οι άλλοι υποσχέθηκαν αλλά δεν αξιώθηκαν να ολοκληρώσουν), ε τότε βουρ λοιπόν, να το φτιάξουμε.
Κι ας ξεριζωθούν 200.000 ελιές και ας καταστραφεί όλος ο κάμπος της Πεδιάδας, κι ας αυξηθούν οι ρύποι και οι ανθρωποώρες μετακίνησης αφού θα είναι από τα πιο απομακρυσμένα όλης της Ευρώπης σε σχέση με την πόλη που εξυπηρετεί (100 χιλιόμετρα να πάνε και να έρθουν από τα Λινοπεράματα τα βυτία καυσίμων).
Κι ας είναι τεράστιες οι επιπτώσεις στα χωριά και τις γύρω περιοχές, κι ας χρειάζεται να γίνει τεράστια επέμβαση για να χαμηλώσουν τα γύρω βουνά, και ας παραμένει επικίνδυνο λόγω του φυτέματός του σε μια λεκάνη που γύρω γύρω έχει υψηλούς όγκους και που πολύ συχνά πιάνει ομίχλη, και ας γίνεται κολλητά στο πολεμικό αεροδρόμιο, και ας χαθούν θέσεις εργασίας και εύφορη γη από την αγροτική παραγωγή του νησιού, και ας φλομώνουν τον κόσμο με φούμαρα, ότι τάχα μου ο θόρυβος θα είναι όσο ένα πλυντήριο πιάτων, και ας είναι πιο ακριβό από το σημερινό για τους τουρίστες και κυρίως για όλους εμάς, και ας μην έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα μια αξιόπιστη περιβαλλοντική μελέτη για το έργο, ούτε καν μελέτη σκοπιμότητας και βιωσιμότητάς του, και ας έχουν ήδη εκφράσει τους φόβους τους για ζημιά στον τουρισμό (που υποτίθεται ότι θα ωφελήσει) οι ίδιοι οι τουριστικοί φορείς (π.χ. ΣΕΤΕ), και ας αυξάνεται ο χρόνος (και το κόστος) της πτήσης για Ηράκλειο σχεδόν ένα τέταρτο και άλλη μισή ώρα με αυτοκίνητο μέχρι την πόλη, και ας χάσουμε τις συνέργειες που έχει το σημερινό αεροδρόμιο με το λιμάνι (ειδικά για την κρουαζιέρα) και ας γίνουν εν τέλει όλα σκόνη και θρύψαλα. Αρκεί να δούμε και εμείς ένα έργο επιτέλους ρε γαμώτο, να χαρεί η ψυχούλα του Κρητικού μπουλντόζες.
Κανείς δεν ακούει τίποτα. Και η αριστερή κυβέρνηση έβαλε έναν πρώην πασόκο υπουργό να κάνει τη δουλειά και να πανηγυρίζει για το έργο που προσφέρει στους ιθαγενείς, ενώ τους διαφωνούντες αρνήθηκε έστω και να τους συναντήσει ή να τους δώσει τουλάχιστον μια απάντηση όταν έθεσαν τα παραπάνω επιχειρήματα στο πρόσφατο Αναπτυξιακό (ο Θεός να το κάνει) συνέδριο του νησιού.
Δεν φταίει ο Σπίρτζης όμως. Εμείς φταίμε.
Εκείνος, όπως και ο Τσίπρας, έχει καταλάβει πολύ καλά την ψυχολογία και τις ανάγκες μας. Νέο ΠΑΣΟΚ γουστάρουμε, νέο ΠΑΣΟΚ μας φτιάχνουν. Έργο να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι. Αρκεί να είναι μεγάλο. Είπαμε, το περισσότερο είναι και καλύτερο. Δε μάθαμε τίποτα από το φιάσκο του φράγματος Αποσελέμη, από την ντροπή του «Πολιτιστικού» Κέντρου Ηρακλείου, από την καταστροφική υπερανάπτυξη των αιολικών και φωτοβολταϊκών στη Σητεία. Εμείς θέλουμε κι άλλα αιολικά, μεγαλύτερο αεροδρόμιο, περισσότερους παραθεριστικούς οικοδομικούς συνεταιρισμούς, μεγαλύτερα ξενοδοχεία, πιο πολλή «μεγέθυνση» ίσα που να φτάσει το μπόι και το καπετανιλίκι μας.
Δεν πήραμε ούτε το παραμικρό μάθημα από τον ξενομπάτη Ross Daly που όταν είδε ότι στο φεστιβάλ στο Χουδέτσι έριχνες καρφίτσα και αυτή έμενε όρθια από την πολυκοσμία, το έκοψε μαχαίρι. Και τον ρώτησαν πολλοί (και εγώ μαζί), μα είσαι τρελός, τώρα που κάνουν ουρές για να έρθουν στο χωριό και μπορείτε να βγάλετε και φράγκα με το τσουβάλι;
«Ναι τώρα», μου είπε, «γιατί μέσα σε τόση βουή δεν ακούγεται η μουσική».
Αρχίζω να χάνω την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε ποτέ να ξανακούσουμε τη «μουσική» αυτού του ευλογημένου τόπου. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε με υπερθετικούς όρους. Για το περισσότερο, για το μεγαλύτερο, για το εντυπωσιακότερο.
Ένα μείγμα του μεγαλοιδεατισμού μας και του αισθήματος αδικίας για την Κρήτη που «βγήκε ριγμένη στη μοιρασιά των μεγάλων έργων». Και βγήκε όντως ριγμένη η Κρήτη στα μεγάλα έργα επειδή όμως βγήκαν κερδισμένοι οι Κρητικοί στη μοιρασιά των… μικρών έργων. Στα πανωγραψίματα και τις διπλές επιδοτήσεις, στα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ που τάισαν την ιδιωτική ανάπτυξη τόσο που ήταν όλοι πολύ χορτάτοι για να φωνάξουν για τις δημόσιες υποδομές του τόπου. «Ας πάρω εγώ το πακέτο να φτιάξω το ξενοδοχείο και ας σκοτωθούν στον καρόδρομο μέχρι να φτάσουν και κανα – δυο τουρίστες» (μόνο που τελικά μπορεί να σκοτωθεί και το παιδί σου).
Και τώρα μας έμειναν τα ξενοδοχεία και θέλουμε να τα γεμίσουμε με περισσότερους τουρίστες. Και διαλύουμε και την ένωση των ξενοδόχων για να μην υπογράψουμε συλλογική σύμβαση με τους ξενοδοχοϋπάλληλους. Όλα για πάρτη μας. Φέρτε μας όμως όλο και μεγαλύτερα αεροπλάνα, όλο και περισσότερα τουριστάκια σε ένα όλο και μεγαλύτερο αεροδρόμιο. Και ας μην έχουμε σε λίγο καιρό ούτε νεράκι να τους ποτίσουμε.
Κι όσοι μιλούν περίεργα και πάνε λίγο κόντρα, είναι «εχθροί της Κρήτης» όπως ονόμασε ο δήμαρχος της Σητείας αυτούς που αντιδρούν στο μπετονάρισμα του Κάβο Σίδερο. Που ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε το έλεγε «Βατοπαίδι της Κρήτης» και σήμερα με υπογραφές των υπουργών του παραδίδεται στους εργολάβους.
Και το κίνημα; Ποιο κίνημα, το περιβαλλοντικό;
Μετρημένοι στα δάχτυλα, με προσωπικό κόπο και κόστος και πραγματικό πόνο για να σταματήσουν ό,τι μπορούν, για να ακουστούν όπου φτάνει η δύναμη της φωνής τους. «Οι ίδιοι και οι ίδιοι» όπως λένε για αυτούς περιφρονητικά οι προύχοντες και οι δημοσιογραφούντες (λες και αυτοί από την άλλη μεριά άλλαξαν ριζικά φάτσες και κυρίως μυαλά τα τελευταία 20-30 χρόνια).
Και από κοντά και οι… περιστασιακοί οικολόγοι. Στον Ευαγγελισμό Πεδιάδος θυμούνται την οικολογική καταστροφή όσο πέφτει η τιμή των απαλλοτριώσεων για το αεροδρόμιο. Όσο οι υποσχέσεις ήταν γενναίες, η καταστροφή ήταν μάλλον πιο ανεκτή. Όσο το κράτος μειώνει τις απαλλοτριώσεις, τόσο θυμόμαστε πως η γη αυτή δεν πρόκειται ποτέ να ξανακαλλιεργηθεί.
Εν τέλει, και οι παραθεριστικοί συνεταιρισμοί θα ξεμπλοκάρουν, και το αεροδρόμιο θα προχωρήσει, και οι απαλλοτριώσεις θα γίνουν έστω και κοψοχρονιά, και το Πολιτιστικό Κέντρο θα το αναλάβει ο Μιχαηλίδης για να φέρει, λέει, πιο μεγάλες παραστάσεις που αξίζει το Ηράκλειο, και το Κάβο Σίδερο θα συνεχίσει να φιγουράρει στις διεθνείς λίστες του Real Estate, και περισσότερες ανεμογεννήτριες θα φυτευτούν στο νησί και ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει και επισήμως ΠΑΣΟΚ για να έχει και πολιτική έκφραση η επερχόμενη κρητική κοσμογονία.
Ο Ross Daly παράτησε το μεγάλο φεστιβάλ και πέρυσι το καλοκαίρι έκανε μόνο τις «Μουσικές Παρασκευές» με μικρότερη αλλά πιο ουσιαστική συμμετοχή, όσων αγαπούν πραγματικά τη μουσική, με πρώτους τους μαθητές του. Παράδοξο ίσως, αλλά τελικά ο μόνος που κάνει πραγματική «ανάπτυξη» είναι αυτός. Που πάει προς τα πίσω αντί για μπροστά, που επιδιώκει το λιγότερο και ουσιαστικό αντί για το περισσότερο και το μαζικό, που την ώρα που όλοι προσπαθούν να μεγαλώσουν τον ίσκιο τους, αυτός μικραίνει τον δικό του.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας φαίνεται πως προτιμάμε τον άλλο δρόμο. Της μεγέθυνσης. (Κι εγώ πέρυσι δεν πήγα στο Χουδέτσι, ενώ στο grande Φεστιβάλ των προηγούμενων χρόνων είχα στριμωχτεί κάμποσες φορές).
Τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κρήτης, είμαστε εμείς. Οι κάτοικοί της.
———
*Αν παρόλα αυτά επιμένετε να μάθετε λίγα παραπάνω για το παράλογο αεροδρόμιο του Καστελλίου μπορείτε να βρείτε μερικές πληροφορίες εδώ:
Στη φωτογραφία η πρόταση για τον λοξό διάδρομο στο υπάρχον αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης». Οικονομικότερη καθώς πλέον φεύγει η 126 Πτέρυγα Μάχης και υπάρχει χώρος επέκτασης με πολύ μικρό ίσως μέρος του έργου εντός της θάλασσας, και φυσικά ασφαλέστερη με απογειώσεις προς τη θάλασσα και όχι πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων της Αλικαρνασσού. Χωρίς να χαθούν οι συνέργειες με το λιμάνι και τον κοντινό ΒΟΑΚ και φυσικά δίπλα στην πόλη που εξυπηρετεί.
Όσο για τον τερματικό σταθμό και τους χώρους στάθμευσης, εξυπηρέτησης κτλ έχει ήδη ξεκινήσει η αναμόρφωση και επέκτασή τους.
Η πρόταση για τον λοξό διάδρομο στο αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου